Na het verlies van ons zoontje

ik heb dit niet meegemaakt maar wil je wel een hele dikke virtuele knuffel geven!!
Sterkte!!

 

Simmy, gecondoleerd met het overlijden van je zoontje. Helaas hebben wij ook een kindje moeten laten gaan, onze dochter, na 23+3 weken zwangerschap.

Wat jij zegt herken ik wel, ik had ook meteen weer het verlangen naar een volgende zwangerschap en dat is dus ook helemaal niet raar. Sterker nog, onze wens was alleen maar groter geworden naar een levend kindje, die wel bij ons kan blijven. Je hebt een zoontje gekregen, je bent moeder geworden, maar je kan nu niets met je gevoelens. Wij hebben de eerste menstruatie (dat kan wel even duren voordat die komt) afgewacht en zijn er toen meteen voor gegaan. Gelukkig was ik snel weer zwanger, maar ook dat brengt weer gevoelens met zich mee... het is en blijft dan toch een beetje dubbel. Je moet je dan ook bedenken dat de volgende zwangerschap geestelijk heel zwaar zal worden na wat je nu hebt meegemaakt. Je zal je onzeker voelen en ook angstig om weer een kindje te moeten verliezen tot de termijn waarop je met je zoontje bent gekomen. Althans zo ervaar ik dat nu. Ik ben nu over de termijn heen en ik kan nu pas opgelucht ademhalen en echt genieten.

Wat ik wil zeggen, volg je gevoel en niets is raar. Doe waar jij/jullie je goed bij voelen.. het is tenslotte ook jullie verwerkingsproces en iedereen gaat er anders mee om. Je hebt sowieso nog een hele weg te gaan dus probeer het niet te forceren en neem de dagen zoals ze komen. Stap voor stap, nu voel je je misschien een uurtje per dag goed, en dan zullen steeds meer uurtjes worden, daarna dagen en de dipmomenten zullen steeds minder worden... alleen heeft dat echt tijd nodig. Na een half jaar kon ik eigenlijk pas echt zeggen dat ik me weer goed in mijn vel voelde en nog heb ik af en toe een dipmoment of dag, maar dat zijn er niet meer zoveel als de maanden hiervoor.

 

Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje,maar helaas ook gecondoleerd!
Heel veel sterkte de komende tijd.

Ik ben het eens met JoyofLiving, je gevoelens naar een nieuw kindje is normaal.
Mss niet te vergelijken maar dit had ik heel erg na mijn miskraam.
Zo erg dat ik vroeg aan de arts wanneer ik weer zwanger mocht raken toen ik net m'n ogen open had na de narcose.
Ik was gelukkig weer snel zwanger maar zoals JoyofLiving zegt kom je dan weer op de proppen met andere gevoelens.
De verwerking van dat wat je mist,schuldgevoel naar je overleden kindje en tegelijk naar je kindje in de buik...ik kan me dat gevoel/verdriet nog zo goed herinneren.
Maar tegelijkertijd heeft me nieuwe zwangerschap me wel geholpen door het verwerkingsproces.

Heel veel sterkte en een dikke knuffel!!

Ps.: hoe heet jullie kleine engel*?

 

Lieve Simmy,
Gefeliciteerd met de geboorte en condoleerd met het verlies van jullie zoontje.
Ongelooflijk hoe dicht geluk en verdriet naast elkaar kunnen liggen.

