Hoi hoi, Mijn uitgerekende datum zit er aan te komen en ik begin met nu zorgen te maken of ik nog wel in staat ben om genoeg aandacht aan mijn zoon te geven. Ik ben zo bang dat hij tekort komt...hij is zo lief Mijn zoon is een hele erge huilbaby geweest en ik ben bang dat dit nu weer gaat gebeuren. Ik weet dat dit doemdenken is, maar ik weet gewoon niet beter... Aan de andere kant, als ik van de situatie met mijn zoon uitga kan het dit keer alleen maar meevallen toch? (ik hoop het in ieder geval ) Hoe hebben jullie dit aangepakt en misschien hebben jullie nog advies?
Ik liet de oudste ophalen door vriendinnen of opa/oma om wat leuks te gaan doen in de eerste week. Zwemmen, naar de dierentuin.. Zo had ze even volledig de aandacht. Na de eerste week liet ik al heel snel de jongste even bij iemand anders, zodat ik 1-2 uurtjes iets leuks kon doen met de oudste. Zodat ze mijn volledige aandacht had. Ook als de baby lag te slapen probeerde ik zoveel mogelijk met hen te spelen en ik liet ze veel helpen met de verzorging.
Hier betrokken we de oudste/oudste twee juist veel bij de verzorging. Maar ook als ik zat te voeden ondertussen samen een boekje lezen of filmpje kijken. Even een spelletje doen als de baby sliep, wandelen naar de speeltuin hier in de buurt waarbij ze lekker even konden spelen. Wij wilden ze juist bewust die eerst twee weken zoveel mogelijk thuis laten zijn om te wennen en ook te ervaren dat mama en papa echt nog meer dan genoeg tijd voor ze hadden.
Net bevallen van de tweede, met een dochter van bijna vier die ook een huilbaby was. Ik ken je angst dus maar al te goed. Tot hiertoe lukt het hier wel. Mijn man is nog thuis, dus we kunnen alles wat verdelen. Hij zorgt voor de actieve momenten met de dochter (gaan fietsen, naar de speeltuin..) En ik probeer thuis vaak genoeg tijd te maken voor een spelletje of samen lezen. Ik probeer haar ook elke avond in bed te steken en een verhaaltje voor te lezen. Overdag gaat ze gewoon naar school, dus dan kan ze zich gelukkig ook uitleven met andere kindjes zonder rekening te moeten houden met een slapende baby.
Hij zal minder aandacht krijgen, maar dat overleeft hij heus wel. Het zal even wennen zijn, voor jullie allemaal, maar verder proberen je vooral op de mogelijkheden en positieve dingen te richten. Misschien kun je papa/opa/oma/oom/tante/... vast vragen om de eerste periode wat meer tijd met hem door te brengen en dan vooral ook de actieve dingen. En misschien kun je ook afspreken dat jij hem standaard naar bed brengt ofzo. En verder lekker samen tv kijken, een boekje lezen of een spelletje spelen ofzo en inderdaad met de baby laten helpen (dat vond de oudste hier geweldig - de kraamverzorgster pakte dat gelukkig ook heel goed op).
De kraamverzorgster gaf heel veel aandacht aan de oudste. Of ze nam de baby even mee naar boven zodat wij aandacht voor de oudste hadden. Maar onze oudste scheelt 6jaar met de jongste en gaat haar eigen gang. Van te voren hadden we haar al verteld dat een baby veel verzorging/aandacht nodig heeft en zij ook aan mag geven als ze vind dat ze te weinig aandacht krijgt.
Als aanvulling op bovenstaand, schaf een draagzak aan! Kleine erin en heb je je handen vrij voor de oudste, de eerste paar weken was hij echt onmisbaar.
Draagzak voor de eerste weken en no worries! Hier alleenstaand en jullie vinden jullie weg er wel in. Jongste was gelukkig geen huilbaby maar sliep slecht en had reflux klachten (gelukkig ook niet zo erg als oudste). Nu na 4 maanden plan ik regelmatig tijd in met mijn oudste. Hij heeft een tijdje met een piepstem gepraat en hij is erg aanhankelijk. Hieraan altijd toegeven en ook piepstem nauwelijks gecorrigeerd. Wat wel hielp is dat ik (als baby zoet was) teven oudste zei dat hij nu aan de beurt was en dat jongste moest wachten. De oudste voelde zich daardoor heel belangrijk en heehaalde vaak: 'nu baby even wachten'. wat veel helpt is situaties, dingen en gevoelens benoemen.