Zeg het al vast een zeer lang verhaal. Mijn ouders zijn bij elkaar gekomen was mijn moeder 15 en mijn vader 17, op mijn moeders 16e werd ze zwanger van mij, ze zijn gaan samenwonen, en op haar 20e raakte ze in verwachting van mijn broertje. Mijn oiuders zijn gaan scheiden was ik 8, hij had nogal losse handjes, wij hebben toen 2 maanden bij onze opa en oma in gewoond, ben daar zelfs naar school geweest, wij zijn toen terug gegaan naar het dorp waar mijn vader ook woonde en werkte, sindsdien raakte het contact al minder, hij leerde een vrouwtje kennen, ( ik noem haar even lien is niet haar echte naam ) lien en hij gingen samenwonen, al spoedig kregen we te horen hij ging trouwen, prima we waren blij voor hem, we zijn naar zijn bruiloft geweest, lien en hij waren gelukkig, tot de dasg dat hun erge ruzie kregen, ze zijn uit elkaar gegaan, sinds die dag praat hij lien al helemaal zwart, ze hield neit van kids, ( was dolgelukkig met ons, ze deed alles voor ons ) lien is toen naar het hoge noorden gegaan, ( de huwelijk heeft 9 maand geduurd) vlak daadrna kregen we te horen we zouden een zusje of broertje krijgen, nou ja helemaal gelukkig mijn moeder had haar droomprins gevonden ( noem hem even henk) henk en zij zouden gaan trouwen, zodat de kleine makkelijker op zijn naam kon, ze leken dolgelukkig, maar mijn moeder werd opgenomen was ze 6,5 maand zwanger, het ging niet goed, henk reed elke dag 30 km heen en 30 km terug, zodat wij onze moeder konden zien, en hij haar ook kon zien, plus hij werkte daarbij ook nog eens, we zaten regelmatig bij henk zijn ouders, die vingen ons op na schooltijd. Mijn moeder kreeg kramp, placenta liet los, zusje gehaald, gereanimeerd, 2 uur geleefd, mocht niet meer baten, ze gaf het op, vlak na de crematie riep hij, het was beter zo, want in je moeders familie kwam ook een mongooltje voor, en dat zou je zusje ook zijn, ik was woest, de reden waarom er een mongooltje was, had te maken met een verkeerde bevalling. Daarna kreeg hij weer een andere vrouw, nadat hij op vakantie was geweest, zonder iemand iets te vertellen heeft hij een andere vrouw leren kennen in het buitenland ( vrouw nummer 3 noem haar even grietje) Hij was blij met haar, ze had een eigen zoontje, was zelf inmiddels gescheiden, woonde weer bij haar ouders, en was bezig opnieuw een leven te beginnen. Ze gingen trouwen ( weer was ik blij voor hun) Ze zijn daarna anderhalf jaar in het buitenland gaan wonen zeer onverwachts ( wij hebben in de anderhalf jaar geen contact met hem gehad) hij kwam terug en dacht ons zo kunnen te omkopen, met cadeautjes en geld. Langszaam werd ons duidelijk, hij deed meer voor zijn stiefzoon, dan voor mij en me broertje, we accepteerden dat . Maar ook die huwelijk kwam een einde, grietje en hij gingen uit elkaar, want zij gaf haar zoontje soms geld en dat mocht blijkbaar niet. Vlak daarvoor zijn me moeder en henk gaan scheiden, de relatie liep niet lekker meer, en dit zou beter zijn, we zijn toen apart gaan wonen en zijn het huis gaan verkopen, henk, een vader voor mijn gevoel, overleed 1 jaar geleden, maar al 2 jaar roept mijn vader dat hij nooit een vader is geweest, dat hij nooit voor mij en me broertje klaar stond, en nog veel meer. Terwijl mijn "stiefvader"meer voor mij heeft gedaan dan mijn vader ooit heeft gedaan, hij heeft hem dus finaal zwartgepraat, dit deed hij ook met nummer 3 vrouw grietje, nu heeft hij weer een ander net bekend gemaakt, ze gaan trouwen, dat wordt nummer 4. Maar heb in al die tijd nog nooit voor zon dilemma gestaan, mijn vader nam enkel contact op met ons, als het moest van zijn moeder. inmiddels beschouw ik hem niet eens meer als vader, hij is pas weer om de hoek komen kijken, hij heeft nog nooit zich afgevraagt, hoe ziet mijn dochters huisje eruit, hij is nog nooit wezen kijken en mist al bijna 7 jaar mijn verjaardag, geen kaart, geen belletje, niks niet. Aan de ene kant, zou ik willen doen alsof ik geen vadeer heb, maar aan de andere kant het is wel mijn vader, nu gaat hij binnekort weer trouwen, en heeft zijn eigen moeder la bekent gemaakt er niet bij te willen zijn, ik overigens ook niet, wil er ook niet bij zijn,. Maar wat moet ik, iedereen zegt, ja je meot zelf weten wat je doet, maar ben gewoon echt een antwoord nodig van iemand die hem niet kent, en die eerlijk zijn mening durft te geven. Ergens heb ik zoiets, van "bekijk het maar, je ziet mij nooit meer en je kleinkids later ook niet, maar vraag me af, kan ik hem dat zomaar ontnemen? sorry nog al een lang verhaal en ik denk ook erg onduidelijk. Hoop dat iemand daadwerelijk zin of haar mening durft te geven.
