Als je me vraagt naar mijn miskramen, reageer ik heel laconiek, ach, het was nog pril en ik heb geen curretage hoeven doen. We hebben nog alle tijd, voor ons is er hopelijk nog wel een lief kindje in het verschiet. Ik denk dan wel eens wat zullen anderen wel niet denken? Wat een gevoelloos persoon en zo voel ik mezelf op dat moment ook. Nu echter neem ik een kijkje in de vlinderlounge en lopen de tranen biggelent over mijn wangen. Is mijn masker dan toch even gebroken en zet ik dus blijkbaar een masker op. Hoe kan ik dan ooit verwerken dat wij 4 miskramen op rij gehad hebben, 4 o zo welkome kindjes verloren. Allemaal rond de 6 weken, maar niet minder gewenst. Hoe kan ik mijn masker afzetten, zonder er onderdoor te gaan? We moeten door, we kunnen er niet teveel bij stil staan, maar wat doet het met mij op de lange termijn? Moest het even kwijt.
Jeetje meid, heb je onderzoeken gekregen na de miskramen? Als het telkens rond dezelfde termijn misgaat kan het zeker door telkens dezelfde reden komen. En hoe te verwerken, ik weet het niet. Misschien kan je dat nog niet omdat het te vers is. Omdat er nog geen zwangerschap goed is gelopen. Dit heeft je vertrouwen natuurlijk een flinke deuk gegeven. Probeer je niet te verstopen voor het verdriet.. op een dag komt het dan namelijk dubbel zo hard terug. Knuffel en sterkte
Dank je wel voor je lieve reactie! Ik probeer op de momenten, dat het verdriet naar buiten komt, het ook wel te laten gaan, maar dat is dan vaak 5 minuten en dan gaat het leven weer door.
Natuurlijk ben je geen gevoelloos persoon. Misschien een hele stomme vergelijking, maar mijn vader is overleden toen mijn oudste net zeven maanden was. Iedereen om me heen had duidelijk zichtbaar verdriet, en ik dacht: Wat raar, iedereen huilt maar ik niet! Ben ik dan zo gevoelloos? Maar het verdriet was gewoon te groot om eruit te komen op dat moment, het was zo onwerkelijk en het drong gewoon niet door. Nu merk ik nog vaak dat andere mensen geshockeerd kunnen reageren als ik een 'botte' opmerking maak over het feit dat mijn vader er niet meer is. Dat is gewoon mijn manier om erover te spreken zonder het te voelen. Natuurlijk voel ik vaak verdriet om mijn vader, het is het grootste verdriet in mijn leven en het liefst van alles wil ik hem terug! Maar soms bouw je gewoon een muur om je heen en praat je over een nare situatie alsof het een ander overkomen is. Misschien is dat bij jou ook wel zo (ik denk het wel). Nogmaals, het is misschien een rare vergelijking, maar het gaat wel allebei over verdriet. En je bent echt niet gevoelloos als je niet altijd op elk moment helemaal laat doordringen hoe het voelt dat je vier miskramen hebt gehad. (Ik heb btw ook twee miskramen gehad, maar had bij de eerste al een gezonde zoon en bij de tweede miskraam al twee gezonde kinderen, dus dat maakte wel verschil omdat ik niet bang was dat het me misschien nooit gegeven was om kinderen te krijgen.) Wees niet te hard voor jezelf en ik hoop heel erg voor je dat je op een dag een kindje in je armen mag sluiten. Sterkte!
Dank je wel Cupcake1, Het is geen raar vergelijk, ik ben idd precies zo. Toen mijn lievelings oma (4 handen op 1 buik) stierf en ik was 11 jaar toen, toen kon ik ook niet huien, voelde me toen ook een gevoelloos persoon. Een raar kind, dat niet huilt om haar oma en tevens maatje. Maar ik kon het niet, ik zei tegen mezelf, dat het beter voor oma was en egoïstisch om haar hier te houden. Toch mis ik haar vreselijk en zou er alles voor over hebben om haar nog een keer te mogen zien. Het stomme is, dat als ik ergens geen controle over heb, bijvoorbeeld iets op mijn werk, zoals je moet bij die ene klant er altijd aan denken, dat je dit of dat moet doen en het systeem helpt er dan niet bij. Als je het dan vergeet en de klant is er boos om, dan ben ik helemaal van slag en kan ik wel janken, maar om de dingen die echt belangrijk zijn, kan ik dan weer niet huilen. Wat ben ik toch complex, zucht. Eigenlijk zeg ik het zelf al, zolang ik de controle heb, dan gaat het goed, maar net als gisteren toen ik besloot wat verhalen te lezen in de vlindertuin, dan heb je even geen controle meer en overkomt het je, dat wat je leest, je eigen verdiet activeerd. Pff, mag ik een dosis "relax en chill pillen" van iemand?
Jeej meid jij hebt ook al wat te voorduren gehad. Iedereen gaat er anders mee om, de een huilt makkelijk een ander niet. En dat wil echt niet zeggen dat je gevoelloos bent. Als het er op sommige momenten maar uit kan als het je dwars zit. Zelf heb ik ook een periode gehad dat mijn gevoel afgevlakt was. Ik vond het zo vervelend. Vertelde inderdaad ook over mijn meisje* alsof het een ander was overkomen. Ik dacht toen ook, wat moeten anderen wel niet denken, die geeft er ook niks om. Maar eigenlijk moet je je daar niks van aantrekken. Het gaat er om wat jij voelt en hoe jij er mee omgaat en dat jij je daar prettig bij voelt. Maar ik hoop dat je toch snel een keer een positievere ervaring op mag doen.