Ik weet niet of er al een gelijknamige forum actief was, maar kon het even niet vinden. Zelf ben ik nog niet bevallen, maar kijk wel heel erg uit naar de eerste ontmoeting met mijn baby. Graag zou ik ook van jullie willen weten, hoe jullie eerste ontmoeting met de baby was na een (zware) bevalling. Hoe reageerde je toen je de baby zag, wat was je gevoelens?
Ik heb dan geen zware bevallingen gehad. Het gevoel is bijna niet te beschrijven. Bij mij schoot er echt een bom van liefde naar mijn zoons toe. Huilen huilen van blijdschap. (moet er bijna weer van huilen haha). Ik kijk nu al uit naar deze bevalling .
Het is idd niet te omschrijven! Je kunt je er een voorstelling bij maken maar dan nog komt het niet in de buurt!! Heb de bevallingen van mijn neefjes mee gemaakt en zeker bij de eerste was het echt overweldigend maar het komt totaal niet in de buurt van hoe je je voelt bij je eigen kind :d
Inderdaad ik ken het ook van nichtjes en neefjes, en wordt mij ook vaak gezegd bij je eigen kind is het anders. Ben benieuwd.
Ik hoop het met mijn tweede wel te krijgen, mijn eerste was nogal ehm, apart, zal ik maar zeggen. Het was ver voorbij mijn bedtijd toen ik was bevallen en was dus echt helemaal kapot en wilde alleen maar slapen. Toen ik de baby zag dacht ik 'is dit nu van mij?' haha. Het duurde wel even voordat ik er aan gewend was, dus het is wel zo dat bij sommige moeders de 'liefde' moet groeien.
mijn bevallingen vielen best mee. alleen bij de eerste heb ik volledig op eigen kracht geperst omdat de persweeen wegvielen. nu duurde het persen maar 20 minuten dus ook dat viel mee. toen mijn dochter op mijn buik werd gelegd had ik niet de kracht om haar anders neer te leggen en goed te bekijken. ik had dus ook niet zoiets van : dit is mijn kind, wat ben je mooi enz enz enz. pas toen ze werd aangekleed en ik werd gehecht kon ik haar vanaf mijn bed goed bekijken. toen begonnen die gevoelens allemaal wel te komen. Mijn tweede ging heel anders. weer een makkelijke (korte bevalling) en 6 minuten persen. Toen ze eruit kwam was mijn eerste vraag: is het echt een meisje? ik wist het al heel lang dat het meisje was, maar ik bleef maar denken dat het toch een jongen werd. Toen ze bij me kwam liggen begon ik gelijk tegen haar te praten en te huilen. Nu was er wel gelijk het gevoel van: daar ben je dan. die is van mij en nemen ze me niet meer af. Ze huilde alleen niet en was er van mijn kant ook even lichte paniek maar gelukkig werd ik snel gerust gesteld. Ze pakten haar even weg om haar snel te wegen want ze was heel klein 2570 gr bij 38 wkn. en daarna heeft ze een uur a anderhalf uur huid op huid bij mij gelegen. Heel erg fijn. De eerste keer was ik gewoon te beduusd dat het moment waar je zo lang naar uitgekeken had eindelijk daar was. en bij de tweede was ik me wel degelijk bewust wat dit allemaal inhield.
Het is niet goed te onschrijven idd, ik was zo gelukkig toen ik haar warme lijfje op me voelde Ik zag ook direct hoe mooi ze was (en is). En ik was vooral ook overweldigend trots op haar. Mja, echt een extreem intense liefde Het is echt het mooiste dat ik ooit heb meegemaakt.
Na een weeënstorm die flink zwaar was, ging het persen eigenlijk super goed, ik zat er voor mijn gevoel net 'lekker' in en had nog volop energie tot (in mijn herinnering) de verloskundige zomaar zei: 'in de volgende wee ligt de baby op je buik' en toen zei ze ineens: 'pak haar maar zelf aan'.... nou ik kan niet beschrijven wat er toen door me heen ging, eigenlijk vooral: 'VAN MIJ VAN MIJ, HELEMAAL VAN MIJ!!!!!!!' en daarna: 'WAT MOOIIIIIIIIII' en daarna dacht ik verbaasd: 'er zitten gewoon ook al mini voetjes en teentjes en handjes aan?!!?!?' (ja duuuuh) en ik heb ook een foto dat ik haar handje bekijk en vast heb. Zo compleet, zo af, zo mooi! En daarna bedacht ik ineens: 'is het echt een meisje?!?!' dus dat vroeg ik toen ook meteen! haha.
