In hoeverre kan jij kritiek verdragen op je kind? Kreeg vanmiddag een telefoontje van mijn tante waar wij zaterdag op bezoek zijn geweest met de kinderen. Tijn en haar zoon, mijn neefje, hebben samen op zolder gespeeld en dit is er nogal druk aan toegegaan. Neefje kwam al na beneden om te zeggen dat Tijn erg druk was en wij hebben hem hierop aangesproken. Neefje vond het zichtbaar grappig, is ook een stuk ouder en samen hadden ze de grootste lol. Maar nu dus dat telefoontje, het schijnt dat mijn neefje de volgende dag behoorlijke krassen had in zijn gezicht en dit Tijn had gedaan. Ik geloof haar wel, maar merk dat ik meteen in de verdediging schiet en er moeite mee heb, om dit te horen over mijn eigen kind. Uiteraard tolereren wij dit gedrag niet en ga ik hier ook op letten. Maar nu is mijn vraag aan jullie, kunnen jullie tegen kritiek op je kind? Schiet jij ook meteen in de verdediging.
denk dit mama eigen is want ik verdedig mijn kindjes ook ten alle tijden ook al weet ik heel goed ze soms ook best in de fout kunnen zijn gegaan ze worden er wel op aan gesproken maar merk zelf ook heel goed ik mijn kindjes blijf verdedigen en ik zeer zeker niet alles pik wat er gezegt word over mijn moppies dus meid dit is echt mama eigen en vind het eerlijk gezegt een hele mooi en fijne eigenschap
ik kan wel tegen kritiek als het opbouwend is en niet kwetsend naar mij of mijn kinderen, in onze ogen zijn onze kids natuurlijk perfect en dat is gewoonweg geen realiteit, kritiek hoort bij het leven het is voor kinderen ook goed om hiermee leren om te gaan (zolang het opbouwende kritiek is dus) beledigingen jegens mijn kinderen accepteer ik niet
Ik kan dr moeilijk op reageren, want Beer is nog niet zo oud. Maar ik hoop echt dat ik niet zo een moeder wordt die meteen roept: "Dat zou mijn kind noooooit doen" Als moeder moet je ook eerlijk kunnen zijn over de minder goede kanten van je kindje (druk,bazig,snel meppen enz) En dan nog kan je ze wel verdedigen, als je diep van binnen maar wel eerlijk ben tegen jezelf, en je kind niet ten alle tijden bescherm en de hand boven t hoofd houd. (Wij hebben in onze omgeving zo een stel, en dat kind is echt heel erg onaardig tegen andere kindjes, en kan nooit lief samen spelen met andere kleine kindjes Puur en alleen omdat door mama alles recht word gepraat. Want: "Dat doet onze ..... niet" Yeah right!)
Als de 'kritiek' terecht is, kan ik er zeker wel mee omgaan. Ligt er wel aan van wie trouwens. Als mijn schoonzus kritiek zou hebben zou ik al gauw denken 'moet jij zeggen', aangezien haar kinderen 'monsters' zijn En het is natuurlijk ook een beetje hoe het gebracht wordt. Maar in jouw geval zou ik me eerder lullig voelen, dat mijn kind een ander kind heeft gekrast in het gezicht. Mijn zoontje zou zoiets ook kunnen doen en dat vind ik juist vervelend, schiet dan zeker niet in de verdediging. Ik vind moeders die direct in de verdediging schieten juist vervelend omdat ze vaak denken dat hun kinderen engeltjes zijn, terwijl elk kind zoiets wel kan doen. Accepteer dat.
Ligt eraan wat voor kritiek en van welke persoon. Als baby werd vaak gezegd dat ze lui was...haha was ze ook, daar zit ik niet mee. En nu horen we ook vaak dat het een druktemakertje is, maar anderen schijnen het nogal grappig te vindem. Maar wij,kennen ook iemand waarvan het kindje een paar maanden jonger,is dan mijn dochtertje en die kan niet delen of samen spelen, als die ergens mee speelt mag er niemand mee doen. Onze dochter vind het juist geweldig om met kindjes te spelen dus die doet steeds mee. Nu wordt zij door de moeder van het kindje steeds aangesproken met: je moet hem ook niet zo,klieren he..hij wil gewoon alleen spelen. Daar kan ik dus niet zo tegen, ik vind dat een kindje van 3,5 dat maar moet leren.
