Hoi allemaal.. Hoe is jullie man met de kids? ik merk heel erg dat mijn man ongeveer 50% van de dag moppert op onze zoon. Ik hoor de hele tijd: “niet doen!”, “afblijven”. En als ons zoontje iets doet en het lukt niet zegt mijn man: “ dat kun je toch wel nagaan dat dat niet kan” (zoontje is 2,5). Ik heb hem hier al een paar keer mee geconfronteerd en dan wordt hij direct kwaad en krijg ik als antwoord: “ja, moet hij maar luisteren”. Ik geef dan steevast als antwoord:” als ik zo tegen jou praat zoals je tegen hem doet, wordt jij ook boos, en krijg je een dikke middelvingermentaliteit”. Iemand nog tips?
Volhouden onze oudste is bijna 12 en na 4 kinderen heeft hij eindelijk door hoe het werkt (Nouja, hoe ik wil dat hij met de kinderen omgaat ). Ik heb heel vaak aangehaald dat na 1 negatieve zin 10 positieve moeten komen. Dus als hij zei:' J, doe niet!' Zei ik:' en dan nu 10 complimentjes' Overdreven natuurlijk, maar hij merkte wel dat de dingen op een andere manier zeggen wel werkte. Of alternatieven aanbieden i.p.v. alleen maar 'stop daarmee!' 'Hou op!' Etc. Daarnaast doe ik ook soms wat water bij de wijn en geef toe dat het niet altijd verkeerd is als man wat strenger is
Oi oi, herkenbaar. Mijn man lijkt aan de ene kant niet te snappen dat kleine kinderen ook mensen zijn, en dus een mening hebben, en niet meteen gaan opruimen als je het zegt, en anderzijds heeft hij moeite in te zien dat je met de kind van 4 geen abstracte of indirecte gesprekken moet voeren. En dat resulteert in gemopper. Dan ruimt kleuter 90% op en zegt man alleen bozig: daar ligt nog wat. Ik zeg er aldoor wat van, en man probeert nu wel anders te reageren richting kleuter en peuter. Dat is iig iets.
Heeeel herkenbaar. Nu begint C hem na te doen en dan word ie boos, vaak kets ik dan terug dat ie gewoon een kopie van zichzelf voor zich heeft staan. Dat werkt vaak wel (even ) Hij ziet ook wel aan me wanneer ik het niet eens ben met hoe die reageert en vraagt steeds vaker hoe die het beter zou kunnen doen. Zodat ie ook een normale reactie terug krijgt. mijn oudste zei overigens pas geleden tegen hem: Jij doet altijd alleen maar boos tegen mij. Dat kwam ook wel even aan.
Ik zeg altijd tegen mijn man; maak het jezelf niet te moeilijk en pick your battles! Hij is super met de jongens, maar kan zich soms zo enorm opfokken om kleine dingen. De jongste is nog al één met een gebruiksaanwijzing en pittig karakter. Vanmiddag zei ik al; laat het los, zet Juf Roos op, geef m een droog koekje en je hebt even 10 minuten voor jezelf
Ik heb dat opgelost door zo tegen hem te gaan doen. Helpt perfect. En dan even aangeven dat hij ook zo doet tegen de kinderen. En een schepje er bovenop.. fijn hè? Nu ben je zeker extra gemotiveerd naar me te luisteren. pfff ik heb zo’n hekel aan standaard mopperende mensen. Even een beetje chaggo ofzo prima. Maar in standaard communicatie. Daar ben ik heel heel snel klaar mee.
Ik vind het deels wel herkenbaar . Mijn man heeft ook nog een handje van om onduidelijk te zijn: doe dat eens fatsoenlijk! (euh, definieer fatsoenlijk? Wat bedoel je daar mee, wat wil je nu precies dat je kind gaat doen?) Belangrijk is om te realiseren dat wij mensen graag positieve aandacht krijgen (liever dan negatieve) en dat gedragsverandering ook het beste lukt als je 'beloond' wordt voor de dingen die je goed doet (ipv 'gestraft' voor de dingen die je fout doet). Is ook beter voor je zelfvertrouwen. Ik denk dat je man zich bewust moet worden van welke verwachtingen hij heeft van zijn kind (en vooral ook, hoe reëel zijn die??) en dat je beter kunt benoemen wat je wil dat je kind wel doet. "De bank is om te zitten, springen mag je op de grond/trampoline/buiten." ipv "Niet springen op de bank!" En dat het er bij hoort dat je kind keer op keer, ook al weet hij eigenlijk al beter, zijn impuls niet zal kunnen bedwingen en toch nog weer een keer dat doen wat niet mag... Dat is de leeftijd! Sterkte ermee! Je zou ook nog eens kunnen vragen waarom hij zo vaak/snel opgefokt/boos raakt van (normale) gedrag van kind. Misschien dat dit tot nadenken uitnodigt...?
