Beetje gekke vraag misschien, maar ik hoor veel van vriendinnen dat ze het anders hebben gedaan met de tweede of derde of vierde. Laten we het stukje bevalling en kraamtijd maar overslaan voor de ruimte ... Als ik ooit een tweede zou krijgen (is voorlopig nog geen sprake van helaas) zou ik misschien wel dingen anders doen. Ik zou denk ik wel in het openbaar gaan voeden. Ik zou misschien wel rapley met prutjes gaan combineren. Ik zou ondanks de 'goedbedoelde' adviezen van therapeuten en doktoren wel proberen te dragen. Ik zou het veel rustiger aandoen de eerste tijd en me niet laten opheuen op welk gebied dan ook. En ik zou niet voor alles meer zo zenuwachtig zijn, maar dat lijkt me logisch; alles is bij een eerste nieuw en dus onbekender, spannender, moeilijker. Oh, en als een tweede reflux blijkt te hebben, ga ik er echt wel voor zorgen dat ik vóór 4,5 maand serieus genomen word!
Hier is er al een tweede en ik heb het niet veel anders gedaan. Ik ben wel wat relaxer, want tenslotte is het bij de eerste ook goed gekomen. Bij een derde zou ik het eigenlijk hetzelfde doen.
Je eerste zin herken ik ook in mijn omgeving, de vriendinnen vertellen dan wel vaak dat sommige dingen haast niet uitvoerbaar zijn met meer dan 1 kind, dus dat de tweede of derde dan een net andere 'behandeling' krijgt. Wat ik anders zou doen: - ten eerste hopelijk een enigszins normale kraamtijd MET kind (maar dit heb je zelf nooit in de hand), - ik zal (zou) alles op alles zetten om minstens een jaar te voeden, - de eerste weken de baby zvm bij me houden, maar dat zou nog een uitdaging zijn met nog 3 kids in huis, - relaxter zijn (dat is idd meestal bij een tweede zwangerschap/ kind), - echt genieten van elke fase, - zelf ook meer rust nemen Qua opvoeding zou ik niks anders doen, onze 3 kinderen zijn tot zover prima 'gelukt', en wij zijn allemaal heel gelukkig met de manier zoals we het nu doen. Zg, ik ben heel benieuwd waarom jij rapley niet volledig zou doen de volgende keer? Had ik nooit bij je verwacht! (Misschien als een uitweg in de periodes van ziekte ed?)
Ik zou eerder gaan proberen van de nachtvoedingen af te komen, desnoods met gehuil. Nu heb we meer dan een jaar getobd met gebroken nachten. Als een volgend kindje weer zo'n melk-junkie wordt, denk ik dat ik na negen maanden de stekker uit de nachtvoedingen trek. Verder ben ik wel tevreden met hoe we het tot nu toe doen. Onze stijl van opvoeden 'past' blijkbaar prima bij ons kind, want we doen echt veel dingen zoals we het van te voren verwacht hadden. Maar wie weet is een volgend kind totaal anders, en zul je dus bepaalde dingen toch anders doen.
Ik ben met de tweede veel relaxter, voed veel in het openbaar (bij de eerste bijna niet gedaan), laat haar makkelijk bij iemand achter of door iemand oppakken, als ik even bezig ben en ze begint te huilen laat ik niet meteen alles uit mijn handen vallen om haar op te pakken....Vind het zelf wel prettig dat ik er nu zo in sta.
+ Ik zou geen keizersnede doen (haha, had geen keus hoor) zodat ik snel kon gaan dragen en de baby het hopelijk ook leuk zou vinden (deze wilde niet na een week of zes toen ik het aan kon). + Ik zou eerder 's avonds flesjes (bv, en later kv) gaan geven als het weer geen doorslapertje was en ook eerder ingrijpen (geen voeding geven en kort troosten etc) 's nachts. Nu pas ruim na haar verjaardag gedaan nl, en het duurde toen nog een half jaar voor ze doorsliep Verder zou ik het hetzelfde doen volgens mij hoor. Rapley full swing ondanks het lange weinig eten, dat is gewoon haar aardje volgens mij. Maar hier komt waarschijnlijk geen tweede
Wat ik bij de tweede anders doe: -Rapley, mijn eerste stopte niks in haar mond, ook geen eten dus feesrt ging niet door. (tis erg leuk!) -Blijf niet meer thuis voor het ochtendslaapje, maar alleen die van de middag als de oudste ook rust. Anders kom ik de deur niet meer uit. -Makkelijker geweest met oppakken/vasthouden door anderen. -Minder streng met leeftijdsgrens van bepaalde etenswaren (maar dan heb ik het over een weekje eerder hihi) -Slaapt (noodgedwongen) op onze kamer. Zou eigen plekje krijgen maar we vinden het nog steeds zo gezellig. -Ik geniet meer! Ik weet hoe str*ntvervelend peuters kunnen zijn dus deze leuke fase (1 tot 1,5/2) zuig ik helemaal in me op! Wat ik bij een derde anders zou doen; -Toch proberen bv te geven, misschien langer doorzetten. -Ben nu thuismama, dus ik zou niet meer gaan "jakkeren/jagen". Heb nu weleens het idee dat ik van mijn tweede veel gemist heb door chronische moeheid van al het gejaag.... zo zonde. -Weer op onze kamer laten slapen. Maar er komt zeker weten geen derde.
