hoi, ik ben mireille, 39. van mijn drie kinderen (tieners) was ik vlot zwanger. zo ook nu; sinds december zijn mijn vriend en ik "bezig" voor toch nog een kindje van ons samen. de zwangerschappen die ontstonden, zijn echter alle vier de keren geeindigd in een miskraam. heel vroeg, alle vier de keren tussen de twee en vijf dagen overtijd. alle vier de keren dat ik nu zwanger ben geweest voelde ik me hetzelfde. nagenoeg direct na de eisprong wat misselijk, ontzettend zere borsten en uiteraard doodmoe. mijn baarmoeder voelde alsof hij "eruit zou vallen", dat is ook niet zo gek als je bedenkt dat ik een baarmoederverzakking heb gehad twaalf jaar geleden. deze ronde is het anders. mijn vriend is in de week dat we eigenlijk ons best zouden moeten doen op zakenreis weg geweest en de laatste keer dat we hebben gevreeeen was vijf a zes dagen voor mijn eisprong. de eisprong voel ik overigens duidelijk dus daar is geen twijfel over mogelijk. ik ben er dus vanuit gegaan dat deze cyclus vergooid was. ik ben ook niet, zoals bij de afgelopen vier korte zwangerschappen, zo ontzettend misselijk met borsten die ontzettend zeer doen. maar ik voel me wel een tikkie weeig. en heb wel die dikke blauwe aderen over mijn borsten lopen. en mijn baarmoeder voelt alsof hij eruit valt. sperma kan toch nooit zes dagen overleven? het is toch onmogelijk dat ik zwanger ben nu? of mag ik stiekem toch een beetje hoop hebben dat deze ronde niet helemaal verspild is? groetjes mireille
In wetenschappelijke onderzoeken zijn zaadcellen gevonden die het wel 7 dagen hebben overleefd. Het kán dus wel...
dat klinkt best een beetje hoopvol. gewoon afwachten denk ik dan. heb niet veel hoop, toch. omdat ik beduidend minder vroege kwaaltjes heb dan de afgelopen vier keer. alle vier die keren voelde ik me immers hetzelfde en nu is het voornamelijk vermoeidheid, met dat baarmoedergevoel. de rest is te verwaarlozen. en nu weet ik wel dat het per zwangerschap kan verschillen, maar aangezien ik me de vorige vier keren hetzelfde voelde, zou ik dat in principe nu ook op die manier mogen of zelfs moeten verwachten, toch? of is dat een naïeve gedachte? bij mijn andere kinderen hield ik me hier helemaal niet mee bezig, ik raakte gewoon zwanger en kreeg een kind zo simpel was het. had ook nog nooit een miskraam gehad. nu is het dus wel even andere koek, ik ben immers de jongste niet meer.
een update; gisteren en vandaag wat kramperig gevoel in mijn baarmoeder gehad. en met vlagen nog steeds. in theorie zou dit een innesteling kunnen zijn als ik google moet geloven; gisteren was de zesde dag na mijn eisprong. verder ben ik nog steeds allesoverheersend moe, voelen mijn borsten enigszins gespannen en voel ik me met vlagen weeïg/misselijk. ik zou bijna hoop krijgen. maar de wetenschap dat we zes dagen voor de eisprong voor het laatst gevreeën hebben en daarbij de veel "extremer" symptomen die ik bij de vorige vier korte zwangerschappen had, maakt dat ik me er bepaald niet aan vastklamp. als ik ergens vanuit ga kan het alleen maar een teleurstelling worden. en als ik nergens vanuit ga kan het alleen maar meevallen. en toch is er dat sprankje............hoop.
het is een beetje onsmakelijk, maar zegt het iets dat ik meer dan normaal last heb van afscheiding? geen rare geurtjes of kleur, maar wel de hele dag door...
ik begrijp dat ik nieuw ben en dat ik niet echt input heb of kan hebben bij anderen en dat het vandaar een beetje stil blijft op mijn vragen, maar post toch gewoon een berichtje... ik heb even lopen googelen vanavond. blijkbaar ben ik toch meer bezig met dit mogelijke "nakomertje" dan ik dacht. mijn vriend en ik hebben afgesproken om het gewoon op z'n beloop te laten, als het komt komt het en als het niet komt komt het gewoon niet, dan heeft het gewoon niet zo mogen zijn en moeten we ons gewoon gelukkig prijzen met twee zoons en drie dochters, ook al zijn die dan niet van ons samen. dat was de afspraak. en toch. nu, tien maanden na het stoppen met de anticonceptie en vier korte zwangerschappen in maart, juni, juli en september, merk ik hoe groot het verlangen toch nog is. ondanks mijn leeftijd, ondanks het feit dat ik al drie kinderen heb, ondanks alles, is het verlangen enorm groot. ik heb me nooit eerder zo bezig gehouden met zwanger worden als nu. ik stopte gewoon met de anticonceptie, raakte zwanger en kreeg een kind. en nu heb ik dus gewoon lopen googelen, lijkt wel alsof ik gek word. mijn borsten doen inmiddels enorm zeer en de aderen zijn ineens heel erg zichtbaar. ik ben met vlagen serieus misselijk en heb zuurbranden. mijn baarmoeder voelt "gespannen" aan, al voelt hij niet meer alsof hij eruit valt zoals een aantal dagen geleden. en ik ben dodelijk vermoeid. kort door de bocht klinkt dat als "zwanger". maar feit is nog steeds dat ik zes dagen voor mijn eisprong voor het laatst gevreeen heb en daarna drie dagen ná mijn eisprong pas weer. dat verkleint de kans behoorlijk. wel heb ik via google een theorie gevonden waarom mijn kwaaltjes pas later kwamen en minder heftig aanwezig waren. het schijnt dat een lichaam "went" aan hcg. en ik heb natuurlijk wel recent vier korte zwangerschappen meegemaakt. is het niet daarom? dat mijn lichaam gewoon een beetje gewend is geraakt aan dat hcg en dat ik daarom pas later kwaaltjes kreeg? ik begrijp niet van mezelf dat ik me er zo druk om maak. over vier dagen zou ik ongesteld moeten worden. vier dagen. en dan is het heel simpel; ik word ongesteld of ik word het niet. en word ik het niet, dan ga ik een test doen. vier dagen. maar ondertussen loop ik me helemaal gek te maken. wat is er nou zo moeilijk aan vier dagen geduld hebben? pfffffff...
