my sis is pregnant......... shoot me.

nogmaals ik zeg niet dat je het hatelijk bedoeld.. Maar dat het hatelijk overkomt.. Je voelt wat je voelt, ik zeg alleen hoe het kan overkomen..

 

Laten we hopen dat je huisarts jou doorstuurt, maar dat zal wel denk gezien jullie situatie
Succes ermee lieverd, en hopelijk snel een plakkertje

 

Meid ik weet hoe je je voelt. Mijn zusje kwam mij afgelopen zomer vlak voor hun bruiloft vertellen dat ze zwanger was (wij waren toen al ruim 1,5 jaar bezig incl. mmm). Ik ben op dat moment zo boos en verdrietig geweest maar mijn zusje en ik hebben elkaar de tijd en ruimte gegeven om het te verwerken. Jaloers was ik zeker maar ik kon na een tijdje oprecht blij zijn voor haar. Ook toen ik wist dat het een meisje zou worden wist ik al dat dit kleine meisje heel speciaal voor me zou worden.
In december kwam ik erachter dat ik zelf eindelijk zwanger was! Mijn zusje was super blij. Onze kindjes zullen straks een leeftijdsverschil hebben van 5 maanden en dit is geweldig.

Het advies wat ik je wil geven is: praat met je zusje hierover en vraag om tijd en ruimte om dit nieuws te verwerken. Ook als ze straks wat verder is in haar zwangerschap en je merkt dat ze het er teveel of te weinig over heeft en je dit teveel wordt trek aan de bel. Want ik had en heb een bijzondere band met mijn zusje maar was een tijdje bang dat hierdoor deze band kapot zou gaan en toen ik deze conclusie trok kwam ik tot de ontdekking dat de band met mijn zusje belangrijker was dan wat dan ook.
Nogmaals vraag tijd en voor je het weet ben je zelf ook zwanger en anders als alles goed gaat probeer straks een bijzondere band met je neefje of nichtje op te bouwen.

 

Ik denk inderdaad dat je misschien wat ongelukkig verwoord hebt maar dat je absoluut niet het verkeerd bedoeld. En het is ook heel verdrietig als het voor je gevoel niet lukt.
Wij zijn zelf ruim 2 jaar bezig geweest, daarin heb ik heel wat zwangerschapsaankondigingen gehad. Ik kon eigenlijk altijd wel heel blij zijn voor anderen. De laatste 3 maanden voordat ik zwanger raakte merkte ik wel dat het me echt steeds meer begon te raken. En dat ik soms ook even het een plekje moest geven dat het bij ons maar niet lukte. Het feit dat we twee jaar bezig waren, boezemde me aardig wat angst in dat het bij ons niet meer zou lukken...
Helaas heb ik ook een vriendin die al anderhalf jaar bezig is ondertussen. Ze gaat vaak door mijn gedachte. Als zij zich zo zou voelen zoals jou dan zou ik haar dit niet kwalijk nemen maar zou ik het wel fijn vinden om te weten. Ik zou haar dan ook kunnen steunen, want hoewel ik dol gelukkig ben dat het ons gelukt is, houdt het me enorm bezig dat het bij hun nog niet gelukt is. Dus misschien moet je het gewoon met haar bespreken en de tijd nemen om het even een plekje te geven.
En hopelijk kunnen jullie snel samen zwanger zijn en blijven...

 

Meiden,

Ik weet dat dit mijn geopende topic niet is maar wat een "heerlijke verhalen" wat geeft mij dit weer moed om door te gaan in de MMM !! Ik denk ook zoooo vaak dat het nooit meer gaat lukken! Maar als ik dus zo bij jullie hoor is alles nog mogelijk! Wat een heerlijk nieuws! Allebei proficiat met jullie zwangerschap!

