Hallo dames Ik heb ff getwijfelt of ik dit nou wel of niet moest plaatsen, maar doordat ik er maar mee blijf zitten doe ik het toch. Gisteren was het een jaar geleden dat ik met 16 weken ben bevallen van ons zoontje. Als vanzelfsprekend sta je bij zo'n dag er meer bij stil als anders. We zijn samen met m'n moeder na het grafje geweest en hebben daar een plantje neer gezet. Ik waardeerde het erg dat mijn moeder er zelf ook aan dacht. Maar nu komt het. Van mijn schoonouders hebben we de hele dag niets gehoord. Ik heb nog aan m'n man gevraagd of hij z'n ouders nog wou vragen om mee te gaan naar de begraafplaats, maar hij vond het niet nodig, als ze er behoefte aan hadden kunnen ze er zelf na toe gaan. Ergens had hij ook wel verwacht dat ze gisteren nog wel iets van zich zouden laten horen. Maar helaas. Ik kan me hier best wel druk om maken. Ik ben eigenlijk wel een beetje teleurgesteld in ze. Daarbij komt misschien ook nog dat mijn schoonmoeder vorig jaar het presteerde om 2 dagen na de bevalling pas langs te komen! Nog steeds steekt mij dit. Voor mijn man inmiddels niet meer, maar op dat moment wel! Ik vind het erg moeilijk om dit bespreekbaar te maken. Mijn man snapt niet zo goed dat ik er moeite mee heb dat hun niet zo betrokken zijn. ( hij is natuulijk ook niet anders gewend). Het geeft mij het gevoel dat ons zoontje niet belangrijk was. En dat doet best veel pijn! Hoe hebben jullie het jaar naar dato beleefd? Waren er nog mensen die er aan dachten en iets van zich lieten horen? Voor de rest heeft de rest van onze fam (broers en zussen) ook niets van zich laten horen, maar dat vind ik minder erg dan m'n schoonouders. Ik hoop dat ik niet te warrig over ben gekomen. Maar ik ben toch wel benieuwd hoe het bij jullie is gegaan. Groetjes gaby
oh, wat naar voor je, ik snap volledig dat je het er heel moeilijk mee hebt, vorig jaar is mijn schoonzus eind september op 19w bevallen van hun zoontje, ik heb vorige week regelmatig gedacht van ik moet haar op de dag toch een sms sturen, maar wat schrijf je dan? nu kwam ik er eergisteren achter dat ik het totaal vergeten ben en toch heb ik de hele week er naar toe geleefd. Mijn ouders gaan ook niet naar het grafje, en ben er zeker van dat zij niet eens meer weten op welke dag dat de geboorte was. Maar denk niet dat ze het daarom gewoon vergeten zijn, maar eerder niet weten hoe ermee om te gaan. Ik merk hier zelfs dat mijn eigen ventje (heb 2 ma gehad op 12 weken) niet weet wanneer (zelfs niet welke maand) het hier is fout gelopen, terwijl voor mij deze dagen in het geheugen gegrift zijn net zoals de vermoedelijke bevallingsdatums. Maar ik denk dat jullie zoontje bij je schoonouders zeker ook een plaatsje in hun hart hebben.
Ik heb niets gehoord van mijn familie, schoonfamilie of vrienden toen mijn dochtertje een jaar overleden was. Van de meeste mensen hebben we bij haar overlijden ook niets gehoord. En inderdaad, dat geeft het gevoel alsof ze niet belangrijk was. Het argument dat mensen het er moeilijk mee hebben en dat ze daarom niets van zich laten horen, kan ik echt helemaal niets mee. Ga er maar vanuit dat het ontelbaar, oneindig veel moeilijker is voor mij (en iedere andere moeder van een overleden kindje) en als er dan niet eens een kaartje ofzo af kan, desnoods een paar dagen later, dan doet dat pijn. Wij hebben bewust de geboortekaartjes van mijn pasgeboren zoontje nog niet verstuurd. Ik zit nu niet te wachten op al die mensen die alleen maar wat van zich willen laten horen als er hier iets leuks gebeurt is. Ze mogen fijn nog even wachten. Uiteindelijk probeer ik mij te realiseren dat voor ieder kind de ouders het belangrijkste zijn, ook voor mijn overleden dochter. De rest doet er voor haar veel minder toe. Maar dat maakt het natuurlijk niet minder pijnlijk voor mij.
