Hoi meiden, Naar aanleiding van de vele topics over je kind wel of niet laten huilen, en ik merk dat er een he-le-boel verschillende opvattingen over zijn, ben ik eigenlijk heel benieuwd wat jullie nu precies verstaan onder laten huilen? En dan bedoel ik vanaf welke variant jullie het al/pas te ver vinden gaan, in de leeftijd van ca. 6 maanden tot ca. een jaar. Ik ben zelf tegenstander van het laten huilen, en voed mijn kind nog altijd in slaap. Daarentegen is het wel zo, dat het echt wel voorkomt dat hij een minuut of 2/3 ligt te jengelen/huilen (overstuur nooit!) En waarom? Omdat hij soms even moet wachten als ik even bezig ben, met zijn zus bijvoorbeeld, of ik sta onder de douche, op de toilet etc. Maar ook omdat in slaap voeden niet altijd werkt en iets anders niet werkt. Hij is dan echt oververmoeid, uren achtereen wakker, maar niet willen slapen. Hij is een heel slechte slaper maar ik ben soms zo moe dat ik denk 'zoek het maar even uit' en dan leg ik hem even 2/3 minuten in bed om hem vervolgens weer proberen in slaap te voeden. Ik word soms gek van alle dingen die leest, en het lijkt soms alsof je het nooit goed kan doen, en alles beschadigd je kind tegenwoordig Brand maar los
Tot ongeveer een jaar heb ik mijn kind niet laten huilen, dus zodra hij echt huilde ging ik naar hem toe. Natuurlijk, als ik net op de wc zat moest hij even wachten Maar niet bewust dus.
Eigenlijk zoals jij het omschrijft. Als een kind jengelt omdat het moe is, maar het niet op een volledig brullen zet, wachtte ik altijd een kwartier af of zo. Maar een kind dat duidelijk overstuur is, ga ik altijd direct heen. tenzij het krijst om zijn/haar zin te krijgen (mijn vierjarige waar ik dan al 5x in een uur ben geweest omdat ze niet kan slapen bijv, dan laat ik het kind wel even brullen. Je hoort het eigenlijk wel aan de manier van huilen.
Ik vind het 'laten huilen' als je het inzet als opvoedmethode. Mijn zoon heeft ook wel eens alleen moeten huilen als ik op de wc zat, en hij huilde ook wel eens terwijl hij bij mij in de draagdoek zat. maar ik zal het niet inzetten als methode om hem iets te leren. hij is nu 20mnd en wil nog wel eens boos op de grond gaan liggen. Dan laat ik hem wel liggen. Ik benoem dat hij boos is en dat ik snap dat het niet leuk is als je niet bij de koekjestrommel mag/niet met je handjes in de vissekom mag/niet op de tafel klimmen mag en dat hij best even boos mag zijn. Maar dat hij ook bij mij op schoot mag komen zitten. Soms komt hij naar me toe, een ander moment wil hij liever blijven liggen, ook goed. Hij mag ook boos en verdrietig zijn, die emoties horen er ook bij. Maar ik laat hem niet in zn sop gaar koken. Hij hoeft niet in zn eentje boos/verdrietig te zijn.
Ik heb mijn kinderen nog nooit alleen laten huilen. Altijd direct er naartoe, troosten/oppakken/bij me nemen. Nu nog niet, tenzij ze aangeven even alleen te willen zijn. Af en toe willen ze dat. Als ik zelf huil wil ik ook niet genegeerd worden, ook geen drie minuten.