Phoe, heftig verhaal! Wat moet jij een verknipt beeld krijgen/hebben van het huwelijk! Ik wil eerst even zeggen dat het huwelijk bedoeld is om voor altijd bij elkaar te blijven, ik geloof nog in dat sprookje en stap in september in het huwelijksbootje! Natuurlijk is het soms beter dat als het echt niet meer gaat om uitelkaar te gaan maar je vader maakt het we erg bond.. Het is heel moeilijk om een antwoord te geven op je vraag. Ken je zijn nieuwe vrouw? Vindt je haar aardig? Wil je tijd in haar besteden om haar te leren kennen? Ik denk dat dat wel heel belangrijks is om dat voor jezelf op een rijtje te zetten. Deze vrouw kan er niks aan doen dat je vader voor de 4de keer trouwd. En wie weet is het deze keer wel tot de dood hen scheidt? Als je geen behoefte hebt aan contact met de nieuwe vrouw zou ik het geloof ik niet doen.. Zou het heel erg moeilijk vinden en je moet inderdaad doen wat voor jou goed voelt. Lastig hoor, sterkte met je keuze! [/code]
als hij met zijn kleinkind omgaat gaan zoals met jou ( en die kans is dus zéér groot) zou ik ondanks dat het je vader is de eer aan jezelf houden en er geen contact meer mee zoeken.ben persoonlijk zelf van mening; vader ben je door je daden en niet door je zaad en als ik jouw verhaal zo lees is hij het zeker niet door zijn daden. niet voor jou, niet voor je broer en ook niet voor zijn andere kids dus de kans dat hij gaat veranderen... is nihil lijkt me. een vos verliest zijn haren maar nooit zijn streken; is een zeer wijs gezegde hoor
mijn vader trouwt enkel zodat hij voor zijn gevoel wat meer bij de maatschappij is, maar hij kent haar hooguit anderhalf maand, hij heeft hiervoor niet schrikken een relatie gehad met een 19 jarige meid. Een vertekend beeld bij het huwelijk heb ik nog niet, ik heb altijd gezegt, als je daadwerlijk van elkaar houd, trouw je niet binnen nowtime, maar geef je elkaar eerst bewijs van liefde. Ik wil dus absoluut nu nog niet trouwen, als ik over 3 jaar nog bij me vriend ben wordt het een ander verhaal,mijn vader heeft geen tijd en geduld het moet maar per direct, ik geloof in het huwelijk als je ook eerst fatsoenlijk samen gaat wonen en dan pas trouwen enzo. oja en langer bij elkaar bent dan anderhalf maand.
ik denk dat jezelf diep van binnen al heel goed weet wat je wilt en dat je dus niet wilt. je voelt je er alleen een beetje schuldig om omdat het je vader is. maar zeg nu zelf heeft ie zoveel eer verdiend in jou ogen? luister naar jezelf en naar je hart en gevoel.ga niet iets doen waar je ongelukkig en onrustig van wordt. het heeft weinig zin, hij denkt ook niet veel aan jou en je broertje als je verhaal zo lees. heel veel sterkte met dit dilema.