Herkenbaar. Mijn man doet dat ook, vooral bij de oudste. Ze lijken zo veel op elkaar qua karakter. Dat benoem ik ook regelmatig. Ik merk het dan al 's morgens hoe de buien zijn en ja hoor het gaat mis. Ik spreek mijn man er later op aan Hij wil het dan eigenlijk niet horen. "Jaja" zegt ie dan, "maar hij doet dit of dat.." Ik weet ook niet hoe ik het moet oplossen. Ingrijpen lukt vaak niet. Ik wil hem ook niet afvallen bij de kinderen. Later, wil hij het er zelf niet over hebben. Het is ook grotendeels onmacht.
pff echt om moedeloos van te worden... hier ook AL-TIJD een excuus bedenken, hij is moe of hij heeft een pijntje.. heb mijn man er afgelopen week ook weer mee geconfronteerd, op een hele rustige en nette manier en daar kwamen de excuusjes weer... ik merk dan aan mezelf dat ik me op loop te vreten en m’n zoontje alleen maar harder wil verdedigen...
Hier denkt mn man af en toe dat ze een leerling is van m ofzo (geeft MBO les, zij is net 4). In zekere zin wel, want als hij blaft tegen dr heeft ze echt schijt aan m. Die schrikt ook helemaal niet, worst ook niet bang. Ze kijkt m aan, zo van "voel je je wel helemaal goed?" en loopt gewoon weg. Redelijk vernietigende blik uit een 4 jarige en ze doet dat echt al heel lang. Ze luistert ook echt NIET naar m totdat zn toon normaal wordt. Ze wil best opruimen als je t normaal vraagt aan dr alleen is ze soms met dr hoofd ergens totaal anders, roep je niet eerst dr naam hoort ze je serieus gewoon NIET. Als hij echt te ver gaat roep ik gewoon of hij de module pedagogiek heeft gekocht of daadwerkelijk heeft gestudeerd want de discipline vaardigheden zijn nogal discutabel gezien t ontbreken van de basiskennis...Harder onder de gordel kan ik m niet slaan, of ik moet m noemen bij de naam van mn vader dan schrikt ie ook. Wil ik oorlog met m moet ik roepen "toon maakt de muziek" maar dat is een hele zere plek. Al met al, hij snapt nog steeds de gebruiksaanwijzing niet. Allicht als ze volwassen is, misschien. Vind t jammer voor hun beiden eerlijk gezegd, nu is de mooiste periode van hun leventje vooral met t magisch denken wat opkomt. Nu ligt voornamelijk de focus op "ze slaapt slecht en luistert niet" bij hem. Maar ze kan prima luisteren (slapen is wel een ding) alleen kan je niet van haar verwachten dat ze alles begrijpt zoals jij bedoeld of als een robotje direct orders opvolgt. G. kom je mij even helpen? Dan kunnen we zo nog even schilderen/speeltuin/stofzuigen/samen thee drinken/whatever. Samen gaat dat veel sneller. (Luistert ze niet ga ik niet meer samen spelen de komende x tijd totdat de piep afgaat van de wekker, vanaf dat het opgeruimd is, want dat is de tijd die t mij kost (mama is dus een langzame opruimer met een tijd voor tijd regeling) ) Resultaat: In record snelheid zit alles op zn plek opgeborgen. Sfeer: zonnig met een warm briesje Lokaal: onweersbui met blikseminslagen en slagregen...(boven hoofd van mn man). Tja, wat je zaait zal je oogsten. En ja ook ik ben dr af en toe ook even helemaal gruwelijk zat hoor. Op de mama mama mama mama mama mama mama mama dagen. Maar dan komt inderdaad dat gortdroge kaakje voorbij zetten en is t ff over voor de duur van een bak koffie. Belvita doet wonderen. Know your products...
Ja dit inderdaad. En dat harder verdedigen doe ik dan ook. Of ik probeer dingen te voorkomen door wat te verdoezelen omdat ik geen zin heb in ruzie..