Helaas heel herkenbaar. Hier heb ik van de familie en vrienden in de buurt ook niets gehoord toen het een jaar geleden was. Pas toen ik zelf een berichtje op hyves zette ( iets van, alweer een jaar geleden en nog iedere dag in mijn gedachte ) kwamen er pas reacties. Maar goed daar hechte ik toen niet echt waarde meer aan.
Dat heb ik ook gedaan, maar hecht er ook geen waarde aan. Had niet verwacht dat mensen zo'n dag zo makkelijk kunnen vergeten, tenminste niet de mensen die erg dicht bij je staan. Maar misschien heb ik wel teveel verwacht. Het geeft me wel troost dat dit bij jullie ook het geval was. Dat mensen er blijkbaar toch niet zo bij stil staan. Zo is het nu eenmaal.
Hier ook een reactie van mij ... Januari 2010 zijn wij onze dochter verloren met 28 weken zwangerschap..... Een week later kreeg mijn schoonvader te horen dat zijn contract niet verlengt was, en op eens was dat het ergste wat er gebeuren kon in je leven, en was heel boos en teleur gesteld in ons dat we niet langs zijn gegaan of iets van ons hebben laten horen... Hallo ,wij zijn net onze dochter verloren!! Na een week was hij al weer belangrijker... En afgelopen januari hebben wij ook helemaal niks gehoort van mensen.. Behalve me schoonmoeder.. Zij had een kaartje gestuurt met sterkte in deze moeilijke tijd.. En dan de datum van een week later er op.. Mijn man heeft toen haar bedankt en gezegt , het is een week eerder hoor.. En toen ging zij met mijn man in discusie dat zij zeker wel de datum goed had en of wij ons niet vergist hadden.... Nu ik het zo aan het tikken ben , tja ben ik gewoon weer boos en verdrietig er over...
Ik herken het "vergeten". Afgelopen zondag was ik eigenlijk uitgerekend. Ik ben 28 juni dit jaar bevallen met 22 wk van ons meisje. Niemand, maar dan ook niemand die er enige aandacht aangeschonken heeft, terwijl iedereen wist dat ik tegen die datum aan zat te hikken. Ik vond dat zo erg. Dacht dus echt "nou zo snel gaat dat dus!" Zal mij benieuwen hoe dat gaat volgend jaar, als ze nu al vergeten wordt!
Echt heel apart om te lezen dat mensen dit kunnen vergeten.... kan me er niks bij voorstellen. Denk dat ik het gewoon als geboortedag in mijn agenda zou zetten. Dat doe je toch bij elk kindje dat geboren word? Heel veel sterkte, het lijkt me erg moeilijk als mensen dit vergeten....
ik ben mijn 2 zoontjes 13 maart 2009 verloren en er is geen dag dat ik niet aan ze denk maar ik ben de enige die de datum weet lijkt wel....... want als ik ze niet herdenk op social media.....doet niemand het..... ik besluit aankomenden maart geen post erover te zetten en durf ook te wedden dat ik niet 1 berichtje krijg het was zelfs zo dat toen ik moest bevallen van m'n dochter , mensen(die mij kennen) mij behandelde alsof het mijn eerste bevalling was uh.....hallo?!? mensen hebben het gewoon al opzij geschoven wat mij overigens echt heel erg veel pijn doet
Hej dames, Ook ik deel absoluut de pijnlijkheid over het gemak waarmee mensen denken ( je kindje verloren in de zwangerschap? Bevallen? Huh lost je baby dan niet vanzelf op....... ) mensen denken inderdaad niet veel verder na. Maar eerlijkheidshalve; de vader van mijn vriendin is vorig jaar overleden, maar ik weet echt de exacte datum niet, ik zal haar erom moeten vragen. Een vriend van een vriendin viel op een afschuwelijke manier weg, ik vraag heus naar haar gevoelens, maar hoe het voor haar is en waar haar behoeftes liggen weet ik niet altijd. We moeten in sommige dingen duidelijk zijn, hoe pijnlijk ook. Natuurlijk zijn er mensen die echt volkomen de plank misslaan en totaal geen emphatie hebben. Maar er zijn ook mensen die wel willen en een klein beetje geholpen moeten worden. Over een poosje zal het voor mij ook een jaar geleden zijn dat ik mijn kleintje verloor. Ik verwacht inderdaad van mijn familie wel dat ze uit zichzelf meeleven. Maar ik verwacht niet dat alle vrienden exact deze datum uit hun hoofd weten. Als ik die dag er graag met veel mensen bij stil wil staan, zal ik het moeten noemen op Facebook ofzoiets. Ik zie dat niet als iets schandaligs van m'n vrienden. Ieder huisje z'n kruisje ook bij hun, ze zijn niet continu met ons bezig.
