Kom weer klagen over mijn man. Vorige week zei hij tegen mij dat hij bij iemand een klusje zou doen en dat ze daarna ergens wat zouden drinken. Hij mocht niet echt meer stappen van mij omdat hij zo zwak is en zich heel makkelijk laat meesleuren met de verkeerde gewoontes van zijn vrienden. Een voorb. is gokken (hij was gokverslaafde), stomdronken thuiskomen in de vroege ochtend. Hij mocht niet meer want fatsoenlijk met een vriend ergens wat drinken en op een fatsoenlijke tijdstip thuiskomen zit er bij hem niet in. Ik vind het belachelijk dat ik een volwassen man zo'n grens moet stellen maar anders zou ons huwelijk allang afgelopen zijn. Vorige week verzon hij dus dat 'klussen bij een vriend'smoes om alsnog weg te kunnen. Ik vond de tijdstip van klussen op zaterdagavond al vreemd maar ik geloofde hem. Hij kwam half 6 in de ochtend aan, dronken en de volgende dag een vreselijk chagrijnige vent omdat hij zich letterlijk ziek gedronken had. Dat liep uit in een ruzie want hij kon weer niet eens fatsoenlijk stappen en had mij voor de zoveelste keer belazerd. In de loop van de week is het beetje bij beetje weer goedgekomen tussen ons. We konden toch weer praten met elkaar en de afspraak gemaakt dat hij niet meer mag klussen savonds zodat hij mij niet meer kan belazeren Gisteravond belde een van zijn vrienden mij op. Hij gaf een feestje en of hij er ook bij kon zijn. Ik dacht eerst van 'daaag nooit meer' maar dacht toen van. 'Wat stom dat ik mijn man ttoestemmig moet geven om naar een simpel verjaardagsfeestje te gaan en na zoveel narigheid en woordwisseling van vorige week, zou hij nu niet meer durven zich niet aan zijn woord te houden'. Diep in mijn hart wilde ik hem uitproberen. Een soort laatste kans; hij mocht gaan mits hij niet later dan 2.30 uur thuis zou zijn zonder zich zo ziek en lam te drinken. Het is al belachelijk dat wij als volwassen partners van boven de 30 zulke afspraken moeten maken. Nog erger is dat hij zich weer niet aan zijn woord houdt. Het is 5 uur in de ochtend, ik word wakker en nee hij is nog niet thuis. Neemt de tel niet op. We zouden vandaag wat leuks doen met de kids en dat gaat niet gebeuren omdat hij de hele dag niet zijn bed uit kan door het over over overmatige alcoholgebruik van vannacht. Zoals jullie zien ben ik bijna 35 wk zwanger. Hij ziet dat ik veel harde buiken en krampen heb. Stel de bevalling dient zich aan dan moet ik mijn ouders wakker bellen voor hulp omdat manlief niet te bereiken is. Ik ben zooooo klaar met hem, het liefst wil ik hem gelijk de deur uitschoppen maar met twee kinderen en de derde op komst durf ik dat niet. Ik vertrouw hem niet, ik vind hem zwak, karakterloos, dom en egoistisch. Het is alsof hij in de pubertijd is blijven haken en zich niet verder heeft kunnen ontwikkelen naar een volwassen mens. Het is een lang verhaal geworden maar het moest er even uit. Ik denk dat ik er nu echt een punt achter moet zetten of vinden jullie dat geen verstandige keuze met straks drie kinderen. Voor de rest is hij een lieve, zorgzame vader en echtgenoot. Hij heeft wel bepaalde minpunten (zie topic 'zijn jullie mannen ook zo onhygienisch en lomp') maar dat zijn geen redenen om uit elkaar te gaan vind ik. Graag jullie mening over deze situatie want zelf kan ik niet meer helder nadenken.