Ik kan wel goed kritiek hebben om mijn kinderen, maar onbewust ga k ze toch verdedigen van: hij kan ook heel rustig en lief zijn e.d. hier kom ik vaak achter als ik er over na ga denken.
Ik zou er totaal niet tegen kunnen als iemand anders mijn kind zou corrigeren, daar zijn mijn partner en ik voor. Maar na zo een telefoontje in jou geval, daar zou ik wel tegen kunnen, het zijn kinderen en kan er wel eens wild aan toe gaan, zou mijn kindje er wel naar vragen en mee praten.
In dit geval vind ik het een beetje onzin. Als ze die krassen pas een dag later opgemerkt hebben, zal het neefje op het moment dat het gebeurde echt niet heel veel pijn hebben gehad en zal het ook heus niet expres / gemeen gegaan zijn, maar in het stoeien / spel. Bovendien zeg je dat het neefje het zichtbaar leuk vond. Jongetjes spelen nu eenmaal wel eens wild en zolang ze het beiden leuk vinden is dat voor een keertje helemaal niet erg. Dat ze dan risico lopen kleine, onschuldige verwondingen op te lopen, tja, dat hoort erbij. Wat betreft kritiek op mijn eigen kind: ze is nog niet eens 1 jaar oud, dus alle kritiek die ik nu al zou krijgen vind ik per definitie ongegrond, dus daar zou ik wel boos over worden. Ze kan er echt nog niets aan doen. (Heb overigens nog nooit kritiek gehad.) Edit: ik zou in jou geval wel geloven dat het klopt hoor, en het er ook wel met mijn kind over hebben, maar meer in de zin van: "als je zo ruw doet, kun je per ongeluk iemand pijn doen of kunnen er zelfs ongelukken gebeuren, dus je moet wel voorzichtig zijn." Ik zou hem niet boos toespreken dat hij zijn neefje niet mag krabben. Wat betreft mijn reactie naar neefje's moeder, dat hangt er een beetje vanaf hoe ze het brengt. Als ze boos zou zijn, zou ik wel verdedigen, maar niet als ze het gewoon ter kennisgeving meldt.
Ik vind als iemand 'kritiek' heeft op mijn kinderen best moeilijk, ik probeer niet in de verdediging te gaan, maar het komt wel binnen om het zomaar te zeggen (het houd mij wel even bezig). Gelukkig hoor ik zelden iets over mijn kids en zijn het kennelijk in de ogen van een buitenstaanders engeltjes. Maar om even te inhoudelijk reageren op het voorbeeld van TS dat tante na een dag beld om aan te geven dat haar zoontje zijn neefje heeft bekrast. Ik persoonlijk vind dat een beetje raar (ik weet natuurlijk of tante alleen belde om aan te geven dat het zoontje van TS haar zoon had bekrast of dat het terloops in het gesprek ter sprake kwam). Maar er was tijdens het samen spelen al geconstateerd dat het zoontje van TS en een beetje wild was en TS heeft meteen ingegrepen... dan denk ik wat is hetdoel met het melden van dit voorval, anders dan iemand nog even een beschamend gevoel geven...
Kritiek op me kinderen het blijft een moeilijk onderwerp. Ga van zelf vaak in de verdedigingsstrategie. Maar sluit ook zeker mijn ogen niet dat ze wel eens iets zouden kunnen uit vreten. Maar vind het lastig. Wel is het minder geworden merk ik in de jaren. Maar ja als je aan mijn kinderen komt dan komt er een tijger in mij los haha. Kan er ook niks aan doen sorry.
Het telefoontje was niet alleen hiervoor en het kwam hier toevallig op. Meer in de trant 'T had zondag trouwens wel flinke krassen in het gezicht van Tijn. Niet dat ik het erg vind, maar misschien kan je hier wel op letten ook voor andere moeders en kindjes' Ik reageerde dat ik dit zou doen en wij dit gedrag niet tolereren, maar dat Tijn ook pas net 3 jaar is en in dit geval was het duidelijk voor beide leuk om met elkaar te stoeien en dat het wellicht niet expres was gegaan. Oftewel, ik ging meteen in de verdediging, ik voelde mij aangevallen terwijl ze het heel rustig bracht en ik ook weet dat Tijn erg druk kan zijn. En hij echt geen engeltje is.