Ik kreeg net een brief van het ziekenhuis. Een uitnodiging voor een herdenkingsbijeenkomst voor alle overleden kindjes van dit jaar. Dit ontroerde mij zo!! Dacht, jeetje, hun denken wel aan al die overleden kindjes. de namen worden dan allemaal genoemd. Zo'n mooi gebaar! Triest eigenlijk, je omgeving lijkt het te vergeten en dan deze uitnodiging. Ik wilde dit ff kwijt.
ooh jeetje Sprits, wat herkenbaar. Ook ons meisje is al vergeten ,door sommigen. Laats vroeg een collega van mijn man aan hem: " en wanneer gaan jullie voor de tweede, of zijn jullie al bezig." Toen zei mijn man: let op met wat je zegt, want ik ben 3 maanden geleden een dochter verloren die normaal rond deze tijd geboren had moeten worden." antwoord: aah ja dat klopt, daar had ik even niet meer aan gedacht, sorry" en daar moeten we het dan maar mee doen. Op 2 november (uitgerekende datum) kreeg ik amper 3 berichtjes. En 2 ervan waren dan van meisjes die zelf een kind zijn verloren of een MK hadden gehad. Ik denk trouwens dat we ongeveer gelijk zwanger waren, sprits. ik was nl. 22 weken op 28 juni, ben bevallen op 27 juli, was dan net 26 weken
Hoi, ja klopt. Ik was 30 oktober uitgerekend. Moeilijk he, soms de opmerkingen van mensen in je omgeving. Ik weet ook wel dat heus niet iedereen er mee bezig is, maar confronterend is het wel. Vandaar ook dat de uitnodiging van het ziekenhuis me zo raakte. Voor jou ook nog kort geleden dus. Bah. Durven jullie al weer de stap te zetten naar een volgende zwangerschap? Ik merk zelf dat ik er nu wel weer naar verlang, zeker nu de uitgerekende datum voorbij is.
tja "durven" is een groot woord. we zijn nog steeds heel bang dat het weer fout loopt, maar we hebben ook nog een kerngezonde zoon rondlopen, dus we weten dat het kan... het meest bang zijn we dat het volgende kindje alweer een schisis heeft. mijn man heeft, Elize* had... hierdoor loopt het herlangsrisico weer wat op, maar anderzijds, als het alleen bij een schisis blijft volgende keer, ben ik al heel blij. We zijn opnieuw aan het proberen omdat zwanger worden bij mij niet altijd zo vlot lukt: bij de eerste in ronde 7, bij de tweede in ronde 4. Dus eer het weer eens zover is, zijn we toch weer een paar maand verder (helaas, want ik wil echt zo graag nog een kindje)
Je gevoel herken ik heel goed. Wij gaan het ook weer proberen en vind het ook eng, ook bang voor herhaling. al was het volgens de artsen gewoon domme pech. Wij wilden ook niet langer wachten omdat ik vorige week 35 ben geworden, dus ja...je weet idd ook niet hoe lang het gaat duren. Mijn vriend heeft 2 jongens uit vorige relatie en Merel* was dochtertje van ons samen. Mijn verlangen wint het wel van de angst.
Hier ook heel veel brute pech, volgens de artsen. Van hetgeen Elize had, zijn in de medische literatuur nog maar 2 gevallen beschreven Ook hier is het verlangen groot, maar de angst ook nog... Elize had een schisis, mijn man heeft dat ook, waardoor het herhalingsrisico oploopt tot 5 - 10%. Daarbovenop had ze ook nog triple X- syndroom. Ik zou alweer de gelukste mens op aarde zijn, moest mijn volgende kind volledig gezond zijn!