Jeetje zeg, wat een verhaal.. Ik zou eerlijk gezegd mijn vader een tijdlang niet meer willen zien.. Vooral als hij in het verleden zo was en nog steeds niet verandert lijkt te zijn. En een huwelijk na 1,5 maand? Dat lijkt me niet zo verstandig, vooral niet als je al zo vaak getrouwd/gescheiden bent.. Ik zou afstand van hem nemen voor een lange tijd!
das het punt voel me idd erg schuldig, door zijn kleinkids af te nemen, mijn oma is ook 3 kleinkids kwijt, terwijl ze niks heeft gedaan ( tenminste niks fout, ze wou gewoon 1 kleinkind steunen nadat mams hem uit het huis heeft gezet ) maar zij is er best kapot onder. Ik zie mijn vader ongeveer 1 x per jaar, met mijn broertjes verjaardag, met de rest van de familie ga ik al op andere dagen, speciaal voor hem. MAar zit ook met kleine dingen zoals, waar was hij toen ik me diploma mocht ophalen? me stiefvader was megatrots, zoals hij mij noemde, zijn dochter had een diploma gehaald, mijn bio vader, kreeg het te horen een jaar later. Toen ik ging samenwonen toen het bekent werd, moest hij het horen van mijn oma, omdat hij nooit contact op nam. Oke mijn oma is hier ook nog nooit geweest maar die heeft een reden, mijn vader is minimaal 1 x per maand wel in mijn buurt woont hier 25 minuten vandaan met de auto, en al is het maar een koppie koffie van ene kwartier, dat is al te veel voor hem. Soms benik jaloers dat mijn vriend zo goed met zijn vader over wegkan, hij kan altijd bij zijn vader en moeder terecht, en zijn vader maakt altijd tijd voor hem. Hij heefdt laatst beseft dat hij zijn kids langszaam kwijt raakte, nu doet hijmeer voor mijn broertje, maar voor mij niks, geen belletje, ja enkel op het laastste moment of hij mij ook op kon halen voor oma`s verjaardag, 2 uur voor hij mijn broertje op ging halen, vroeg hij mij nog een keer. Beetje belachelijk, ook met mijn oma erover gehad, en zij zegt ook : het is zijn fout, hij had eerder in moeten grijpen, ze zij ook, begrijp ook dat het nu van jou kant al te laat is. Het is zo moeilijk, hij heeft zoveel gemist, en opzich wil ik hem de eerste kleinkind niet ontnemen, mijn broertjewil voorlopig geen kids hij is immers ook nog 16 en wil zijn opleiding afpakken. Maar het voelt verkeerd zijn kleinkind af te pakken, en het voelt verkeerd om contact te houden.
je deur zit toch niet op slot. hij neemt de moeite niet naar zijn kleinkind of naar jou te komen kijken. ik snap je wel hoor meid. mijn pa kijkt ook amper naar me om. ik heb het opgegeven om achter hem aan te sjouwen en allelei pleasegedrag te vertonen. maar de deur zit niet op slot. een keer of 2 per jaar komt hij dan op het idee om eens langs te komen. maar ik merk dat ik hem eigenlijk niks meer te zeggen heb. t'is triest maar je kan iemand nu enmaal niet veranderen of dwingen.
Precies Wilma. Ik heb niet het idee dat je vader ermee zal zitten, doet hij nu ook niet. En zo'n man lijkt mij ook geen goede invloed voor je kindje. Maar ik begrijp dat de knoop doorhakken lastig is, het is ook geen gemakkelijke keuze. Maar ik denk dat je diep in je hart het antwoord al weet. Succes
je weet het antwoord inderdaad zelf al denk ik. Het is een moeilijke keuze,m en helaas ook 1 die ik heb moeten nemen, maar doe wat je gevoel je ingeeft, voor jezelf en je gezin, en niet om je vader.
je vader klinkt in dit verhaal als een simpele man die precies doet waar ie zin in heeft en wanneer ie er zin in heeft zonder om zijn omgeving te denken, niet dat er iets mis is met simpel maar wel met de combinatie simpel en impulsief, dat is mijn vader ook namelijk, ook 4 keer getrouwd, kinderen bij 3 van zijn exen etc. ik heb er bewust voor gekozen om mijn vader buiten mijn leven te houden, juist nu ik in verwachting ben (daarvoor ook al trouwens). bij mijn vader is er ook nog alcohol in het spel, ik heb het er met mijn man over gehad en wij willen ons kindje beschermen tegen zo'n man, dat is geen vader, iedereen kan een kind verwekken maar als je niet voor je kind zorgt en je kind niet op plek nummer 1 komt als ze je nog zo hard nodig hebben dan ben je geen (goede) vader. vandaar onze keus, we hebben het contact verbroken, zodra hij niet meer drinkt en zijn leven op orde heeft mag ie bellen, eerder niet.
