Hallo iedereen, Jullie zullen het vast nog wel herinneren dat ik in januari een topic had geopend ruzie met mijn schoonmoeder. Het was toen zo heftig ( mij uitmaken voor h**r en aan mijn haren trekken ) dat ik nooit meer iets met haar te maken wilde hebben. Nu was ik afgelopen maandag in de prenatal en daar lagen rompertjes met i love oma en i love opa. Mijn vriend wilde die meenemen want hij wilde dat aan zijn ouders geven want die wisten nog niet dat ik zwanger was. Dezelfde avond is mijn vriend gegaan maar durfde het niet te vertellen! Gisteren zei ik tegen hem moet ik dan met je meegaan? Ja zegt die als mijn moeder jouw een knuffel geeft wat doe je dan? Ik heb daarop geantwoord dat ik daar niet in mee wilde delen en haar zou vragen om van me af te blijven. Hij zag de bui al handen en dacht dat er weer ruzie zou uitbreken. Ik heb hem verzekerd dat dat niet het geval zou zijn en heb toen tegen mijn principes in maar wel echt voor mijn vriend zijn moeder opgebeld. Ze pakte op en ik zei meteen heel nonchalant; Ja met Jarina, ik kom dadelijk met P mee want we moeten jullie wat vertellen. Helemaal verslagen zegt ze ja dat is goed. Wij daarheen gegaan komen we binnen zegt ze; hoe gaat het? Ik; Jaja goed. Toen heb ik mijn schoonvader het pakketje gegeven en mijn vriend aan zijn moeder. Ik bleef nog staan omdat ik eerst de reactie af wou wachten. Toen ze de naam prenatal zag begon ze te huilen! Ik dacht oh nee nu gaan we het krijgen. Ik trilde op mijn benen. Ze kwam huilend naar me toelopen en wilde me omhelzen. Ik heb haar van me afgeduwd en bleef haar stijf aankijken. ( we hebben namelijk wel elkaars armen een beetje raar vast ) Toen zei ze; Oh Jarina het spijt me zo wat ik heb gedaan. Ik; Ja dat zou mooi zijn als dat niet zo was. Stop met huilen! Mijn schoonvader ging meteen vlaai halen en zij deed alsof haar neus bloedde de hele tijd! Na wat gepraat te hebben zijn we gegaan en zei ze nog; Als je je verveelt kom je maar langs. Toen heb ik gezegd; Nee want dat wil ik niet. Ik vind vind dit echt heel erg moeilijk. Ik heb dit echt gedaan voor mijn vriend, maar ik stond er echt niet achter. Om even een voorbeeld te geven; ik haatte dat mens zo erg dan ik haar liever dood had gezien dan mijn eigen tante die laatst is gestorven. En ik was ook van plan om er nooit meer heen te gaan. Ik was al bang als het van haar kant 'te gezellig' zou worden dat ik niet meer terug kon. Pff ik moest even mijn hart luchten. Sorry voor het lange verhaal en ik hoop dat jullie mij wat tips kunnen geven. veel liefs xx
Ik snap je hoor, maar vind het wel positief dat ze zegt spijt te hebben en erkent iets fout te hebben gedaan? Tuurlijk vergeef/vergeet je alles niet zomaar maar misschien is dit een beginnetje voor een iets betere verstandhouding? Je hoeft elkaar niet aardig en leuk te vinden, maar jullie zijn wel verbonden aan elkaar. En ik denk dat het voor jullie kindje erg fijn is als oma en mama gewoon tegen elkaar doen. Mijn schoonmoeder heeft ook echt jarenlang vreselijke dingen gedaan en gezegd. En nooit excuses gehad of een goed gesprek, terwij ze donders goed weet dat ze verschrikkelijk fout zat. Als wij geen kindje hadden gekregen had ik ook nooit meer iets met haar te maken willen hebben. Maar nu draait het gewoon niet meer alleen om mij maar staat voor mij mijn zoontje voorop. Hij is dol op zijn oma en ik wil echt niet dat hij merkt dat ik haar niet mag. Ik heb nu geaccepteerd hoe ze is, negeer bepaalde dingen gewoon en hou de eer aan mezelf. En ik verbaas me het laatste jaar best over hoe het gaat. Ik merk dat mijn schoonmoeder het erg fijn vindt dat we langs komen en ze weet heel goed dat dit uit mij komt (mijn vriend heeft niet zo'n goede band met zijn moeder). We doen allemaal ons best en langzaam aan kan ik het soms bijna gezellig vinden. Maar ik zie gewoon dat mijn zoontje geniet als we allemaal samen zijn, samen op vakantie gaan of gewoon een weekendje weg. Nooit gedacht dat ik dat nog met haar zou doen.
Ik sluit me aan bij Yummy. Het is niet goed te praten wat ze heeft gedaan, en dit niet te vergeten. Maar dat ze haar excuses aanbiedt is wel een groot iets, en lijkt mij wel dat ze oprecht waren aangezien ze nogal emotioneel was? Zou nog eens met haar praten als jij daar klaar voor bent, en je gevoelens erbij benoemen. Dat je liever wat afstand houdt, en dat je vanzelf zal zien hoe het zich allemaal gaat ontwikkelen de komende jaren en dan met name als de kleine er is. Ik hoop voor jullie dat het allemaal goed komt! En jullie met fijne gevoelens voor elkaar verder kunnen.
