ik vraag me af of er meer meiden zijn die hier last van hebben. Ik heb helaas heel weinig vriendinnen. Heb er eerlijk gezegd helemaal geen 1 waar je gewoon lekker eens een dagje mee op stap gaat ofzo. Probleem bij mij is, dat ik zelf geen dingen onderneem. Ben echt een angsthaas. Ik ben zelfs nooit degene die belt om wat af te spreken met vrienden, ik laat het altijd aan mijn man over. Begrijp eigenlijk ook niet waarom want het zijn hele lieve mensen. Kennen mensen dit probleem? Liefs
ik herken het wel ja ....... heb mezelf er over heen gezet door veel met mensen op hyves te kletsen en dan komt er vanzelf wel een keer een koffie date en dat rolt zo steeds verder uit ! Nog steeds is het wel zo dat ik veeeel makkelijker sms dan dat ik mensen bel gewoon omdat het makkelijker is en een telefoon gesprek kan soms zo raar lopen dat je eingelijk wil afsluiten maar dat niet goed kan zeggen enz enz mijn advies is gewoon proberen jezelf over een drempel te tillen !
ja helaas ken ik het. Bij mij is het zelfs zo dat ik een serieuze telefoonangst eraan over heb gehouden. Zelfs zakelijke gesprekken durf ik niet te houden. Dit is echt heel erg. Het is zelfs een tijdje zo geweest dat mijn vriend altijd voor mij moest bellen en ik ook niet mijn eigen telefoon op durfde te nemen. Inmiddels durf ik zakelijke gesprekken redelijk te houden maar vriendinnen (die ik nauwelijks heb) ook niet echt durf te bellen. Meestal spreek ik iets af via hyves of msn of als ik ze gewoon zie. Ik probeer elke keer een stapje verder te gaan maar das niet altijd makkelijk.
het rare is dus dat ik wel een persoon ben die heel makkelijk praat. Ik heb als ZZP`er direct contact met mijn klanten en dit gaat altijd prima. Zit soms een half uur aan de telefoon omdat ze hun priveverhaal willen vertellen ( normale dingen natuurlijk ) en ook met vrienden is dit het geval. Maar uit mezelf vind ik het doodeng. Ik ben bijna 3 jaar geleden verhuist vanuit mijn eigen woonplaats om bij mijn toendertijd vriend in te trekken en ben daardoor mijn eigen vriendinnen kwijtgeraakt. De personen waar we nu mee omgaan zijn vrienden van mijn nu man. Ik mis het contact met anderen, helemaal nu eigenlijk. Straks heb ik verlof en zit ik waarschijnlijk de hele tijd thuis en verder doe ik weinig. Dat gebeurt namelijk ook als mijn man een paar dagen weg is of savonds moet werken. Moet wel zeggen dat we samen ook weinig meer ondernemen terwijl dit eerder wel altijd zo was. Was eerder ook altijd veel spontaner en nu ben ik het bange meisje ( kan het niet anders uitleggen )
Yep, ken het. Agorafobie - Wikipedia Oftwel plein/straatvrees. Bij mij is het 'over' gegaan tijdens de zwangerschap, heel gek. Ik voelde me zoveel sterker vanaf toen! En dat is nog beter geworden na de bevalling. En ook hier niet veel vriendinnen, eigenlijk géén echte. Ik dacht er 1 te hebben maar ook die liet 't zonder reden ineens afweten. En ben er toen achter gekomen dat ik die niet nodig heb, ben nu ook gelukkig en durf & doe alles alleen.
pleinvrees?? is dat wat het is. Heb er wel van gehoord maar had mezelf er nooit bij geplakt. Ik dacht altijd dat je dan echt je huis niet meer uitdurft en je nergens meer naartoe wil gaan. Ik wil dat soort dingen nog wel doen maar liever niet alleen. Tja eigenlijk is dat al niet goed natuurlijk. Begrijp alleen niet helemaal waarom dit nu ineens zo ongelooflijk erg is geworden. Wat ik eerder al aangaf, ik was altijd heel spontaan en ging zo ergens heen. Nu zit ik stil en verveel ik me. Wat ik vooral heel erg vind is dat ik me er zo eenzaam door voel. M`n heeft hier allemaal gelukkig geen last van en is nu lekker met een vriend naar de bios maar ben wel jaloers. Ik heb niet zulke vrienden. Liefs
persoonlijk denk ik dat als je 1 of wat vriendinnen hebt waar je wat leuks mee kan doen , je al een heel eind bent ! is er niet iets waar je wat contacten kunt opdoen ?
ik herken je gevoel heel goed. ik heb zelf veel last van onzekerheid en faalangst. Het neemt de laatste tijd steeds grotere vormen aan. verstandelijk weet ik dat ik me niet zo hoef te voelen, dat ik niet bang/angstig hoef te zijn. mAar mijn verstand en mijn gevoel komen niet overeen...
ja ken dat gevoel. Die ruzie tussen hoofd en hart heb ik ook. Zwangerschapsgym doe ik niet aan en straks babyzwemmen lijkt me wel heel leuk maar dat doe je ook niet direct. Plus ik zal niet zo snel iemand aanspreken en dat maakt het ook niet veel makkelijker.
Hoi, Ik ken het ook hoor, kom zelf uit een ander deel uit nl en ben bij me vriend gaan wonen aan de andere kant van nl en heb veel achter gelaten, spreek alleen mensen via msn, hyves, mobiel, maar afspreken? ik heb al zon lange tijd geen vriendin meer bij me gehad!.. durf ook niemand te bellen of te vragen, omdat ik geen 'loser' wil lijken die vriendloos is klinkt dom maargoed..zo voelt t. soms denk ik ik bel nu iedr1 op waar ik mee af wil spreken weer..maar iets houd me tegen..echt raar! heb een zoontje van een half jaar en daar focus ik me op, het moeder zijn en contacten met moeders komt wel via school..maarja je wilt meer he. xxx
ik heb 2 hele goede vriendinnen waar ik eigenlijk alles mee doe winkelen etc etc.. als hun er niet zijn moet ik mezelf toch echt wel toe zetten om iets alleen tegaan doen.. vaak ga ik dan met manlief op stap.. gister ben ik voor het eerst wezen zwangerschapszwemmen.. moest alleen want vriendin kon dooor omstandigheden niet mee.. vond het wel een beetje eng want ja wat moet je er van verwachten.. toen ik er eenmaal was viel het allemaal reuze mee en de andere vertelde toch ook wel dat ze een beetje zenuwachtig waren voor wie er allemaal kwamen... dus dacht oh ben echt niet de enigste gelukkig.. ben niet heel bang om zelf dingen te ondernemen maar bij mij is dan meer het prbleem tot jezelf er toe zetten om dingen alleen tegaan doen.. omdat het met vriendinnen eigenlijk veel gezelliger is.. vaak is het toch een kwestie van doen gewoon doen kijk maar waar het schip strand... het gaat niet verder als je huid en ze bijten ook niet (hoop ik)