Een lange vraag dus een lang antwoord. Wat is je vraag precies? Of je naar zijn bruiloft moet gaan of dat je definitief het contact met hem wilt breken? Je wilt het niet uitsluiten dat hij zijn kleinkinderen ziet (en straks dat zijn kleinkinderen hem kennen). Dus dat is je eigen antwoord. Jij ziet in hem niet een vaderfiguur en hij heeft zich ook niet als vader gedragen. Je bent hem even veel verplicht als wat hij voor jou heeft gedaan (hij heeft er voor gezorgd dat je bestaat, dat heeft hij gedaan, en jij bestaat nogsteeds, dat heb jij gedaan). Mocht hij eens contact opnemen omdat hij graag jouw kinderen eens willen ontmoeten dan kun je op dat moment beslissen of je daar zin in hebt en op neutraal terrein een oppervlakkig afspraakje maken (in de speeltuin of zo). Het lijkt me teleurstellend en pijnlijk dat hij dat niet doet, maar je kunt het niet forceren. Als je achter dat huwelijk staat of het belangrijk vindt de deur voor contact wijdt open te hebben staan, of de gelegenheid wilt aangrijpen om hem even zijn kleinkinderen te laten zien kun je even langs gaan om hem te feliciteren (en dan meteen weer weg gaan) of een kaartje sturen. Als je vindt dat hij om de verkeerde redenen trouwt, vindt dat hij het huwelijk en zijn nieuwe vrouw (of vrouwen in het algemeen) niet serieus neemt of daar geen zin in hebt hoef je dat niet te doen. Hij zou het voor jou ook niet doen. Ik zou me ook nog voor kunnen stellen dat je contact wilt houden omdat je onbewust hoopt dat hij ooit toch nog iets positiefs zal doen en je toch niet een helemaal waardeloze vader zult blijken te hebben. Want dat is voor niemand acceptabel, een waardeloze vader hebben. Succes er mee, meid! Helaas heb je vaders niet voor het uitzoeken. Gelukkig heb je je stiefvader nog gehad die iets goedgemaakt heeft van de afwezigheid van je echte vader. Ik kan me voorstellen dat je vader daar dan weer pissig over is omdat het voor hem vast confronterend is dat een vreemde een betere vader voor je geweest is dan hij zelf. Maar dat heeft hij aan zichzelf te danken.
Heel eerlijk meid? Dat is geen vader, dat is de man die je moeder zwanger heeft gemaakt. Een vader houd veel meer in dan alleen ´kindje maken´ om het maar eens plat te zeggen. Je stiefvader is een goed voorbeeld van wat een vader is, en hoort te zijn. Iemand die er is voor jou, en onvoorwaardelijk van je houd. Die man die een miniscule bijdrage aan jou bestaand heeft geleverd, noem ik geen vader. Je zou kunnen zeggen: ja maar, hij is bloedverwant. Mijn reactie? Ja, nou en? Familie kies je zelf. Bloedverwanten, vrienden, en alles wat erbij hoort. Ik ga zelf niet met een overgroot deel van wat de samenleving mijn familie zou noemen om, alleen om het feit dat ik die mensen niet ken, niet wil kennen en niets met hen heb. Ik zou niet eens weten hoeveel er nog in leven zijn en hoeveel er intussen zijn bijgekomen... Maar dat is mijn mening.
Meid je kan het proberen voor je vader en kindje je laat hem weten dat je zwanger bent en stuurt hem een kaartje en belt hem als je bevallen bent, als hij dan nog niet geinteresseert is dan laat je het! Dan weet je zeker hoe het zit!
