Zijn er hier ook ouders die na het verlies van hun kindje het juist vervelend vonden als iemand ze naast het condoleren ook wilde feliciteren? ? Of ouders die niet , naast het verdriet, ook trots waren?? Ben erg benieuwd naar de ervaringen. .
Iedereen was ons aan het condoleren en een vriendin feliciteerde ons ook. Eigenlijk vond ik dat super mooi!
Wij waren bere trots na de bevalling van onze doodgeboren dochter. Hoewel de foto's van haar voor een hoop mensen misschien niet prettig was, hebben wij wel de behoefte ervaren om haar te laten zien. Het was een verdrietige periode maar we zijn ook ouders geworden. Gefeliciteerd worden was soms heel fijn, soms moeilijk. Ik vond het fijn als er in ieder geval aandacht was voor het feit dat ik moeder was geworden. Dat deed mij veel goed.
Nou om eerlijk te zijn.... Toen wij hoorde dat we de zwangerschap moesten afbreken, begon ik mij te verdiepen in het vlinderforum. Ik vond de felicitaties echt ongepast en begreep het niet, maar las het in ieder topic weer.... Toen Levi geboren werd, kwamen er zoveel moeder gevoelens, ook al leefde hij vrijwel direct niet meer. De felicitaties vond ik fijn, was trots op mijn zoontje, ook al was hij er niet meer. Dus nee, ik vond het juist wel fijn.
Ik vond het heerlijk dat mensen eraan dachten ons te feliciteren met de geboorte van Vlinder. Voor mij was het echt een erkenning van onze dochter. Ik vond het juist verschrikkelijk om gecondeerd te worden. Vond de eerste condoleance vooral vervelend en raar. Terwijl ik bij de eerste felicitatie juist positief verrast was. Toen ik Vlinder in mijn armen had was ik vooral verschrikkelijk verdrietig, maar er was ook veel verbazing over de schoonheid en perfectie van dat kleine meisje. Pas later herkende ik dat als trots. We hebben samen een prachtig gezond meisje gemaakt, ze is echt onze dochter. Daar ben ik enorm trots op.
Mijn vriend vond het in eerste instantie heel "raar" dat mijn mede-mei-mama's ons feliciteerden en aansluitend condoleerden... na een gesprek hierover begreep hij het wel beter.
Mag ik vragen waarom je deze vraag stelt? Ik hoop heel erg dat je zwangerschap probleemloos naar de uitgerekende datum doorhobbelt, met de bekroning van een wolk van een baby. Ik ben benieuwd welke ervaring jou deze vraag doet stellen. Om on-topic terug te komen, ik vind feliciteren een erkenning dat iemand een kind gekregen heeft, ook als ouders het kindje weer hebben moeten laten gaan. Alleen maar condoleren doet het doodgeboren kind en de ouders(!) te kort.
Ik vond het juist vervelend als mensen dat niet deden.. ik dacht ja hallo, ze is ook geboren, ik heb een kind gekregen! Helaas is ze daarna overleden maar ze is er wel geweest..
Ik ben enkel hier op het forum gefeliciteerd en vond dat bijzonder fijn. Natuurlijk was er intens verdriet toen ik haar levenloos in mijn armen had, maar ik was ook enorm trots en zat (en zit!) vol moedergevoelens die voor mijn gevoel niet erkent werden door het enkel condoleren. Je bent toch mama geworden, ook al heb je je kindje moeten laten gaan.
Ik ben door niemand persoonlijk gefeliciteerd, maar wel hier op het forum, en wat deed me dat goed. Ik was ook mama geworden, dus daar mocht ik best voor gefeliciteerd worden! Ik vond het juist vreselijk naar dat ik door iedereen gecondoleerd werd en er allemaal kaartjes kwamen met "Oprechte deelneming" en "Sterkte!" Ook wel logisch dat mensen natuurlijk geen vrolijk geboortekaartje stuurde, maar toch. Het deed me zoveel pijn. Je had zo'n ander beeld voor je, en nu had ik allemaal sombere kaarten aan een lijntje door het huis hangen. De vrouw van mijn neef heeft vorige week een voldragen kindje verloren. Er kwamen allemaal berichten op fb met sterkte etc... en ik heb ze als enige van iedereen ook gefeliciteerd met de geboorte van hun kind (En daarnaast natuurlijk ook sterkte gewenst). Mijn bericht werd door zijn vrouw als enige geliked van iedereen. Dus volgens mij deed dat wel goed.
Heftig om het nog een keer mee te maken van zo dichtbij voor jou zeg! Alles zal wel weer bovenkomen zo..maar wat mooi wat je verteld over dat stukje op fb. Ik vond het ook heel fijn om gefeliciteerd te worden, ik voelde me opnieuw mama en was trots op ons zoontje het maakt dan echt niet uit of je kindje leeft of niet dat trotse gevoel is er gewoon. Ik denk dat veel mensen het of niet durven te zeggen of er gewoon niet op komen omdat het vedriet zo erg is.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet veel contact met ze heb. Ze wonen in Engeland en ik heb ze maar 1x in mijn hele leven gezien maar we hebben elkaar wel op fb en zo... Hij praat ook geen Nederlands en mijn Engels is niet echt goed... Maar ik was er wel echt even ontdaan van. Ik weet precies door wat voor hel ze gaan. Vandaag ga ik even op zoek naar een Engelstalige kaart en hem versturen.
Het is voor vrienden en familie vaak moeilijk om de goede woorden te vinden wanneer iemand een kindje verliest. Veel felicitaties hebben wij dan ook niet veel gehad na het verlies van ons eerste kindje. Wel veel kaartjes, mailtjes en telefoontjes met 'even geen woorden'... Wat ik ook wel heel mooi vond, want wat kan je nou echt zeggen? Ook veel gedichtjes ontvangen die regelrecht je hart in gaan. Het is geen felicitatie, maar geeft wel het gevoel dat je omgeving oprecht met je meeleeft. Bij het afscheid hebben wij dan ook wel voor kleine beschuit met muisjes en chocoladepastilles met muisjes gezorgd. We wilde tijdens het afscheid ook zijn geboorte vieren. Dat werd heel goed en leuk ontvangen door onze familie en vrienden.
Helaas moeten wij volgende week ook onze zwangerschap laten afbreken. Ik hoop dat er meer mensen zijn die ons zullen gaan feliciteren dan condoleren. Ik vind het zo belangrijk om steeds vooral eraan te denken dat we dan gewoon een zoon hebben, hoe erg het ook is dat we er niet voor kunnen gaan zorgen. We worden toch echt ouders. Deze gedachte probeer ik dan ook zoveel mogelijk vast te houden.
Heel veel sterkte! Geniet van jullie zoontje, voor zolang het kan. Jullie worden inderdaad papa en mama van jullie zoontje. En het zal een moeilijke maar ook bijzondere ervaring zijn. Zo heb ik het in ieder geval ervaren na de vroeggeboorte en overlijden van ons zoontje.