Ja, zo heb ik het dus idd ervaren Terwijl ik bij mijn oudste zoon echt een rotbevalling had, met veel pijn en onnodige interventies. Dankzij hypnobirthing kreeg ik vertrouwen in mijn lichaam en dat van mijn kindje. Voor mijn gevoel hebben we dit ook echt samen gedaan. Onze lijven namen het over van al het andere, niets stond ons in de weg! Ik heb er ook een diep gevoel van empowerment aan over gehouden. Dat we dit samen zo mooi gedaan hebben wow Geweldig om alle verhalen te lezen!
Beide bevallingen waren goed te doen, maar die van m'n dochter was net even beter. Met 40+1 rommelde het al, maar nog geen ontsluiting oid. Gewoon gaan slapen en de volgende ochtend na het ontbijt begon het gerommel weer, maar nu bleven ze constanter. M'n moeder gebeld voor opvang van onze oudste. Toen m'n moeder er was vk gebeld of ze het ziekenhuis konden bellen (het was toen half 9) om 9uur in de auto, half 10 waren we in geïnstalleerd in onze kamer in het geboortehuis. Ze heeft niet getoucheerd, de weeën waren sterk en constant. Ik kon ze goed opvangen. In mijn hoofd stuurde ik de kleine naar buiten. Goed luisteren naar de weeën. Ik wilde het dit keer heel graag zien, dus spiegel gevraagd en ik wilde haar heel graag zelf aanpakken. Om 11:31u haar zelf op mijn borst gelegd. Geen knip, geen hulp, ik kon het allemaal goed zelf zien, voelen en ervaren. Precies zoals ik wilde. Ik had alles helemaal onder controle. Geweldig! Klein scheurtje, maar dit mocht geen naam hebben. Ik stond de volgende dag al weer gewoon te stofzuigen en eten te maken. Hele bevalling heeft amper 4uurtjes geduurd.
Hier ook 2 goede bevalling gehad! Bij de eerste zijn we 's ochtends nog op controle geweest bij de vk, maar niks aan de hand (39 weken). Even boodschappen doen. Dacht dat mijn vliezen braken en moesten terug naar de vk. Het was geen vruchtwater, waarschijnlijk deel van de slijmprop. Dus met vals alarm naar huis. Rond 13.00 uur flink last van mijn rug dus maar even op bed gaan liggen. Rond 15.00 uur timen en ze kwamen om de 5 minuten. Om 17.00 uur komt manlief thuis en we timen 1 a 2 minuten. Verloskundige gebeld, maar kregen niemand aan de telefoon. Uiteindelijk na een uur de andere verloskundige gebeld en op dat moment braken mijn vliezen. Dit was om 19.00 uur. Ik dacht het is nu toch wel echt aan de gang. Voorheen dacht ik dat het voorweeen waren. Om 19.30 uur 6 cm en rond 21.00 uur zei ik dat ik moest persen. Ben gaan liggen en om 21.18 uur is onze dochter geboren. Een thuisbevalling wat super was! Ze woog 8 pond. Heb toen meteen gezegd dat ik er zo wel 10 wil krijgen Bij nummer 2 moest ik naar het ziekenhuis ivm langdurig gebroken vliezen waarschijnlijk. Ik verloor al een dag of 5 wat, maar had die dag een ander gevoel en wilde het even laten checken. Verloskundige dacht dat het niks was, maar met een test bleek het toch echt vruchtwater. Toen dus verplicht naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis dacht de verloskundige dat het ook geen vruchtwater was, maar toch maar even onder de microscoop laten checken. Het was wel degelijk vruchtwater!! Om 12.00 uur vliezen gebroken had al een kleine 4 cm. Kwam vrij snel erna in een weeenstorm terecht en rond 13.25 uur zei ik dat ik moest persen. Mocht gaan liggen en had volledige ontsluiting. Na 4 keer persen is onze tweede dochter om 13.43 uur geboren. Met ruim 9 pond schoon aan de haak Geen hechting of niks Bij alle twee dus een super bevalling gehad en ik blijf erbij als ik er zo 10 mag krijgen teken ik ervoor En voor iedereen die nog moet, laat het over je heen komen. Hoe meer je ontspant, hoe sneller het gaat. Denk maar bij elke wee, deze heb ik gehad en hoef ik niet meer te doen
Hahah ik zie het toch echt niet als een Sarcastische smile. Meer beetje zo onschuldig vrolijk gezichtje....
