Hallo allemaal, Ik zit met het volgende. Ik heb vorig jaar een pracht van een zoon gekregen, hij is nu bijna 1. Hij was niet gepland, maar wel erg welkom. Ik had op dat moment een tijdelijke baan, maar er werd wel constant gesproken over een verlenging met een vast contract. Na mijn zwangerschapsverlof wilde ik 3 dagen werken. Ik heb hier goed over nagedacht. Mijn man kan om diverse redenen geen pappa-dag doen en er wonen ook geen grootouders in de buurt. En 3 dagen opvang vonden we max. Mijn werk besloot toen toch op zoek te gaan naar iemand die wel fulltime wilde werken. Zakelijk gezien snap ik het wel, maar het steekt wel. Ik ben vol goede moed verder gaan solliciteren, maar dat viel tegen. Alle (inhoudelijk) leuke banen vroegen ze minimaal 32 uur. Inmiddels heb ik een baan gevonden voor 24, met veel flexibiliteit. Ideaal voor het gezin, maar ik verveel me rot. Ik haal er totaal geen uitdaging uit en kan er weinig tot niet in verder groeien. Toen ik zwanger werd had ik er totaal niet aan gedacht dat ik uberhaupt ooit deze keuze moest gaan maken. Ik ben er goed in mijn werk (heb ik via verschillende bronnen meerdere malen gehoord ) en heb een dik cv voor mijn leeftijd. Ik heb in totaal er nu 7 jaar studie op zitten om hier te komen. Toch wordt ik niet aangenomen voor de leuke banen, ivm de 24 uur. Ik wil absoluut niet meer gaan werken, maar toch heb ik het er erg moeilijk mee. Ik voel me aan de kant gezet door de maatschappij. Ondergewaardeerd omdat ik een moeder ben geworden. Allemaal niet echt reeele gedachten, maar zo voelt het wel. Herkenbaar voor anderen? Hoe gaan jullie daar mee om?
Ik herken het niet echt, omdat mijn situatie heel anders is. Maar ik denk dat het heel belangrijk is om te bedenken dat dit tijdelijk is. Je wilt nu graag max 3 dagen werken, zodat je genoeg tijd met je baby overhoudt. Lijkt mij heel logisch, maar het gevolg is idd dat niet alle werkgevers daarop zitten te wachten en je dus een minder leuke baan moet accepteren. Maar als je baby wat groter is en je wel weer 4 dagen kunt gaan werken, dan staan al die leuke banen wel weer voor je open. Nu is het even de prijs die je betaalt om werk en gezin te kunnen combineren, straks is er weer veel meer mogelijk. Zelf werk ik momenteel ook 3 dagen per week, ik vind het de ideale combi: grootste deel van de werkweek op kantoor, grootste deel van de totale week thuis. Voor mijn werk zou het ook beter zijn als ik minimaal 4 dagen zou werken, maar dat komt later wel weer. Deze babyjaren krijg ik nooit meer terug, werken kan ik nog 35 jaar als het moet.
Het lijkt me wel logisch dat het soort baan dat jij wil niet beschikbaar is op zo weinig uren. Ik sta er altijd van versteld hoe weinig uren de meeste mama's hier werken. Ik woon zelf in Vlaanderen, en daar wordt minder dan pakweg 4/5 werken niet getolereerd. Dus tja, ik denk dat het een keuze is die je moet maken. Je wil Max 3 dagen opvang, dat is goed, maar dan heeft dat gevolgen voor het soort job dat je kan doen. Ik moet zeggen, wij werken allebei fulltime, dochter gaat naar de opvang, en iedereen is daar heel gelukkig mee. Maar ik weet uit ervaring dat dat voor NL mama's heel moeilijk te begrijpen is.
