Tuurlijk niet Maar ik zou het emotioneel niet aankunnen om de organen van m'n zoontje weg te geven en mezelf kennende hier zeer lange tijd moeite mee hebben. Als iets niet goed voelt moet je het niet doen Zelf geef ik er niks om als ik mijn organen moet doneren of die van m'n man, maar m'n kind ligt bij mij anders, heeft zelf geen keuze, dus maken ik en mn man de keuze voor hem om het niet te doen
Maar ik denk dat het niet verkeerd is om toch regelmatig even zo'n topic te openen. Het kan weer meerdere mensenlevens redden als mensen na het lezen van zo'n topic besluiten toch maar donor te worden. En ook doordat ik het in de media hoorde, dat ze meer donoren nodig hebben, vind ik het niet verkeerd om er (wederom) even wat aandacht aan te schenken.
Ik heb voor de optie "anders" gekozen omdat ik echt niet weet hoe ik zal reageren als ik een kind verlies, op dit moment denk ik dat ik in een status van complete paniek zou zijn en dat er met mij weinig te overleggen valt op zo'n moment maar je ziet ook zo vaak dat juist de ouders zo sterk zijn op zulke momenten, dan zou ik het doen maar heel eerlijk, ik hoop maar dat ik zo zal reageren en sterk genoeg ben omdat dan te beslissen.
Ik heb ook "anders" gestemd. Vooral omdat het iets is, waar ik niet over na wil denken. Hoop die keuze nooit te hoeven maken...
ik weet het niet... ik denk het eigelijk niet. Ik vind het nogal wat om die beslissing te nemen voor mijn kind. Als mijn kind ouder is (bijv 10 ofzo) en aan zou geven dit te willen zou ik het wel doen.
Ik hoop dat ik in zo'n situatie de kracht kan vinden om hem voor orgaandonatie beschikbaar te stellen. Maar ik kan me heel levendig voorstellen dat ik dan vooral wil dat iedereen met zn fikken van mijn kind afblijft...
Nee, omdat: mijn kind zelf nog niet kan aangeven of hij wel/geen donor wil zijn. Daarom zou ik ervoor kiezen om het niet te doen. Ook al omdat het mij een vrij heftige ingreep lijkt, nadat je je kind al hebt verloren. Ik denk dat ik op daar op dat moment niet óók nog eens over wil nadenken, en al snel voor 'nee' zou kiezen. Maar belangrijkste is en blijft dat ik vind dat mijn zoon die keuze zelf bewust moet maken. Het is zijn lijf, en daar mag ik niet over beslissen. Als hij 12 is en zegt dat hij donor wil zijn (en ook weet wat dat precies inhoudt), dan zal ik die wens zeker respecteren.
Tot nu toe niet De kans dat mijn kinderen mijn ziekte hebben is aanwezig ( was na de geboorte pas bekend dat het TOCH erfelijk is) En tot de 4 jaar zullen ze ook van mijn kinderen niets willen omdat na 4 jaar er eventueel pas te zien is of ze kans hebben op mijn ziekte Maar als blijkt dat ze dat niet hebben ja dan zou ik het denk ik wel doen andersom zou ik namelijk heel dankbaar zijn als iemand mijn kindje op die manier kan redden Maar ik snap het ook als je indd denkt : blijf met de poten van mijn kind af
Pfff word een beetje treurig van dit topic... Ik zou het vreselijk moeilijk vinden, vooral dat van dat onschuldige kinderlijfje... Maar de gedachte dat ik een ander kind zou kunnen redden zou wel een doorslaggevende factor zijn om het wel te doen. Dat onschuldige lijfje wordt begraven en dan heeft niemand er wat aan en ik denk dat mijn zoontje uiteindelijk ook zou willen dat hij iemand redt. Maar het blijft een walgelijke gedachte. Kunnen we het niet gewoon over mascara's en wasverzachter hebben
Ik heb ook 'ja' gestemd, maar dat is hoe ik er nu over denk. Rationeel ben ik helemaal voor. Maar of ik deze beslissing ook kan nemen als het moment daar is? Dan voeren de emoties de boventoon, en wie weet beslis ik dan heel anders. Denk dat je zulke dingen pas weet als je het meemaakt. Van tevoren kun je nog zo nadenken en jezelf voornemen hoe je reageert, maar uiteindelijk weet je het nooit. Hoop dat ik op zo'n moment niet voor mezelf kies, maar voor de vele kinderen op de wachtlijst.
Geen idee. Ik kan nu wel heel edelmoedig 'Ja' zeggen, maar wie weet in welke toestand ik op dat moment ben. Dan wil ik hem misschien geen enkel moment bij mij weg hebben.. Bleh, wil er nu niet meer aan denken * probeert aan leuke dingen te denken *
Pfoeh, wat een moeilijke vraag! Ik weet het écht niet! Ik denk dat ze mijn organen dan maar meteen moeten nemen, want denk niet dat ik het zelf zou overleven als het me zou overkomen. Bah, ernietmeeraanproberentedenken...
Natuurlijk! Ik weet hoe belangrijk het is om donororganen beschikbaar te hebben; voor jouw kind is er geen hoop meer, maar je kan misschien de dood van een ander kind vermijden. Ik denk dat juist die gedachte je kan helpen bij de verwerking en "zingeving" van het verlies van je kindje. Ik heb zelf een orgaan-uitname (van een volwassene) meegemaakt: het was de heftigste dag uit mijn opleiding, maar iedereen was zich ervan bewust dat met de uitgenomen organen er iemand geholpen ging worden, zo was de sfeer ook, en de nazorg voor het lichaam (de ondersteunende apparatuur wordt halverwege de procedure uitgezet, echt te weird) was ook op de kille OK heel mooi en respectvol.
Heel duidelijk JA. Geen twijfel over mogelijk, met manlief ook wel over gehad en die zegt ook heel duidelijk JA. Wij zijn zelf ook donor.
Ik zou er geen moment over twijfelen, hoe verschrikkelijk moeilijk het dan ook voor ons zou zijn. Maar stel je voor dat je hiermee een ander kind weer een leven kan geven...hoe kan je dan "nee" zeggen?!
Ja zeker weten. Alleen al om het feit dat ze er dan toch niet iets goeds uit de dood voorkomt en zal het denk ik ook allemaal beter een plekje kunnen geven. Je kindje verliezen lijkt me verschrikkelijk en hoop het nooit mee te maken, pfff. De gedachten alleen al ( laat traantje vallen). Als het zou gebeuren dan hoop ik dat het doodgaan nog ergens zinvol voor moet zijn geweest en niet zomaar domme pech. Een ander leven redden zou mijn een goed gevoel geven. Papa denkt er anders over dus tja. Hoop er nooit antwoord op te hoeven geven. Ik ben wel donor
Mijn oudste geeft zelf aan dat ze dat graag zou willen, mijn jongste is daar natuurlijk nog te klein voor. Ik denk dat ik voor haar ook zou kiezen voor 'ja', maar elders ook al gezegd is: je weet niet hoe je je op dat moment voelt (en ik wil dat ook niet weten). Mijn man en ik hebben ons ook geregistreerd als donor. Ik hoop dat we nooit voor die keuze komen te staan!
Ik zou het wel doen maar mijn man heeft een andere mening hierover. Ik hoop nooit voor de keuze te moeten staan.