Waarschuwing: ik zou een uur over dit onderwerp kunnen praten, dus lees verder op eigen risico! -------------------------------------------------------------- Los van de discussie over de vraag of ik vind of je wel of niet moet laten huilen, hier mijn lijstje. WEL Je gaat er niet binnen 10 minuten naartoe -> Ik versta langer dan circa 5 minuten wachten onder laten huilen, tenzij het kind in zijn/haar slaap huilt. Je komt om de paar minuten terug, maar gaat steeds weer weg -> Als je weggaat terwijl je kind nog huilt, versta ik dat onder laten huilen. Tenzij het is omdat je bijvoorbeeld naar de wc moet. Deze methode noemen ze in het Engels Controlled Crying. Je blijft er wel bij, maar je zegt niets en maakt geen oogcontact -> Als je je kindje alleen kunt troosten door iets te zeggen en/of oogcontact te maken en je laat dit bewust na, dan zie ik dat als laten huilen. Ook dit hoort bij Controlled Crying. Je blijft er bij, blijft troosten, maar niet oppakken. -> Als je je kindje alleen kunt troosten door het op te pakken en je laat dit bewust na, dan zie ik dat als laten huilen. Dit is waarschijnlijk de mildste verschijningsvorm. Cry it out methode, waarbij je gewoon niet meer terugkomt. -> De bekendste en meest extreme verschijningsvorm van laten huilen. Ik ga er niet vanuit dat veel mensen dit doen. NIET Je gaat er niet direct naartoe -> Soms is het een klein huiltje tussen 2 slaapcycli door. Als je er dan direct naartoe gaat, kan het zijn dat je de slaap verstoort, wat weer kan leiden tot meer huilen. Je gaat er niet binnen enkele minuten naartoe -> Zie boven. Ik denk dat je het, tenzij het zo'n alarmerend huitje is wat we waarschijnlijk allemaal wel kennen (je weet wel, waar je nekharen direct van overeind gaan staan), best kunt rekken tot maximaal 5 minuten. Je blijft er bij, blijft troosten, en evt. oppakken -> Veel meer kun je niet doen. Huilen in de liefhebbende armen van een vertrouwd persoon is iets heel anders dan huilen in je eentje. -------------------------------------------------------------- En dan nu over het onderwerp zelf, al is dit een gevaarlijk discussiepunt op dit forum. Mijn man en ik laten Raketje niet huilen, omdat wetenschappelijk bewijs erop duidt dat dit niet zo gezond is en het voor ons tegennatuurlijk voelt. Bij een zuigeling is een verlangen en een behoefte het zelfde. Zelfs specialisten die vóór laten huilen als methode zijn, zijn het er over het algemeen over eens dat je deze methode beter niet kunt toepassen bij een kindje jonger dan 6 maanden. Raketje is bijna 16 maanden en we laten haar nog steeds niet huilen. Onze filosofie is dat niemand in ons gezin alleen hoeft te huilen, tenzij die persoon met rust wil worden gelaten. Dit heeft niets te maken met iemand zijn/haar zin geven, of overdreven veel aandacht schenken aan negatieve emoties. Wel met het tegemoet komen aan behoefte aan veiligheid, begrip, lichamelijk contact en steun. Daarmee wil ik niemand aanvallen die wèl laat huilen, want ik begrijp (en heb ondervonden) hoe je helemaal gek kunt worden van vermoeidheid, en dat je van alles probeert om het kindje maar te laten slapen. Echter, als je niet wilt laten huilen, zijn er altijd andere manieren om een goede nachtrust te bevorderen. Omdat ik niet laat huilen, wordt wel eens gedacht dat ik bij de eerste kik direct naar mijn kindje hol. Dat is een misverstand. Zie mijn uitleg bovenin. Er wordt wel eens gedacht dat het feit dat Raketje niet eerder dan met 12 maanden de hele nacht doorsliep, kwam omdat ik niet laat huilen. Wetenschappelijk onderzoek toont echter aan dat kindjes de nacht doorslapen wanneer zij daar klaar voor zijn. Voor de ene is dat vroeg, voor de andere laat. Overigens denk ik niet dat mijn kindje overdreven laat was! Ook wordt wel eens gedacht dat ik bang ben dat mijn kind eens moet huilen. O geloof me, er is best wel gehuild in ons gezin, en niet alleen door Raketje. En soms kun je niets anders doen dan accepteren dat iemand huilt, en er voor diegene zijn, zonder direct de magische oplossing te kunnen of moeten aandragen. Ik geloof in het tegemoet komen van behoeftes van het hele gezin. In ons geval houdt dat in dat Raketje in haar eigen kamertje op een matras op de vloer ("montessori-bed") ligt, en dat één van ons ernaast kruipt als ze ons nodig heeft, en naar behoefte eventueel weer weggaat als Raketje weer slaapt. Voor ons werkt dat momenteel -meestal- als een tierelier. In tegenstelling tot "laten huilen" is "niet laten huilen" geen opvoedmethode. Belangrijker dan te zeggen dat je "niet laat huilen" is het om te bepalen wat je dan wèl doet en waarom. Zo krijg je focus en voorkom je dat je steeds het gevoel hebt dat je jezelf moet verdedigen voor je keuze. Nogmaals, het is mijn bedoeling om iedereen in zijn/haar waarde te laten en ik wil niemand aanvallen puur om het feit dat hun mening en/of opvoedmethode verschilt van de mijne! Tot zover mijn pleidooi voor methodes anders dan het "laten huilen".
Ik laat mijn dochter zeuren, ik laat d'r pruttelen, ik laat d'r geluidjes maken, soms wel tot gillens aan toe. Ik laat d'r nooit huilen, dan is er meestal ook wel iets waar ze last van heeft en dan zal ik haar troosten. Vaak valt ze tijdens troosten vanzelf weer in slaap. En of ik haar uit bedje haal, dat ligt eraan hoe hard ze huilt. Vaak gaat ze wel ff uit bed, troosten en weer terug. Voor mij werkt dat t beste en ze slaapt dan ook weer verder. Maar ik vind ook dat iedere moeder moet doen wat voor jou werkt: dat verschilt per moeder en per baby zelfs. Wat voor jou werkt hoeft voor een ander niet te werken. Vaak is het ook altijd eerst een heel gezoek: wat werkt? Gewoon doen wat voor jou prettig voelt om te doen.
