Dag dames, vorig jaar bij de nekplooimeting 1:8 kans op een kind met Down, helaas was het nog dramatischer en bleek het trisomie 22 ipv 21, niet levensvatbaar, de zwangerschap is met 4,5 maand afgebroken. Over een kleine twee weken moet ik weer voor de combinatietest, bloed heb ik al laten prikken, en ben enorm gestresst, iets wat ik in de zwangerschap juist moet vermijden. Wij moet rond deze periode ook weer voor de test en helpt mij hier doorheen? Bedankt voor de reacties alvast.
Hoi nicky73 wat klote zeg dat het vorig jaar ni goed gegaan is. Kan me daarom goed voorstellen dat het nu extra moeilijk voor je is. Ik ben ook zwanger van de derde en dit is voor mij de eerste x dat ik voor de combitest ga. Ik moet 2-2 en vind het stiekem ook wel spannend want je hoopt natuurlijk van harte dat alles goed is. En over de stressfactor dit was voor mij de reden om de vorige twee x geen test te doen. Nu wil manlief perse zo een test dus dan doen we dat! Nou hoop dat de uitslag goed is voor je. En we horen het hè?
Dag Danielle, mag ik dan vragen wat de reden is dat je voor de test gaat? Je bent zo te zien nog geen dertig. Puur vanwege mijn leeftijd hebben wij vorig jaar voor die test besloten, anders hadden wij het niet gedaan en tja, blijkt dat het inderdaad goede kansberekening was. Zitten er afwijking bij jou of je partner in de familie? Groetjes.
Dit soort testen zijn extra moeilijk na een verlies/zwangerschapsafbreking. Ik ben nu niet zwanger, dus zit nu niet in hetzelfde schuitje, maar 3 jaar geleden wel. Tijdens een echo bleek onze dochter een afwijking te hebben die niet met het leven verenigbaar is. Dus echo's waren tijdens mijn tweede zwangerschap altijd erg beladen. Een combi test hebben wij niet laten doen ivm mijn leeftijd en omdat de afwijking van onze dochter goed te zien is met de 12 en 20 weken echo. Stress vermijden nadat je een dergelijke ervaring hebt gehad, is vrijwel onmogelijk is mijn ervaring. Je zou zomaar stress krijgen dat je geen stress mag hebben et voila: nog meer stress. Ik liet het toe, heb me druk gemaakt, sprak erover met mijn omgeving en lotgenoten en werd heel fijn begeleid vanuit het ziekenhuis. Ik hoop met je mee dat alles goed is met dit kindje.
Een aantal maanden geleden zat ik in dezelfde situatie! Drie jaar geleden hebben wij ook de zwangerschap af laten breken toen bleek dat ik zwanger was van een meisje met het syndroom van Turner en niet levensvatbaar was. Heb er lang over gedaan om het weer aan te durven en toen ik net zwanger was, krooopen de dagen voorbij. Ook ik heb geprobeerd me niet druk te maken, want de kans op herhaling is bijzonder klein, maar ik hoef jou niet te vertellen dat je absoluut niet nog zoiets door wilt maken...erg moeilijk om je rustig te houden dus en misschien moet je je er juist bij neerleggen dat je reactie heel natuurlijk is!! Ik heb uiteindelijk een hele goede uitslag van de combitest gekregen en naar aanleiding daarvan besloten om geen vlokkentest te doen. Alle echo's wijzen op een normale zwangerschap en na de uitslag heb ik me hier langzaam bij neer kunnen leggen...ik hoop dat jij dat ook kan!! Maak je dus vooral niet druk omdat je je druk maakt!!! Sterkte..
Hoi Nicky Ik zit in precies de zelfde situatie. Bij ons was het wel tr. 21 en hebben gekozen om de zwangerschap te beindigen met 14 weken. Nu ben ik 9 weken zwanger en begin al nerveus te worden. Wat zal ik doen, eerst een combi test of direct een vlokken test of .... Ik moet word al gek van die keuzen laat staan dat ik daar lig en op een uitslag moet wachten. Ik denk ook vaak dat het ons vast niet 2x zal overkomen maar vond het al raar dat het ons zowiezo moest overkomen. Als ik google lees ik nooit dat het iemand wel 2x is overkomen jij? Laten we elkaar er maar doorheen slepen. Ik weet nog niet wanneer ik moet, as dinsdag krijg ik weer een echo en dan word het vervolg besproken. Jij heel veel sterkte liefs jil
@babs: wat knap dat je alleen durft te vertrouwen op de uitslag van de combinatietest! @jil: ja, het is heel moeilijk, het overkomt inderdaad niemand twee keer, maar de eerste keer had ik ook niet verwacht, snap je? Waarom heb je dinsdag een echo? We slepen elkaar er wel doorheen, ja. Het is moeilijk en de angst zit er nu goed in.
