Hoi meiden, Mijn man kan soms zo bot uit de hoek komen. Het lijkt alsof hij niet weet hoe hij de juiste woorden moet gebruiken, waardoor dingen er veel harder uitkomen dan bedoelt. Ook kan hij zich op bepaalde momenten moeilijk inleven in bijvoorbeeld de emoties van de kinderen en wat daarbij gepast is bij hun leeftijd. Zijn verwachtingen van de kinderen zijn vaak veel te hoog en houdt geen rekening met hun ontwikkeling en wat daarbij normaal is. Onze oudste is een gevoelig meisje, hb en zit best wel in de knoop ivm school. Vanmorgen weer compleet in de stress ivm de cito's natuurlijk. Op zo'n moment is zowel hij als ik heel begripvol, leggen talloze keren uit dat het allemaal echt niet uitmaakt hoe ze die cito maakt etc. Maar onder het mom van 'begrijpen waar het vandaan komt' zegt ie: Maar wat is nu het probleem? Is het eigenlijk gewoon te moeilijk voor je? Ben je nou te goed of misschien juist te slecht? (Ze weet overigens niet dat ze hb is. Wel dat haar hersens iets sneller en creatiever denken, waardoor zij anders over dingen nadenkt) Even wat achtergrondinfo; dochter is heel perfectionistisch en faalangstig. Jullie kunnen je voorstellen welk effect zo een opmerking heeft.. Als ik hem erop wijs dat ik begrijp wat hij bedoelt, maar ik zijn woordkeuze niet zo handig vind, dan heb ik het weer gedaan en irriteer ik hem. Gevolg is dat er een bom aan spanning heerst, dochter die schreeuwt omdat ze echt niet naar school wil, man die daar opgefokt van raakt en ik probeer het allemaal een te sussen om dochter nog relatief rustig naar school te krijgen. Een paar weken terug had ze een periode dat het heel slecht ging op school, ze wilde niet meer leven als ze nog langer naar school moest...(we hebben hulp voor haar nu) Waarop hij voor bedtijd nog even tegen haar zei: ' je moet echt gewoon zeggen als je ergens mee zit, want dan kunnen we je helpen. Als het zo doorgaat zit je straks op een school voor probleemkinderen' Ik kon wel door het plafond schieten van frustratie... De ideale omstandigheid hier is als er alleen maar harmonie is. Dan is hij de allerleukste vader voor ze. Maar op het moment dat er bij één van de kinderen iets is dan kunnen er eigenlijk 3 dingen gebeuren: - Hij zorgt juist voor rust in de tent. - Hij reageert heel onhandig - Hij raakt geïrriteerd, kapt meteen alles af en trekt soms alle beloftes die hij maakt weer in. Daar raakt vooral de jongste soms van overvallen. Hij is natuurlijk wel eens eigenwijs, maar de reactie van mijn man is niet in verhouding met het typische gedrag van een 4-jarige, waardoor mijn zoontje vaak heel erg schrikt en zich schuldig voelt. Anderzijds is het ook weer zo dat mijn emmertje weleens overloopt ivm de zorgen over onze dochter icm mijn werk als zzp'er. Ik regel echt alle zorg voor haar. Hij is wel heel betrokken, maar op eigen initiatief dingen uitzoeken en regelen doet ie niet. Hij zou niet weten waar hij moet beginnen denk ik. Hij draagt zijn steentje dan weer bij door eerder bijvoorbeeld naar huis te komen om mij te ontlasten, wanneer nodig, en dan gaat hij leuke dingen doen met ze doen. Als ik zeg dat ik dit weekend een heel weekend in een vakantiepark wil gaan zitten, zou hij daar geen enkele moeite mee hebben en gunt me dat gewoon. Wat moet ik hiermee? Therapie heb ik al eens geopperd omdat die botte opmerkingen echt wel een ding zijn. Niet alleen naar de kinderen, maar ook naar mij.
Ik weet te weinig van de situatie...maar als ik het zo lees is jou man misschien wel heel erg hetzelfde als jou dochter. Als de druk te hoog wordt gaat hij onhandig om zich heen slaan ( niet letterlijk uiteraard). Verliest controle over de situatie en weet dan niet wat te doen en zeggen. Dan komt er iets uit wat niet altijd handig is. Zoiets denk ik.