Ik ben in November onverwachts op natuurlijke wijze bevallen van een prachtig gezond dochtertje na een zwangerschap van 23 weken. Ze is vrij snel na de geboorte overleden omdat ze met haar 23 weken nog niet sterk genoeg was om buiten mijn buik te kunnen overleven.
Hoewel ik helaas dus weet hoe het is om een kindje te verliezen in deze termijn van de zwangerschap blijf ik het iets verschrikkelijks onwerkelijks vinden. Nog steeds heb ik regelmatig het gevoel dat die hele zwangerschap en de bevalling van onze dochter een droom was die veel te vroeg beëindigd werd.
Zo perfect. Ik begrijp nog steeds niet waarom we haar niet gewoon levend mee naar huis konden nemen. Dat ze echt nog heel klein was realiseerde ik me op dat moment totaal niet. Het was gewoon een compleet baby'tje...
De maanden daarna hebben voor mij vooral in het teken gestaan van acceptatie. Accepteren dat dit ons werkelijk overkomen is, accepteren dat we er echt niets aan konden doen, accepteren dat we geen schuld hebben aan wat er gebeurd is. Maar ook accepteren dat ik verdrietig en boos ben, het schuldgevoel accepteren...
Het verdriet en de boosheid toelaten, huilen en schreeuwen als mijn lijf daarom vraagt. Luisteren naar mijn lichaam en gevoel, en accepteren dat er dagen zijn waarop ik niets anders kan als huilen en slapen.
Langzaam gaat het beter, en dan komt het accepteren dat er ook weer af en toe vreugde gevoeld mag worden.
In het begin is het een stap vooruit en twee stappen terug. Maar met veel geduld worden de stapjes vooruit steeds groter.

Ik had veel behoefte om te praten over wat ons overkomen was. Steeds maar weer uitleggen hoe geweldig mooi ons dochtertje is.
Gelukkig heb ik een sterke partner aan mijn zij, en hebben we elkaar kunnen steunen in deze bizarre tijd.

Ook voor ons was het verlangen naar een kindje overweldigend.
Hoe bang we ook waren voor herhaling, want dit wilden we echt nooit meer meemaken, het verlangen naar een kindje was groter...
Zodra we groen licht kregen zijn we er weer voor gegaan. Het was voor ons ondenkbaar daarmee te wachten.
We raakten vrij snel weer zwanger.

Nu ben ik 30weken zwanger van een tweede dochter. Een moeilijke zwangerschap, zowel lichamelijk als emotioneel heb ik het zwaar. Terwijl het relatief een voorspoedige zwangerschap is. De angst blijft voortdurend op de achtergrond. Ons kleine meisje in onze gedachten.

Doe het rustig aan. Forceer niets en neem de dagen zoals ze komen.
Wees vrij om je zorgen, angsten en frustraties hier te delen. We bieden graag een luisterend oor.

Hebben jullie op een goede manier afscheid van jullie zoontje kunnen nemen? Nog bijzondere dingen ter nagedachtenis kunnen regelen?

Sterkte de komende tijd.
Heel veel liefs en een dikke knuffel.

 

Wat je schrijft klinkt heel herkenbaar.
Achteraf had ik ook het gevoel dat ik misschien mijn hele zwangerschap al heb geweten dat dat kindje niet bij ons mocht blijven. Een hoop mensen vonden me negatief. Die roze wolk heb ik nooit gekend. Ik was extreem rationeel en nuchter. Als ik mensen sprak over mijn zwangerschap dan vond ik ze enorm naief. Ik was me erg bewust van de kwetsbaarheid van de zwangerschap.
De eerste 12 weken was ik "maar een beetje zwanger" eerst die twaalf weken maar eens afwachten. Daarna kwam de spannende 20 weken echo. Iedereen riep steeds maar dat ik moest genieten en niet zo raar afwachtend moest doen. Natuurlijk kwam alles goed!
Mijn hele zwangerschap verliep voorspoedig. Ik had nauwelijks klachten, en de verloskundige zei dat het volgens het boekje ging.