Wij hebben N. de eerste 6 maanden niet laten huilen. Hij huilde eigenlijk nooit, dus als hij wel huilde was er iets (honger, boertje etc.). Na 6 maanden konden we het verschil horen tussen jengelen, even huilen en hysterisch huilen. Als N. jengelt laten we hem lekker doorjengelen en bij het hysterisch huilen pakken we hem direct op. Het even huilen was wat moeilijker te herkennen en komt eigenlijk alleen tijdens het slapen voor. N. wordt dan even wakker, huilt even en slaapt vervolgens weer zelf verder. Dit even huilen laat ik max. 5 minuten duren, anders ga ik er alsnog naar toe. Meestal slaat het na 5 minuten alsnog naar hysterisch huilen over. Ik heb verschrikkelijke verhalen gehoord van mijn oma en moeder dat ze hun kind (o.a. ik dus) een paar nachten lieten huilen en dat ik daardoor direct doorsliep...tja, N. is 10 maanden en slaapt nog steeds niet door. En toch kan ik het niet over mijn hart krijgen hem te laten huilen en sta ik met liefde 3x per nacht voor hem op. Met natuurlijk wel de hoop dat ik ooit wakker word na 8 uur non stop te hebben geslapen.
Je kunt het idd nooit goed doen, omdat iedereen t anders doet en dat verkondigt als zijnde: het beste! Maar helaas is er niet één manier. Zou wel t makkelijkste zijn ik denk dat je beter niet kan aantrekken wat anderen doen en zelf kijken wat voor jou werkt. Als jij gelukkig bent op die manier en je baby ook, dan zou t er niet toe moeten doen wat anderen vinden.
Ligt er aan wat voor huil. Als mijn zoon begint te huilen en raak ervan overstuur oid ga ik er wel gelijk naar toe. Als hij een beetje aan het zeuren is kan het wel even een minuutje duren voor dat ik hem oppak . Ik ben ook geen voorstander van laten huilen
Mijn dochter is nog geen 7 maanden dus ik kom pas net kijken, haha, maar ik laat haar niet huilen vind ik. Wel soms een paar minuten. Ze heeft namelijk de gewoonte om te gaan huilen als ik haar in bed leg maar dan is ze ook zo stil, vaak al voor ik de trap af ben. Dan blijf ik niet naast haar staan tot ze slaapt. Blijft ze echt huilen of ze begint weer dan haal ik haar uit bed, en soms hoor ik gewoon die gaat niet slapen en ook dan pak ik haar weer op. En soms weet ze zelf niet wat ze wilt, een beetje tussen alles in maar dan begint ze vaak moe te worden of ze is niet lekker. En tegenwoordig vind ze zichzelf soms zo'n grote meid dat ze denkt dat ze uuuren op kan blijven en aangezien ik weet dat dat eindigt in oververmoeid zijn dan krijgt ze dan vaak wat te eten en naar bed en dan huilt ze soms ff en dan slaapt ze uren maar dan is ze of binnen de 10 minuten stil of ze mag uit bed. Maar dan is ze wel al 1 tot 2 uur langer op dan normaal. Wat ik niet doe is gaan kijken bij haar want dan raakt ze helemaal hysterisch. Maar ze zit ook een beetje in de fase van ik ga huilen want mama zie ik niet of draait zich ff om. En als ze huilen terwijl je op de wc zit of dergelijke dat is overmacht, of als ze heel ff moeten wachten op drinken of eten. Dus ik vind dat ik haar niet laat huilen maar ze huilt dus wel af en toe een paar minuten maar ik weet gewoon dat ze zo in elkaar steekt en het zal ook vast de leeftijd zijn.
Ik ben het altijd met je eens Ik quote je omdat dit stukje tekst perfect beschrijft hoe elke ouder met zijn kind zou moeten omgaan, vind ik. Er is altijd een alternatief voor het laten huilen, altijd.
Tot 11 maanden nooit langer dan een minuutje of zo laten huilen. Na 11 maanden om de paar minuten kijken.
Ten eerste ik kan ook niet laten huilen maar wat ik wel vaak afvraag, zijn wij er slechter van geworden? Wij bijna allemaal komen dus uit een tijd van dat baby's die zichzelf wel in slaap moesten huilen.....en ik vind dat ik een prima mens ben.
Ja, haha. En ik kan me er ook helemaal niks meer van herinneren en de band met mijn ouders is ook goed. Maar goed...misschien zijn wij dan de uitzonderingen