Zijn er onder jullie ook dames die enorm hebben getwijfeld over een tweede baby, met wat voor reden dan ook? Wat is het uiteindelijke resultaat? Hebben jullie spijt van jullie besluit en waarom? Het zijn veel vragen maar wij twijfelen enorm of we er weer voor gaan of niet. Van onze eerste zijn we samen echt nog veel gelukkiger geworden, het is ook een zeer makkelijk ventje, maar we komen er samen niet uit. We zijn dik tevreden zo, hebben nog wat geld te besteden en met een tweede wordt het allemaal een stuk krapper natuurlijk, daar wordt soms zo makkelijk over gedacht. Nu gaat het dus allemaal geweldig, maar wordt het met een tweede wel zoveel leuker? Dus wat vinden jullie de voor- en nadelen van een tweede baby??
De tweede is onderweg, maar wij hebben er bewust voor gekozen omdat we het gevoel hadden nog geen compleet gezinnetje te zijn, hoe gelukkig we ook met onze eerste spruit zijn. Financieel en logistiek is het voor ons geen probleem een tweede kind. Je weet nooit of een tweede net zo makkelijk of lastig is als een eerste, in mijn omgeving hoor ik vaak als de eerste zo lastig was als de tweede waren we er niet aan begonnen.....we houden er rekening mee dat de tweede niet heel makkelijk wordt, en zien dit ook niet als een obstakel.
Ik vind je vraag best moeilijk. Ik ben zelf zwanger van de derde en voor ons dus in bijna 3 jaar 3 kinderen. Hoewel ik super blij ben met mijn kinderen en mijn zwangerschap (ik zou er zo nog 1 willen!) zie ik ook nog wel een minder "leuke" kant. Je weet gewoon niet hoe je kinderen zullen ontwikkelen of er 1 is die veel problemen krijgt en veel aandacht nodig zal hebben en of de anderen daar dan niet onder zullen lijden. Voorts is het sowieso dat hoe meer kinderen je hebt hoe meer zij onze aandacht zullen moeten delen. Ook is een gelukkig gezin geen enkele garantie dat de kids elkaar leuk vinden of iets met elkaar hebben....... Mijn man en mijn vader zijn alle twee (niet uit keuze overigens) enig kind maar die zijn er zeker emotioneel en financieel alles behalve slechter van geworden..... Dus tsja.....hoe geweldig ik mijn gezin ook vind, soms voel ik me wel eens schuldig en vind ik soms onze keus voor nog een 2de en een 3de dus best wel eens egoistisch.....
ik zeg altijd; als je twijfelt niet doen! een kind heb je voor heel je leven... als het niet bevalt kun je het niet zomaar wegdoen! ik zeg altijd alleen als je 100% achter je beslissing staat kun je proberen om voor nog een kindje te gaan... (maar dit is mijn mening) wij zijn beide heel bewust voor een tweede gegaan en stonden hier beide voor 100% achter. als 1 van ons er niet 100% achter had gestaan hadden we het niet gedaan.
Onze eerste was een huilbaby en de eerste tijd was gewoon verschikkelijk. Tja, we dachten zelfs weleens 'waar zijn we aan begonnen' Maar na 4 maanden hield het ineens op en vonden we onze draai. Wat een opluchting en wat heerlijk! Ons mannetje is nu echt het zonnetje in huis, altijd vrolijk en lief. We hebben altijd gezegd dat we niet veel leeftijdsverschil wilden maar ja, met die vreselijke begintijd vers in het geheugen hebben we inderdaad even goed na moeten denken. Nu gaat het lekker, waarom zouden we dat weer omgooien... Plus dat ik v.a. 1 februari mijn baan kwijt ben Maar als we nu naar onze zoon kijken, wat voor een heerlijk mannetje het nu is.. tja dan hebben we dat er ook een 2e keer voor over als het weer een huilbaby zou worden. Op een nieuwe baan wachten kan natuurlijk, maar wie weet hoe lang dat duurt en als je al een nieuwe baan krijgt, en dan zwanger worden, tja ook niet handig natuurlijk. Vandaar onze keuze om er gewoon voor te gaan. Financieel kunnen we het ook (ook zonder mijn baan) en die baan komt ook nog wel. We zijn voor nu blij dat we uberhaupt een 2e kindje krijgen
Ik hou me er ook wel mee bezig. Wij hadden altijd zoiets van: zeker 2, misschien 3 kindjes. En nu ben ik zwanger van de 1e en twijfel ik. Niet over deze hoor, haha, maar of ik hierna nog eens wil. Heb last van extreem zwangerschapsbraken en dus niet heel makkelijk geweest. Ook op mijn werk flink conflict gehad over het wel of niet kunnen werken en ben wel een beetje bang mijn baan kwijt te raken als ik nog eens zo ziek wordt. Dat is echt niet DE reden hoor, maar zet me wel aan het denken. Verder denk ik ook, pffff de energie van 2 kindjes is toch weer drukker, het wordt duurder, we moeten dan de zolder verbouwen voor nog een slaapkamer, etc. Misschien wil ik hierna geen kindje meer. Maar ik denk vooral dat het een teken is dat ik er NU nog niet aan toe ben. Wie weet snak ik straks naar een 2de haha. Tuurlijk is het voor je kindje ook leuk om een broertje of zusje te hebben, maar ik denk niet dat dat argument zo belangrijk is dat andere dingen niet meer belangrijk zijn. Denk dat je het vooral echt zelf moet willen. (met je partner natuurlijk )
Dank voor jullie antwoorden. Het is inderdaad een moeilijke te beantwoorden vraag en het is inderdaad voor ALTIJD!! Volgens mij kun je er trouwens nooit voor de volle 100% in gaan, want twijfels zijn er toch altijd? Zal de volgende wel gezond zijn? Kunnen we wel net zoveel liefde geven aan een tweede als een eerste kind? Kunnen we het financieel wel aan, etc, etc............pffffffffffff gevoel schreeuwt JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA, maar verstand heeft het er nogal moeilijk mee...........