 

Je gevoel snap ik heel goed
Maar kijk wel uit dat je het haar niet laat merken
Toen ik van de zomer vertelde dat ik zwanger waswerd er ook negatief/jaloers gereageerd dit heeft er toen echt bij mij in gehakt
Mijn zwangerschap bleek niet goed te zijn maar door de jaloerze reactie van de begintijd niet echt kunnen genietenen
Vraag je af of je dat wil veroorzaken
Praat normaal met haar er over en veroordeel haar niet om dat zij wel meteen zwanger is
Jullie tijd komt nog wel en als het helpt laat je bij de zwangerschap betrekken

 

Dank je wel voor je lieve woorden. Blijf hoop houden en juist op het moment dat je het niet verwacht is de verassing het grootst. Dikke knuffel en veel sterkte.

 

Zoiets wilde ik ook zeggen. Hoe moeilijk het ook is, laat niet teveel merken dat je jaloers bent. En anders, praat er rustig over.
Ik maak dit mee vanaf " de andere kant". Goede band met mn nichtje, mailden,sms ten en chatte veel met elkaar. Ze had altijd intresse in mn 1e zwangerschap enz.
Zij is nu meer als een jaar bezig en nog niet gelukt. Ik voor de 2e keer in 1x zwanger. Ze vond het moeilijk maar wel leuk voor me. Zei ze. Op dit moment is het zo ver dat er nauwelijks tot geen contact meer is. Ze doet anders tegen me, negeert me, reageert niet meer op site waar we samen zitten. Kreeg een sms je waarin stond:"nou, gefeliciteerd dan maar he". Op internet las ik dat ze het helemaaal niet leuk vond dat ik zwanger was. En dit alles is hard hoor. Erg hard. Ik probeer mn zwangerschap er niet door te laten verpesten maar het gebeurd toch een beetje. En echt, ik vindt het heel rotvoor haar. Maar dat houd niet in dat iemand mn als grof vuil hoeft te behandelen. Hoe moeilijk iemand he ook heeft, ook dan zijn er grenzen.
Ik vindt het heel erg maar het is nu zover dat het me nog weinig doet hoe haar mmm loopt en of ze nog zwanger raakt......

 

Ik snap hoe je je voelt. Ik krijg ook steeds te horen dat anderen zwanger zijn en vraag me af wanneer onze tijd eens is. Ik gun het anderen, maar onszelf ook zo hard..

En vandaag kreeg ik weer een verhaal te horen over een zwangerschap bij mensen die niet aan kinderen dachten, maar met wederzijds instemmen een keer onveilige seks hadden. Dat houd je toch niet voor mogelijk, dat wij het allemaal al maanden zonder anticonceptie doen en het lukt niet, en anderen worden zwanger van één keer onveilige seks. Dat zit me dan ook echt niet lekker.

Ik snap dus echt wel hoe je je voelt, en ook de af en toe negatieve gevoelens die je erover hebt. Tegenover je zus; Probeer inderdaad gewoon blij voor haar te zijn en zorg dat je er niets uitflapt waar je later spijt van krijgt.. En veel sterkte.

 

Ik snap wel hoe je je voelt. Alleen liep het bij mij iets anders. Ik zat bloedend naast het kraambed van mijn zusje. Toen zij aan het bevallen was bleek het bij mij weer goed mis te zijn (2e x BBZ). Die avond heb ik echt heel erg moeten slikken. Alle aandacht ging (uiteraard!!) naar haar, haar man en hun kindje. En ondertussen voelde ik me diep, diep ongelukkig.

Gelukkig had ik al een kindje, daar haalde ik veel troost uit, en was dit haar eerste. Plus ik werd voor het eerst tante!! Daar werd ik wel helemaal happy van! Dubbel gevoel dus.

In die tijd was een goede vriendin van me ook zwanger trouwens. De eerste keer dat het bij mij mis ging bleek er slechts een week verschil tussen ons in te zitten. Dat vond ik toen ook heel moeilijk, zij ook. Vooral toen haar kindje elk moment geboren kon worden en ik nog steeds met lege handen stond. What could have been... Maar we hebben altijd onze weg er in gevonden. Heel simpel door eerlijk te zijn. Want je gunt het elkaar toch onwijs!

