Het is niet te geloven, de relaties in onze vriendengroep vallen met bosjes uit elkaar. Ben er zo verdrietig van. Zo erg voor al die kindjes. Het lijkt wel of men niet meer wil vechten. In sommige gevallen wel hoor, maar een aantal geven wel heel makkelijk hun relatie van minimaal 15 jaar op. Komen ze een ander tegen, binnen een aantal maanden is de scheiding erdoor. Van de 8 stellen, zijn we nog maar met 3 over 😱. Is dat de leeftijd? Zitten ze allemaal in een midlifecrisis? Of is het toeval dat het bij ons zo raak is?
ik denk dat het vroeger gewoon moeilijker was om uit elkaar te gaan en dat veel mensen vroeger ongelukkig voor de schijn bij elkaar bleven. En dat doen de mensen van nu niet meer.
Ik snap niet zo goed waarom mensen zelf niet inzien dat die 'nieuwe' ook vanzelf saai wordt 😆 Maar inderdaad triest om te lezen, helemaal als er kindjes in het spel zijn.
Ik vind het tegenwoordig een soort wegwerp maatschappij. En daarbij is het onwijs "makkelijk" om te scheiden. Je hebt flitsscheiding websites. Waarbij je binnen enkele weken uit elkaar bent. Websites worden gepromoot om buiten de pot te pissen. Er is een dag van de scheiding, waarbij je gratis kunt aanvragen hoe snel je kan scheiden. En noem het maar. Het gras lijkt groener aan de overkant, er word amper gevochten voor relaties. Althans dat is mijn optiek bij alle relaties in mijn omgeving die ik zie knappen. Mensen zien een huwelijk of relatie als iets vanzelfsprekend. En ach als het niet meer lukt omdat we al jaren niet meer met elkaar praten dan gaan we toch uit elkaar? Heel jammer vind ik het. Voornamelijk als er kinderen bij betrokken zijn.
Niet meer willen vechten, een relatie van 15 jaar makkelijk opgeven.... Ik kan me best boos om zulke uitspraken maken. Ben je erbij geweest, weet je wat deze mensen al geprobeerd hebben om er samen uit te komen. Weet je ook hoe de relaties er achter de voordeur uitzagen? Zelf ben ik bijna 2 jaar geleden na 16 jaar gescheiden en kreeg ook zulke opmerkingen naar mijn hoofd. Ik kan je vertellen een relatie geef je niet even makkelijk op, hier gaat op een uitzondering na een hoop aan vooraf. Een hoop dingen waar een ander niets vanaf weet omdat mensen hun vuile was liever binnen ophangen dan buiten. Ik vind dus dat je hier als buitenstaander niet zo over mag oordelen. Een aantal vrienden waren bij mij ook zo kortzichtig en kozen de kant van mijn ex, ik was de boeman. Maar deze mensen heb ik achter mij gelaten. Mijn advies aan jou, een scheiding heeft twee verhalen, oordeel niet, kies geen partij..... Maar om op je vraag terug te komen. Ik denk dat mensen nu sneller voor zichzelf kiezen, ze weigeren de rest van hun leven ongelukkig te zijn. Omdat het nu ook meer geaccepteerd is, kiezen steeds meer mensen hiervoor denk ik.
Ik snap je gevoel wel, maar aan de andere kant, jij ziet natuurlijk niet hoe de afgelopen 15 jaar zijn verlopen. Misschien is het voor jou plotseling, maar zat het er al jaren aan te komen.
Omdat vrouwen mondiger, zelfstandiger en onafhankelijker zijn. Dat is gewoon de reden. Vroeger bleven mensen bij elkaar omdat het zo hoorde, voor de kinderen of omdat de vrouw het alleen niet zou redden.
Yup valt mij ook op Sommige beginnen al zo snel aan kinderen en die zijn dan weer de dupe... En nee wachten is geen garantie maar tijd met zijn 2en en elkaar echt leren kennen is wel belangrijk
Ik denk dat vroeger veel mensen erg ongelukkig waren in hun relatie maar daar gewoon mee moesten dealen. Je relatie moet wel zo ontzettend sterk zijn om alle dalen in het leven te overleven. Ik denk dat veel mensen gewoon niet goed genoeg bij elkaar passen en dit pas te laat beseffen, helaas zijn de kinderen dan vaak de dupe.
Ik ben ook blij dat het kan, dat mensen niet bij elkaar blijven omdat 'het zo hoort'. Maar in mijn omgeving nu ook veel mensen die uit elkaar gaan, met jonge kindjes, en dat is gewoon heel moeilijk ook al is het misschien voor alle partijen het beste besluit.
In onze omgeving zie ik het nu ook veel en ik vind het ontzettend sneu voor alle betrokkenen. Soms bekruipt mij ook het gevoel dat het te 'makkelijk' gaat, maar ik heb makkelijk praten vanuit een goed huwelijk. Ik heb een man waar ik ontzettend veel van hou en waar ik voor wil vechten, maar als dat gevoel verdwenen is, begrijp ik de keuze wel. Ik ben van mening dat je beter beiden gelukkig gescheiden kan zijn, dan ongelukkig in een huwelijk. Uiteindelijk worden de kinderen daar ook niet beter van.
