Hoi, Na de bevalling van mijn zoontje in 2010 heb ik reuma (reumatoïde artritis) gekregen. Gelukkig sloeg de medicatie (mtx) snel aan en bleef de reuma rustig. Begin 2012 gestopt met mtx en gestart met sulfasalazine, omdat wij weer de MMM in wilden voor een brusje. In september/oktober een succesvolle ICSI gehad, die helaas eindigde in een miskraam met 6 weken. Daarna begon de ellende: de reuma werd weer "actief". Daarom gestart met prednisolon, omdat volgens mijn reumatoloog andere middelen i.v.m. zwangerschapswens niet toelaatbaar waren. Vooral de ontstekingen in mijn polsen waren moeilijk rustig te krijgen en daarom ook in beide polsen een injectie met cortcosteroïd gekregen. Daarna een paar maanden weinig last gehad. In maart/april gestart met ICSI nummer 2, maar dit leverde een negatieve zwangerschapstest op. En jawel, mijn hele hormoonhuishouding is weer onrustig en daar waren de ontstekingen ook gelijk weer . Vandaag bij reumatoloog geweest en die gaf mij 2 mogelijkheden: een depotinjectie (soort vloeibare prednison) om alle ontstekingen in het lichaam voor een tijdje rustig te houden of starten met medicatie waarvan niet 100% zeker is of het schadelijk is tijdens zwangerschap. Toch maar gekozen voor de injectie en hopelijk blijven de ontstekingen weer even weg. Ook kreeg ik vandaag wel de vraag van de reumatoloog hoe lang ik nog door wilde gaan. En dit vind ik dus zooooo moeilijk. In juli zullen we starten met de 3e ICSI en eigenlijk wilde ik daarna ook nog een 4e poging doen, mocht de 3e poging mislukken. Ik dacht altijd dat de wens voor een 2e kindje minder zou zijn, maar eigenlijk is die weer net zo sterk als voor mijn zoontje. Dus opgeven kan ik gevoelsmatig nog niet, terwijl mijn verstand zegt van waar ligt de grens en tel je zegeningen: je hebt een prachtig ventje ? Zijn hier nog meer meiden met reuma, die ook voor dit soort keuzes staan ?