Ohhhh wat naar voor je. Ik ken dat gevoel van wachten op, midden in de nacht en niet weten hoe of wat en ik vond het vreselijk.... Het is vreselijk jammer dat hij zichzelf zo slecht in de hand heeft. Vooral omdat hij jullie op zo'n moment geen prioriteit maakt. Dat is onacceptabel, jullie zouden altijd op de eerste plaats moeten staan en niet meestal. Zou toch proberen om hulp in te schakelen, want hij heeft deze drang om te vluchten in drank, gokken en wie weet wat nog meer duidelijk totaal niet onder controle. En daar lijdt de rest van het gezin onder... Je vraagt wat je moet doen; blijven of scheiden, maar daar kunnen wij als buitenstaanders natuurlijk geen antwoord op geven. Ik zou je echte wel aanraden om hulp te zoeken en dit niet zo door te laten gaan. Dus aan de noodrem trekken zal zeker een voorwaarde zijn om jullie als stel en als gezin te laten slagen. Liefs...
Een zorgzame echtgenoot terwijl je hem zwak, karakterloos en niet te vertrouwen etc vindt? Waarom wilde je nog een kind met hem? Dronken thuiskomen is niet echt zorgzaam imo
Hij is wel een onverantwoordelijke lamzak inderdaad. Was hij al zo vóór dat jullie gingen trouwen en aan kinderen begonnen vraag ik mij dan altijd af? Je zegt dat hij verder een 'zorgzame en lieve' echtgenoot is maar dat kan ik uit jouw verhaal hierboven niet afleiden in elk geval. Of je bij hem moet blijven of niet kan alleen jijzelf bepalen meis. Dat moet zowel een rationele als een gevoelsmatige afweging zijn. Ikzelf ben wel altijd van vechten voor je relatie, zeker als er kinderen in het spel zijn. Hebben jullie al relatietherapie overwogen? Dat is wel het minste wat ik zou proberen. Of tijdelijk uit elkaar gaan en kijken in hoeverre je elkaar dan mist en even wat zaken helder krijgen. Baseer je keuzes en beslissingen nooit op angst in elk geval, mijn vader zei altijd dat angst de slechtste raadgever is. Ik zou wel gaan denken aan de toekomst eventueel zonder je man en proberen zsm zelfstandig te worden. Heb je een afgeronde studie of werkervaring? Toch maar al je voelsprieten gaan uitzetten naar werk voor na je bevallingsverlof mocht je dat niet hebben. En uitkijken naar woonruimte tenzij het een optie zou zijn om met je kinderen in jullie huidige huis te blijven wonen. Kies voor jouw geluk en het geluk van je kinderen, ze hebben recht op een fijne ontspannen jeugd. Heel veel sterkte.
Hoe lang zijn jullie al getrouwd? Was hij daarvoor ook niet te vertrouwen, karakterloos, zwak, dom en egoïstisch? En voor de eerste zwangerschap, hoe was dat toen? En nadat het kind geboren werd? Ik snap niet zo goed waarom je als volwassen vrouw een volwassen man "regels" op wil leggen wanneer hij dat zelf blijkbaar niet kan. Vind hem zo een zak hooi hoor, daar niet van. Maar mijns inziens ligt het ook een beetje aan jezelf. Je bent zijn moeder niet en dat zou je ook niet moeten willen zijn. Misschien toch nog eens goed over deze man en dit huwelijk nadenken. Een grote kleuter kan je toch niet gelukkig maken.