Hoi Mirreille, ik kan je niets uit ervaring vertellen maar lees mee en hoop voor je op een gezonde zwangerschap!
4 dagen is gewoon heel erg lang ik Google bij vlagen ook suf hoor! We willen gewoon zo graag en ik wil alles weten! Sterkte met geduld hebben
ha ha in de praktijk is het nu eigenlijk drieënhalve dag omdat ik altijd ongesteld uit bed kom om 7:00. dus eigenlijk is het maar 81 uur. waarvan ik mag stellen dat ik ook nog 24 uur aan het werk ben en 24 uur slaap en 9 uur met mijn huishouden en 18 uur met mijn kinderen bezig ben. dan blijven er dus maar 6 uren over om mezelf gek te maken. hmmm, misschien drie avonden vroeg naar bed gaan?
Geweldige berekening Ik denk toch echt dat alleen een test duidelijkheid kan geven. Ik duim voor je en hoop op een positieve test voor je!
vond die berekening best treffend inderdaad ha ha! ik lees inderdaad zo hier en daar over vroeger testen dan je ongesteld zou moeten worden, maar is dat nou wel zo verstandig? is een negatieve test terwijl je weet dat je eigenlijk gewoon te vroeg bent met testen niet nog veel frustrerender dan nagels kluiven en uren aftellen?
ik kon het niet laten en heb vanochtend een testje gewaagd. resultaat: ik twijfel aan mezelf. had die goedkope test van het kruidvat, waar er twee van in een doosje zitten met zo'n pipetje. de vorige keren dat ik zwanger was had ik meteen een prachtig tweede lijntje en de keren dat ik niet zwanger was, was er ook echt niks te zien. en nu leek het alsof er een heeeeeeel vaag tweede lijntje stond, nadat het roze een beetje was weggetrokken (na een minuut of twee, drie dus). maar wel dusdanig vaag dat ik er vreselijk aan twijfelde of hij er nou stond of niet, heb uiteindelijk wel een halfuur op die test staan turen. dacht dat ik gewoon scheel keek. mijn vriend zag helemaal geen tweede streepje. pfff, had ik nou maar niet getest. voor mij is dit inderdaad toch echt frustrerender dan een paar dagen nagels kluiven...
ik ga morgen gewoon ongesteld worden. ik ben ervan overtuigd. ondanks de kwaaltjes. ik weet niet waarom. en ik heb dus ook geen idee of het dan gewoon een menstruatie zal zijn of wederom een vroege miskraam. misschien beter dat ik het niet weet, want dan staat het tellertje op vijf. en dat idee is beangstigend. als dat zo is moet ik het misschien gewoon opgeven. zijn mijn kansen voorbij. ik ben immers 39, ik kan het lot niet blijven tarten... dat is tegenover niemand eerlijk. ik ben echt verdrietig nu.
gewoon morgen weer even testen, als er gister een twijfellijn stond dan moet het morgen toch duidelijker zijn, of geen streepje natuurlijk..... Ff hoop blijven houden, zolang er geen rode duivels zijn, dan ist goed he
dank je wel, dat is lief. heb een zeurend gevoel in m'n onderbuik dus ben toch bang dat m'n vermoedens bevestigd gaan worden morgenochtend. zo niet dan kijk ik verder maar ik ben bang dat er toch echt bloed aan zit te komen.
Blijf nog hoop houden, Mireille.... Je mag best verdrietig zijn, maar geef de moed niet op... Ik hoop echt voor je dat je snel een positieven test in handen hebt.... Als het deze maand niet zo is, dan hopelijk in een van de volgende maanden.... Duimen voor een mooie zomerbaby!:
Hé Mireille, het is volgens mij heel logisch dat je gedachten en gevoelens alle kanten opgaan, als je vier keer achter elkaar hebt meegemaakt datje zwanger was en het alsnog misging! Als het goed is, lig je lekker op één oor nu en is het alweer morgen als je dit leest. Dan weet je nu meer: óf een duidelijkere test óf ongesteld..ik ga nu voor jou heel hard duimen voor dat eerste!!!! Ben benieuwd!!