Volgens mij volkomen normale gevoelens voor de bijna-mama's, maar toch ergens een beetje een taboe geloof ik...? Wij zijn in verwachting van ons eerste kindje. Ik ben ontzettend blij, vind het heerlijk om haar te voelen in m'n buik. Heb eerlijk gezegd ook een ontzettend gemakkelijke zwangerschap. Maar nu ben ik 34 weken zwanger.... en steeds vaker bekruipt mij het gevoel van HELLUP!! Ben niet eens zo bang voor de bevalling, dat komt op de ene of andere manier altijd wel goed. Maar daarna, dan ben ik mama!! Voor altijd!! Meer mama's in spé die, behalve heel blij zijn, ook geregeld gevoelens hebben à la.... WAAR BEN IK IN 's HEMELSNAAM AAN BEGONNEN??!
Ja ik herken het en voel me dan even schuldig. Had ik niet eerst die reis moeten maken, dit kan dat niet meer en waar ben ik aan begonnen, ik ben hier toch nog helemaal niet klaar voor!! Maar dat zal er wel bijhoren en is natuurlijk ook best normaal, het is ook een grote verandering Gewoon niet teveel aan denken haha, meer tips heb ik niet.
Ik was bij de eerste juist heel bang voor de bevalling en kreeg nadien pas de gedachte 'waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?!'. Je leven wordt met de komst van zo'n kleintje inderdaad compleet op de kop gezet, maar het cliché is waar: het is het allemaal waard! Zelfs nu nummer 2 bij ons 4 weken oud is heb ik die gedachte nog weleens. Ik zei vorige week bij de zoveelste gebroken nacht nog bijna huilend tegen manlief: 'wat hebben we onszelf weer aangedaan?!', maar dan komt dat eerste sociale lachje. Of dat tevreden bekkie als ze m'n borst loslaat. Dat doet je de lastige momenten vergeten. En het wordt alleen maar leuker! Mijn kleine bijna peuter zegt regelmatig: 'Mama jief!' (Mama lief).
Ik was bij de eerste ook heel bang voor de bevalling .. Nog niet eens bang voor de weeën maar het idee.. Hoe ga ik de baby er ooit uitkrijgen 🙈 het komt allemaal goed ! Ik dacht ook dat ik er toen ineens nog niet klaar voor was maar toen hij geboren was voelde het alsof het nog nooit anders was geweest en hij er altijd al was
Hele bekende gevoelens! Hier ook de eerste en het kan echt elk moment gebeuren. Je leeft gewoon met de wetenschap dat je leven binnen twee weken compleet zal veranderen.. Maar wanneer precies? En hoe het zal gaan? En dan komt vervolgens weer dat supernieuwsgierige gevoel bovendrijven.. Kom maar op met dat kleine meisje
Herkenbaar hoor, had echt koude voeten en was echt nog niet klaar toen ik plotseling mama werd met 34 weken. Zelf nu vind ik het spannend om mama te worden van twee! Weet gaat ons leventje veranderen, verantwoording voor twee Kids,best spannend weer
Ik had met men eerste niet zoveel last ervan maar nu met men 2de erbij. Ook beetje angst dat ik weer in de steek wordt gelaten... Eerste kindje heeft andere papa. Hij dacht er klaar voor de wezen en na 1 jaar trapt die het af met de woorden ik zie je graag als de moeder van men kind maar daar houdt het op. Dus voel me vanaf dat moment zo onzeker en nog steeds ook in men huidige relatie... Je leven veranderd en je zal als mama altijd die momenten hebben van doe ik het goed en kan ik dit aan. Maar je krijgt er zoveel voor terug
ja zeker herkenbaar...dat gevoel ook van ben ik er wel klaar voor zal ik het wel aankunnen, ga ik de bevalling overleven kan ik mijn kindje geven wat het nodig heeft...ga ik mijn vrijheid niet missen...ondanks da je er dan heel bewust voor hebt gekozen komt vanzelf goed als de kleine er is denk ik..gelukkig vooral heel veel zin er in
Heel herkenbaar. Na een jarenlange kinderwens (13 jaar) ben ik dan uiteindelijk via de mmm tóch nog zwanger geworden. Nu slaat af en toe de angst toe. Inderdaad: waar zijn we aan begonnen? Zal ik wel een goede moeder zijn? Stellen zonder kinderen schijnen gelukkiger te zijn. De bevalling op zich zie ik niet zo tegen op maar wat als onze zoon straks geboren is en de verloskundige en kraamverzorgster gaan naar huis. Dan zit ik met zo'n kleine baby.....HELP. Wat als ik hem niet stil krijg? Gelukkig heeft mijn partner al kinderen dus die kent het klappen van de zweep. Zo stel ik mezelf dan maar gerust.