Goh, bijna mijn verhaal (op de alcohol na). Mijn 'man' was minstens 3x per week de hort op, onder het mom van werk. Liever wilde hij vaker, en ging hij ook. Want hé, ik was wel thuis bij de kinderen. Hygiène? Wat is dat? Kwam niet in zn woordenboek voor. Lief, zorgzaam? Ow ja hoor, als er visite kwam, of als we buiten waren. Waar iedereen het kon zien. Maar zeker niet als er niemand bij was. De kinderen? Die zijn alleen leuk als ze achter een ipad, ipod of ander beeldscherm zaten, want dan heb je er geen omkijken naar. Zo kan ik nog boeken vol schrijven. Enfin, 2 maanden geleden kreeg ik een sms met de mededeling dat hij wil scheiden en al een advocaat had. Met als reden dat wij hem belemmeren in het 'najagen van zijn eigen geluk' en als hij meer dan 4x per week 's avonds weg wilde ik daar moeilijk over deed? Daarna heb ik nog tientallen redenen gehad hoor, hij wist op een gegeven moment niet meer wat hij wel of niet had gezegd. En ging dan weer ontkennen dat dat het was. Natuurlijk ben ik daar tegenin gegaan, want we hebben 3 jonge kinderen, en zo slecht hadden we het toch niet? Inmiddels is de emotie gezakt bij mij, en zie ik zijn ware aard. De kinderen en ik hebben nu ons eigen huisje (doordat ik me gelukkig nooit uitgeschreven heb bij de woningstichting), waar we sinds vrijdag echt wonen. We hebben rust. De jongens voelen zich goed hier. En papa? Die kijkt niet naar ze om. Elke afspraak die gemaakt is, is afgezegd. Omdat hij het te druk heeft met elke avond de hort op te zijn. De laatste 6 weken hebben de jongens hem hooguit bij elkaar 2 uur gezien. Hij heeft gezegd dat hij in heel het land grietjes heeft zitten, en dus heeeeeeel veel kilometers maakt . Echt heel stoer, en volwassen en verantwoordelijk ja! De jongens zeggen zelf al dat ze verwachten dat hij niet op komt dagen bij een afspraak. Zijn verlies, uiteindelijk komen wij er beter vanaf. Wij hebben elkaar, onze gezelligheid,en een huisje. Hij is terug ingetrokken bij zn moeder (100 km verderop)en heeft enkel zn scharrels en zijn zo gewilde sociale leven waar wij hem zo in belemmerden. Dus tja, ik zeg tegen je wegwezen. Het is zwaar ja, en druk. En je zal er qua inkomen (waarschijnlijk) flink op achteruit gaan. Maar je krijgt er rust voor terug, en duidelijkheid, en je weet waar je aan toe bent, en kan jezelf weer zijn. Ik ga nooit meer terug, al ligt ie smekend op de grond. Ik voel alleen nog maar walging als ik 'm zie. De kinderen en ik redden het prima zonder hem, hij word ook totaal niet gemist (omdat ze 'm toch al bijna niet zagen).
We zijn al 8 jaar getrouwd en heb dit zo lang volgehouden omdat hij dit hooguit 2x per maand doet en niet een aantal keer per week want dan was hij allang weg en hadden we zeker geen 3 kinderen gekregen. Maar dit vind ik al erg genoeg. Het idee dat hij nooit eens fatsoenlijk kan uitgaan, dat ik hem telkens grenzen moet geven. Mocht ik dat niet doen dan zou hij wel ieder weekend zich zo idioot gedragen. Dat ben ik juist zo zat, continu zijn moedertje spelen en als ik hem dan toch even loslaat, gaat het gelijk verkeerd. Echt dan ook altijd, nooit eens mij verassen door fatsoenlijk thuis te komen.
Pfff hij is net thuis met de leugen dat hij in slaap is gevallen bij zijn vriend maar zijn ogen en de intense alcoholgeur zeggen meer dan genoeg
Je moet niet zijn moeder willen zijn/spelen dat is echt niet gezond hoor!!! En zolang het doorgaat verbeterd er nooit wat. Hij moet eens opgevoed worden door zijn eigen moeder en niet door de moeder van zijn kinderen. Wat een zaadlozing!
Het drankgebruik en willen stappen en naar feestjes moeten vind ik al vreselijk maar het liegen en bedriegen? Dat is gewoon echt absurd. Jij bent 35 weken zwanger wat als je acuut naar ziekenhuis moet? Sorry maar er is totaal geen sprake van een zorgzame vader als hij zich nog elke week moet volzuipen en de zondag vertyft zodat hij niks met de kinderen kan doen. Ik was in joiw situatie al lang weggeweest, zeker icm alle andere topics. Lieve meid je verdient toch wel wat beters als een man die liegt en bedriegt en ook nog eens vies is? Dikke knuffel!