Toen hij op me werd gelegd was ik echt emotieloos.... Iedereen ging huilen..(ma,schoonma,vriend) En ik lagdaar maar.. Blij dat alles voorbij was... Nadat ze m na een half uur gigen wegen en alles lag ik zo te kijken en toen werd ik pas echt verliefd!
Ik was in het begin eigenlijk alleen maar aan het voelen! Ik kreeg haar op mijn borst en sloeg mn armen om haar heen, en ze was zo heerlijk warm en zacht! Zo zacht, ik kon er geen genoeg van krijgen. Even leek de tijd stil te staan en was ik alleen maar met haar in ons kleine wereldje. Heerlijk. Ik had niet gelijk verliefde kriebels, eerder een oergevoel van 'jou laat ik nooit meer los'. Ik was ook helemaal niet bezig met dat ze een meisje was, of met hoe ze er uit zag. Dat kwam later pas toen ze door manlief aangekleed werd en in haar wiegje naast me lag. Die eerste minuten waren vooral heel puur en intuïtief!
Nu 2 bevallingen achter de rug. Waarvan de 1e zwaar was. De eerste ontmoeting was erg snel. Direct op de buik gelegd, maar ik kon nog net "welkom op deze wereld jochie" zeggen, toen de arts hem meenam naar de onderzoekstafel. Hij had hulp nodig om goed op gang te komen. Daarna snel even verder knuffelen, maar na 10-15 minuten moest ik alweer naar de OK om gehecht te worden. Maar toch was er vanaf het 1e moment een heel sterk gevoel. Die band was er direct. Niet direct een moeder gevoel, maar wel dat het eigen was. Het echte moeder gevoel kwam pas in de weken erna. Bij de 2e direct de kleine in mijn armen. Na 15 minuten zijn ze hem gaan wegen/schoonmaken/nakijken en hebben ze mij gehecht. Daarna de kleine weer terug. Daar was die moederband ook snel aanwezig. maar of dat nou kwam omdat het een 2e was, of na de bevalling gewoon veel rustiger ging??
Ik dacht; Jeee... het is écht een baby. Hihihi echt waar. En vervolgens; Oh my.. het is precies mijn vriend... Hij leek echt précies op mijn vriend, een kopie. Ik was behoorlijk ondersteboven en verward van alles. Voor mij niet direct een blauwe wolk eerlijk gezegd, bij mij moest het groeien.
Ik vind zelf dat ik een verschrikkelijke bevalling heb gehad, tenminsten zo heb ik hem ervaren. En ik heb tijdens de weeen etc meerdere keren gedacht: Jeetje, ik geloof er geen SNARS van als iemand zegt: Ach als ze er eenmaal is, ben je alles vergeten! Maar echt, het aller aller aller mooiste op de hele wereld vind ik toch echt wel de eerste keer dat je je kind ziet! Je eigen vlees en bloed, wat in jou is gegroeit.. Je hebt het voelen trappelen en op echo's gezien, maar toch is het in zekere zin 'onwerkelijk'. Totdat je het kindje op je buik hebt liggen... Je word overspoeld door emotie en ik had alleen maar zoiets: huh, heb ik dit gedaan?? Is dit kindje Echt van ons??? Ik was zoo trots en ongelooflijk blij.. kan het eigenlijk niet uitleggen.. Edit: Ik vergeet het er bij te zetten... Maar na de bevalling was ik het écht allemaal vergeten.. En heb direct gezegt: ook al krijg ik nog zo'n pokke bevalling, ik zou het zo weer doen.. Het is echt niet in woorden uit te drukken wat je voelt op zo'n moment.
