Ik las laatst wat flarden uit het dagboek wat ik heb bijgehouden van het moment dat ons dochtertje is overleden tot de dag van de uitvaart. Ik las daarin dit stukje en vond het een bijzonder maar typisch stukje. Het gevoel dat het bijna 'klaar' is en dat je daar berusting in voelt. Zo'n ommekeer. "Deze dag zal weer wat drukker zijn. Ten slotte hebben we opa's, oma's, oom's en tante's laten weten dat ze ten allen tijden mogen komen om nog naar jou te komen kijken. Ook voor hun geldt dat het nu nog kan. De uren dat we fysiek samen zijn zijn letterlijk geteld. Wel hebben we gezegd dat we vanavond graag voor onszelf hebben. Het is een beetje dubbel, want in mijn hart wil ik nog helemaal geen afscheid nemen van jou. Maar verstandelijk weet ik dat het goed is, want we zien je kleine lijfje met de dag achteruit gaan. Tegen S zeggen we dat we je morgen naar de hemel gaan brengen." De hele week (het was regenachtig en klam buiten. Niet heel warm maar wel zomer) moesten we alert zijn op vliegen. Als er beneden een vlieg binnen was dan moest hij gevangen. Alle ramen boven bleven hermetisch gesloten. De tussendeur werd door bezoek wel eens open gelaten en dan was ik best wel een kenau met de mededeling dat hij dicht moest blijven. Stel dat die vlieg op de overloop terecht zou komen, dan was hij nog maar 1 deur verwijderd van L*. Ik merkte ook dat ik het op die laatste namiddag los begon te laten; dat vliegen-gedoe, want de volgende dag zou de uitvaart zijn. Wat ook een typerende herinnering is is dat ze geboren was en ze het ziekenhuis verliet in een écht doodskistje. Met de begrafenisondernemer mee. En dat ze in dat kistje gelegd werd en de deksel erop moest, dicht, en ik toen zo hard moest huilen. En dat ze toen wegliep met ons dochtertje, en wij achterbleven. Naar huis moesten met lege handen, en we op de gang een baby hoorden huilen. Ik ben de laatste tijd weer heel erg bezig met L*. Een beerput die open getrokken is. Met momenten is het heel erg aanwezig en ben ik gewoon tot niks anders in staat. Ik heb haar fotodagboek eigenlijk na haar eerste verjaardag niet meer gelezen. Dit omdat N toen is geboren en ik het niet meer durfde. Bang voor het gevoel wat het bij me los zou maken. Deze week heb ik, na dik 1,5 jaar, weer stukjes gelezen en herinneringen slaan me om de oren. Het gevoel benauwd me. Ik moest het ergens kwijt. Ik hoop dat jullie het niet erg vinden.
Wat een mooi en bijzonder stukje. Bijna of ik het zelf geschreven kon hebben. En ik denk heel logisch dat er momenten zijn dat je toch weer veel met haar bezig bent toch? Ik zal dat denk ik ook gaan krijgen en eigenlijk hoop ik dat ook. Dat de emoties voor dat oh-zo-gewenste kindje nooit helemaal weg zullen gaan. Ik wil trouwens ook even kwijt dat ik je onderschrift echt bijzonder mooi vind ('zij maakte ons....' enz.)
Wat een mooi stukje en wat een onverstelbaar verdriet... Knap dat je het dagboek nu bent gaan lezen, het lijkt me zo confronterend maar misschien ook wel heel bijzonder om terug te kunnen lezen. Goed ook van je dat je dat toen hebt opgeschreven allemaal. Heel veel sterkte...
heel mooi meid. ik "ken" je nog uit een topic (weet niet meer welke). ik herken ook dat je soms de foto´s of dagboekje niet kunt zien of teruglezen. vooral had ik dat ook toen ik zwanger was. (al was dat maar even). dikke knuff voor jou!!
Herkenbaar maar wees "blij" dat ze in een kistje het zh uit ging onze kleine meid werd thuis gebracht door de uitvaart organisatie. Dat gebeurde in een busje, daar lag ze op een soort ambulance bed vast gesnoerd met banden. zò mens onterend!