Hahahaha hier idd ook! Man denkt ook dat onze kleine al een jaar of 16 is en alles “snapt”. Hij zegt wel eens tegen ons zoontje: “ja, dat kun je wel nagaan dat dat niet kan!”, waarop ik antwoord: “nee dat kan hij niet, hij is 2,5 en moet alles nog leren, en hem dat te leren is onze taak!” Dan komt er vaak of een excuus of stilte... pfff mannen... zoontje heeft nu ook z’n mama periode, maar ik denk dat dat komt omdat mama rustiger tegen hem praat, hem het waarom uitlegt.
Hier ook: "dat zie je toch?" / "dat weet je toch?" / "dat is toch logisch?". Dat vonden jouw ouders zeker ook toen jij zo klein was? Zou t voor de zekerheid nog eens navragen bij ze....zucht. Die van ons is nog niet uit mama modus gekomen, bestaat dat dan? Doe ik mezelf ook aan hoor. Mama rommelt altijd door t huis heen, maakt kleding, klust in huis, repareert speelgoed en fietsen enzo. Altijd wel wat te doen, dat trekt ook aan als een magneet. Ze staat t liefste met dr neus er bovenop om te kijken wat ik aan t doen ben en hoe en soms mag ze helpen met schroefjes en pluggen aangeven of een bepaalde sleutel. Rolletje schilderstape is soms een uitkomst als ik wil dat ze iets verder weg gaat staan kijken. Die streep houd ze wel in de gaten, maar zonder vergeet ze t bijv. Zijn van die kleine dingen die bij mn man irriteren en die ik gewoon totaal anders aanvlieg. Net zoiets als een digitale kookwekker zetten om je eigen tijd (en sanity) te begrenzen. Fiets vast te houden als we af en opstappen op de fiets. Of hand op de tankdop (want "bij de auto is wat ruimtelijk rekbaar") . Als t me linksom niet lukt, lukt t me rechtsom. Gaat die vlieger ook niet op, nouja dat is dan een pechdag.
Zo herkenbaar! Al dat gemopper en gezeur om niks, erg vermoeiend. Mijn man irriteert zich aan zo'n beetje alles, ben er soms zó klaar mee. En uiteindelijk doet hij niets verkeerd in zijn ogen en is het mijn schuld óf van de kids
Ik doe dat zeker wel als hij totaal onredelijk is. Mijn ouders deden dat vroeger ook niet en mijn moeder had nogal haar buien en voelde voor mij als kind als verraad dat mijn vader er nooit wat van zei (misschien dat ie dat wel deed als ze met zijn tweetjes waren, maar dat zie je als kind niet).
Idd, en later als het kind zo kortaf tegen een van de ouders doet, krijgen ze ook beide ouders op hun dak..
Haha phoe, heel herkenbaar wat jullie allemaal schrijven! Serieus heeft mijn man het inlevingsvermogen van een ui . Na 100 keer herhalen en ergeren Wil hij wel iets van me aannemen. Maar echt als ik bijv sochtends merk dat er korte lontjes zijn Dan roep ik dat ze het samen maar moeten oplossen en ik ga zelf wat anders doen. Maar ik weet ook wel dat mijn glas altijd half vol is, en bij mijn man half leeg. Dat is gewoon hoe we beide zijn. En eerlijk, ik leef echt weleens teveel in en Dan ben ik blij met mijn nuchtere man..leer ik weer van..
Hmm ja goeie. Ik doe het ook heel soms weleens, maar zie dit bij mezelf dan meer als onmacht ofzo. En hij gaat dan weer op mij in, want geïrriteerd of boos. Redelijk is hij dan ook niet echt. Maar wat je zegt, misschien wel goed vanuit het kind gezien. Aan de andere kant, ik vind dan ook wel dat mijn zoon echt iets niet goed doet hoor.
Ik vraag me dan af: hebben jij een je partner wel eens een goed gesprek gevoerd over opvoeden? Gewoon een open gesprek, zonder ruzie of wat dan ook vooraf? Wat vind jij belangrijk, wat vindt hij belangrijk? Hoe ziet dat er dan uit in de praktijk? Waar kan je elkaar ondersteunen? Dat laatste is belangrijk om af te spreken. Hier hebben we de afspraak om het even van elkaar over te nemen als we zien dat de emmer even overloopt bij de ander. Zonder elkaar af te vallen. Klinkt simpel, maar is echt heel effectief. Als ik loop te schreeuwen tegen mijn kinderen na een drukke dag, dan is het fijn dat mijn man het gewoon even overneemt van me. Zo'n afspraak zou je ook op andere gebieden kunnen maken. Dit is slechts een voorbeeld.