Hmm, eerlijk gezegd vind ik therapie een beetje overdreven. Het zijn voor jou en jouw dochter misschien niet de meest subtiele woorden, maar ja zo denken mannen wel vaker. Ik heb ook een gevoelige dochter en vaak gaat mijn man daar ook in mee. Maar soms schiet hij echt eens uit z'n sloffen en zou hij ook zo'n dingen zeggen. Ik laat dat gewoon gebeuren. Vaak is het de aanleiding voor een grote huilbui bij onze dochter, maar vaak is de lucht daarna wel even opgeklaard en kan ze de zaken wat meer in perspectief zien. Soms is het eens goed haar uit haar oneindige getob en gejammer te halen. Soms heeft ze eens nood aan een schop onder haar ..... Soms helpt het niet om steeds begripvol te zijn, want dan wentelt ze zich bij wijze van spreken in haar zelfmedelijden. Zo'n 'botte' opmerking zet haar soms eens terug met haar voeten op de grond. Ik laat meestal de opmerking even voorbij gaan en ben er dan voor haar om de uitspraak van haar vader te duiden, er een positieve boodschap in te vinden, ... vaak is het een aanleiding voor een goed gesprek. Ik spreek nu natuurlijk voor mijn man en onze dochter. Maar ik wou dit toch ook eens meegeven. Ik denk dat mannen wel vaker sneller het gevoel hebben van: 'nu is het genoeg geweest, je stelt je aan,...'. En al komt dat soms bot over voor onze dochter (en eerlijk gezegd soms ook voor mij) is dat echt soms wel een eye-opener. Probeer het misschien zou eens te bekijken en er een positieve boodschap in te zoeken.
Ik zou zeker blijven praten met je man, zodat hij beter ziet wat er speelt en daar ook beter op kan reageren. Maaaar die botte opmerkingen zullen wel blijven, denk ik. En dat is ook niet erg, dat is juist heel leerzaam. Niet iedereen reageert overal handig, weldoordacht en met veel geduld op. Soms flappen ze er ongeduldig iets uit. Dat hoort er gewoon bij in mijn ogen
Ja ik kreeg ook gelijk het gevoel dat dochter&vader misschien een beetje te veel op elkaar lijken, terwijl ik niet precies kan aanwijzen waar ik dat lees dan. Het lijkt mij een goed idee om iets te doen in een vorm van gezinstherapie, omdat de moeilijke situaties waar jullie in zitten best wel veel stress kunnen veroorzaken. Voor je andere kind(eren) heeft het hebben van een zus met moeilijkheden ook een effect, mijn zus heeft het er heel moeilijk mee gehad dat de aandacht vroeger heel erg uit ging naar mijn gezondheidsproblemen. Het kan dus voor jouw emmertje, je oudste dochter en je andere kind(eren) heel waardevol zijn om eens naar die relaties te kijken. En uiteraard kan je man zo te horen nog het eea leren... Maar misschien als je het niet helemaal brengt vanuit zijn incompetenties, maar vanuit het belang van het hele gezin, dat hij dan ook iets makkelijker mee gaat in het idee.
Misschien moet je zowel je man als je dochter iets minder op de huid zitten. Maakt het rustiger voor iedereen, ook voor jou. Het feit dat je dochter HB is betekent dat ze haar hele leven om moet gaan met mensen die opmerkingen maken die ze niet kan plaatsen, of dat mensen opmerkingen maken omdat ze 'anders' is. Dus ik zie wel wat in de (onbewuste) benadering van je man want zo zal ze waarschijnlijk vaak benaderd worden. Help haar met haar faalangst en HB, en dat helpen kan soms ook een figuurlijke schop onder de XXXX zijn. Maak het niet een groot ding, het is geen ziekte he? Gewoon iets waar zij mee om moet leren gaan want de reacties van de buitenwereld (inclusief zowel jij als je man) zijn niet te sturen.