Ik kan jou gevoel heel goed voorstellen. Ons meisje gaat ook maar 3 dagen naar de opvang. Ik heb het geluk dat ikzelf 4 dagen werk en mijn partner ook. Dus op die manier kunnen we het goed combineren. Ikzelf zou ook niet minder willen/kunnen werken in mijn huidige functie (universiteit gevolgd met PhD). als mijn partner ineens niet meer thuis zou kunnen zijn ivm zijn werk, zou ik waarschijnlijk toch mijn dochter 4 dagen wegbrengen. (Veel van mijn collega's brengen hun kinderen 4 of 5 dagen weg.)Na ruim een jaar kinderopvang heb ik door dat mijn dochter het enorm naar de zin heeft daar. Ze kan daar meer ravotten dan thuis en soms wil ze niet eens mee naar huis omdat het er zo gezellig is. Maar ik denk ook dat dat kind afhankelijk is. Er zijn ook kinderen die 's avonds zitten te springen om naar huis te gaan, maar die van ons niet. En tja..het is inderdaad maar voor een jaar of 4, want daarna gaan ze naar school en dan zou je misschien weer meer gaan werken. Het is een moeilijke keuze die jij alleen kan maken. Maar als jij op dit moment niet gelukkig bent en je ziet dat jouw zoon het erg naar de zin heeft bij de opvang, zou ik toch die keuze om meer te gaan werken zeker overwegen.
Ik zit in een soortgelijke situatie als miepens: ook hoogopgeleid (gepromoveerd), en in mijn werk is het echt onmogelijk minder dan 32 uur te werken. Sterker nog, ik ben per 1 oktober teruggegaan naar 36 uur (waarvan 4 uur thuis, dus s avonds). Mijn vriend werkt deeltijd en deels in het weekend, dus die is twee dagen thuis met de kinderen. M.a.w. In mijn geval is het "makkelijker" om vier dagen te werken, want de kinderen hebben maar twee dagen opvang nodig. Aan de andere kant: ze vinden het er fantastisch, en zouden het heus niet erg vinden 1 of 2 dagen extra te gaan. Ik denk dat ik daar de meeste moeite mee zou hebben. En ik denk dat dat komt omdat mijn ouders (die werkten allebei drie dagen) veel thuis waren, dus dan wil je dat ook voor je kinderen. Andere ouders van onze leeftijd hadden moeders die altijd thuis waren, en hebben dat ideaalplaatje. Dat strookt alleen niet met de situatie zoals die nu is. Thuisblijven is voor veel vrouwen niet haalbaar, en misschien ook wel niet wenselijk. En allebei drie dagen werken, zoals mijn ouders deden, kan helaas ook niet meer. Ik heb dus ook maar besloten dat ideaalplaatje uit mijn hoofd te zetten. Wat betreft de maatschappij: ik kan het werkgevers niet kwalijk nemen. Het is ook niet aantrekkelijk om iemand drie dagen te laten werken. Wel is het erg afhankelijk van de baan. In mijn geval (onderwijs en onderzoek) denk ik dat ook 3 dagen wel kan, je maakt dan alleen geen carrière en loopt alle kansen mis. Niet dat ik nu zo'n carrièretijger ben, maar half meedoen lijkt me ook niets. Dat is volgens mij waar jij nu tegenaan loopt. Je hebt lang op hoog niveau meegedraaid, en dan is deze baan te laag gegrepen voor jou. Ik vraag me af voor welke keuze je nu staat. Je titel zegt eigenlijk dat je overweegt te stoppen met werken. Maar is dat nu wat je wilt? Dat proef ik helemaal niet uit je verhaal. Eigenlijk wil je dat de maatschappij verandert, maar dat zit er nu (met de huidige arbeidsmarkt) niet in. Valt er niets te winnen bij je vriend? Kan hij niet eens in de twee weken een dag thuis zijn? Ik vind er jammer om te zien dat dit soort problemen altijd bij de vrouw worden neergelegd, en mannen zich niet kunnen aanpassen. Terwijl zij wel altijd 30 jaar later zeggen: had ik maar meer tijd met de kinderen doorgebracht...
Daar ben ik het ook mee eens eerlijk gezegd. Ik vind niet dat je als mama opzij wordt gezet, integendeel. Moeders hebben veel rechten op de werkvloer. Maar als je niet meer WIL werken, dan vind ik het persoonlijk logisch dat de banen met zulke weinig uren misschien niet de meest uitdagende zijn. Alles hebben zou mooi zijn maar helaas niet altijd haalbaar.