Uhm bij de oudste was eerste (ja echt!) kijken of ie flaporen had! Die van mij zijn gecorrigeerd vandaar en mijn hele fam. heeft ze moeder, broers. Daarna pas wat is het? en vervolgens oh is ie van mij. Ik was echt compleet beduusd ervan heeft echt een dag geduurd eer ik aan het idee gewend was. Bij de tweede wisten we dat het een meisje was maar toen ze geboren werd huilde ze niet en werd tussen mijn benen gelegd, dus was eerste wat ik vroeg, leeft ze wel? toen ze op mijn buik werd gelegd had ik weer zoiets van goh is ie van mij? En nu zei de zuster heell toepasselijk, ze heeft 1 flapoortje hahaha was ik bij haar helemaal niet mee bezig. Nummer 3 komt over een paar weken, ben dus benieuwd (naar de flaporen hahahaha)
Ik heb bij de eerste een spoed ks gehad. Werd 's nachts opeens ernstig ziek en met ambu naar het ziekenhuis gebracht. Een paar uurtjes later werd er mede gedeeld dat hij gehaald ging worden en weer een ogenblik later lag ik op de OK. Kreeg een algehele narcose. Hij is 's ochtends tegen half tien geboren en 's middags tegen vijf uur mocht ik eindelijk van de recovery af. Met bed en al werd ik naar de nicu gebracht en naast de couveuse gezet en kreeg te horen dat dat kleine rode minimensje, mijn zoon was. Gelukkig had ik 's middags wel te horen gekregen dat hij het had overleeft, maar had hem dus nog niet gezien. Ik vond het heel onwerkelijk en kon het allemaal niet goed bevatten. Ik mocht hem ook even aanraken. Dat was erg eng. Zo teer en kwetsbaar. Zo veel slangetjes en toeters en bellen, zo ongelooflijk klein en dun. Ik werd naar mijn kamer gereden en pas 's nachts begon het tot me door te dringen dat het mijn zoon was. Toen begon ook direct de bezorgdheid en de stress. Sinds dat moment kreeg ik de hevige moedergevoelens en een oerkracht om te gaan overleven en wilde ik zo veel als mocht, bij hem zijn. De nachtzusters hebben me toen ook nog midden in de nacht naar hem toe gereden en mocht ik hem weer even aanraken. (hij lag zeer kritiek) Geweldige verpleging by the way. Nu ben ik weer zwanger en ben heel erg benieuwd hoe het deze keer zal gaan. Gelukkig ben ik een heeeeeel stuk verder in de zwangerschap en alles lijkt er op, dat ik een "normale" bevalling mag meemaken.
Toen ze voor het eerst op mijn borst lag nog aan de navelstreng, dacht ik nog vrij weinig. Ik voelde wel een soort verliefd overweldigent gevoel. Daarna eenmaal in onze eigen ziekenhuiskamer heb ik haar de hele nacht vastgehouden en niet meer losgelaten terwijl ik MTV zat te kijken op de tv, geen oog dicht gedaan dus.
Hoewel het niet zo mooi is als de andere verhalen, hier dan toch mijn ervaring: Ben met een keizersnee bevallen (na drie kwartier persen), en op zeker moment werd er een bebloed babietje boven het laken uit getild; dat was dan blijkbaar van mij. Ik voelde er niks bij. Ook toen de kleine twee uur later (hechten duurde nogal...) bij me werd gelegd was ik zo kapot en van de wereld dat ik er niet echt iets van vond. Het hielp niet dat hij niet direct de borst wilde. Uiteindelijk heeft het bijna 6 weken geduurd voordat ik écht besefte: dit is mijn zoon! Nu ben ik wel dolgelukkig met hem
Op het moment dat ze uit me floepte, dacht ik alleen maar: eindelijk! Ze werd meteen op mijn borst gelegd en ik kon alleen maar naar haar kijken en denken: eindelijk is ze er, ons meisje en ik laat haar nooit meer los! Ze huilde meteen dus daar maakte ik me verder geen zorgen over en na een tijdje deed ze zelfs haar ogen open, dat vond ik zo bijzonder! Ik vond het heel onwerkelijk en heb de hele nacht naar haar liggen staren. Het echte besef dat ze er nu echt was kwam pas de volgende dag, maar ik kan met recht zeggen dat het moment waarop ze geboren werd, het mooiste moment uit mijn leven was. Heel cliché, maar voor mij echt helemaal waar!
Heel veel gemengde gevoelens, ik had nog pijn, voelde me trots, was bezorgd want ze werd even weggehaald omdat ze wat zuurstof nodig had. Maar ook: Is ze echt van ons? Na al die tijd een kleintje wat met ons mee naar huis mag. Wat is ze mooi.....er ging zoveel door me heen. En tegelijkertijd was ik ook nog 'verdoofd' van de bevalling. Ik weet wel dat ik haar bijna de hele nacht in mijn armen heb gehouden en alleen maar naar haar heb liggen kijken, heel verwonderd. En dat kan ik nu nog als ze slaapt, het is zo'n wonder.