Mijn man is heel eeg rationeel en kan rechtlijnig zijn. Hij noemt het zelf nuchterheid... We hebben afgesproken dat als er in de toekomst zulk soort dingen onstaan en hij merkt dat hij zo bot reageert zich er gewoon even niet mee bemoeid, zolang hij dat niet onder controle heeft. Dan is er geen stres of dan zijn er geen botte uitspraken. Misschien een idee voor je man? Als mijn man A zegt weet ik vaak dat hij B bedoelt. Ik vraag dan expres, heb je er over nagedacht? Is dat echt wat jij bedoelt? 9 van de 10 keer stelt hij zijn uitspraak bij en klinkt het allemaal een stuk aardiger. Ik attendeer hem er dus constant op. Het werpt zijn vruchten af en denkt nu (vaak) wel 2 keer na voordat hij wat zegt.
Ik probeer het juist zoveel mogelijk te laten, maar hij betrekt mij er zelf in door in hun bijzijn te gaan discussiëren over hen. Achtergrondinformatie is natuurlijk weinig, maar hij kan heel erg kwetsend zijn. Hier zeg ik ivm privacy liever niets over, maar hij is een aardige bron van spanning Hb is natuurlijk geen ziekte. Maar dochter ervaart zoveel stress door school dat ze depressief raakt, ze ziet wazig door de stress en heeft standaard koorts tijdens citoweken. Dit is geen aanstellerij... Als je dan - onbedoeld - van je vadet te horen krijgt dat het allemaal aan jou ligt, is dat natuurlijk niet heel bevordelijk voor de faalangst.
Snap ik, het is ook geen anstellerij. Maar misschien verduidelijkt het wat dat ik hier nooit van af ben gekomen. Zelfs op de universiteit alle tentamen weken met koorts, overgeven, stress etc doorgebracht. Ik kan nog steeds niet heel makkelijk met stress omgaan. Maar het is iets wat bij mij ligt, ik ben opgevoed dat ik niet kan verwachten dat een ander zich zodanig aanpast dat het makkelijker wordt voor mij. Want geloof me, met HB en faalangst helpt helemaal niets wat anderen doen om het makkelijker te maken. je hebt gewoon persoonlijk twee keuzes: duiken en de situatie ontwijken, of door de zure appel heen bijten. Mij is geleerd om door de zure appel heen te bijten. Helaas blijft hij altijd even zuur. Als je dat aan je dochter mee kunt geven helpt het al heel veel.
Ik vind gezinstherapie dan wel een heel goede tip! Want dit zit tussen jouw man en dochter, het is niet enkel het botte van je man, maar ook hoe je dochter dit opvat. Ik denk dat het heel nuttig is samen naar de dynamiek van het hele gezin te kijken en dan ook samen leren om te gaan met elkaar (dus iedereen met de botte opmerkingen van je man, je man ook weer juist met oa de heftige stress van je dochter etc).
Natuurlijk is het geen aanstellerij! Zij voelt echt wat ze voelt en lijdt er zelfs fysiek van. Maar mensen (en mag ik zeggen vaak mannen?) zien dat wel vaak/snel zo. En jij kan haar helpen om haar te leren omgaan met opmerkingen daarover. Om die te duiden, te plaatsen, positief te gebruiken,... Het heeft geen zin om daarover te discussiëren met diegene die die opmerking maakt. Want de gevoelens van wie die uitspraak doet zijn ook echt! Hij voelt ook echt irritatie, hij voelt ook echt de onmacht,... Zelf niet reageren op zijn uitspraken waar de kinderen bij zijn, even laten overwaaien en dan op een rustiger moment een goed gesprek aangaan met jouw dochter zal veel spanning rond uitspraken weg doen gaan.