Maar dat dit zou kunnen gebeuren had ik me nooit voor kunnen stellen. Hoe kan een voorspoedige zwangerschap zonder symptomen zomaar ineens afgelopen zijn?
Logisch dat we de schuld bij ons zelf gaan zoeken. Het voelt als falen van ons lichaam.
Ook bij ons werd er geen oorzaak gevonden. Aan de ene kant een geruststelling, want er is niets mis, en geen aanleiding om herhaling te vermoeden. Aan de andere kant frustrerend, want zonder oorzaak kun je herhaling ook niet uitluiten, geen passende maatregelen nemen.
Daarnaast voelde ik me ook schuldig over mijn verdriet. Ik was een schim van mezelf en mensen alleen maar tot last.
De intensiteit van het verlies is enorm. Verder gaan met mijn leven leek onmogelijk. Onze toekomst was ons afgenomen. Ik was vlak voor de bevalling mijn baan kwijt geraakt. Dus mijn leven had totaal geen zin meer. Ik moest opnieuw beginnen en dat was enorm moeilijk.
Ik heb zo'n drie maanden in de ziektewet gezeten, ongeveer de duur van een bevallingsverlof. Daarna ben ik voorzichtig gaan reïntegreren.
Na twee maanden heb ik hulp gezocht, en daarmee leerde ik mijn gevoelens herkennen en accepteren.
Wij waren weer snel zwanger, maar hielden ook rekening met de mogelijkheid dat het nu zeker een jaar zou kunnen duren voordat we opnieuw zwanger zouden worden. Als het ons nog een keer gegeven was. Want zwanger worden en kinderen krijgen is echt een wonder.
Leg de lat voor jezelf niet te hoog.
Voorlopig leef je de dagen van dag tot dag. En langzaam zul je verandering zien.

Bij deze zwangerschap staan we echt ontzettend goed onder controle bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Hoewel ik er in het begin sceptisch over was is de begeleiding inmiddels echt heel goed. Ik heb vanaf 12 weken elke twee weken een echo gekregen en ze doen alles om ons gerust te stellen. Als je ook maar ergens over twijfelt of onzeker bent kun je op de spoed langskomen en daar hebben ze alle begrip voor.
Succes met het afwachten van de uitslagen van het ziekenhuis. Wanneer krijgen jullie daar een antwoord op?

 

Hoi Simmy,
Wat je schrijft is heel erg herkenbaar jammer genoeg.
Wij hebben ons zoontje verloren bij 22 weken. Dit is nu 3 maanden
geleden. Ook ik had gelijk de gedachten aan een nieuwe zwangerschap.
Ik vond het zwanger zijn ontzettend fijn, en dan opeens is het voorbij. Zoiets is niet te bevatten. Je hele toekomst valt weg.
Wat je ook schrijft van wat als, ik evt. eerder had gebeld. Had ik ook heel erg wat als ik eerder had gebeld was dan ons zoontje nog wel in leven. Tja we zullen het nooit weten. Voor mij hielp het om snel weer aan het werk te gaan. Maar dit is voor iedereen ook weer anders. Ik wilde afleiding zoeken. Wel heb ik hulp gezocht.
Wat ik nog steeds heb is dat ik er veel over wil praten met mensen over wat er is gebeurd en over hoe ik me voel.
Wel erg dat je ook nog extra zorgen maakt over je relatie, dat is nu iets wat je er niet bij kunt hebben.
Sterkte!!

Veel sterkte!

 

Wat naar dat die uitspraak van je partner gedaan is. Dat heeft hij vast nooit zo bedoeld, maar hij kan het ook nooit meer terugnemen, en dat is voor hem ook heel naar.
Iedereen gaat anders om met zijn verdriet. En het verlies wat jullie hebben meegemaakt zal jullie beiden hebben veranderd. Het verdriet, de boosheid, de wanhoop, allemaal emoties die je nov nooit bij elkaar hebt gezien. Je weet zelf al niet hoe je daarmee om moet gaan, laat staan de mensen in je omgeving.
Je partner voelt zich waarschijnlijk even machteloos als jij. Ook hij ziet jouw verdriet en worsteling, voelt zich onmachtig om je te helpen en lijkt daardoor afstand te nemen.
Misschien heeft hij die afstand ook juist nodig om met zijn eigen emoties om te gaan.

Probeer begrip te hebben voor het gedrag van de ander en ga het gesprek aan, hoe moeilijk ook, blijf met elkaar praten, en er voor elkaar te zijn. In het begin kan het moeilijk zijn om te praten over wat er gebeurd is. Dat is niet erg. Spreek dan in ieder geval je gevoelens uit. Zodat de ander weet dat je er voor hem bent. Houd elkaar gewoon vast. Probeer bij elkaar te zijn. Samen zijn is zo belangrijk nu.

