Hey meiden, Heb ff een anonieme profiel aangemaakt omdat als ik onder mijn eigen naam dit verhaal zou vertellen jullie niet zouden geloven dat het dezelfde persoon is die het verteld en omdat ik me gewoon schaam voor mezelf ... Al een tijd lang zit ik echt met mezelf in de knoop, ik heb nergens zin in .. Ik heb geen baan en ik zoek me echt suf naar een baan .. mensen om mij heen zeggen dat er altijd wel een baan is voor iedereen, nou dan mogen ze me dan wel eens laten zien wat er dan is want ik kan het niet vinden, ik wil zo graag weer lekker werken gewoon een paar dagen .. Thuiswerk zou ik ook wel willen maar met al die matenaaiers op internet durf ik gewoonweg nergens op te reageren ... Ik heb het gevoel dat ik vast gekluisterd zit aan mijn huis, ik zit nu 24uur per dag thuis 7 dagen in de week, en tuurlijk ga ik wel eens gewoon weg want dat doe ik voor die kleine maar dat helpt gewoon niet ... Ik voel me dik, vet, lelijk en vraag me dagelijks af wat mijn vriend in hemels naam in mij ziet, als ik dit dan bij hem aan geef dan zegt hij dat hij heel veel om me geeft en dat hij me nog net zo leuk vind als toen hij mij leerde kennen, ik vind het heel lief van hem en zie ook wel dat hij het meent maar wat heb ik er aan ??? Heb geen zin om met een professioneel iemand te praten want ik kan mijn verhaal niet kwijt aan vreemde .. dus dat zou zonde van mijn tijd zijn ... Ik zou het liefste zo'n leven willen lijden zoals in films, een leuk huisje in de bossen in the midle of nowhere bij een meertje lekker met ze drietjes ( hopelijk snel met ze 4tjes ) weg uit de bewoonde wereld en dan nog het liefste weg uit dit klote regeltjes land .. Heb het zo gehad met nederland op zich kan af en toe wel janken ... Ik weet het neit meer hoor echt niet ik kan niet echt goed verwoorden hoe ik me nou voel, het ene moment dan kan ik bij wijze van spreken genieten van het golvende water van de zee en het andere moment ( zoals nu ) ben ik jaloers op alles en iedereen om me heen ... Als mensen nav dit verhaal weten wie ik ben please zet dat niet hier in het topic maar PB me ofzo .. Jullie hoeven op zich niet te reageren ik wilde eigenlijk mijn verhaal ff kwijt sorry voor het depri lange verhaal
wat ontzettend naar voor je dat je je zo voelt. Ik denk dat het rot moet zijn om niet lekker in je vel te zitten en je ei niet kwijt te kunnen in bv werk. Wat ik wel merk is dat je ook niks wil om het te verbeteren, waarom bij voorbaat al niks proberen? (bv verhaal aan huisarts) zonde van je tijd kan het niet zijn want je word nu al gek van het thuis zitten. Nu blijf je waarschijnlijk in hetzelfde cirkeltje zitten en er zal toch iets moeten gebeuren want hier word je niet gelukkiger van
Idd je verhaal delen met de huisarts kan je wel helpen en ik vind het vreselijk voor je dat je je zo voelt. Ik wens je het allerbeste en dat je maar tot een oplossing mag gaan komen !
ik vind het heel rot voor je! want ik ken het gevoel.. je word depressief je hebt geen zin meer om IETS te doen.. ja voor je kleintje wel natuurlijk.. ik ben toen huishoudelijk hulp geworden omdat er toen ook geen werk was voor me.. hoef je geen diploma voor te hebben en het is nog leuk ook! en je kan zelf kiezen hoeveel uur je werkt.. ik werkte toen alleen bij bejaarde mensen (beetje schoonmaken, heel veel kletsen en wat boodschapjes doen) is er niet een thuiszorginstelling in jou omgeving? want daar zoeken ze bijna altijd wel mensen! en in de tussentijd kan je naar je droombaan zoeken dan! ik wens je heel veel sterkte !