Ik herken het niet. Uitdagende banen met een hoog niveau kun je denk ik niet doen in 3 dagen. Ik werk 4 dagen en de mensen zijn net bereid om er om heen te werken dat ik er 1 dag niet ben (veel projectenwerk) maar er meer niet zijn is niet haalbaar. Dan zou het hele bedrijf, en klanten, om mij heen moeten plannen. En ik sluit me aan bij wat er eerder gezegd is, jammer dat het probleem vaak bij de moeder neer wordt gelegd. Je zegt dat jullie 3 dagen opvang de max vonden, maar vervolgens draagt je man daar niets aan bij. Ik geloof er niet zo in dat vaders geen papa dag kunnen doen. Als het een gezamenlijke keuze was kun je hem daar ook op aanspreken. Dus als je een uitdagende baan wilt zul je meer moeten gaan werken, en dan ofwel je kindje meer naar de opvang doen of je man vaker thuis laten zijn.
Ik herken het verhaal van vaal hoger opgeleiden hier wel. Voor mij is minder dan 32u werken ook geen optie, dan zou ik te veel missen. Wij gaan proberen om beiden 4 dagen te werken maar als dat niet lukt dan maar meer opvang. Ik ben zelf opgegroeid met ouders die meer dan fulltime werkten en ik ben nooit wat tekort gekomen!
Ja, dat is inderdaad vervelend en ik zit me ook al af te vragen hoe ik dat later ga doen. Daar komt bij mij nog bij dat ik zeker weet dat mijn vriend wil dat ik zo veel mogelijk werk om een bepaalde levensstandaard te halen en hoor ik altijd van mijn moeder (zelf thuisblijfmoeder) dat het heel zielig is om kinderen naar de opvang te doen want waarom wil je dan kinderen... Toen ik haar overigens vroeg om mij uit te leggen waarom zij dan kinderen wilde was de discussie snel klaar Ik weet het dus ook niet maar vind het wel interessant om te lezen hoe andere meiden dat doen.
Het is natuurlijk jammer, dat het meestal niet samengaat, EN veel als moeder thuis zijn, EN die ontzettend leuke uitdagende baan... Maar ja, zo is de maatschappij nu eenmaal en ik kan het ook wel begrijpen. Veel functies lenen zich nu eenmaal niet om echt parttime te doen en als een bedrijf een fulltimer kan krijgen, dan is dat altijd goedkoper voor ze, dus tja. Ik zou dus idd zeggen, je moet toch kiezen. Of meer willen werken en dan voor die 32 uurs-banen gaan om meer uitdaging voldoening te krijgen, of zo blijven moederen (en werken) en eventueel proberen om op andere vlakken meer voldoening te krijgen (hobbies??). Ik heb zeer zeker niet gekozen voor carriere, het bleek me allemaal toch een stuk minder te kunnen schelen dan ik aanvankelijk dacht . Ben ook hoogopgeleid en heb ook een tijd die drukke, uitdagende baan gehad samen met 1 kind. Ontzettend ongelukkig werd ik er van , ik zag mijn kind voor mijn idee veel te weinig en ik had al mijn energie al op het werk verspild, dat er voor thuis niets overbleef. Ik kreeg er ook echt lichamelijke klachten van, stress etc... Mijn functie kon toen ook niet in minder dan 40 uur gedaan worden, dus toen ben ik opgestapt. Heb wel geluk gehad, heb een heel leuke parttime baan gevonden binnen mijn vakgebied, werk nu 20 uur verdeeld over 4 dagen. Nee, het is niet zo uitdagend, niet zo druk, maar ik verveel me zeker niet en ga nog steeds met plezier naar mijn werk, juist omdat het (voor mij) zo goed combineert met het gezin. Ik wil wel ook opmerken dat je kinderen 4 dagen naar de opvang doen echt niet zielig is, zeker niet als ze eenmaal 3+ jaar zijn. Mijn oudste dochter gaat nu naar school en zou vervolgens het liefst alle dagen bij/met andere kindjes spelen (ik zet de grens bij 3 dagen in de week ). Een neefje van 5 gaat 4 dagen naar school/BSO en vindt het allemaal geweldig, zoveel kindjes, zoveel speelgoed...