Mijn partner is ook geen prater. Hij wilde het liefst vergeten. Zelf wilde ik er juist voortdurend over praten. Het was moeilijk om de balans daartussen te vinden. Zijn behoefte aan stilte en mijn behoefte aan gezelschap. Het was erg aftasten waar onze grenzen lagen. Maar we praatten met elkaar en wisten dat we hier samen uit wilden komen. Dat we er samen voor moesten vechten, voorkomen dat dit ons uit elkaar zou drijven.

Heb je familie en vrienden om je heen waarmee je kunt praten?
Misschien helpt het voor je om je gedachten op te schrijven als een dagboek? Ik hield tijdens mijn zwangerschap een dagboekje bij en ben daarmee doorgegaan tot een paar weken na de uitgetelde datum.
Later heb ik het nog een keer herschreven.
Het is een prachtig naslagwerkje geworden wat ik samen met de andere herinneringen aan ons Vlindertje in een mooi kistje opgeborgen heb.

Hebben jullie tastbare herinneringen aan Rafael?
Zijn er dingen waarvan je spijt hebt? Die je nog wil doen of op een andere manier wilt doen? Hier over nadenken en je plannen uitvoeren kan je helpen met de verwerking van jullie verlies.

Om maar een stom voorbeeld te geven, wij hebben nooit babyspulletjes voor onze Vlinder gekocht. Ze is bloot gecremeerd, achteraf vond ik het erg dat ik haar geen kleertjes aan heb kunnen doen, en nooit iets speciaal voor haar had gekocht. Ik heb weken later nog kleertjes in haar maatje besteld en opgeborgen bij de rest van haar spulletjes. Ze heeft er natuurlijk niets meer aan, maar het geeft me toch troost dat ik nog kleertjes speciaal voor haar heb kunnen kopen.
Nu kan ik ze nog af en toe bekijken. Het helpt me te realiseren hoe klein ze nog was. Het toevoegen van de kleertjes aan het herinneringenkistje was een klein stukje puzzel wat op zijn plek viel.

 

Lieve Simmy,
Wat een verdriet.. gecondoleerd met jullie lieve kindje maar ook gefeliciteerd; je bent mama.

Het is heel herkenbaar wat je allemaal schrijft. Gevoelens gaan een kant op, laat ze maar komen. Er is niets goed of fout in deze situatie.

Dat ook de relatie met je partner onder druk komt is hier heel herkenbaar.
Je gaat beide in eerste instantie op de zelfde manier het verdriet en rouw in en gaat in de loop van de dagen/tijd een eigen weg in. Soms gaan relaties eraan kapot, soms worden relaties juist sterker. Mijn partner en ik gingen ook beide een andere kant op, tot we gelukkig konden besluiten hier sterker uit te komen. Maar die tijd moeten jullie nog nemen.

Zelf wilde ik ook graag gelijk weer zwanger zijn. Het heeft bij ons daarna zo'n 10 maanden geduurd. Achteraf was ik daar blij mee, omdat ik het eerder ook niet aan had gekund denk ik. De spanningen etc.
Neem eerst de tijd voor jullie Rafael en jullie relatie. Kindjes zien niets liever dan ouders die bij elkaar zijn, ook jullie kleine kindje.

 

Hier was het tussen mij en mijn partner ook moeilijk de eerste weken. Ik wilde het liefst de hele dag over Demi praten maar hij had dat helemaal niet. Dat vond ik wel vreselijk irritant waardoor ik me begon te irriteren aan hem, het leek alsof hij al verder ging. Tegen andere zei hij ook dat ik een betere band met haar had als hij en dat hij het erger vond voor mij, hij cijferde zichzelf dus ook weg. Hij is net zolang thuis geweest van het werk als ik en dat heeft ons wel tijd gegeven om samen te praten als je 7 weken bij elkaar zit en daardoor kwamen we toch in stappen weer samen op 1 lijn. Nu heb ik alles wat er is gebeurd redelijk een plek kunnen geven en ik merk dat hij nu juist veel over haar praat. Sommige dingen anders had willen doen etc.