Gelukkig niet elke week maar maar 2x per maand? Dat zijn er 2 per maand teveel. Je bent ouder (buiten dat is je vrouw ook nog eens 35 weken zwanger), je drinkt hooguit 1 drankje! En zeker niet meer, bah! Ik had dit niet volgehouden, maar ik heb dan ook (door mijn verleden) een enorme hekel aan drank en vooral mensen die er niet mee om kunnen gaan.
Relatietherapie? En als ie dat niet wil zou ik serieus overwegen bij hem weg te gaan. Denk dat je alleen beter af bent.
Als dit dagelijks zou zijn zou ik hard wegrennen maar zo af en toe moet toch wel kunnen imo. Ik vind het ook niet heel gezond en gelijkwaardig dat iemand in een relatie zulke regels oplegt. Je zult het gevoel hebben niet anders te kunnen maar toch. Ik zou wel heel boos zijn dat hij onbereikbaar was! In jou situatie of als ouder in het algemeen is dat heel naar. 1 voordeel, hij heeft dus al geslapen dus hij kan best rond 10 uur weg met jullie.
Jij weet alleen zelf wat je moet doen. Ik ben alleen bang dat je dit niet volhoudt. Zo'n vergelijkbare situatie heb ik 2x eerder gezien en geen van beide vrouwen heeft het volgehouden. Daarbij zou ik hem nu lekker uit zn bed sleuren en een drukke plek als ballorig opzoeken...dat zal hem leren.
Mijn man heeft een vaste avond in de week dat hij naar zijn stamkroeg gaat. Toen ik hem leerde kennen was hij daar elke avond dat hij zijn kinderen niet had. Want daar was hij heel strikt in: als de kinderen bij mij zijn, dan ben ik er voor de kinderen. (Als hij dat niet had gehad was ik ook niet verliefd op m geworden ) Maar in ieder geval, toen wij een relatie kregen vond ik het niet vanzelfsprekend om elke avond zonder de kinderen in de kroeg door te brengen. En hij gelukkig ook niet. Maar zijn vrienden niet meer zien zou ik ook raar vinden. En dus gaat hij die ene avond. En dat werkt prima. Dat is vaker dan jouw man gaat, maar verschil is denk ik wel dat mijn man zich altijd houdt aan: bij nacht een man, bij dag een man. Met andere woorden: geen gechagrijn, geen gemekker over moe of hoofdpijn, niks van dat al. Als je groot genoeg bent om op cafe te gaan, dan ook groot genoeg de volgende ochtend.
Zijn die vrienden allemaal vrijgezel of drinken die niet zoveel? Lastig hoor maar is hij nuchter niet voor rede vatbaar, ook niet als je vraagt wat hij doet als jij moet bevallen terwijl hij dronken is?
Sorry, maar wat een zwakke vent! Je maakt duidelijke afspraken, die eigenlijk al v van de zotte zijn en dan man hij zich daar niet aanhouden? Waar is zijn ruggegraat, verantwoordelijkheidsgevoel??
Tja, je zit in een heel lastig pakket.... Mijn vriend gaat ook af en toe met vrienden stappen, en drinkt dan ook (wat teveel) maar de volgende dag doen we wel wat leuks, hij blijft dan liggen tot 10 uur ofzoiets.... Én toen ik zwanger was deed hij dit niet. Snap ook wel dat mannen gewoon af en toe willen stappen/drinken/gezellig met vrienden willen zijn (ik zelf wil dat ook wel eens ) Maar ik jou situatie gaat het wel erg ver.... Het lijkt erop dat hij zich afzet tegen jou (jij zegt dat hij om 3 uur thuis moet zijn, dus doet hij dat juist "lekker" niet.... Net zoals pupers doen bij hun ouders.....) Misschien valt daar over te spreken als hij nuchter is? (Zeker nu jij hoogzwanger bent moet ie niet drinken.....)