Ruim twee weken voor mijn uitgerekende datum (29 februari) kreeg ik voorweeen. En niet zo'n klein beetje ook. Ze waren goed te doen, en sommige zelfs weg te zuchten, maar ze duurden wel vanaf 's morgens vroeg, tot 's avonds laat. Haast elke dag had ik vanaf ca. 6:00 tot 21:30 voorweeen. En regelmatig ook. Een douchetest 's middags zorgde er altijd voor dat ze bleven en/of heftiger werden. Maar na 21:00 zwakten ze dan weer af, om rond 21:30 verdwenen te zijn. Best wel vermoeiend. Elke keer denk je "this is it"... ja, en dan weer niet... Manlief, die ca. anderhalf uur van huis werkt) bleef voor de zekerheid thuis werken. Dit ging zo een week door. Tot hij dat natuurlijk echt niet meer kon. Dus kwam mijn moeder dagelijks langs. Gewoon voor de gezelligheid.. en 't was voor haar natuurlijk ook wel spannend. De uitgerekende datum ging voorbij... en nog steeds geen beebje . De VK stelde voor om te gaan strippen als ik een week na de uitgerekende datum nog steeds niet bevallen was. Ik kreeg een week bedenktijd, en op 7 maart, op de volgende afspraak mocht ik dan zeggen of ik gestript wilde worden. Ik liep nu al zo lang rond met een lichte maar wel pijnlijke vorm van BI, en was een soort zombie door de laatste loodjes, dat ik strippen wel een goed idee vond. En zo kwam 7 maart steeds dichterbij. Op 6 maart kwam mijn moeder weer langs, en hebben ze samen het een en anders opgeruimd en schoongemaakt. Ik was zo fanatiek bezig geweest, dat ze bij vertrek mij adviseerde om maar eens lekker vroeg naar bedje te gaan. Klonk eigenlijk wel als lekker advies, dus om 21:00 dook ik mijn bedje in, en bleef manlief nog achter de PC hangen. Om 1:30 kwam ook hij naar bed. Ik werd even wakker, sleepte mezelf naar de wc, en ging weer liggen. Zomaar zonder reden werd ik rond 2:30 weer wakker. Ik was lekker ontspannen en dacht aan mijn afspraak met de VK. Als ik ja zou zeggen, dan zou de VK mij in het weekend strippen. Dus wat of er ook gebeurde, de week erna zouden we, als het strippen lukte pa en ma zijn. Wat een raar idee..... En toen kreeg ik buikpijn . Ik dacht nog, wat zijn de voorweeen vroeg dit keer. Klom het bed uit.. (Fijn hoor klossen en BI... ), en sleepte me dus weer naar de WC. Hier begon de buikpijn wat meer de vormen van ongiepijn aan te nemen. Dit was toch wat pijnlijker dan ik de afgelopen twee weken had gevoeld. Bij het opstaan zag ik dat ik een kleine hoeveelheid helderrood bloed had verloren. En toen wist ik het. Het was begonnen. Ik besloot een kruikje op te warmen... omdat ze zeiden dat dat de pijn zou verminderen. Maar ik was nog maar net een halve minuut van de wc toen de pijn enorm toenam. Au! Ik kon er helemaal niks mee. Wegzuchten, puffen... hoezo weg . Ik maakte manlief wakker en zei dat ik dacht dat het begonnen was. Bij de gym (en de VK) hadden ze verteld dat het gemiddeld 20 uur kon duren na de eerste wee. Dus ik ging toch maar mijn kruik opzoeken, en hij sliep lekker verder. Al tijdens het verwarmen van de kruik werden mijn weeen zo pijnlijk dat ik eigenlijk niet eens meer thuis wilde proberen te bevallen... in het ziekenhuis hadden ze ten minste pijnstilling . Ik liet de kruik voor wat het was, en plofte op de bank neer, in de hoop beter te kunnen ontspannen. Inmiddels was het pas 3:00 geworden. Misschien was het slim om de weeen te gaan timen. Maar zowel pen als papier lagen in de slaapkamer, en ik zag mij zelf niet even heen en weer lopen. Alleen maar kijken naar de klok leken de weeen elke drie minuten te komen... . Rond 3:30 besloot ik manlief te roepen om mij te helpen met timen. Want het lukte mijzelf voor geen meter. Drie minuten kon toch niet kloppen, ik was net begonnen? Helaas hoorde manlief me niet, dus na zo'n 15 min. roepen ging ik toch maar naar de