Wat mij ook heel erg heeft geholpen is een herinneringsboek te maken. Vanaf het eerste moment vd zwangerschap heb ik erin geschreven hoe we het aan de omgeving bekend hadden gemaakt enzo, foto's van de echo's met tekst erbij, daarna ook wanneer we dus het slecht nieuws kregen over haar ernstige hartafwijking bij de 20 weken echo en hoe alles daarna ging en wij ons voelde. Incl alle 2D en 3D echo's, hoe de bevalling ging en verliep, daarna de mooiste foto's van haar geboorte en van ons samen met haar en ook met mijn moeder en ook hoe de dag van de crematie was met foto's daarvan. Mijn moeder en schoonzus hadden ook een kaartje naar haar geschreven en dit zitten er ook in. Het is een waardevol boek geworden en het heeft me zo erg geholpen door de tijd daarna... Ik heb het wel 200 keer bekeken. Het word steeds minder dat ik het boek pak dus dat betekend dat het beter gaat.

Wij hadden een pakje besteld voor haar in haar maat en later heb ik dit setje ook nog besteld voor mezelf. Wat Verox ook zegt, dan zie je pas weer hoe klein ze echt was. Wij hebben een houten geboortekistje laten beschilderen (hetzelfde als haar geboortekaartje) en daar zitten al haar spulletjes in. Herinneringsboek, zwangerschapstest, kleertjes maar ook de kleertjes die ik voor haar had gekocht als ze rond de uitgerekende datum was geboren, kaars met roze ster en haar naam en geboortedatum, die we dus ook op de crematie rondom haar mandje hadden, alle kaarten, zwangerschapsdossier etc.... Ik vond het erg fijn om met dat soort dingen bezig te zijn in de tijd na de crematie. Ook het uitzoeken van een urntje, toevallig een gevonden in de vorm van een klein kussentje met een klein roze sterretje erop en ook haar naam op laten zetten en een fotolijst in de vorm van een ster en daar zit haar foto in... Zo hebben we ook in huis een plekje voor haar gecreëerd en koop ik nog iedere week roze bloemetjes voor haar en brand er een kaarsje.... Meer kan ik niet meer doen voor haar.

Probeer dingen te zoeken om nog te doen voor Rafael, het zal je helpen in je rouwproces.

 

Lieve Simmy,
Gefeliciteerd maar ook gecondoleerd met jullie zoontje.
Wat de meiden voor mij al gezegd hebben daar herken ik veel in.
Het voelt als een berg beklimmen, je gaat twee stappen vooruit en weer één achteruit. Je bent bijna aan de top en dan val je weer keihard helemaal naar beneden toe. Zwaar frustrerend!
Mijn zoontje is plotseling overleden bij een zwangerschap van 22 weken en 6 dagen. Alle echo's waren goed en uit de uitslagen is geen doodsoorzaak gevonden. Vorige week vrijdag was hij 'jarig'. Een jaar geleden al weer, maar een erg moeilijk jaar. De maanden september en oktober heb ik alleen maar geleefd op de automatische pilot. Geen idee wat ik al die weken heb gedaan. November ging redelijk. December was een klote maand omdat ik toen uitgerekend zou zijn van mijn zoontje én omdat ik dat jaar daarvoor een tweeling verloren was door een missed abortion bij 10 weken zwangerschap. Januari ging al een stuk beter, maar pas vanaf februari dit jaar kan ik zeggen dat het goed gaat met me. Ik heb geleerd om te gaan met het verlies en het gemis. Mijn man en ik zijn qua rouwen telkens op één lijn geweest. Mijn man is een prater en emotioneel van aard. Daar heb ik het erg mee getroffen, maar beide zagen we gen toekomst meer na het overlijden van onze zoon. Ik was en ben nog steeds werkloos, dus waarvoor moest ik nu nog leven? Het enige sprankje hoop was een volgende zwangerschap. Want daarin herken ik ook jou gevoel, al begrijpt de buitenwereld dat niet altijd. Maar naarmate de maanden vorderde en erg geen zwangerschap kwam, hoe onzekerder ik werd over mijn lichaam. Ik was na het stoppen met de pil in ronde 4 zwanger geraakt die liep dus uit op een missed abortion. Na mijn curettage raakte ik in ronde 3 zwanger, maar hierbij verloor ik dus onze zoon. Nu ben ik opnieuw in verwachting en vandaag precies zover als dat het mis ging bij mijn zoontje. Ik raakte nu pas in ronde 7 zwanger. Stel je dus in op een jaar, dat is mijn tip! Neem je tijd om te rouwen op jouw manier. Volg je gevoel. Het zijn inktzwarte dagen, maar langzaamaan komt er weer zonneschijn. Maar echt dat gaat nog even duren. Heel erg vel sterkte en je kan hier altijd komen praten, dat lucht op! En zelfs nu nu ik opnieuw zwanger ben wordt ik dagelijks geconfronteerd met mijn overleden zoon. Het blijft moeilijk! Ik zeg altijd maar 'je moet ermee leren leven' want een plekje geven is voor mij niet de goede benaming. Neem je tijd!
Dikke knuffel voor jou!