Mijn zusje is ondertussen ook weer zwanger, dit keer kom ik echter met 2 kindjes op bezoek. Al zal ik vast nog even stil staan bij hoe ik, nog geen 2 jaar geleden, aan haar kraambed zat...

xxx

 

Dankjewel lieve meid! Doet me heel goed!!! Onze tijd komt vast wel!! Fijne zwangerschap gewenst!! X

@de rest vd meiden, wat een heftige verhalen! Hele dikke knuffel oor jullie allemaal!

 

Mijn broer en schoonzus werden afgelopen jaar verrast met de zwangerschap van hun 4e kindje. Ik zag ook groen van jaloezie. Ik had tranen in mijn ogen tijdens de kraamvisite. Een dag later bleek ik zelf zwanger. Helaas ging dit compleet mis. We zijn nu bijna 30 maanden onderweg, en iedereen om mij heen is inmiddels bevallen. Mijn broers en zussen hebben gezamenlijk 13 kindjes!! Door me daar op te focussen word ik echt niet meer of minder zwanger. Ik probeer me te richten op dingen die ik wel heb, dingen waar ik zelf invloed op heb. Je hebt recht op je verdriet hoor meid. En begrijp me niet verkeerd, maar uiteindelijk ben je zelf ook verantwoordelijk voor (een deel van) je eigen geluk.

Heel veel sterkte meis!

 

Ik snap het gevoel,. Heb ook alleen maar zwangere schoonzussen om me heen en overal gaat het over baby's. Wij zijn al langer bezig dan zij allemaal bij elkaar. Dat voelt oneerlijk en maakt verdrietig. Het is niet zo dat ik het hen niet gun, maar soms is het wel moeilijk om blij te zijn, want ik gun het onszelf ook zo!

 

Jeetje wat erg voor je.. In onze vriendengroep zitten ook veel zwangere & bevallen mensen. Het is wat je zegt niet dat je het ze niet gunt, maar het doet pijn! Ik zit dan constant met de vraag in mijn hoofd 'waarom wij niet & zij wel?'. Trouwens ik doe dan meestal iets afstandelijker met al dat gebeuren, want niemand weet het van ons dat we aan het proberen zijn, maar praten ons wel zwanger zeg maar.. Of het ergste vind ik dat de nichtje van mijn vriend door het aandringen van mijn schoonmoeder (die wel weet waar we mee bezig zijn) mij liet voelen hoe haar baby schopt, nou ik kon wel in tranen basten! Ik snap je helemaal, ik probeer het 'op te lossen' door er een beetje afstand van te nemen & niet te geïnteresseerd te klinken want ik trek het niet om er over te praten laat staan babys kijken of wat dan ook..

 

Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt.
Toen wij bezig waren (al een tijdje) en ik alle onderzoeken moest ondergaan, waren er in mijn omgeving ook veel zwangeren.
Zelfs mensen die riepen dat ze dachten niet zwanger te kunnen worden en verrast waren dat ze zwanger waren... En die personen waren binnen 2 a 3 maanden zwanger en er waren er zelfs een paar bij die geen eens een vriend hebben.
Dat steekte bij mij nogal en was erg verdrietig daarom.
Ik heb op een gegeven moment wel echt in een vlaag van verdriet het personen niet gegund.
Maar achteraf had ik daar heel veel spijt van. Het was meer mijn verdriet dat het bij mij niet lukte en ik al die onderzoeken moest ondergaan, dan dat ik het hen niet gunde.

Ik heb dit wel besproken met deze personen en mijn jaloezie ook aan hen uitgelegd. Gelukkig begrepen ze mij wel en hebben ze mij in deze periode ook erg gesteund.

Dus misschien moet je eens aan je zus uitleggen hoe je je voelt. Ze zal het vast begrijpen.

Voor sommigen zal je bericht wat raar en hatelijk overkomen, maar zo bedoel je het natuurlijk niet. Het is een gevoel van verdriet dat diep in je zit dat het bij jou niet lukt, maar uiteraard ben je blij voor je zus en gun je het haar.

