Ons driftig kind ( 2.5 )

Slaan, krabben ed ken ik niet. Wel dat deze leeftijd een lastige is. Grenzen opzoeken en overheen gaan is aan de orde van de dag hier.
Een vaste dag structuur kan misschien nog helpen bij jullie?
Teveel weg gaan werkt hier ook averechts. Gewone uitstapjes als naar de eendjes en boodschappen doen zijn voldoende.
De feestdagen zijn hier ook niet heel gezellig geweest wat onze peuterpuber betreft, al die rare dagen, anders eten..
Wanneer is slapen een drama? Misschien middagslaapje schrappen?

 

Lastig zeg! Je zit vast met je handen in het haar als je overweegt om advies bij het consultatiebureau te vragen.

Belangrijk is dat je zelf rustig blijft en het niet ervaart als een persoonlijke aanval. Het zegt veel over haar pittige karakter.

Wat helpt bij mijn peuter is woorden geven aan het gevoel wat een situatie op roept. Bijvoorbeeld: Je bent boos want, je wil televisie kijken en mama zet de televisie uit. En daarna laat ik hem even met rust. Als hij is afgekoeld zeg ik het nog een keer en ga ik hem afleiden.
Bij slaan/schoppen zeg ik heel duidelijk: Nee, slaan mag niet! Ik ga dan zelf weg uit de situatie.

Gedrag richting papa zou ik niet in mee gaan. Dus negeren en als ouders je niet in allerlei bochten gaan wringen om boze buien te vermijden. Duidelijk laten merken dat papa haar gewoon naar bed brengt of met haar naar de winkel gaat. Niet teveel aandacht aan geven en haar gevoelens verwoorden. Dan laat je haar weten dat je haar begrijpt en tegelijk niet elk gedrag van haar accepteert.

 

Je kunt ook bij de opvang om tips vragen, dat is toch een stuk laagdrempeliger. Vraag hoe zij het voor elkaar hebben gekregen dat het slaan en krabben is opgehouden, misschien kun je daar thuis wat mee.

 

Hoe consequent zijn jullie? Hoe gaat het praten? Ik zou in gesprek gaan met de kinderopvang. Daarnaast maar heel streng, duidelijk aangeven wanneer ze boos is dat je begrijpt dat ze bijvoorbeeld graag nog even wil spelen maar dat je nu gaat eten/winkel etc.

Geef je ook aan wanneer je wat gaat doen of van haar verwacht? Nog 5 min en dan pakken we de jas en gaan we naar buiten.

Misschien wanneer je verwacht dat ze gaat slaan en krabben alvast waarschuwen. Je bent heel boos maar als je mama/Papa pijn doet ga je naar de gang.

We tellen ook redelijk wat, wanneer ik het vantevoren heb aangegeven en doet het.nog niet dan tel ik tot drie.
Bijvoorbeeld hij moet zijn jas aantrekken en heb dit al aangegeven. Als hij dan niet komt dan zeg ik,ik tel tot drie anders ga ik alvast naar buiten om de fiets buiten te zetten. (Vind hij niet leuk!)

 

Onze dochter slaat en krabt niet veel maar kan wel ontzettend door het lint gaan. We zijn wel consequent en zetten haar na twee waarschuwingen op de hal, maar dat helpt niet altijd voldoende. Op deze leeftijd krijgen ze gewoon met allerlei dingen te maken waarvan ze ineens beseffen dat ze het misschien wel anders willen. Papa en mama vinden dat niet altijd leuk en consequent zijn is goed, maar voor de kleintjes niet altijd voldoende. Onze dochter heeft er echt baat bij als we haar meer begeleiden in het reguleren van emoties, dat moet je gewoon leren. En het ene kind heeft een pittiger temperament dan de ander. Wij hebben een kalender opgehangen waar ze stickers op mag plakken als het goed gaat: een kolom met een blij gezichtje en eentje met een heel boos gezichtje. Bij zoveel stickers mag ze dan iets, bijvoorbeeld even tv kijken. Daar wijzen we haar op op het moment dat het mis dreigt te gaan. Ze is heel trots als het lukt! Daarnaast maken we vaak een 'boze tekening' of iets dergelijks, ze mag dan even heel hard met potloden over het papier krassen. Dit soort dingen helpen echt, waar ze eerst dagelijks meerdere keren volledig kon flippen gebeurt het nu nog amper. Eens in de zoveel weken een uitbarsting waar ze even niet uit komt. Het is niet makkelijk om twee te zijn! Maar ik geloof wel dat je je kind kunt leren hiermee on te gaan. Een beetje begrip doet ook wonderen trouwens ('Bah, wat vervelend he dat dat niet mag. Dat snap ik best!')

