Heel lang met een maskertje opgelopen in de buitenwereld.. t ging altijd goed.. ( oké ik was/ben hondsmoe, prikkelbaar, soms een enorm kort lontje, word onredelijk boos om kleine dingen).. Na t 2e akkefietje over een rooster dat weer niet bleek te kloppen en vooral de manier waarop dat gecommuniseerd werd naar mij toe ( nauwelijks) is t op... Het gevoel dat iedereen maar met me doet waar hij./zij zin in heeft.. Ik echt geen zeggen meer heb over mijn eigen leven en vooral dat moe zijn... Zo onredelijk kwaad kunnen worden over bijvoorbeeld als mijn man nog net ff 1 vlapak in de afvalemmer drukt, terwijl die al vol zit en hem dan even niet leegt... Ook reageer ik me verbaal 9 dus echt niet fysiek!!!) af op gijs en schelt hem soms uit voor dingen... Dat heb ik ook aan gegeven bij de huisarts... 't wil even niet meer..dat gevoel had ik al langer.. maar heb ik nu dan toch uit gesproken.. volgens de huisarts lijkt t wel op een burnout.. Ik maar denken dat dat voor mensen is die "altijd" werken ( minstens 40 uur per week) en niet ik, als oproepkracht.. Maar kennelijk doet stress en een binnenvetter zijn daarbij opgeteld een enorm slaap tekort me meer slecht dan ik dacht.. volgens mn moeder speelt de stress van t einde van de zwangerschap ( o.a. te hoog suiker en alle andere kwaaltjes), de keizersnee, dat kleine manneke dat de eerste 7-8 maanden enorm veel huilde en we nog niet weten waarom, t thuis zitten ( gestopt met werken en buitenaf wonen), de stress van (voornamelijk) "gedoe" om t werk heen en dan nog de kleine dingentjes thuis er allemaal in mee.. Ik heb me eerst maar eens aangemeld voor een gesprek bij de GGZ.. de huisarts maar zeggen, dat t zo'n moedige stap is, om hulp te vragen.. Maar eigenlijk voel ik me een watje.. Ik kan t niet eens zelf oplossen.. Nou ja.. t zal wat tijd kosten denk ik.. geen idee hoeveel.. Ondertussen begint mn manager in t eerste de beste telefoontje na mn ziekmelding al dat ik bij aanmelden bij een psycholoog vooral rekening moet houden met zo kort mogelijke wachtlijst.. "goh, joh.. wat fijn dat je me steunt.."... Is er iemand die er ervaring mee heeft, zelf of in de naaste omgeving die mij een tip kan geven.. wat te doen, of juist wat te laten? Wat t werk betreft.. Ik ben bezig met een cursus ( voetreflexmassage en wil nog iets van voedingsleer/gewichtsconsulente doen) en wil graag voor mezelf beginnen.. financieel hoef ik niet te werken, dus scheelt het iig díe stress...
hey meid, stoppen met werken!!!!! als ik al de reactie hoor van je baas...daar wordt je toch al simpel van....dadelijk gaat hij je iedere keer lopen te bellen hoe lang het nog gaat duren enz...en daar heb jij wel iedere keer last van!!!!!!
Been there, done that helaas Tips: vooral veel rust nemen, proberen je niets (iig niet teveel) aan te trekken van "gezeur" van je omgeving. Geniet van kleine dingetjes en probeer veel te ontspannen door bijv wandelen of zwemmen of andere dingen waar je je goed bij voelt. Houdt rekening met terugslagen! Voor mij is het inmiddels alweer een jaar of 8 geleden en heb ook altijd gedacht dat het mij niet zou overkomen.... Bij mij hebben de gesprekken met de psycholoog mij juist het drempeltje over gedrukt. Ik was op aanraden van leidinggevende en Arbo naar een psycholoog gegaan omdat ik heel vaak heel emotioneel reageerde in cursussituaties en ze waren bang dat dit door zou trekken naar de werksituatie. Toen zat ik al tegen overspannenheid aan, bleek uit de test die ik maakte bij de psycholoog. Een paar gesprekken later liep bij mij de emmer over. Echt van het ene op het andere moment hoor. Was onderweg naar een afspraak in Emmeloord (vanuit Brabant), nou kwam niet verder dan afrit Oosterhout.... toen stuurde mijn auto ineens de afrit op richting huis Heb mn collega en mn leidinggevende gebeld en me ziek gemeld. Ik kon bij wijze van spreken net de korte ingezonden stukjes in de Libelle lezen, een A-4tje was al teveel!!! Uiteindelijk heeft het bij mij driekwart jaar tot een jaar geduurd, maar moet er wel bijzeggen dat ik na een half jaar er ook nog de Ziekte van Pfeiffer bij heb gekregen.... dat zorgde voor een forse terugval hoor.