Hallo Alicia, Ik heb je verhaal over je vader met belangstelling gelezen. Nog niet zo heel lang geleden (ongeveer 1 ½ á 2 jaar geleden) zat ik met eenzelfde soort afwezig heeeeeeel erg in mijn maag. Wil je niet te uitgebreid ´lastig vallen´ met mijn verhaal, maar kort samengevat: vader en moeder niet gescheiden, maar moeder 4 jaar geleden na lang ziekbed overleden. Nooit liefde gekend van mijn vader, doe het nooit goed (wordt altijd fijnzinnig omlaag gehaald, nu nog). Losse handjes en grof taalgebruik waren mijn vader niet vreemd. Slachtofferrol en verzinsels rondvertellen over mij om maar door anderen zielig gevonden te worden, zijn voor hem aan de orde van de dag (erg lastig als je bij elkaar in de buurt woont en veel gemeenschappelijke kennisen hebt): Desondanks heb ik voor, tijdens en ná het overlijden van mijn moeder heel veel voor hem klaar gestaan. niets was mij te veel. Dacht op die manier toch nog de dag mee te maken dat ik door hem gewaardeerd zou worden. Wilde als het ware zijn liefde daarmee ´kopen´ (als je begrijpt wat ik bedoel). Door omstandigheden ben ik vervolgens zelf 5 x in een half jaar tijd opgenomen geweest in het ziekenhuis, en een half jaar lang ook thuis 24 uur per dag aan bed gekluisterd geweest. Moeilijke, eenzame tijd zonder enige hulp van familie. Vader gaf niet thuis, zelfs telefoontje was hem te veel moeite (let wel: we wonen 5 km bij elkaar vandaan): De schellen zijn toen van mijn ogen gevallen, en met dit verhaal hoop ik dat dat bij jou ook gebeurd. Je KUNT (ouderlijke) liefde NIET van iemand afdwingen, ook niet door die persoon keer op keer te vergeven / weer een kans te geven / tóch weer te betrekken in je leven ´omdat het nu eenmaal je vader is´ en je daar toch eigenlijk een band en contact mee zou moeten hebben..... NEE! Zo werkt het dus niet. De liefde van zijn kant (sorry, klinkt heel hard maar je vraagt om een eerlijik advies) is blijkbaar niet aanwezig, en dat zal door het goedbedoeld in stand houden van contact van jouw kant om toch maar enig contact met hem te hebben omdat het nu eenmaal je BIO-vader is ook niet veranderen.... Sorry meid, maar dat denk ik dus echt. Of je naar de bruiloft moet gaan, dat weet ik niet. volg je gevoel. Zie je daar vreselijk tegen op: dan niet doen. Hij heeft al genoeg kansen verspeeld en een aandeel in jouw leven geweigerd, dus in dat opzicht ben jij hem HELEMAAL NIETS verplicht. Contact verbreken of niet? Weet ik niet. Ik zou het contact OP ZIJN MINST stevig minimaliseren (hooguit één of enkele keren per jaar) en je zou kunnen overwegen om het contact helemaal van hém af te laten hangen. Dat zou ik doen als ik jouw was. Echt! Doet hij daarin geen moeite: nou, dan niet. Wat heb je eigenlijk nog te verliezen? Want blijkbaar heeft HIJ daar dan dus totaal geen behoefte aan..... Wat betreft je kinderen: kénnen zij hun zogenaamde BIO opa? Ik zou eerlijk naar hun zijn over het hoe en het waarom en verder vooral niet te veel moeite doen richting deze zogenaamde opa. Jij hoeft contacten met zijn kleinkinderen niet te regelen, daar kan hij ook zichzelf voor melden! Beter geen opa dan zo´n opa, ben ik bijna geneigd om te zeggen! en NEEEEEEEEE Je hoeft je daarover niet schuldig te voelen, HIJ is degene die zich schuldig zou moeten voelen. rot om te lezen dat jij daar dus wel mee zit, zat HIJ er maar mee! Heel veel sterkte, en laat nog eens horen hoe dit verhaal verder afloopt en waar je dan mee zit..... Je forumgenootjes helpen je er graag doorheen! Groetjes, mamsi
meis, ik ben het helemaal met mamsi eens. misschien "goed" om de kant van een "kleinkind" te lezen: Ik ben er eentje die mijn biologische opa niet kent. Hij heeft mijn vader nog wel erkend zodat we zijn naam dragen maar hij heeft nooit enige aandacht gehad voor mijn vader. En al helemaal niet voor ons. Mijn stiefopa heeft mijn vader dan nooit geadopteerd o.i.d. maar is meer een vader voor hem geweest dan die ander en is ook echt onze opa. Om hem hebben we gehuild toen hij stierf, van hem staat er een foto in mijn kast en aan hem denk ik nog heel vaak. Mijn biologische opa? Die ik 2x in mijn leven heb gezien? En dan nog omdat mijn ouders het contact probeerden te hebben? Heb ik niets mee. En hoewel ik het soms heel jammer vind heb ik niet de behoefte om hem op te zoeken. Hij interesseerde zich niet voor ons. Dus ik denk dat jouw kinderen meer "baat" en plezier zullen hebben bij een goede band met jouw stiefvader zoals ik het lees, dan met een band met jouw echte vader. Je kunt natuurlijk altijd het contact heel licht houden, dat mochten zij ooit contact met hem willen dat ze dat zelf kunnen besluiten en kunnen regelen. Maar zorg er a.u.b. voor dat je er zelf niet aan onder gaat. Geef je bio vader niet meer aandacht dan hij verdient. Daar heb je alleen jezelf mee, want jij zit erdoor in de stress, jij maakt je druk. Ik betwijfel of hij dat doet. sterkte!