Ik vind het zo moeilijk om met andere ( vreemden ) er over te praten .. En ik probeer het wel hoor om me beter te voelen, ik ga bv met die kleine lekker op stap en dan bv naar plekken waar andere moeders ook zijn bv de kinderboerderij ofzo dan ben ik er ff uit en dan maak ik een praatje, maar zodra ik weer thuis ben dan komt het gevoel weer en ik doe het puur voor die kleine en neit voor mezelf
wat je zegt, in de natuur wonen, weg uit dit land....zijn dat echt wensen van je? kun je kijken in hoeverre je die waar kunt maken? jij hebt de sleutel naar je eigen geluk in de hand...kom op stap uit de schaduw en laat mensen je helpen want niemand en ook jij niet verdient het om je zo te voelen. dit soort perioden lijken altijd zo ontzettend vervelend maar weet dat het niet eindeloos duurt en je er zo ontzettend veel sterker weer uit komt! denk bij jezelf: het zal toch niet dat ik me laat opvreten door zo'n stom gevoel?! ik ga hier naar kijken, waar komt het vandaan en ik ga het accepteren en loslaten. Accepteren is al een grote stap....dat zal je meer rust brengen en zoek mensen om je heen die je steunen. mensen met wie je een klik hebt, professioneel of niet. jij bent jij en altijd al geweest, ookal ben je nu misschien werkloos of wat dikker dan voor je bevalling. zo, misschien dat dit beetje positieve energie je wat meer in het zonnetje zet zodat je ook kan genieten van de warme dingen in het leven (zoals je zelf schrijft de natuur bijvoorbeeld!. ik heb zelf ook zo mijn perioden dat ik behoorlijk down ben (vooral in de wintermaanden) en zelfs toen ik jong was voelde ik me meer dan een jaar depressief, maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen door nieuwe keuzes die ik heb gemaakt. oke en warmer weer helpt ook wel een beetje hier
Hoi - mag ik wat tips geven? Ik zou als ik jou was een lijstje maken van de dingen die wel goed gaan in je leven zoals je kind, je gezondheid, je relatie, je huis, vriendschappen, familie, het feit dat je in een westers vrij land woont. Dingen waar je trots op bent; diploma gehaald, rijbewijs (ik noem maar wat). Probeer te genieten van de kleine dingen en maak een stappenplan voor de dingen die je wilt bereiken: Uit je verhaal maak ik op dat je je graag mooier wilt voelen / lekkerder in je vel -afvallen dus en meer aandacht voor je uiterlijk - begin bijvoorbeeld met het ziekenhuisdieet dat is makkelijk vol te houden. Ga meer bewegen - hardlopen kost je niks alleen een paar gympen en wat comfortabele kleding. Ook maak ik op dat je in een dip zit. Zoals al eerder is geadviseerd zou ik met de huisarts gaan praten. Misschien heb je wel een (verlate) postnatale depressie ofzo (weet niet hoe oud je kind is). Als je droombaan nu niet bereikbaar lijkt zou ik een leuke bijbaan met veel vrijheid gaan zoeken zoals postbode of koerier. Dan voel je je weer nuttig en krijg je meer eigenwaarde. Kop op meid, pluk de dag!
Oh oh mag ik er nog eentje toevoegen dan? Mooier voelen en extra lief voor jezelf zijn = lekkere scrub en bodylotion kopen, voetensmeersel, beetje nagellak, zonnetje meepakken als je dan toch op de kinderboerderij bent. Doe ik ook altijd en voel me daarna echt wel lekkerder in mijn vel zitten.