Zeker heel herkenbaar. Ik heb absoluut geen angst voor de bevalling...dat gaat in mijn ogen zoals de natuur het bedoeld heeft. Maar dan...hoe weet ik wat ze nodig heeft? Word ik 's nachts echt wel wakker als ze huilt? Ben ik wel volwassen genoeg, zoals mijn ouders, om voor haar te zorgen (ook al ben ik al 37)? En zo gaat het nog wel even door, hahaha. Het hoort er vast allemaal bij. En ondanks deze vragen, ben ik ook erg nieuwsgierig en kan ik niet wachten tot de geboortedag.
Ik heb inmiddels 4 kinderen en heb dit iedere keer gehad. Zelfs nu ze 4 weken is denk ik nog wel eens; oh waar zijn we aan begonnen! Maar dan kijk ik naar die koppies en ben dan zo verliefd op ze... dat ik ze voor geen goud meer wil missen!
Ik ben "pas" 14 weken onderweg, maar herken het gevoel ook Na 4 jaar proberen en 3 vroege miskramen was ik eigenlijk bezig met accepteren dat het er niet meer inzat. De mmm wilden we niet. Dus baan opgezegd, zou voor mezelf gaan beginnen en 4 dagen na m'n uitdiensttreding raakte ik zwanger. 4 jaar ben ik er dag en nacht mee bezig geweest, wist ik zeker dat ik er klaar voor was. Toen accepteerde ik dat het niet meer ging komen en richtte ik m'n leven anders in. En nu ineens een kleine jongen op komst. En dan begint het twijfelen.... Doe ik het wel goed? Kan ik het wel? Bij mij speelt ook erg mee: "Kom ik wel genoeg op voor mijn overtuigingen?" Een voorbeeld: inentingen. In mijn familie is men helemaal voor inentingen en ze snappen niet dat mensen dat wellicht niet willen. Wij hebben altijd getwijfeld aan inentingen. Een van de bewaarstoffen is kwik. Dat spuit je in je kindje van een paar weken/maanden. Terwijl als er een kwikthermometer valt in een huisartsenpraktijk, de boel ontruimd wordt. Nu gelezen dat je in overleg met je consultatiebureau kunt overwegen de inentingen na het eerste jaar te geven, als de verbindingen in de hersenen wat meer gelegd zijn. Ik hoop dus vooral dat ik sterk genoeg ben om voor m'n eigen overtuigingen op te komen. Daar zitten mijn twijfels vooral....
Je moedergevoel en die overtuigingen die je hebt worden alleen maar sterker als je baby geboren is. Het kan natuurlijk ook dat je bepaalde overtuigingen laat varen omdat je merkt dat het in de praktijk en icm je moederinstinct toch anders is. Wat betreft de overtuigingen wil ik nog even zeggen; volg je intuitie. Laat je niet aan het twijfelen brengen door iemand van het consultatiebureau bijvoorbeeld. Gebruik je verstand en intuitie en wees niet bang om een specialist te vragen. Maar let op: Internet is ook niet altijd een goede leermeester want iedereen kan daar vanalles opzetten en familie/vrienden/kenissen hebben ook altijd wel een mening/advies. Ik heb 1x advies van cb opgevolgd terwijl mijn onderbuik zei dat ik mijn eigen plan moest volgen en ik heb daar echt spijt van.
Dat lijkt me soms ook lastig, je eigen overtuigingen volhouden. Ik heb geen idee hoe ik reageer op al die hormonen na de bevalling. Heb er nu tijdens de zwangerschap al best veel last van. Daarom heb ik heel wat dingen met mn man besproken. Hij houdt bepaalde dingen in de gaten, zoals ideeen over borstvoeding bijvoorbeeld. Vandaag is trouwens ons nieuwe bed gearriveerd. Ga er morgen toch maar de waterdichte hoes omheen doen, zou toch zonde zijn als de vliezen ineens zouden breken op t nieuw matras!!