 

Je vriend heeft wel gelijk, je kunt er niks aan doen. Al hadden de artsen hem gehaald dan had hij nog geen kans gehad, Rafael was nog te klein voor deze wereld op dit termijn. Nu probeer je nog redenen te vinden, of schuldige hoe dit heeft kunnen gebeuren, maar dat moet je proberen los te laten. Het heeft mij ook erg geholpen om het boek 'Stille baby's' te lezen.

 

Wat mij erg geholpen heeft is het besef dat mensen een schuldgevoel kunnen hebben zonder ergens daadwerkelijk schuldig aan te zijn.
Als je een dure vaas uit je handen laat glippen, kun je daar een schuldgevoel over hebben. Terwijl het een ongeluk was en je overduidelijk onschuldig was in je opzet.

Dit kindje is jullie uit handen geglipt. Zo'n groot verlies, waarvan het schuldgevoel ondraaglijk is. Ondanks dat we weten dat we er geen opzet aan hadden, dat we niets konden doen om het te vermijden.
Dat schuldgevoel kun je dan moeilijk plaatsen. En dat levert veel verwijten, woede en verdriet op.
Ik heb geleerd het schuldgevoel te omarmen. Ik draag het de rest vsn mijn leven met me mee. Maar ik weet inmiddels ook heel goed dat ik geen schuld heb. Dat het een onvermijdelijk ongeval was...

 

Mooi omschreven Verox..

 

Inderdaad, heel mooi omschreven Verox!

 

Hoi Simmy,

Heel veel sterkte met het verlies van jullie zoon.
wat een verdiet dat er zoveel zijn die dit moeten mee maken. Het is soms zo oneerlijk.

Ik begrijp je gevoel en ook wij zijn bezig om weer proberen zwanger te worden. Wij zijn met onze 4 icsi bezig. In augustus weer begonnen met de bekende spuitjes en nu ergens volgende week is de punctie. Het gevoel dat je beschrijft dat je na je verlies van je kind alweer denk aan een volgende zwangerschap is heel normaal. Ook wij kregen hele rara opmerkingen, zo van moet je niet eerst je verdriet laten gaan en rouwen. Maar er is een reden waarom wij zwanger willen zijn, wij willen heel graag een kindje erbij en broertje of zusje voor onze lieve meid. Dus bij ons ook na een week nadat onze Jasmijn was geboren was die gedachte er ook, wanneer kan ik weer beginnen. En het is zeker niet dat je daardoor minder van je net overleden kindje houd, nee je houd zielsveel van hem, zoals ik van haar hou. Vergeten nee dat doe je nooit, meer van houden zeker. En de hoop en gevoel voor dat ene moment dat het wel gaat lukken wordt steeds groter.
Sorry voor mijn lange verhaal, maar nogmaals ik snap wat je bedoelt en ook wij vonden het eerst raar zo te voelen.

Ik wens je alle geluk toe en alle kracht die je nodig gaat hebben deze tijd.

Liefs van ons