Hallo allemaal, Ik zit laatste circa 1,5 week een beetje met mezelf in de clinch. Wil graag even kort mijn verhaal doen, wellicht hebben julie tips. Ik denk zelf dat het komt door het volgende: begin maart heb ik een curretage gehad, ik was zwanger maar had er op de 1 of andere manier al een raar gevoel over, het gevoel dat er iets niet goed zat. Ik heb toen om een echo gevraagd en daaruit bleek dat het vruchtje 2 weken daarvoor gestopt was met groeien. Op dat moment vond ik het echt heel naar maar wasook blij dat de onzekerheid die ik steeds had omtrentweg was, curretage gekregen want dat wilde ik graag, allemaal goed gegaan en ik ben weer heel snel verder gegaan tot de orde van de dag. Ik kan er niet zo goed tegen als ik mij heel verdrietig voel dus ben eigenlijk gewoon doorgegaan. Ik heb dit eigenlijk mijn hele jeugd zo meegekregen, gewoon doorgaan en alles is goed,leuk en gezellig! Begin mei ben ik met mijn vriend een weekendje weg geweest en op de laatste dag kreeg ik daar een soort paniek aanval, ik voelde mij heel vreemd, hoge hartslag, paniekerig gevoel etc. En nu heb vanaf toen vrijwel continue dat nare gevoel, snelle hartslag, knoop in mijn buik. Ik werk gewoon,niemand merkt wat aan me maar ondertussen voel ik me zo. Ik weet ook niet zeker of het door de miskraam komt of door het feit dat ik mijn hele leven al vrij nuchter ben en daar nu dus tegen aan loop. Hebben jullie tips voor mij? Bedankt voor het lezen! X
Het is allemaal niet niks geweest. Ik ben ook heel erg nuchter en ga snel door met de orde van de dag, maar merk ook dat ik meestal toch wel een maand of 2/3 nodig heb om weer echt blij te kunnen zijn met de kleine dingen in het leven. Je had toch even die blijdschap, wensen en dromen en die zijn plots weer weg. Ik heb al een aantal keer een gesprek gehad met verloskundige en huisarts om alle tegenslagen te verwerken. Ik weet dat ze bij onze huisartsenpraktijk iemand hebben waar je gewoon mee kan praten om een en ander te verwerken. Wellicht is dit een idee voor jou. Ik merk ook dat mijn omgeving incl. mijn man mij soms niet begrijpen, mede ook omdat ik zo snel weer 'gewoon' doorga.
Hoi Sophie28, Hoe ver was je zwanger? Kan het niet zijn dat je hormonen een beetje over de kop zijn en je daarom een angstaanval krijgt? Heb je erover kunnen praten met mensen in je omgeving? Hoe reageert je man op het feit dat jullie het vruchtje zijn verloren, praten jullie hierover? Herken dat nuchtere wel. Heb zelf 29 april een spontane miskraam gekregen, ik was bijna 6 weken zwanger. Heb drie dagen vrij genomen van het werk, mede doordat ik echt behoorlijke krampen had, maar ook om het verdriet van het verlies een plekje te geven. Mijn man vond het heel jammer alleen net als ik geeft hij de hoop niet op, we gaan echt een gezond kindje krijgen binnenkort. Deze hoop geeft mij weer kracht om gewoon verder te gaan en vrolijk naar mijn werk te gaan. Wel merk ik dat ik gevoeliger ben voor bijvoorbeeld tv programma's en verhalen van anderen. Paniekaanvallen heb ik in het verleden vaak gehad zo rond mijn menstruatie dus echt last van PMS dit is aangestuurd door hormonen. Teunisbloemolie kan hierbij helpen. Is dat het niet en heeft het wel te maken met het niet goed verwerken van verdriet dan hoop ik dat je met je man hierover kan praten en anders is hier op het forum ook plek om te praten