 

dit vind ik wel gemeen om te zeggen maar dat is mijn persoonlijke mening.
dat wil trouwens niet zeggen dat ik het niet gemeen vind wat zij gezegt/gedaan heeft.

@ts,
toen wij 2 jaar bezig waren met zwanger worden vertelde mijn zus dat ze zwanger was geraakt in de 2e maand.
tuurlijk het deed pijn om te horen dat zij wel zwanger raakte en ik niet, dit heb ik aan haar verteld en hebben we samen ff flink zitten janken.. maar nooit heb ik een gevoel van jaloezie of afgunst gehad.
probeer je zus uit te leggen hoe je je voelt, misschien geeft dit jou wat rust en kan je anders naar de situatie kijken.

 

Ik lees dit vanuit de andere kant. Ben nu zwanger van de tweede, wederom in de eerste ronde.
Binnenkort moet ik een van mijn beste vriendinnen gaan vertellen dat ik zwanger ben, en er is werkelijk niets waar ik zo tegenop zie als dat Een dag na de bevalling van de eerste kreeg zij bij de termijnecho te horen dat ze een ma had. Een half jaar later heeft ze nog eens een mk gehad en onderhand zijn we 1,5 jaar verder en lopen er allerlei onderzoeken waarom zie niet zwanger kan worden/blijven. En daar kom ik dan, in een zucht en een kreun zwanger van nummer twee. We werken ook nog eens samen en ze zal dus dagelijks geconfronteerd worden met dit nieuws.
Moet zeggen dat jullie verhalen het er niet makkelijker op maken... Kan echt wel janken. Bij het idee dat ik het haar moet vertellen en dat dat haar pijn zal doen, maar ook bij het idee dat ik dus m'n hele zwangerschap niet blij mag zijn/doen..

 

Het is best moeilijk, van beide kanten denk ik. Zeker als ik de reactie lees van Linn84. Want in principe denken wij alleen vanuit de 'andere' kant. Al ben ik wel van mening dat het per persoon verschilt. Ik was tegelijkertijd zwanger met me schoonzusje, erg leuk natuurlijk en zeker omdat ik dacht dat het onze band wat zou verbeteren want we hebben niet een hele goede band ofzo. Nou 2 weken later kreeg ik een miskraam dus weg dubbele vreugde. Toen kreeg ik te horen dat een vriendin van haar ook zwanger was van de 2de, was ineens 25 weken zwanger zonder het te weten en ze hebben geen eigen huis, schulden enz. mevrouw gebruikte drugs en antibiotica en op de echo was het kind gezond..toen heb ik het hun wel even niet gegunt maar daar kwam ik snel van terug want zo zit ik ook weer niet in elkaar. 2 dagen na me miskraam kwam schoonzusje langs met echo foto's. Ja toen moest ik wel even slikken. Uiteindelijk plekje kunnen geven en niet heel lang daarna was ik weer zwanger en dat blijkt nu een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn en sta nu onder strenge controle en moet om de dag naar het ziekenhuis. Maar nog niet 1x aan mij gevraagd hoe het is..ja aan me man maar ik ben me man niet. En ja, dan heb ik ook minder zin om enthousiast haar dingen aan te horen. Als dit achter de rug is stopt het helemaal voor ons want er zijn nog een aantal medische redenen waardoor het risico te groot is geworden en me nu af word geraden nog een keer zwanger te worden. Vraag me af hoe ik straks langs haar kraambed sta.. maar goed, ik zal me niet laten kennen en zal met een smile ze feliciteren en zal het geweldig voor ze vinden en thuis wel instorten. Zij is niet iemand van de communicatie en hoewel ze heel sociaal overkomt is ze eigenlijk heel asociaal dus erover praten is niet echt een optie. Met andere mensen kan ik er wel over praten en dat zal ik ook doen en dan is de jaloezie snel weg merk ik. Alleen bij haar blijft het een teer punt.