 

Dat is niet driftig maar agressief Misschien heeft ze moeite om zich te uiten? Als je zelf meer benoemt wat er aan de hand is.. "ik zie dat je boos bent omdat blabla".. "je voelt je verdrietig want blabla".. kalmeert ze dan? soms helpt het als je de emotie plaatst en vertelt wat een goed alternatief is voor slaan en krabben. puur op de gang (straf) lijkt me alleen een negatieve uiting op haar negatieve gedrag dus een spiraal.. ik zou het op een positieve manier proberen te doorbreken.

 

Ik heb hulp ingeroepen omdat ik voor mijn gevoel een onhandelbaar kind had en ik vond haar ook echt niet leuk. ... Ik had gewild dat ik eerder Hulp gezocht had. Ze is 3 maanden v geweest (thuisbegeleiding vanuit cb) en ik ken mijn kind niet meer terug. Ze slaapt goed (deed ze nooit), is heel lief, luistert .... alleen het eten gaat nog niet zo goed maar dat neem ik maar voor lief. Ik zou het doen!

 

Wat goed zeg! Mag ik vragen wat jullie anders zijn gaan doen wat voor deze verandering heeft gezorgd?

 

Hier heeft middelste dochter ook enorme driftbuien gehad in de dreumes/ peuterfase.
Gelukkig is ze nooit fysiek geworden dus niet slaan en krabben.
Waarom geen hulp inroepen?
Ik heb het destijds ook gedaan omdat ik het niet meer trok en bij het cb hebben ze me heel goed geholpen.
Niet dat het een groot drama was want buiten haar buien was het een enorm lief meisje maar voor mij was het iets te heftig om te behappen.
Is allemaal goed gekomen.
Ze is nu 11 jaar en we zijn weer even terug maar dan heerlijke puberbuien😉

 

Wij zijn ons bewuster gewordenvan Hoe wij reageren op haar. Het was vaak 'actie-reactie'. Bijvoorbeeld met het slapen. ... Als we haar in bed hadden gelegd dan vroegen wij ons ook gelijk af wanneer ze weer wakker zou worden, zij merkte dat we geen vertrouwen hadden in dat ze door kon slapen en daardoor werd ze ook steeds wakker. En als ze nu wel eens wakker word gaan we er niet meer heen van 'pfff wat heeft ze nu weer? ' maar zo van 'ok ze is wakker, even aanhoren wat er is'. De stress bij ons is eraf zeg maar.

Daarnaast duidelijkere structuur. Dat heeft ze nodig en dat wist ik ook wel maar ik wilde niet steeds strijd met haar dus liet ik haar ook heel veel haar eigen gang gaan. En dat kostte eerst meer strijd maar uiteindelijk nu Veel minder. Bijvoorbeeld. Ze eet het avond eten niet goed maar als ze soms voor de televisie eet, dan wel. Maar ik wil haar gewoon aan tafel hebben. De ene keer mocht ze wel voor de tv eten omdat mij dat beter uitkwam (op werk ochtenden, haast) maar als ze er zelf om vroeg mocht het niet (op momenten dat we wel de tijd hadden om samen te ontbijten). Zij snapte natuurlijk niet dat het de ene keer wel mag en de andere keer niet. Dus nu mag ze gewoon nooit meer voor de tv eten en dat weet ze. Nu is het ook geen discussiepunt meer.

