Een lang verhaal, excuus! Vorige week 25/11 te horen gekregen dat er geen hartje meer klopte. Op dat moment kon ik geen beslissing maken. Ik had heel het weekend al een naar gevoel en die ochtend toen ik wakker werd waren er zoveel regenbogen. Toen ik mijn vriendin appte met het nieuws zwaaide haar dochtertje van 15 maanden precies naar de lucht en riep doei doei.. Dagen heb ik gehuild en geroepen dat mijn baby prima zat in mijn buik, ook al was er geen leven meer. Ik wilde 'het' niet kwijt. Mijn vriend probeerde zich groot te houden voor mij. Maar ook hij heeft veel pijn, zo trots en stoer als hij is, zo klein was hij de afgelopen week.. Afgelopen weekend legde hij zijn hand op mijn buik. Ik voelde een warmte en wij begonnen beide te snikken. Gister werd ik wakker met het idee, zo kan het niet langer! Ik moet afscheid nemen. Eigenlijk heb ik aankomende vrijdag pas een afspraak maar ik wilde eerder. De telefoniste zei dat ze vol zaten en jankend heb ik verteld wat er aan de hand was en of ze geen uitzondering konden maken. Ja eventueel kon ik bij een ander terecht. Gezien mijn verleden (6jr MMM) zei ik echt bij 1 van mijn 2 vaste artsen te willen. Die vertrouw ik en voel ik mij bij op mijn gemak. Maar nee... Het kon echt niet. Ik heb daarna een telefonische klacht ingediend. Die lieve mw. zou kijken wat zij kon doen. Vanmorgen om 8:00 werd ik gebeld. Om 11:00 kon ik terecht en zou 1 van mijn vaste artsen even van de OK terug komen. Om 11:00 gemeld, nogmaals een echo. Ik wilde niet meekijken en heb naar de muur naast mij gestaard. Mijn vriend keek met tranen in zijn ogen naar de echo. Het hartje klopt echt niet meer Op verzoek heb ik een echo foto mee gekregen. Daarna plan de campagne besproken. Morgen is de dag..... De dag dat ons wondertje, die spontaan is verwekt, geboren gaat worden mbv vaginale pilletjes. Het klinkt heavy geboren. Maar voor mijn gevoel is het wel zo. Het is een rare dag morgen. Eerst om 9:45 examen op school en daarna naar huis om het op gang te helpen.. Vrijdag al controle, hopelijk is er geen curretage meer nodig. Ik heb net alles gepoetst. Vind het een vreemde, nare maar ook een enge gedachte. Weet niet wat mij te wachten staat. Op dit moment ben ik verdoofd, soms lach ik en soms huil ik maar vooral lijkt het net of ik op automatische piloot ga. Sorry voor het lange verhaal, het lucht wel op.....
heel veel sterkte. ik weet helaas wat je mee maakt. bij ons werd de 20ste nov ons verteld dat ons kindje niet meer leefde nav bloedverlies. eerst geprobeert moeder natuur de gang te laten, toen tabletten en nu morgen helaas toch een curetage. Dus morgen zal ook ons sterretje* geboren gaan worden, want zo voel ik het ook... sterkte voor je en je vriend.
Dank jullie wel voor de lieve reacties. Mamajanneke jij ook veel sterkte vandaag!! Ik ging net naar de wc en verloor al bruinig slijm. De pillen zijn nog niet ingebracht. Stiekem hoop ik dat het nu gewoon doorzet zodat ik die pillen niet nodig heb. Je staat wel even met 2 benen op de grond zeg. Heb mijn vriend maar niet wakker gemaakt, die ligt eindelijk een keer goed te slapen..
Heel veel sterkte Kiekies! Zowel vandaag maar ook de komende periode. Maar zo te horen heb je duidelijk iemand aan je zij waar je dit verdriet mee kan delen, ook veel sterkte voor hem!
He Kiekies, Pff jouw verhaal doet echt zeer van binnen wat naar voor je meid het is zoooo oneerlijk!!! Heel veel sterkte vandaag en de komende tijd. Woorden kunnen een steun zijn, maar het is de tijd die het verdriet verzacht. Daarom voor nu heel veel sterkte en voor de toekomst veel liefde, rust en kracht.
Heel veel sterkte lieve meid! Je verhaal treft me in het diepste van mijn hart, het zouden mijn woorden kunnen zijn. Veel sterkte en heel veel moed!
Als ik het mag zeggen... Wat een hel zijn die krengen!!! 15 min na inbrengen begonnen de krampjes al. Een uur later bleef ik naar de wc lopen, het liefst bleef ik zitten. Vanaf 16:00 dacht ik echt dat ik de pijp uitging. Die pijn pffff. Had ondertussen al 6 paracetamol en 1 naproxen 500mg op. Vanaf 17:00 kroop ik echt over de grond of zat ik op de wc met een bakje op schoot te overgeven. Vriend heeft op een gegeven moment het ziekenhuis gebeld. Mijn ziekenhuis is vanaf hier in de spits zeker een uur rijden, ander ziekenhuis hier in de buurt wilde ons niet helpen. Uiteindelijk heeft eigen ziekenhuis contact gehad met lumc en heeft hij mij daar naar toe gebracht. Nou wat een horken!!! Wisten niet hoe het echo apparaat werkte, kregen de onderzoekslamp niet aan, eendenbek erin ijskoud. Wilde ze me morfine injecties aansmeren terwijl ik echt om wat lichters vroeg. Uiteindelijk wilde ze mij per direct curreteren zonder duidelijke reden, ja volgens hun was ik er dan maar van af. Vriend viel bijna flauw doordat ze zo aan het schrapen was van binnen. Zegt dat mens gewoon ja loop dan maar even naar de gang en doe het daar maar, maar niet hier op deze kamer?? Nu ben ik wel thuis met pijnstillers en ga ik morgen naar mijn eigen gyn. Ons babytje zit nog in mijn baarmoeder, was ook niet gezakt naar de baarmoedermond. Dus wel nieuwsgierig wat de gyn morgen zegt. Ik duik zo maar mijn bedje in want ben echt gesloopt!