Lieve dames, het was niet zo handig hier een topic over te openen. Ik kan te weinig achtergrondinformatie geven waardoor het nu een vertekend beeld geeft. Mijn man is jarenlang vele malen erger geweest dan dit (heel kleinerend), maar daar zijn we redelijk uitgekomen. Toch neem je dingen daaruit mee, waardoor ik continu op scherp sta. Mijn emmertje loopt inderdaad heel erg over en ik merk dat ik, ondanks dat jullie een mening vormen obv deze info, daar weer druk over ga maken. Ik wilde even m'n ei kwijt, de zorgen om mijn dochter zijn zo overheersend dat ik misschien overtrokken reageer op alles, ook op mijn man. Ik moet ook eens leren dingen loslaten. Bedankt voor jullie input!❤️
Ik herken het wel een beetje van mijn ex. Die kan zich niet verplaatsen in de kinderen, waardoor het nog wel eens botst. Hij gaat gerust in discussie met de 2 oudste. En idd die beloftes intrekken doet hij ook. Waardoor mijn dochter het vertrouwen in haar vader is kwijt geraakt. Papa liegt toch, zegt ze. Maar aan de andere kant is het de leukste vader die ze maar kunnen wensen. Hij doet veel leuke dingen met ze en het kan niet gek genoeg. Wij vermoeden dat er meer aan de hand is met hem, maar hij weigert hulp en onderzoek. Ik sta kwa zorg voor de kinderen er eigenlijk altijd al alleen voor. Mijn middelste heeft ASS. Ik heb verder geen tips voor helaas.
Ehm... als ik mijn man wijs op een "niet zo handige woordkeus" waar het kind in kwestie bij is... dan is hij (terecht) niet blij met mijn opmerking en heb ik geheid een situatie gecreëerd waarin het betreffende kind ons tegen elkaar uit probeert te spelen want we zijn niet 1 team... m.a.w. Fikse ruzie in de tent, een kind overstuur en de spanning om te snijden.
Maar...waarom weet je dochter niet dat ze hb is? Lijkt mij verdraaid moeilijk als je merkt dat je anders bent dan de "norm", maar dat geeneen volwassene aan jou uitlegt waarom je dan zo anders bent
Het is voor ons niet in te schatten hoe de vork echt in de steel zit ahv een topic hier, en ik denk dat zelfs als we midden in jullie leven zaten de oplossingen nog niet makkelijk te geven zijn. Ik noemde gezinstherapie zodat je er misschien eens oven na kan denken, maar doe vooral wat jij denk dat goed voelt, en probeer met je partner te praten. Misschien is dat weekendje vakantiepark niet eens zo slecht idee een hele dikke virtuele knuffel, weet dat jij niet de macht hebt om alles goed te maken hoe graag je ook zou willen. Je doet je best dus wees trots op jezelf!
Ik herken het best wel. Bij ons is het onbegrip; partner begrijpt vaak de reden van onderliggend gedrag niet. Dat komt door zijn opvoeding (mijn zwager is vele malen erger en botter). Het ergert mij ook dat dit vaak onnodig hysterische toestanden oplevert, vooral als dl moe is - rond bedtijd b.v. Ik wijs papa er gewoon waar zij bij is op, dat als 'ie niks aardigs kan zeggen hij beter niks kan zeggen (motto van school overgenomen). Dl corrigeert hem nu zelf al (Verder zijn we dol op hem hoor)
Ik heb het niet helemaal duidelijk uitgelegd denk ik. We weten het ook pas echt net een paar weken. Ze heeft van de hbdeskundige een hele goede uitleg gehad waardoor ze weet dat het 'anders voelen' echt wel begrepen wordt en logisch is. Ze snapt het ook heel goed nu en heeft hier eindelijk rust in. Ze weet dat haar hersenen sneller en creatiever denken dan de meeste kinderen. Ze weet ook dat het doordenken daar vandaan komt (dat is de oorzaak van het 'anders voelen'), maar we benadrukken vooral het positieve eraan. Maar ik wil voorkomen dat ze hb gaat koppelen aan 'alles weten' en heel slim zijn. Juist om nog meer onzekerheid en perfectionisme te voorkomen. Er doen op internet zoveel verschillende verhalen de ronde over wat hb inhoudt. Ieder hbkind is immers weer anders. Als zij op het internet tegenkomt wat sommige hb kinderen allemaal wel niet weten, gaat zij nog meer aan zichzelf twijfelen. Haar schoolresultaten zijn nou niet bepaald op hb niveau de Cito's al helemaal niet; daar scoort ze gerust 4-en en 5-en... Nu weet ik dat dat heel normaal is bij hbkinderen, en al zou ik praten als brugman, haar kan je er niet mee overtuigen.
Sneu, dat ze zo in de knoop zit. Doet ze nog andere dingen naast school, sport, muziek; iets om weer op te laden?