Ghehe... Zo ziet ie er idd uit als ie stilstaat, maar het is volgens mij bedoeld als iemand die met z'n ogen rolt. En dat is dus echt niet gezellig. Wilde je gewoon waarschuwen dat het bij mij iig een andere toon oproept dan je waarschijnlijk wilt neerzetten
Ook ik wil mijn bevallingsverhaal wel met jullie delen.. Na een fijne zwangerschap had ik op dinsdagochtnd met 41weken een afspraak staan om te strippen bij de verloskundige. We leefden helemaal naar die dinsdag toe, en hadden niet eens meer door dat het eerder spontaan zou kunnen beginnen. Maandagochtend 9.00 uur (40w6d) werd ik wakker, beetje menstruatieachtig kramp gevoel, appel gegeten, meer wilde ik niet ontbijten. Om 9.30 kwamen de krampen met regelmaat om de 4 minuten en duurden al langer dan een minuut, de bevalling was begonnen! Tot 10.30 uur op bed gelegen en had de weeen netjes onder controle, daarna lekker even gaan douchen. 11.30 verloskundige gebeld, zij was er rond 12.00 uur. 12.15 zat ik al op 5 cm ontsluiting. 13.15 vliezen door geprikt. Helaas had de baby in de het vruchtwater gepoept dus moesten we naar het ziekenhuis, was wel een ontzettende tegenvaller. 14.15 gesetteld in onze kamer en constateerde de verloskundige daar 6 cm. Een uurtje later ongeveer, wat in mijn gedachten maar een kwartiertje heeft geduurd kreeg ik ontzettende Persdrang, 10 cm! 15.28 is na 3 persweeen in 7 minuten tijd onze prachtige mooie dochter geboren! Ik vond het een prima bevalling, hoop dat ik snel weer zo'n verhaal erbij mag komen schrijven!
Hoi meiden, 28 augustus 2014; lid geworden van dit forum. Veel, heel veel gelezen, geschreven en gedeeld zo nu en dan; van puzzelen met die 'dagen', merken ovulatietesten, zwangerschapskwaaltjes, echo's tot aan dit berichtje; de bevalling! 29 augustus 2015; TROTSE papa en mama geworden van onze prachtige meid C.aro. Geweldig! De reden om hier mijn laatste berichtje te tikken is simpelweg omdat het precies zo was als de titel van het topic zegt; een mooie en (bijna) fijne bevalling. Heel graag deel ik hem met jullie(om een steentje bij te dragen aan deze verhalen die je toch minder vaak hoort op verjaardagen hihi ), en ja, het is ook fijn om het verhaal eens van me af te schrijven... Nouja, hier komt 'ie: een kleine voorgeschiedenis: sinds wk 31 onder controle bij de gyn/ ziekenhuis vanwege een groeiachterstand. Wekelijks aan het CTG en groeiecho's om de twee weken. Er werd rekening gehouden met een placenta die niet optimaal werkte en dus was inleiden waarschijnlijk nodig om C in optimale conditie de grote reis te laten maken. Vrijdag 28 augustus hadden we wederom een groeiecho staan en zagen dat ze weer goed gegroeid was(yes!) en dus werd alsnog besloten door de gyn dat we inleiden nog even zouden uitstellen(dit zou de week erop, wk 38 gaan plaatsvinden aldus de eerdere berichten); beetje balen wel, want de onzekerheid van leven blijven voelen, 2x per week naar het ziekenhuis etc, stel dat dat nog 3 weken doorging...? Maarja, op zich goed nieuws, dus we namen afscheid met 'tot volgende week vrijdag dan maar', waarop de gyn liet ontvallen 'Ik denk niet dat ik jou volgende week nog zie, maar we zullen zien.' OK! Nouja, we zien wel. Vandaag eerst maar eens vieren dat ze weer gegroeid