Misschien toch eens praten met je huisarts. Wij zijn tenslotte ook vreemden. Als je echt depri bent, kom je daar soms niet zo makkelijk zelf uit, dan kun je wel allerlei leuke dingen gaan doen, maar reageren je hersenen daar nog hetzelfde op. Probeer het stapje voor stapje anders aan te pakken, gewoon met kleine dingen zoals hierboven genoemd, nieuw kapsel, nagellakje weet ik wat. Een baan zoeken is inderdaad niet makkelijk in deze tijd, misschien zijn er ook een hoop banen onder je niveau, maar goed, wie weet kun je tijdelijk iets aanpakken en ondertussen verder zoeken naar een betere baan. Ik zou juist iets kiezen waarbij je van huis weg moet, even in een andere omgeving bent etc. En zo'n afgelegen huisje aan een meertje kan heel leuk lijken op films ofzo (of voor vakantie), maar in de praktijk is het vaak een stuk minder romantisch dan gedacht, je moet er echt het type voor zijn. Weet je vriend/man ook dat je dat wel wat lijkt? Sterkte hoor!
en een huisje aan het meertje heeft geen internet om je verhaal even anoniem te vertellen,je kunt niet zomaar ff shoppen en dus extra lief zijn voor jezelf,je familie en vrienden wonen heeeel ver weg tsja... er zijn genoeg negatieve kanten aan een huisje in de midle of knowere hihi. Hmm en idd helpt het om even met de huisarts te preken,en niet meteen pillen natuurlijk,maar het zou altijd even wat kunnen helpen als het echt heel erg is. Ik hoop dat het opschrijven van je verhaal al heeft geholpen. En misschien kunnen jullie met z'n drietjes er even lekker tussenuit en dat jij 1 dagje eens op je wenken wordt bediend door je mannetje ipv dat je steeds maar moeder bent en huisvrouw,maar ook een keer verwent wordt. ik hoop dat je er snel weer uit komt!! Sterkte!! Kuss
Probeer jezelf uit het cirkeltje te breken meissie, al is het maar met kleine dingen, ik deed vorig jaar ook niks met me leven, voelde me een half jaar lang elke dag hartstikke ziek en begon ook daadwerlijk ziek te worden. Op een gegeven moment kon ik het echt niet meer aan, na een tijd bijna 14 uur per dag te hebben geslapen heb ik me moed bij een geraapt, en ben langszaam dingen gaan ondernemen, zoals simpel naar het bos gaan, of even een klein rondje om de vijver. Door dit te doen kwam ik ook mensen tegen, en begon met hun te praten, over niks belangrijk het weer, over de honden, noem maar op. Maar het werkte, langszaam kwam ik uit me cirkeltje, ben zelf vanaf april tot november werkloos geweest, daarna pas stappen ondernomen, me vriend vond het allemaal wel best, maar ziet nu eindelijk in wat voor financiele ruimte het geeft. Neem de tijd voor jezelf, en je hoeft je niet voor je eigen te schamen, genieten van de mooie dingen in het leven, en neem slechte dingen niet te hard in je op. Hoe stom het ook klinkt, een tijdje lang hadden de gansen hier jongen, en om de dag ging ik even bij ze kijken en nam ik brood mee, van die dingen genoot ik echt, zeker omdat ik zag hoe ze groter werden. Ik zag de kracht van de natuur. Sterkte meis, en ik hoop dat je aan al deze reacties iets heb.
