mijn verhaal in het kort zoals sommige onder jullie weten heb ik terminale borstkanker. het is dus niet meer te genezen maar alleen nog onder controle te houden. zo weet ik dus ook niet hoelang ik nog te gaan heb, jaar , 2 jaar maar evengoed ook 10 jaar. momenteel ben ik nu bezig aan een 6 weekse chemokuur waarvan ik nu in de helft ben. voel me op dit ogenblik er nog niet te ziek van ( buiten wat kleine ongemakken) weet dat dit waarschijnlijk wel slechter gaat gaan naar het einde van de kuur toe. waar ik nu echt mee zit is dat ik alles zo snel mogelijk geregeld wil hebben naar het ogenblik dat ik er niet meer zal zijn zodat ik de overige tijd volop aan mijn gezin kan besteden maar het is zo verdomd moeilijk en ik weet niet waar te starten zo zou ik graag mijn begrafenis en alles errond willen regelen maar er komt zo ontzettend veel bijkijken, de mis, de koffietafel, kaartjes enz... ook ben ik volop bezig met een videodagboek voor elk van mijn 4 kinders en kom ik tot de ontdekking dat ik vooral van de 2 oudste ( 14 en 16) zoveel kleine dingen vergeten ben wat me dan weer huilbuien geeft ook wil ik iets speciaals achterlaten voor mijn ventje maar ben ik er nog niet goed uit wat mijn grootste vrees is dat ik niet alles op tijd geregeld krijgt. ik kan er ook niet over praten met mijn ventje omdat dit hem angst inboezemd, het is alsof hij er niet wilt aan denken dat ik er binnen afzienbare tijd er niet meer bent en kan hem dit ook niet kwalijk nemen want het legt een enorme druk op onze relatie ook en ik wil echt wel dat de tijd die ons rest zo zorgeloos mogelijk is voor hem praat er wel over met mijn moeder en schoonmoeder maar toch..... wou dit gewoon eens van me afschrijven alhoewel ik er totaal de persoon niet naar ben om iets neer te zetten over mijn privéleven maar soms is het zo verdomd moeilijk en zwaar en voel het aan alsof ik de wereld op mijn schouders draag heb in het ziekenhuis wel het aanbod gekregen van psychologische hulp, misschien moet ik het toch maar eens overwegen.....
oh jeetje meid.... schrik ervan.... Maar even als reactie op alle regeldingen enzo, heb je geen vriendin die heel practisch kan helpen? iemand die je kent, maar die ondanks haar verdriet je toch kan helpen met de dingen te regelen?? iemand op wie je voor dit soort dingen terug kunt vallen?? Dikke knuff, ik zou je met alle liefde willen helpen hoor, maar hoop dat je iemand hebt die dat kan doen voor je!!
poeh heavy weet niet goed wat ik moet zeggen, ik vind je al een topper dat je er al zo goed mee bezig bent, je hebt al redelijk duidelijk hoe je dingen wilt hebben en denk inderdaad dat het belangrijk is om dingen na te laten aan je kindjes (videodagboeken vind ik een heeeeel mooi gebaar) Misschien is een beetje hulp inderdaad niet verkeerd.... soms heb je even een blik van buitenaf nodig. Ik kan me voorstellen dat je (zo zou ik me denk ik voelen) steeds tijd tekort komt voor alles wat je eigenlijk wilt doen.. (of dat nu 2,5 of 10 jaar is) Misschien een extra videoboodschap maken voor als je kleintjes bv gaan trouwen of kindjes krijgen en je dingetjes kan delen hierover, ik weet dat als je bv zelf papa of mama word je heel erg behoefte heb aan je mama.. Ik vind je echt een topper dat je al zo (vind ik) stoer ermee omgaat en het beste probeert te doen... en voor de rest klinkt het cliche maar het gaat om de kleine dingen en daarvan genieten...
mijn beste vriendin woont in leuven en ik in roeselare dus dit is zo'n 180km van elkaar, we spreken elkaar best veel via telefoon en msn maar zien elkaar eigenlijk maar 1* per maand ongeveer. ze weet wel dat ik ermee zit maar door de afstand is echte hulp moeilijker. met mijn ma en schoonma wil ik niet dat ze veel helpen omdat het te dicht bij hun staat. de videodagboeken maak ik voor elk apart zo dat het toch wel voor ieder kind persoonlijk wordt en blijft en inderdaad mijn wensen voor hun toekomst (trouw, kinderen) zet ik er ook wel bij alleen valt het me nu op hoeveel kleine dingen je van de eerste jaren vergeet en dan vooral bij de 2 oudste zit eigenlijk ook met het volgende : mijn 2 oudste zijn van mijn ex ( waar ik trouwens wel nog een goed contact mee heb) en mijn 2 jongste (2 jaar) van mijn vriend nu. wat als ik er niet meer ben ( als het bv snel gaat gaan) ik wil echt wel dat ze elkander vaak en veel blijven zien want zijn tenslotte half broer en zusjes en het contact met mijn ex is nu goed maar gaar dit dan ook zo blijven??? het is niet te geloven hoeveel vragen en twijfels er op mij af komen en soms zou ik gewoon in een hoekje willen wegkruipen en mijn ogen en oren voor iedereen sluiten maar weet dat ik dit nu niet kan maken... ik kom mischien sterk en realistisch over maar ben ik helemaal niet hoor, heb al voldoende tranen gelaten en geschreeuwd maarja dit helpt me ook niet verder ben wel blij dat ik het eens van me af kan typen ook al weet ik wel dat niemand op dit forum mij daadwerkelijk kan helpen met dit probleem maar dat verlang ik ook niet
Jee ik krijg tranen in mn ogen van je berichten, ik vind je heel dapper. Mijn goeie vriendin is overleden aan kanker toen ze 29 was en was dus ook met dit soort dingen bezig, heeft haar afscheid zoveel mogelijk zelf voorbereid, er werd ook een brief van haar voorgelezen op de uitvaart. Ik wil je heel veel sterkte wensen met alles!