Zo sta ik al 1 jaar in dubio over een 4e. Mijn gevoel wil zooooooooo graag nog een keer zwanger zijn nog een keer zo prachtig wondertje meemaken. Maar me verstand zegt nee het is goed zo. Mijn man heeft helemaal geen dubio en vind het zo wel best maar ik kan me er helaas nog steeds niet bij neerleggen.
Kinderen krijgen is geen logische beslissing maar een gevoels kwestie zeg ik altijd. Er zijn altijd redenen om er wel of niet aan te beginnen maar denk dat je je gevoel moet volgen. Hier door de pil heen zwanger geraakt van de tweede terwijl de eerste met clomid is verwekt. Ik heb dus nooit de keuze hoeven maken en kan dus ook nooit zeggen hadden we het maar niet gedaan
natuurlijk zullen er altijd vragen zijn en dat bedoelde ik ook niet met er voor de volle 100% voor gaan... als jouw en je partners gevoel allebei JAAAAAAAAAAAA schreeuwt, vind ik dat je er samen voor de volle 100% voor kunt gaan. als 1 van de 2 (puur op gevoel, zonder erbij na te denken) zegt nah, ik weet het niet.... dan zou ik het niet doen... bedenk je goed, je kunt altijd beren op de weg zien... maar het gevoel van JAAAAAAAAAAA, is mij een teken dat je het wel heel graag wilt. het willen proberen te krijgen van een kindje (of dit nu de 1e, 2e of 6e is) is een gevoels kwestie en daarbij moet je niet TE veel naar eventuele beren kijken.... (hoop dat ik duidelijk heb uitgelegd wat ik bedoelde met 100% )
Ohh ik bedoelde het ook niet verkeerd, hoor, was meer een beetje mijzelf verdedigen denk ik............
tis een hele persoonlijke beslissing en voor veel argumenten is wat te zeggen. Wat voor mij best belangrijk was in de keus voor een 2 kindje was dat k niet wil dat mn kind als enigst kind opgroeit. heb zelf nog 3 broers en ervaar dat als heel prettig. Een vriendin van me is enig kind, alle zorg voor haar ouders (zijn ook wat ziekelijk) komt alleen op haar schouders neer. Als k in diezelfde situatie zou zitten met mn broers dan kan je die zorg toch delen. Dus ja, k vind het toch wel heel belangrijk en natuurlijk ook heel erg leuk om nu zwanger te zijn van ons 2e kindje.....
Wij hebben ook een tijd getwijfeld maar dat kwam doordat ik zwangerschapsvergiftiging en een heftige bevalling bij kindje 1 heb gehad. Uiteindelijk win de wens het toch van d eangst en zijn w eervoor gegaan. Ik vind de eerste tijd met 2 kindjes zwaar. Je aandacht leren verdelen, alles in tweevoud doen. Toen onze 2e ging lopen en minder hullp nodig had met dingen ben ik er heel erg van gaan genieten. Ik vond het zo heerlijk te zien als ze met elkaar spelen, lachen gewoonweg geweldig!! Inmiddels hebben we ook een nummer 3 alles loopt goed, en mijn gelukkigste momenten zijn de momenten dat ze met z'n drietjes bezig zijn heerlijk!
Kinderen zijn erg leuk, maar brengen ook een hoop verantwoordelijkheden en angsten met zich mee. Ik ben van mening dat je hier je gevoel in moet volgen. Als het goed voelt, gewoon doen. Want ik ben er echt van overtuigd dat je dan spijt krijgt dat je het niet hebt gedaan. Andersom heb ik daarentegen nog nooit een moeder of een vader horen zeggen, tja...wat heb ik toch een spijt van 'anna' of 'pietje'... En ergens voor de volle 100% voor gaan, tja...vind dat een illusie. Ik heb een zoontje, en soms heb ik ook wel eens een depridagje, of gewoon even behoefte aan helemaal alleen zijn en even weer lekker Meike zijn. Die ruimte moet je dan gewoon pakken, want je moet het allemaal wel leuk houden natuurlijk....
Ik ben nu nog maar net zwanger van de 2e en heb er bewust voor gekozen. Alleen vraag ik me soms wel eens af (en dit is mss heel stom! ) kan je van je 2e kind net zoveel houden als je 1e? Ik houd zo ontzettend veel van mijn zoontje, hij is echt het beste wat me is overkomen, kan een 2e kind daaraan tippen? Maar schijnbaar is dat gevoel weg zodra de 2e wordt geboren (als ik de internet fora mag geloven )