Hey feelingdown, Ik zag je berichtje en dacht dat je misschien wel wat aan mijn ervaringen kan hebben. Ik ben geen psycholoog of arts natuurlijk, dus wat ik zeg is gewoon wat ik zelf heb ervaren, misschien dat het je helpt. Ik herken veel van wat je zegt uit een donkere tijd in mijn leven- helaas heb ik meer van dat soort periodes gehad, soms een half jaar, ook een keer 2 jaar. Dat waren klinische depressies die ook in verband stonden met angst(stoornis). Veel komt uiteindelijk terug op een soort overheersend idee over jezelf: je bent het toch niet waard dus zal alles wel in de mist lopen. Dat soort gedachten kan je bv. in een relatie hebben en jezelf ervan overtuigen dat je partner je toch wel in de steek zal laten. Dat kan een enorm sneeuwbal effect hebben, op een gegeven moment leidt dat negatieve gevoel (en evt. de angsten die er uit voortvloeien) een eigen leven en sta je zelf aan de kant. Ik heb het zelf ervaren alsof ik onder een dikke laag ijs gevangen zat, waar ik wel een beetje troebel door heen kon kijken, ik kon mensen zien, maar niet echt in contact met ze komen. Het was de meest eenzame tijd ooit, ookal waren mijn 'omstandigheden' goed. Ik had een leuk huis, een leuke studie, een baantje, een vriend. Dat soort dingen zijn geen garanties voor geluk, het frustreerde me juist ook enorm dat ik niet gelukkig kon zijn. Ik had zelfs een hekel had aan mooi weer en blije lammetjes in de lente. Zo donker was het vanbinnen. Ik heb bij de huisarts aan de bel getrokken en ben toen met spoed verwezen naar een eerstelijns psycholoog. Met een jaar therapie en medicijnen ben ik er uitgeklauterd. Helaas om wel nog terugvallen te hebben, het is af en toe nog steeds een 'strijd' maar het gaat goed. Je kan hier uitkomen, en je hoeft dit niet alleen te doen. Als je meer wilt weten, of wilt kletsen, stuur me gerust een pb.
Mee eens! Ik herken het gevoel ook helemaal, had op den duur ZO het gevoel in een isolement te zitten.Vond ook geen werk, etc... Ben toen ook huishoudelijk hulp geworden. Nu sinds maart, en vind het super leuk! Wou vroeger altijd in een winkel werken, volg daar nog steeds een thuisopleiding voor (misschien ook een ideetje?), maar begin meer en meer te denken dat ik het in een winkel nooit zo goed krijg. Word best goed betaald, kan zelf m'n uren indelen, vooral bij ouderen mensen idd veel kletsen en koffie drinken. Heel veel sterkte, ik weet hoe je je voelt, maar vooral; ik weet ook dat je er weer uit kunt komen! En als je het echt niet trekt, ga alsjeblieft met iemand, wie dan ook, praten! En schaam je vooral niet!!! Dikke knuffel!
Nou ik zal dan de eerste stap maar ff zetten met veel pijn en moeite maar ... Ik ben Feeling down ( TS )... * word nu rood * Ik ben nav tips hier van meiden bezig om mezelf uit het cirkeltje te werken .. Heb me voorgenomen dat ik iedere dag ff naar buiten ga met of zonder die kleine, als die kleine op de creche zit ga ik lekker zwemmen ( voor het afvallen ed ) het werk zoeken heb ik even op een laag pitje gezet want daar word ik moedeloos van .. dat komt wel goed .. Ik ga na het weekend ook aan de bel trekken bij de ha want zo wil ik niet verder, het zal een lange en moeilijk weg worden voor me maar ik kom er wel .. Thanx voor alle tips en adviezen ..
superstoer dat je er vooruit komt wie je bent! Je hebt nu al 2 stappen ondernomen op je weg naar herstel! De eerste stap was toen je je verhaal anoniem deed en de tweede dat je je bekend maakte. Hardstikke goed van je dat je elke dag even naar buiten gaat/iets onderneemt. Ook heel goed dat je toch naar je huisarts gaat. Verstandig ook dat je het zoeken naar werk even op een laag pitje zet. Die energie kun je beter aan jezelf besteden. het zal niet makkelijk zijn en met ups en downs gaan, maar het zal vast goedkomen met jou! In ieder geval wens ik je heel veel sterkte en geluk. *knuffel*.
Dankjewel .. Het voelde niet goed dat ik het anoniem had gedaan , het voelde als liegen dus vandaar mijn eerlijkheid ..