Ik denk dat de meeste nu na jarenlang vechten niet kiezen om ongelukkig naast bij elkaar te blijven, maar beidde gelukkig zelfstandig de weg verder te gaan. Kan me ook niet voorstellen dat ongelukkige ouders samen altijd beter is dan gelukkige ouders apart eigenlijk. Mijn ouders zijn ook gescheiden, en daar heb ik vooral veel voordeel van gehad. Geen ruzie's meer, geen geschreeuw, niet meer s nachts wakker worden van omvallend meubilair omdat er geruzied werd. In onze vriendengroep hadden we laatst ook een scheiding, de eerste, jonge kinderen, het perfecte stel. Na meer dan 15 jaar samen. dit waren vrienden.. en iedereen had zoiets, waarom, waarom vechten jullie niet. Achteraf bleek dat ze wel degelijk vochten.. serieus ook. Hij sloeg haar de hele kamer door, in bijzijn van de kinderen. Ik ken die mensen al 15 jaar.. en nooit een vermoeden gehad dat er zoiets speelde. Vroeger ging je dan niet uit elkaar, en liet je je als vrouw, man of kind gewoon in elkaar slaan. Dat klopt.. maar of dat nu altijd beter is?! Ik denk dat het probleem van tegenwoordig niet is dan mensen te snel scheiden, ik denk dat een veel groter probleem is, dat mensen daarover oordelen, zonder dat ze daadwerkelijk het verhaal kennen.
Ik zie ook veel mensen uit elkaar gaan, vaak met jonge kinderen helaas. Ik vind dat moeilijk te begrijpen. 2 jaar geleden waren ze nog zo verliefd om voor een (tweede) kind te gaan, en nu gaan ze scheiden? Ik niet begrijp. Ik ken meerdere stellen die niet of nauwelijks hebben gevochten voor hun relatie. Ik vind dat verdrietig.
Dit inderdaad. Ik krijg echt jeuk van uitspraken over 'arme kindjes die de dupe zijn'. Als twee ouders gewoon netjes uit elkaar gaan omdat de liefde er niet meer is en omdat ze niet meer gelukkig zijn, is dat echt veel beter dan dat ze bij elkaar blijven 'voor de kinderen'. Echt, het was een verádeming toen mijn ouders eindelijk gingen scheiden toen ik 9 was. Eindelijk niet meer al dat geruzie, eindelijk geen moeder meer die kapot ging van verdriet (want ondanks dat dat verborgen werd gehouden, kreeg je dat als kind echt wel mee). Ik zou het nu, als volwassene, trouwens ook vreselijk vinden als mijn ouders bij elkaar waren gebleven 'voor mij'. Ook voor mij was het echt veel fijner dat ze wél de keuze maakten om te scheiden. Daarnaast sluit ik me aan bij Twinkle Star. Je weet helemaal niet wat eraan vooraf is gegaan. Laatst hadden ze het op tv over Thomas Berge en zijn ex; die kondigden eind augustus aan dat ze uit elkaar gingen en zijn nu allebei smóórverliefd. Wij zeiden toen ook tegen elkaar; ik kan me niet voorstellen dat wij uit elkaar gaan en dat we dan nog geen twee maanden later allebei een ander hebben. Vlak daarna realiseerde ik me dat je inderdaad helemaal niet weet hoe lang dit al speelde en wat er binnen die relatie allemaal geprobeerd is..
in de huwelijksgeloften staat "tot de dood ons scheidt" ook als je ongelukkig bent kun je trouw blijven aan elkaar, nu ongelukkig zijn betekent niet dat je dat altijd zal zijn. voor mij zijn er maar een paar goede redenen voor een scheiding, ernstige mishandeling bijvoorbeeld. als mensen zo makkelijk niet meer met elkaar kunnen leven vraag ik me af of ze wel hadden moeten trouwen. ik denk dat daar ook heel makkelijk over gedacht wordt, trouwen doe je als je van elkaar houdt. verliefdheid gaat over, wat heb je dan nog?
Ik denk ook niet dat mensen te snel gaan trouwen of aan kinderen beginnen etc. Dat ze elkaar nog niet goed genoeg kennen. Ik denk dat wij als mens ook gewoon veranderen naarmate we ouder worden. Door het leven zelf. En soms versterkt dat juist je band en soms kom je erachter dat je totaal niet meer op één lijn zit samen een dit ook niet meer gaat komen. Dat we vroeger maar bij elkaar bleven en niet je geluk zocht zegt niet dat dat beter was.
Mijn ouders zijn ook gescheiden. Ik ben blij voor hen want ik had niet gewild dat ze ongelukkig in een huwelijk zouden zijn. Maar vlak ook niet uit wat een scheiding met kinderen doet. Het is verschrikkelijk. Dus het heeft 2 kanten. Waar ik moeite mee heb is dat mensen genoegen nemen met minder. Ik snap ook dat liefde blind maakt maar als je al heel vaak meningsverschillen en irritaties hebt voordat je aan kinderen begint, dan zit er iets niet goed. Het krijgen van kinderen is heel heftig en doet veel met je relatie, je relatie moet al heel sterk zijn voor dat je de beslissing neemt om aan kinderen te beginnen. En daar gaat het vaak mis, men denkt vaak liefde overwint alles. Dat is niet zo, liefde/verliefdheid daar red je het vaak niet alleen mee.
En ik krijg er eerlijk gezegd jeuk van door uit te vlakken dat kinderen er niet de dupe van zijn. Natuurlijk moet je niet in een relatie blijven vanwege je kinderen. Ik zou ook niet willen dat mijn ouders doodongelukkig zouden zijn vanwege mij. Maar je moet wel eerlijk zijn. Kinderen zijn vaak gewoon echt de dupe van scheidingen. Heel zelden lopen scheidingen goed en netjes. Dus om nu te zeggen dat je jeuk krijgt van zo'n uitspraak vind ik eerlijk gezegd best kwetsend. Ik heb heel veel ellende gehad van die scheiding, echt heel veel. En toch ben ik blij dat mijn ouders nu wel gelukkig zijn. Maar ik en mijn zusje waren wel de dupe van de keuzes die onze ouders gemaakt hebben. En zo gaat dat heel vaak.