Zo, ik zit met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen...wat verschrikkelijk dat je al zo jong met zulke dingen bezig moet zijn! Diep respect meis, voor de wijze waarop je er mee omgaat! Ik weet dat er stichtingen zijn die je kunnen bijstaan als je weet dat je gaat overlijden, wellicht kun je daar iets over vinden bij jou in de buurt en is er een consulent, een onafhankelijk persoon, die je kan helpen? Ik zal ook eens gaan googelen voor je! Veel sterkte meis!
dank je meiden @Bebek Istiyorum denk er ook over om een afspraak te maken met de psychologe van het ziekenhuis want alleen kan ik dit niet doen en misschien is het niet slecht om er met iemand over te praten die wat verder van me afstaat, dit is ook een reden waarom ik dit topic geopend heb.
Dit is een boek waarin van alles besproken wordt over als je weet dat je komt te overlijden, tot en met counselling aan toe. Misschien dat je hier iets aan hebt? bol.com | Stel je gaat dood hoe regel je dan je leven?, Pauline J. van Munster | Nederlandse boeken Ik zie net dat daar ook een lijst met gespecialiseerde hulpverleners in staat!
wow weet niet wat ik lees! meid wat vreselijk voor je en voor je gezin en familie. ik heb geen advies voor je maar wil je heel veel sterkte wensen met alles!
Ik denk ook dat het goed is als je er met een buitenstaander over praat...iemand die er wat verder van af staat heeft misschien wel heel andere inzichten en het lijkt me voor jou ook inderdaad een heel fijn idee dat je het niet alleen hoeft te doen en dat je alles kan doen wat en hoe jij het wilt!
Wat moedig dat je er zelf mee aan de slag wilt, daar heb ik veel respect voor. Toen de moeder van mijn beste vriendin overleed had ze ook alles al zelf geregeld en dat was erg prettig op de dag van de begrafenis zelf, het pastte echt bij haar. Heb je geen uitvaartverzekering die nu al met je kan meedenken? Zij weten wel welke mogelijkheden er allemaal zijn en ook alle details waar je aan kunt denken. Ik wens je veel sterkte en hoop dat er ook nog vele gelukkige/ fijne/ mooie momenten zullen komen.
hier in belgië noemen ze het een overlijdensverzekering maar zij betalen gewoon bij overlijden een som uit waarvoor ik al enkele jaren betaal om dus de kosten van de begrafenis te dekken. gelukkig is dat een deel waar ik me geen zorgen moet om maken
Ik hoop echt dat je er iets aan hebt en dat het je een beetje op weg kan helpen! Het is belangrijk dat je voor jezelf het gevoel hebt dat alles goed geregeld is en volledig volgens jouw wensen, niet alleen straks, maar ook de jaren (heel erg veel hoop ik!) dat je nog leeft en dan de rust hebt van de wetenschap dat alles goed geregeld is! ik ben geen consulent, maar als je eens je hart wilt luchten mag je me altijd pb'en hoor! Ik kan misschien niet veel doen, maar wel naar je luisteren!
randi, helaas kan ik je niet helpen maar ik wil jou en je familie veel sterkte wensen de komende tijd. Veel liefs, DeeLighT
Jeetje meid wat erg... In feite leef jij mijn (en waarschijnlijk iedere moeder's) ergste nachtmerrie...op het overlijden van een kindje na dan. Weet eigenlijk verder niet wat ik moet zeggen. Buiten dat ik jou en je familie en vrienden sterkte wil wensen voor de tijd die gaat komen en erna. Maar na dit gelezen te hebben kon ik ook niet zomaar verder gaan zonder wat te posten. Kan me indenken dat je nog zo veel wil doen voor ze maar die tijd er misschien niet voor krijgt en je nu dus haast wilt maken met alles tegelijk. Het eerste wat in me op kwam was een soort van schema te maken met wat je wil doen voor het zover is en deze dan praktisch in te delen rondom de tijden die je met je gezin bezig wilt zijn en de andere meer "dagelijkse" dingen die je moet doen. Zo kom je misschien aan alles grotendeels toe. En ik zou zeer zeker hulp aan nemen waar dat kan. Dus ook psychische hulp die je vanuit t ziekenhuis kan krijgen. Sterkte meid. Dat je de tijd die je nodig hebt nog mag krijgen en misschien ietsje meer. Ook al is het altijd veel te kort.
Jemig Randi, Ik had echt geen idee, lees dit nu voor het eerst. Ik wil je eigenlijk alleen maar heel veel sterkte en kracht toewensen. Misschien inderdaad meerder boodschappen op camera opnemen voor je kindje of een dagboek bijhouden. Ben eigenlijk sprakeloos. Dikke knuffel Elvira