Wat ik verder merkte is dat we Door het cirkeltje waar we in zaten zelf heel negatief naa haar deed. Als ze de keuken in liep vroeg ik al 'wat ga je doen? ' dat was voor haar een reden om iets te gaan doen 'mama verwacht nu van mij dat ik iets ga doen' en dan pakte ze weer snoep uit de kast.

Zelfde als met het kleinere broertje 'niet je broertje slaan hè' en dan deed ze dat juist wel. Ik reageer nu niet meer zoveel op haar. En zeker niet bij voorbaat al. ... Ik wacht eerst rustig af wat er gebeurt en 9 vd 10 keer gebeurt er helemaal niks

 

Ik heb ook hulp gevraagd bij het CB. En dat waren maar een paar telefonische consulten ,maar hebben me wel een hoop inzicht gegeven.
Ik was echt te soft en ze liep best over me heen Ik trok dat op een gegeven moment echt niet meer. Het was elke dag veel huilen en jengelen, elke dag strijd om zowat alles, ze leek altijd ontevreden. En in die hoedanigheid ging ik ook met haar om. Ik vond het zwaar en soms echt niet leuk, zag er soms al tegenop om d'r op te halen van kdv bv. Ik denk echt dat kinderen dat wel aanvoelen. Sinds ik rustiger ben, gaat het een stuk beter.
Ik ben hier een stuk consequenter geworden, ik wijk nooit meer af van wat ik zeg. Daarbij mag ze van mij juist veel zelf bepalen, maar dat zijn dan de dingen die ik niet boeiend genoeg vind om strijd over te hebben. Ze kiest het kleur bord wat ze wil, wat ze op d'r boterham wil bv. Geef ik haar 2 keuzes. Zij blij, want ze mag zelf iets beslissen Maar wel duidelijk dus binnen mijn grenzen. Zo loopt ze al een paar dagen binnen zonder broek met alleen een trui aan. Nou ja, prima. Als ze het koud krijgt, zegt ze vanzelf wel "broek aan". Ik ben wel ook consequent als zij haar keus heeft gemaakt. Kaas is kaas, als ze dat gekozen heeft, ik ga dan niet meer tig keer wat anders pakken omdat ze zich telkens bedenkt. Bij de vrijheid om keuzes te maken, hoort snappen dat een keus maken consequenties heeft.
Ook ben ik gestructureerder. Voorheen bv met het avondritueel, was een zootje, ik deed maar wat, haha. Nu is het paar keer zeggen dat het bijna bedtijd is. Dan zeggen: je mag nog even dit of dat, daarna gaan we tandenpoetsen en naar bed. En dan dus ook doen.
En ik probeer vaak haar emoties te benoemen. Dat ik zie dat ze zich zus en zo voelt, wegens dit of dat. Snapt ze verder nog niet altijd natuurlijk, maar ik hoop daarmee dat ze leert inzien wat ze voelt en waarom.
Slaan doet ze nu nooit meer (behalve als ze moe is, dan slaat ze zichzelf, rare tik van d'r ) En natuurlijk is ze soms weleens boos, maar dat is meestal snel weer over. Ze is nu bijna altijd vrolijk, 'al' meer dan een maand geen drama's meer. En ja, dat klinkt kort, maar sinds ze een jaar was, was het ellende eigenlijk. Veel huilen, altijd drama's, jengelig, slaan, driftbuien. Dus ik ben hier al heel blij mee. En als ze een keer niet haar dag heeft, kan ik daar nu rustig op reageren. Ik ben me bewust ervan dat ze vast nog weleens haar fases zal hebben, maar ik sta nu zo sterk in mn schoenen dat ik weet dat we daar wel weer doorheen komen zonder al teveel stress.
Nou ja, lang verhaal. Ik wil alleen duidelijk maken dat het geen drama is om hulp in te roepen. En miss heb je iets aan hoe wij het hier doen...