Idd, als iemand opbouwende kritiek heeft op Fay is het prima. Ik geloof nooit dat ze alleen maar lief is bij anderen en hoor graag hoe ze met andere kindjes/mensen speelt, dan kan ik er misschien iets mee als het nodig is. Maar, het raakt me wel hoor! Laatst zei een leidster dat Fay stevig was. Ze bedoelde niet dik, bleek achteraf, maar eerder zoiets als robuust, stevig in haar lijfje, niet makkelijk om te lopen, bijv.. Man, ik had haar bij het woord "stevig" wel willen aanvliegen. Gelukkig liet ik haar haar verhaal afmaken voor ik in de verdediging schoot. Tja, het blijft mijn kindje, ik zou haar het liefste voor alle kritiek en pijn willen behoeden, maar ik weet dat dat ook geen gezonde situatie is. Even slikken dus
Ik denk indd dat dit mama eigen is. Je kindjes zijn in jouw ogen toch het meeste perfecte, mooiste en briljantste wezen wat rondkruipt/loopt Ik schiet ook in de verdediging als mensen mijn zoontje groot noemen, ja hij is ook groot, maar hij is niet te dik ofzo. En daar ga ik wel altijd over in de verdediging, ook al weet ik dat er niks mis is met hem. Iedereen heeft altijd wel wat te mieren over kids van een ander, het is ook makkelijker om dit te doen over kids van een ander dan je eigen. Niemand is perfect en als je dat maar beseft is er niks mis met je kids verdedigen in mijn ogen
Kinderen zijn kinderen, elk kind doet wel eens wat. Mijn kinderen zijn altijd rustig en vriendelijk maar dat wil niet zeggen dat ze nooit wat doen. Meestal doen ze iets niet zomaar maar gaat er iets aan vooraf maar ook in geval van "zomaar" ga ik niet blind af op de onschuld van mijn kind. Je kan nooit zonder het hele verhaal te weten oordelen over de situatie. Zelf zou ik best boos worden als ik de moeite zou nemen iets met een moeder te bespreken en ik "aangevallen" zou worden. De stap om iemand te bellen neem je niet zomaar. Ik vind dat je daar als volwassene over moet kunnen praten. Misschien heb je mijn topic een tijdje terug gelezen. http://www.zwangerschapspagina.nl/schoolkinderen-pubers/394722-vinden-jullie-om-gaan.html Mensen zeggen dat je een hond nooit alleen met kinderen kan vertrouwen. Maar je eigen kind met een ander kind eigenlijk ook nooit helemaal. Jouw kind kan thuis heel lief en rustig zijn maar in het bijzijn van een ander kind heel anders.
Ligt er aan waar t over gaat, wie het zegt en vooral of het terecht is. Als me verteld wordt dat ze iets heeft uitgevreten, dan twijfel ik daar niet aan. Over t algemeen vind ik dat ook niet erg, hoort erbij. Uiteraard wordt ze er wel op gewezen dat het niet mag. Mijn buurvrouw heeft wel eens opmerkingen, maar daar kan ik weinig mee. Haar zoons zijn compleet anders dan mijn dochter. Ik ga er niet op in (want heeft geen zin bij haar), maar denk er het mijne over Mijn dochter is behoorlijk zelfstandig en zeker niet traag, en dan vraagt ze heel verbaasd 'kan ze dat nog niet'? Over dingen die ze op die leeftijd echt nog niet hoeft te kunnen (fietsen met net 3 jaar bv, ze had net die fiets gekregen). Maar volgens mij verward ze haar leeftijd ook met die van haar zoons. Die zijn nl 1 en 2 jr ouder, maar mijn dochter is net zo groot als haar oudste. Ze komt ook ouder over, maar ja, in een aantal dingen is ze gewoon normaal voor dr leeftijd. Ik vind dat ze het een beetje neerbuigend brengt steeds. En dan denk ik . Ik maak toch ook geen opmerkingen over haar 4 jarige die dingen nog niet kan en mijn dochter wel.