er zijn 2 dingen die ik bij de tweede anders heb gedaan als bij de eerste, bij de eerste kwam mijn schoonmoeder de eerste 6 weken ELKE dag en bleef dan de hele avond tot onze kleine jongen in bed lag,werd er echt gek van, en overal maar mee bemoeien, dan wouden we niet meer, we hebben toen ze na 10 dagen nog kwam gezegd dat we dit niet zo willen en haar gezegd dat ze gewoon zo nu en dan langs kan komen maar wij ook moeten genieten en wennen aan ons nieuwe gezinnetje, en de eerste hebben we potjes gegeven tot 1 jaar, en daarna wou hij niet meer eten tenzij het gepureerd was, dus stukjes eten deed hij niet, hij was 1,5 toen hij eindelijk een beetje stukjes ging eten dus hebben we bij onze dochter gekozen voor rapley
Ik heb al een tweede en doe al wel dingen anders/heb dingen anders gedaan dan bij de 1e: - 7 maanden bv gegeven, bij de 1e helemaal niet (bewuste keuze overigens) - ik kan hem wat makkelijker bij anderen achterlaten dan mijn dochter op die leeftijd. - kan wat relaxter omgaan met wat gehuil/gejengel Maar toch, bij een eventuele 3e (die ik tzt erg graag zou willen) zijn er tóch nog dingen die ik wel anders zou (willen) doen. - Mijn zoontje huilde veel op het begin, ik ben pas met ruim 2 maanden naar de ha gegaan, bij een 3e zou ik eerder gaan als mijn gevoel me zo duidelijk zei dat er iets mis was met mijn kind - ik zou nog wat langer bv willen geven, ook met kolven op het werk, wat ik bij mijn zoontje niet heb gedaan (net nieuwe baan, voelde me er niet fijn bij) - tóch nogmaals proberen te dragen in een doek of draagzak als een Beco oid. Ik heb bij mijn zoontje een doek geprobeerd, maar hij vond het echt vreselijk. Achteraf gezien denk ik dat dat kwam omdat zijn nekje helemaal vast zat (vandaar ook het vele huilen). Dus nou ja, niks schokkends, maar toch wel wat aanpassingen. Ik heb voor mijn gevoel ook helemaal niet echt van mijn kraamtijd en de eerste paar maanden kunnen genieten van mijn zoontje (én mijn dochter!), mede omdat hij zoveel huilde, mijn dochter ook nog klein was (14 maanden toen hij werd geboren) en ik het haar dus ook niet uit kon leggen, waardoor ik regelmatig met 2 hysterisch huilende kinderen zat . Daar kwam nog bij dat mijn man en ik even in een moeilijke periode zaten, dus dat droeg ook niet echt bij aan mijn pasgeborenbabygeluk .
Nou, omdat zoonlief alleen losse dingen eet; dus geen samengestelde maaltijden. Ik denk dat dat echt een Rapley-erfenisje is. Als wij spaghetti of nasi of chili aten, gaf ik alle ingredienten los. Hij heeft een korte periode hele borden chili en macaroni en bami weggewerkt (met handen of lepel), maar nu alweer een hele tijd niet. En hij eet nog steeds graag met zijn handen. Hij kan met bestek eten en doet het ook als ik het vraag, maar pakt de broccoli en penne het liefst met zijn handen en dat vind ik op deze leeftijd niet meer nodig.