Denk je dat ze het niet meende toen ze tegen je zei dat het haar speet? Zoals je het hebt geschreven, klinkt het alsof het zei in een opwelling. Het is eigenlijk wel zo verstandig nu om hierover te praten met haar, je bent nu zwanger en je wilt je kindje niet zijn/haar oma ontzeggen omdat jij niet met haar kan omgaan. Aangezien zij contact met je wilde maken en jij haar wegduwt, ligt het initiatief bij jou. Bel haar op voor een kopje thee/koffie ofzoiets, en vraag haar of ze het meende toen ze zei dat het haar spijt. Geef haar de gelegenheid om haar welgemeende excuses aan te bieden, want dat is wat ze jou verschuldigd is. Verder zal de tijd het leren, of ze echt bijgedraaid is.
Ik zal even heel eerlijk zijn. Heb dat topic toen ook gelezen. De manier waar op zij haar excuus maakt zegt mij meer dan genoeg ze deed dat met emotie en volgens mij meende ze dat. En eerlijk gezegt je mag best boos zijn maar vond je wel heel kil reageren. Ze gaf toe dat ze fout zat. En jij blijft nog koppig. Weet je dat ik denk mijn gevoel dan he. Je bent net z.n typ als zij zelf. En daarom botst het. Mannen zoeken vaak het evenbeeld van hun moeder nou die heeft hij gevonden. Ga naar haar toe en zeg dat je het waardeert dat ze haar excuus aanboot en zeg van we beginnen opnieuw want ander blijft dit jaren door zeuren. Schoonmoeders zijn krengen maar schoondochter zijn vaak geen haar beter. Succes met je kindje en de toekomst! En stel je hart open voor ook mensen die fouten maken, je zult ze vaak genoeg zelf gaan maken. En je word moeder dan pas ga je iets beseffen! P.s wil niet te hart over komen maar zo voelt het voor mij.
Noem mij dan ook maar koppig, maar ik wil ook niks meer met mijn schoonmoeder te maken hebben hoor... En bij haar bleef het bij ontzettende rotopmerkingen maken en rot-acties doen. Gesprek gehad, gesprek liep ontzettend uit de hand. Schreeuwen tegen elkaar, ik zei dat ik wou dat ze m'n huis uit ging en heb haar toen nooit meer gezien. Is nu al een paar maanden geleden en wat mij betreft blijft het zo. Ik voel me veel rustiger nu en zit niet meer rot in mn vel als ik weet dat we weer naar haar toe moeten. Mn man ziet haar nog wel 1 keer per maand met mijn dochter, maar als ze mij voor hoer uit zou schelden en aan mijn haren zou trekken? Ha, geen haar op mijn hoofd (leuke woordkeuze) die er aan zou denken om mijn dochter bij haar te laten. Als mijn man nog steeds leuk en gezellig naar haar toe zou willen gaan, zou hij ook een heel groot probleem met mij hebben. Ik vind zoiets gewoon onacceptabel... MAAR, ik heb niet je topic gelezen over de ruzie. Moet ik misschien eerst maar even doen....
Hm, ik ben het toch niet helemaal met de voorgaande dames eens dat TS koel reageert en het initiatief nu bij haar ligt. Iemand die mij een hoer noemt en aan mijn haren trekt kan lekker de tering genieten en die hoef ik echt niet meer te zien. Ook niet als ze ineens een potje gaat staan janken en haar excuses aanbiedt als ik langs kom om over een zwangerschap te vertellen. Als ze echt zo'n spijt had, had ze ook eerder kunnen bellen/langs komen/een brief kunnen schrijven om haar excuses te maken en het uit te praten. Ik zou haar nooit weghouden bij haar kleinkind (en andersom natuurlijk), maar ik krijg niet het idee dat dat de intentie is van TS. Ze is nu voor haar vriend tenslotte ook mee gegaan...
Moeilijk dit maar ik kan wel begrijpen dat na de laatste ruzie je haar niet in de armen vliegt nu je zwanger bent. Ze heb je uitgemaakt voor dingen, haren getrokken en al, en zij bied haar excuus aan, oke, maaaar, betekend niet dat alles nu koek en ei is. Ik denk dat de relatie weer opnieuw opgebouwt moet worden. Ik zou je niet afzonderen, want als je straks een kleintje heb zal je der ook vaker zien, ze blijft eigelijk ook in je leven, je hoeft elkaar indd niet te omhelzen of knuffelen, maar ik zou wel proberen om het opnieuw op te bouwen
Ik vind eigenlijk in dit geval dat jij fout zit. Ze heeft haar excuus aangeboden wat in mijn ogen ook een opening is voor een goed gesprek. Helemaal omdat ze aangeeft het fijn te vinden als je vaker langskomt en nog hou jij je poot stijf. Dat is in mijn ogen niet echt in het belang van je kindje denken maar gewoon koppig zijn.