Ja! Ik herken het helemaal!! Ik solliciteer me suf naar een leuke baan voor 32 uur. Ik wil zelfs nog best 4 dagen werken. Maar ik kan maar geen baan vinden die ik leuk vind en op mijn niveau. Heb wel gesprekken steeds maar dan voor fulltime banen. Minder uur willen ze dan niet.. En dan mijn omgeving. Het wordt gewoon niet begrepen dat ik dat wil, dat ik dan zoveel mis. Nu ben ik in een vergevorderde sollicitatieprocedure voor 4 of 4,5 dag. Tuurlijk vind ik het moeilijk om mijn zoontje veel naar een kdv te brengen. Maar ik wil wel erg graag werken en ook op mijn niveau. (onder mijn niveau lukt het trouwens ook niet goed om wat te vinden). Ik kies dus voor carrière. Maar vind het wel erg jammer dat dat altijd fulltime moet in 5 dagen. Mijn vriend gaat als dit allemaal doorgaat naar 4 dagen (en als dat echt niet lukt bij hem, want dat is daar ook lastig naar 4,5 dag). Ik vind het erg jammer dat de maatschappij er toch op gricht is dat moeders part time gaan werken. En als je eenmaal een baan hebt en zwanger wordt, kan je soms wel naar 4 dagen. Maar een baan zoeken en dan meteen 4 dagen starten, is zowat onmogelijk.
De maatschappij heeft je niet aan de kant gezet, jij hebt simpelweg bepaalde eisen aan je werktijden nu je moeder bent geworden. Voor een bedrijf is het niet interessant om jou aan te nemen voor max 3 dagen en dan nog iemand voor de resterende werkdagen. Het kost hun immers meer en het risico van slechte communicatie of overdracht komt om de hoek kijken.
Misschien kan je een gastouder bij je thuis laten komen als dat beter voor je voelt, voor 1 of 2 dagen en dan 2 dagen opvang. Maar voor kinderen is het veel leuker en gezelliger om naar een opvang te gaan dan alleen thuis te zitten met een gastouder. Lastige keuze, succes!
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb het allemaal even op me laten inwerken. Mijn man heeft een chronische ziekte die onvoorspelbaar de kop op steekt, waardoor hij geen papa-dag kan doen. Hijzelf vindt dit nog het meest vervelend, maar daar valt niets aan te doen. Dit wist ik toen we trouwden, dus daar heb ik ook voor gekozen . De reden dat we ons zoontje maar 3 dagen naar de opvang willen doen, is dat hij het daar niet super doet. Hij slaapt daar erg slecht en komt vaak overprikkeld thuis. Ik merk echt dat hij na 2 dagen opvang (werk ma-di-do), de woensdag thuis moet bijkomen. Hij slaapt dan ook ontzettend veel! Ik heb een tijd nog een cursus afgerond, waardoor hij 4 dagen ging. Dit was echt teveel voor hem. En misschien ook wel voor mij. Door de ziekte van mijn man komt er ook veel van het huishouden etc bij mij terecht. Een gastouder aan huis zit er nu financieel niet in helaas. Dat zou nog de beste optie zijn! Ik ben het overigens ermee eens dat de maatschappij mij ook niet wegzet, zo VOELT het alleen op momenten. Niet reeel, dat weet ik goed. Als werkgever zou ik ook liever een fulltimer hebben, dus heel begrijpelijk! Ik denk dat ik maar moet accepteren dat ik nu een stap terug moet doen, en ik hoop over 3 jaar (als mijn zoon naar de basisschool gaat) weer meer/leuker te kunnen gaan werken. Mijn zoontje gaat dan toch voor en alles willen kan inderdaad helaas niet. Dus: genoeg zelfmedelijden gehad, en nu maar gewoon de schouders eronder! Ik mag natuurlijk allang blij zijn dat ik werk heb, en zitten genoeg mensen (ongewenst) thuis! Bedankt voor jullie reacties! Het heeft me wel geholpen de knop om te zetten!
Voor mijn 1e: werkte ik 40 uur Na mijn 1e: 1,5 jaar 32 uur dus 4x8 uur (ouderschapsverlof), daarna weer 40 uur Na mijn 2e: 32 uur verdeeld over 3,5 dgn, dus 3x9 + 5 uur en dit laatste beviel echt super!