ik zou bovenal minder naar het cb luisteren die hebben wel beslissingen "geindoctrineerd" waarvan ik achteraf denk "had ik dat geweten! dan had ik het NOOIT gedaan" bijv. overgaan op flesvoeding met 6mnd, de tips mbt huilen hoeven dan ook niet meer en tja.. nog wat meer van die dingetjes @zogelukkig: mja ik had denk ik als ik had geweten dat rapley had bestaan op dat moment.. gewoon nasi als zijnde nasi gegeven niet als losse stukjes en dat hij het liefst met zn handen eet.. tja dat doen veel kinderen volgens mij. maar wel lastig als hij geen samengestelde maaltijden lust wij eten dat wel echt heel vaak
Hier is een tweede ook niet aan de orde en ws ook nooit meer. Maar als ik het over zou doen: -Ik zou niet meer zo lang doorgaan met bv (15mnd) ten koste van mezelf. -Eerder doorzetten met slaaptraining (als het nodig is natuurlijk), ipv zo lang door blijven emmeren, terwijl toch niets anders werkt. Verder zou ik weinig anders doen. Ik heb niet het idee dat ik heel bang, moeilijk en terughoudend ben geweest, maar dochter was als baby gewoon erg pittig. Door een enorm zware zwangerschap (HG) vond ik alles wel meevallen, maar daardoor zag/voelde ik mijn eigen grenzen niet. Als peuter gaat het allemaal veel makkelijker, muv een paar korte fases. Ieder kind is toch anders, dus de dingen die ik nu heb geleerd en op een bepaalde manier aanpak, kunnen mogelijk bij een tweede heel anders zijn. Als het bijv heel makkelijk slaapt, maar een moeilijke eter is ofzo.. Of het kind reageert heel anders en heeft dus een andere aanpak nodig. Als baby moest ik heel streng en consequent zijn, maar als peuter heeft mijn dochter veel meer vrijheid nodig. Bij een ander kind moet het mogelijk andersom Ik kan me wel voorstellen dat je wat makkelijker wordt als de oudste nog redelijk jong is, omdat het anders geen doen is. Maar ja, ik sleepte mijn dochter als baby ook al overal mee naartoe, was niet moeilijk met dat anderen haar oppakten ofzo en liet en laat haar geregeld ook wachten. Ik liet haar als baby niet makkelijk achter bij anderen, maar dat had vooral te maken met dat ik de enige was die haar kon troosten en ik wilde haar niet bij een ander laten huilen, daar kon ik echt niet tegen. Maar goed, ik moet er momenteel sowieso niet aan denken om al die fases weer opnieuw te moeten doorlopen. Ik kijk niet sentimenteel terug naar het verleden en heb altijd heel erg zin in nieuwe dingen. Ik vind het heerlijk dat ze groter wordt.
Hier met Rapley toch een fase van juist samengestelde maaltijden willen eten, en nog steeds wel vind ze dat lekkerder dan los vaak.
Eigenlijk niets.. misschien dat ik meer rust zou nemen. Dat was ik bij de 2e wel van plan maar zij werd ziek en toen gingen we 11 dagen het ziekenhuis in. Spannende tijden.
Hier ook veel gerapleyd, maar ook wel wat prutjes erbij. Meer omdat ik het leuk vond en dochter toch al graag alles in dr mond stopt(e). Ze is en was altijd een goede eter, dus dat ging dan ook prima. Ze eet wel nog steeds graag met haar handen
@cygnet: mja en zo zie je maar dat je nisk echt kunt plannen.. maar ik heb toen ze zo huilde iets vaker naar mezelf moeten luisteren dan naar het cb en ergens diep van binnen baal ik daar wel van. maar toen dacht ik nog dat ze snapten waar ze mee bezig waren en meer ervaring hadden dan ik. nu zou ik gewoon zelf ook wat meer ervaring hebben.. zowel met cb als met babies.. dus ja dat zou wel anders gaan denk ik.
Ik hoop nog heel erg op een tweede. En ik denk dat ik zou proberen nog iets langer bv te geven. Tot een jaar. Ik werk nu dichter bij huis, dus zou minder hoeven te kolven wat het makkelijker zou moeten maken. Verder wat strenger met nachtvoedingen en meer op basis van mijn schema voeden ipv op basis van zijn/haar wensen. Ik denk dat het in het begin heel belangrijk is om het kind te volgen, maar op een gegeven moment zou ik meer gaan sturen. Ik denk dat dat meer ruimte oplevert. Verder hangt een en ander ook wel erg af van het karakter van het kind. Ik denk dat een goede opvoeding gebaseerd is op jouw normen en waarden en zijn/haar karakter. En dat kan dus betekenen dat sommige keuzes per kind anders zijn.
Wij ook ... Tussen 6 en 12 mnd gaf ik losse groenten en aardappel of volkorenpasta of plakrijstballen. Daarna at hij ook gewoon samengestelde maaltijden met zijn handen: ik deed alleen de pittige kruiden achteraf erbij voor ons. Maar hij deed echt een moord voor chili bijv. Nu heeft hij ook problemen met zijn darmen die op gegeven moment echt voor een dieptepunt zorgden en hij heeft volgens mij ook bepaalde voeding gekoppeld aan buikpijn. Niet dat milde chili of nasi an sich problemen veroorzaakten, maar de buikpijn kwam vooral 's nachts, dus na het eten en dat was zijn associatie: eten veroorzaakt buikpijn. Hij is toen tussen 18 en 24 mnd helemaal gestopt met avondeten. Nu eet hij dus weer met de pot mee en proeft ook steeds meer groente (jeuh!) maar wel dus los. Nu zijn wij dus ook niet van die agv-eters, dus is het wel lastig.
Ik heb juist in eerste instantie weinig van het CB aangetrokken en zelf alle methodes uitgeprobeerd die ik kon vinden.. Maar uiteindelijk heeft het CB me wel erg geholpen om door te kunnen zetten met de slaaptraining.. En dat heeft als enige echt goed geholpen. Al denk ik zelf dat als ik eerder gestopt was met BV, ze niet zo afhankelijk was gebleven van mij (was alleen te troosten met bv, toen ik stopte ook veel beter op andere manieren én vervolgens ook door anderen) en het slapen daardoor misschien ook juist eerder makkelijker was gegaan.. iig voor mij persoonlijk wat minder zwaar was geweest. Compleet t tegenovergestelde dus!!