Maar zeggen dat je de moeder van je man/vriend liever dood ziet is wel heel sociaal en vriendelijk. Zoals een voorganger al zei, ze is geen haar beter.
Klopt ik ben inderdaad voor mijn vriend meegegaan. Het voelt gewoon tegen mijn principes in. Ik sta overal voor open en mensen mogen me zeggen wat ze van me denken zo van ik vind je op dit moment echt een k*tw**f, Maar wat zij heeft gedaan vind ik het ergste van het ergste en dat was niet de eerste keer dat zoiets was voorgevallen maar de 3e keer. En dan ook nog tegen mijn vriend zeggen; kies je dan voor haar? Je kan veel beter krijgen. Oke ze was misschien kwaad maar ik ben iemand dat als iets te ver gaat en het vaker is gebeurd ik er niks meer mee te maken wil hebben. Zal haar nooit haar kleinkinderen bij haar weghouden, maar ik krijg het gevoel dat ze alleen daarom excuses heeft gemaakt, want zoals iemand anders al zei ze had als het haar echt wat deed mij van te voren wel opgebeld voor excuus te maken. Ik kan nu niet gaan doen alsof er niks aan de hand is, ik zal het wel proberen maar het zal nooit meer zo worden als vroeger.
Ik heb je topic "ruzie met mijn schoonmoeder" gelezen, eigenlijk trek ik nog steeds dezelfde conclusie als eerst. Ik vind het onacceptabel. Eerst je voor rotte vis uitschelden en als sh*t behandelen toen je ging samenwonen, toen dat gedoe met je schoonzusje, je schoonvader zei dat hij je eigenlijk zou moeten slaan?!?! Nee, kind of geen kind, wel of geen famillie, ik zou niets meer met haar te maken willen hebben. En haar al zeker niet bij mijn kind laten. Grappig vind ik het wel, dat mensen zo ontzettend ver gaan en als iemand dan zwanger blijkt te zijn ze opeens denken het weer goed te kunnen maken en doen alsof het nooit gebeurd is. Zo ook bij mijn schoonmoeder; Het ging haar helemaal niet om mij, maar om mijn dochter kwam ik later achter.
Ik zou proberen de relatie weer op te bouwen. Kinderen voelen en merken alles! Gewoon rustig aan beginnen. Bovendien, haat kost heel veel energie en die kan je echt wel ergens anders voor gebruiken!
Nee maar ze hoeft met haar uitspraken ook niet te doen alsof ze heilig is verklaard. Ze is altijd verbonden met deze vrouw dus kan je er maar beter het beste uithalen. Praten dus! Dan kan je altijd beslissen dat het niks is.
Heb ik dat gezegd dan? Nee dus! Ik zeg alleen maar dat als iemand ineens zijn excuses gaat aanbieden dat dat niet betekend dat alles maar weer leuk een aardig is. Als schoonma het echt zo erg vindt, waarom heeft ze dan niet eerder contact gezocht...
Maar ze geeft toch aan spijt te hebben? Mijn schoonmoeder heeft dat nooit gezegd en ik weet ook zeker dat mijn schoonmoeder enkel contact wil ivm onze zoon en niet omdat ze mij zo mist Dat zal mij verder echt een worst wezen, ze is de oma van mijn zoon en voor zijn bestwil is er nu gewoon contact tussen ons. En in het begin ging dat zeeeeer stroef (alhoewel zij deed alsof er nooit iets gebeurd was) maar nu na 2 jaar gaat het steeds beter en ben ik erg blij dat ik destijds mijn poot niet stijf heb gehouden. Vergeven heb ik het haar niet en dat zal ook niet gebeuren, maar ik heb het wel laten rusten. Ik weet dat mijn schoonmoeder gewoon niet sociaal is, gewend om altijd haar zin te krijgen en alles moet om haar draaien. En daar kwam ik, het meisje met een mening. Geloof mij dat mijn schoonmoeder echt vreselijke dingen tegen mij gezegd heeft en dat ik voor 100% zeker weet zelf nooit iets verkeerd gedaan te hebben. Dus ook ik vond het best moeilijk om mijn eigen *trots* opzij te zetten. Maar ik ben er nu echt blij om. Mij kan niets kwalijk worden genomen, mijn zoontje is dol op zijn oma en als we daar zijn is er gewoon een gezellige sfeer. Ik zou het verschrikkelijk vinden om hem uit te moeten leggen waarom papa wel soms naar oma gaat maar waarom mama nooit mee gaat..
Ik zou als ik jou was er nu alles aan doen om het contact weer zo te krijgen dat je weer een beetje met elkaar door één deur kan. Dat zij haar excuses aanbood, kan juist tot een gesprek leiden, waarin jullie alles uit kunnen praten. Waarom ga je dat gesprek niet aan met haar. Het lijkt me ook erg naar om straks een kindje te hebben, en dan altijd die spanning met je schoonmoeder. Als je het nu alvast uitpraat en allebei alles verteld wat jullie altijd dwars heeft gezeten, dan kan het contact misschien weer hersteld worden. Je kunt het tenminste proberen, je hebt niks te verliezen toch?