Ik moet ook wel zeggen dat ik het best eng vind, nu mijn bevalling zo dichtbij komt, maar ik werd ook wel gesterkt door de goeie echo's. Daarbij vond ik die vlokkentest echt een vreeeeselijke ervaring! Ik was niet goed voorbereid, dacht dat het vaginaal ging en toen ik die naald zag, ben ik me te pletter geschrokken. Niet dat het nou zo vreselijk pijnlijk is, hoor....don't worry, maar bij mij liep toen alles vreselijk mis door miscommunicaties. Als ik ook maar een beetje slechte uitslag had gehad, had ik natuurlijk wel gewoon die vlokkentest gedaan, maar in overleg met de gynaecoloog die me verzekerde dat ik alle signalen voor een goede zwangerschap had en een uitslag van 1:4800 wat uitzonderlijk goed is voor iemand van mijn leeftijd hebben we besloten dat we ons erbij neer moesten leggen, met in ons achterhoofd dat we ook bij de 20 wken echo eventueel een vruchtwaterpunctie konden doen, mocht er dan iets aan het licht komen. Weet je wat de doorslag gaf...de gyn zei dat de kans op een miskraam door de vlokkentest nu bijna groter was, dan de kans dat er iets met ons kind mis zou zijn! Dat gaf mij wel rust... Ik weet hoe ondraaglijk dat wachten is, maar elke stap maakt je wat rustiger...neem het stap voor stap, doe de combitest, wacht die even af..misschien hebben jullie ook wel zo'n hoge 'score' en overleg dan verder met je arts.
Ik moet het ook stap voor stap doen, maar toch kan je het niet helpen die laatste fase van de vorige keer dat het mis ging te blijven zien en te denken dat het ook weer gaat gebeuren. Je begrijpt het gelukkig, en ik vind het echt knap dat je toch redelijk rustig tot einde zwangerschap bijna bent gekomen!
Weet je wat me ook hielp...iemand zei tegen mij dat de kans op een gezond kind toch echt vele malen groter is dan een kindje met een afwijking. Je bent zo overvallen als zoiets je overkomt, want je denkt natuurlijk toch altijd dat het jou niet overkomt en dan ineens zit je er midden in. Waarom zou het dan dit keer wel goed gaan??? Maar echt...de kans is veeeleee malen groter dat jullie nu ook een gezond kindje hebben! Nog effe doorbijten...
Ik ga helemaal mijn best doen en van het positieve uit te gaan. Ben ook geen 100, ben bijna 38 en kan nog best een gezond kind baren denk ik ja. Moet af en toe mijzelf even weer op de rit praten....
Ik ga voor je duimen hoor. Vooral positief blijven. Ikzelf ben nu 37 jaar en zit enorm te twijfelen of ik een combitest ga doen of toch gelijk een punctie of gewoon de 20 weken echo afwacht.
Ik wens je heel veel sterkte, vreselijk wat jullie is overkomen met jullie vorige kindje! Dus ik duim mee (ook al ken ik je niet ) Wij hadden zelf een "slechte" uitslag met nekplooi maar na VWP bleek wel alles goed te zijn dus kan me de zenuwen een beetje voorstellen..
Jij ook al voor die moeilijke keuze? Ik denk ergens dat het toch heel anders is als je al hebt moeten bevallen van een kind wat niet levensvatbaar is. Vroeger had ik deze angst niet en had ik waarschijnlijk niet eens voor de combinatietest gekozen. Een slechte ervaring is heel overheersend hierin.
Dankjewel voor je hele lieve reactie. Ja, dat was heel erg, we hadden besloten de zw af te breken maar "gelukkig" had zij het een aantal dagen voor opname al zelf besloten om het op te geven. Wat was die slechte uitslag dan? Hoeveel kans?
Hoi Nicky, Ik kan me helemaal voorstellen dat het nu een vreselijk spannende tijd is. Wij hebben na een afgebroken zwangerschap (14 wk, niet levensvatbare Turner, bij de termijnecho werd wel héle dikke nekplooi geconstateerd) een gezonde jongen gekregen en ben nu weer zwanger. Mijn zwangerschap van onze zoon was heel spannend. Ik heb lang geprobeerd te negeren dat ik überhaupt zwanger was, zocht geen informatie, keek niet naar babykleertjes en sprak er weinig over (behalve met mijn man). Na elke echo (bij 10, 12, 16, 20 en 30) was ik er nog steeds niet gerust op en zelfs 1 minuut voordat hij geboren werd raakte ik helemaal in paniek omdat ik zo bang was dat er iets mis was. Ik werd toen wel goed begeleid door de verloskundige in het ziekenhuis. Ik heb geen combinatietest laten doen (zie het nut er niet in van een kans...) maar ik heb bij 12 weken wel een extra echo gekregen. Ik merk dat ik bij deze zwangerschap íets rustiger ben, maar ik heb de avond voor de 12-weken echo zitten janken van de spanning. Je komt kennelijk nooit van zo'n ervaring af. Ik houd mezelf de hele tijd maar voor dat ik er niks aan de situatie kan veranderen, het me maar moet laten overkomen en mocht (bijv. bij de 20-weken echo) er ets aan de hand zijn, dan hebben we het er dan wel over. Héél veel succes & zorg goed voor jezelf! Dikke knuf
Marrie, bedankt voor jouw verhaal. Je verwoordt heel goed hoe ik me voel, ik mag van mezelf nog niet genieten en moet er soms zelfs moeite voor doen om te genieten. Alleen als ik samen met mijn man ben, dan bewonderen mijn buikje, maar maken nog geen grote beslissingen, we doen alles stap voor stap. Ik heb mezelf voorgenomen volgende week af te wachten, als de uitslag goed is, dan te gaan nadenken over een punctie.