slaapkamer en zei ik dat hij de VK moest bellen, omdat ik de weeen niet kon timen, niet kon opvangen, ze te pijnlijk vond en naar een ziekenhuis wilde voor pijnstilling. Twintig min. later stond de VK op de stoep. Het eerste wat ze deed was kijken hoeveel ontsluiting ik had. Dit bleek al ca. 5 cm te zijn. Dus als volgende stap ging ze de vliezen breken, zodat de weeen sterker konden worden. Het eerste dat ze na het breken zei was dat we naar het ziekenhuis moesten. De kleine had in het vruchtwater gepoept. Terwijl manlief mij weer probeerde te mobiliseren en de vluchttas dicht ritste ging de VK telefonisch overleggen met de dienstdoende gyneacoloog. Ergens tussen 4:30 en 5:00 kwamen we in het ziekenhuis aan. Ik weet niet meer hoe laat het was, ik weet nog dat ik uit nieuwsgierigheid op de klok keek. Omdat ik nu een medische indicatie had zou mijn eigen VK de bevalling niet meer begeleiden. Ze was dus van mijn huis naar huis gegaan om haar kinderen klaar te maken voor school en aan haar spreekuur te beginnen (solopraktijk). Ze zou proberen om in de loop van de dag nog langs te komen. Op de verloskamer werd ik voorgesteld aan de gyneacoloog, een klinische verloskundige en een verpleegkundige. Het eerste dat ik vroeg was pijnstilling. Dit mocht.... na het maken van een CTG... van een half uur. Een half uur De tijd vloog om, en alles op het CTG was goed. Er werd een infuus klaargemaakt. Mijn wee was ondertussen veranderd in een enorme drang tot poepen . Toen het infuus klaar was, gingen ze nog een keer voelen, om te kijken wat mijn ontsluiting was. Negen cm. Dus geen pijnstilling meer. Maar ik mocht wel voorzichtig al meepersen. Ondertussen kreeg ik de wissel van de wacht voor mijn kiezen. Een voor een werden de mensen die ik net had leren kennen vervangen voor de dagdienst. Op een gegeven moment kwam de stagiaire van mijn VK binnen als morele steun. Ze was even polshoogte komen nemen, en vroeg of ze mocht blijven. Wat was ik blij dat er nu in ieder geval een gezicht was dat niet zo naar huis ging. De gyneacoloog vertrok en met de klinische VK, de verpleegkundige en stagiaire mocht ik inmiddels voor het echie persen. Ik kan niet zeggen dat ik het persen een opluchting vond, maar goed achteraf gezien, je doet wel wat. Na enige tijd (kweetniet hoe lang... het werd licht buiten) werd de gyneacoloog er weer bijgehaald. En ineens gingen ze een grote spuit staan klaarmaken en stond de gyn. aanwijzingen te geven waar de "epi" moest. De prik voor de verdoving heb ik heel erg kort gevoeld. De knip midden in een perswee niet, maar ik had wel een kwart-van-een-seconde later mijn dochter in mijn armen. Niks geen brandende pijn bij staande hoofdjes waar iedereen me bang mee had gemaakt. Een knip en ze was er meteen uit . En de pijn was ook meteen weg. De nageboorte kwam niet lang erna, met een mooie grote knoop in de navelstreng. De oorzaak van het poepen in het vruchtwater. Achteraf gezien heb ik een superbevalling gehad, en lekker snel. Van eerste wee tot geboorte in zes-en-een-half uur. En dat voor een eerste kindje. Als mijn dochtertje haar vuistje nou niet onder haar kin had gehouden, had ik haar er misschien nog eerder eruit gekregen .
Mooi geschreven Daisy. Alle herinneringen komen bij mij ook weer boven. Ik blijf het geweldig vinden al die bevallings verhalen.
Hollands... maar er zijn al familieleden die zich zitten te corrigeren van engels naar hollands. En jullie?
En zowel op zij engels als op zijn hollands blijft het een leuke naam, die je niet zo heel erg vaak meer hoort . Weet je dat ik er niet eens aan gedacht had dat je hem ook op zijn engels kan uitspreken. Dat drong pas tot me door toen ik mijn tante belde om de geboorte aan te kondigen en die het ineens op zijn engels zei.. .