was, vanavond even nog naar mijn ouders(die wonen verder weg), en naar de kapper; kortom, vol maar leuk dagje! Na een gezellige avond, met nog een tussenstop bij mijn vriendinnetje, om 00:00 uur in bed; poehee, wat ligt dat lekker! Want de hele dag was ik al moe, maarja, wie niet met 37 weken en hoogzomer? Tot om 01:00 uur ik 'iets voelde lopen'; vliezen gebroken! Haha, karma is a b..., dacht ik bijna toen we richting ziekenhuis reden; de weeën begonnen vrijwel meteen, zij het zachtjes, dus eigenlijk heel ontspannen ritje. Eenmaal daar en aangekoppeld, werden de weeën snel sterker, maar nog prima te handelen. Om 03:00 uur bleek er 'pas' 1 cm te zijn, maar ok, we zijn net begonnen dus we zien wel. De vk kwam echter een kwartier later binnen met de vraag wat onze wens was ten aanzien van de ruggenprik; dit vanwege het feit dat de anesthesist nu in huis was voor een aantal rp's, maar zometeen weg moest voor een spoed-ingreep. Dus als we het wilden, konden we er nu meteen achteraan. Als we later zouden willen, kon het wel even duren voordat de rp gezet kon worden met de kans dat het wellicht niet meer zou kunnen. Op dat moment voelde dat een beetje 'opgedrongen', maar al snel zag ik de voordelen ervan in toen hij eenmaal gezet was; ik bleek rugweeën te hebben gevoeld(ok, die doen wel ZEER) Dus zo gezegd zo gedaan, wij gingen voor de rp en een uur (of anderhalf, iets met tijdsbesef haha) later, was hij gezet. En nu? 'Nou, ga maar wat slapen als dat lukt'. Van slapen kwam het niet echt, bij mij dan . Wel even gewoon lekker kunnen soezen. Om 5:00 uur bleek het al 4 cm te zijn en toen ik aangaf 'poepdrang' te hebben rond 6:45 uur, was daar ineens de volledige ontsluiting! Omdat ze nog niet laag genoeg lag, mocht ik alleen meedrukken, tijdens een wee. Een beetje soezen, een beetje drukken, dat was het eigenlijk. (papa lag inmiddels nog steeds in dromenland op de slaapbank ) Rond 8:15 uur werden de weeën minder tot niets, dus een kleine scheut wee-opwekkers kreeg ik toegediend. Toen, om 8:53 uur was daar 'ineens' na 8 minuten persen(het 'echte' werk naar mijn gevoel ) ons meisje; na een kleine kick, helemaal ontspannen op mijn borst. Twee kleine, schoonheidshechtingkjes en een placenta die vrijwel meteen volgde; alles helemaal volgens het boekje! (maar dan zeker een heel góed boek ....) Na 3 uurtjes waarin we op ons gemak konden bijkomen, douchen en bellen, mochten we naar huis met onze dochter in ons midden; zo'n maf, bijzonder, gek, vreemd en vertrouwd gevoel! Ik schijn geroepen te hebben toen ze er was; "Maar ik heb nog niets gedaan!" :-D, dat voelde ook écht zo op dat moment, gek he! Een dag later voelde dat wel weer anders hoor, het blijft immers een bevalling haha. De film heeft wel even moeten landen, de snelheid waarmee het ging en ook het feit dat we zo'n ontspannen en vlotte bevalling hebben gehad; klinkt heel gek misschien, maar voelde me bijna bezwaard juist omdat het zo ontspannen en vlot was. Maar nu een week later, de eerste achtbaanrit is een beetje op zijn eind(poehee! Wat intens, die eerste dagen! Mooi, heftig, liefdevol, intens, emotioneel, ... en dat allemaal tegelijk .), kijk ik terug op een mooie ervaring en ga ik zometeen de hond eens uitlaten..... mét kinderwagen :-D