Moedergevoel: meteen Moederinstinct: 4 tot 6 weken En de kraamverzorgster maar roepen: vertrouw op je moederinstinct, dan komt het allemaal goed. Uh-huh Nou ja, uiteindelijk dus wel, maar het duurde even, haha!
Het moedergevoel was er direct, ik had meteen het idee van: jij bent mijn dochter, ik ben jouw mama! Genieten van mijn kleine meisje kon ik ook direct.. maar na een week of vier niet meer, toen maakte ik me alleen maar (terecht, bleek later) zorgen Inmiddels geniet ik weer volop van ons meisje hoor, al heb ik nog steeds reden om bezorg te zijn.
bij mijn dochter voelde ik me meteen moeder bij de positieve test. er was zoveel intense liefde en toen ze geboren was werd dit alleen maar sterker. dit was een zeer gewilde zwangerschap die na een onverwachte mk kwam (11wk). met 16 wk konden ze der hartje niet vinden en had al afscheid genomen maar alles bleek toch goed. hierdoor werd de liefde alleen nog maar sterker en was zo bang haar te verliezen. met 38 weken is ze geboren en weer met geluk dat ze bij ons mag zijn. prop in de navelstreng en zehad met 2x om der nek. weer hadden we geluk dat ze bij ons mocht zijn. dit alles heeft er voor gezorgt dat ik intens van der ben gaan houden, bang om der te verliezen. ze was meteen mijn allesje. alicia en ik zijn precies het zelde kwa karakter en wij voelen elkaar heel goed aan. bij mijn zoontje kwam het moedergevoel pas echt in de kraamtijd. tuurlijk was ik ook wel meteen verlieft op me vendje maar de klik duurde wat langer. misschien omdat de zwangerschap erg snel en een beetje onverwachts kwam, het een zware zwangerschap was (vanaf 33wk totale bedrust) en een hele snelle bevalling van 4 uurtjes dat het allemaal te snel voor me ging. ik houdt ook erg veel van hem hoor en ben zo blij dat hij er is. hij maakt ons gezin compleet. nando huilde veel als baby en op den duur zorgde dit voor wat meer afstand. uiteindelijk na veel fysio en therapie is de pijn verholpen en is nu z'n vrolijk vendje en kon nog veel meer van hem genieten. ipv continu troosten konden we nu ook samen lachen en spelen. papa de 2e kwa uiterlijk en karakter.
Echt moeder voel ik me nog steeds niet. Klinkt raar, maar ik ben gewoon niet zo'n kloek geloof ik Ik hou super veel van mn meisje, maar ik voel me nog steeds gewoon Marijke
Net als LoveWinnie, meteen bij die 2 prachtige strepen! Die oerdrang wat er meteen kwam was niet te stuiten gewoon. Toen ik mijn kindje ging voelen schoppen bij 14.3 werd mijn liefde voor haar nog intenser. Bij de echo toen ook het geslacht te zien was leek ik nog dichter naar haar toe te groeien en kon haar ook bij haar naam noemen. Ik deed in de zwangerschap echt alles met haar terwijl ze nog niet eens in mijn armen lag, zong voor haar, wiegde heen en weer, masseerde mijn buik. Porde haar lekker in der billen om te pesten en als ze een voet uit stak pakte ik die gauw vast om te proberen niet meer los te laten gheghe en noem maar op. Ja noem me zot haha. Op het moment dat ze op mijn buik lag en ik haar elleboogje voelde vond ik dit wel super vreemd, alsof je natte warme rubber in je hand hebt maar hervatte me meteen en ik kon mijn geluk niet op. Die roze wolk kwam en is nooit meer weggegaan!
Ik was zo overdonderd door mijn snelle bevalling dat het wel een paar dagen duurde voordat ik echt besefte dat ik mama was. Maar de klik was er wel gelijk. Hmm klinkt vreemd, maar ik voelde me niet vanaf de eerste seconde mama, ik was de eerste dagen echt een beetje van 't padje haha. Misschien ook doordat ik zo'n 900cc bloed ben verloren.
Mijn zoontje had nogal een moeilijke start, ik zag hem pas na een paar uur en hij moest een week in het zkh blijven. Ik hield wel meteen veel van hem, maar het moedergevoel kwam pas een beetje op gang toen we allemaal thuis waren en de kraamhulp weg was (na 10 dagen dus). Toch merkte ik na 4 maanden, toen ik weer ging werken, dat ik nog veel meer van hem kon houden. Waarschijnlijk had het ermee te maken dat ik hem 3 dagen in de week niet zie overdag. Wel gek, ik genoot echt wel van hem en ik had dat instinct ook, maar na 4 maanden werd ik plotseling echt helemaal tot over m'n oren verliefd op hem.
moedergevoel al jaren van tevoor voelde me een werkloze moeder toen ze op mn buik werd gelegt zeiden manlief en ik onafgesproken in koor eindelijk ben je er maar echt een roze wolk.... wat noem je een roze wolk? in het begin ook onzeker geweest absoluut en van de week ons eerste ik wil je achter het bahng plakken moment gehad en de vk (had extra controles) aan het eind van de kraamweek zei: het is heel normaal als je je zo nu en dan afvraagt waar je in hemelsnaam aan bent begonnen, hoort erbij
Nou het moeder geval kwam in ieder geval niet toen hij net geboren was... ik was veel te druk met moe en onder de indruk zijn. In die eerste week heb ik 'm ook gerust even 2 uur bij de kraamhulp achter gelaten zodat we even naar de HEMA konden gaan om dingen bij te kopen. Na anderhalf wilde ik wel weer graag terug... De week daarna - 8 dagen na de geboorte dus) kan ik me nog goed herinneren dat ik op bed lag met Kick naast me en dat ik helemaal volschoot. De angst dat ik hem ooit kwijt zou raken, overviel me helemaal. Ongelofelijke angst en kwetsbaarheid. Gelukkig kon ik het al snel een plekje geven. Na 8 dagen overviel het moeder gevoel me dus!
@ Cygnet: wat apart dat je zo 'makkelijk' bij 'm wegging die eerste week! Ik had dat helemaal niet! Vond het al moeilijk om in m'n eentje naar bed te gaan, want dan was ie niet bij me Scheelt misschien dat ik bijna meteen na de bevalling nog naar de OK moest en dus man en kind ruim een uur moest achterlaten. Dat heeft er aardig ingehakt net als het besef achteraf dat het allemaal ook heel anders had kunnen aflopen (navelstreng 2x om z'n nek, ik ruim 1800 cc bloed verloren). Ik wilde hem dus juist niet meer uit het oog verliezen, want wie weet wat er dan kon gebeuren!
Mijn moedergevoel (zoals je dat 'hoort' te hebben volgens 'de bladen') heeft erg lang op zich laten wachten. Onze jongens zijn 14 weken te vroeg geboren, via een keizersnede onder volledige narcos. Ik heb ze dus niet geboren zien worden. Ze waren erg kwetsbaar, lagen in een couveuse en mochten amper aangeraakt worden. Vasthouden mocht ik ze pas na een paar dagen. Eigenlijk is het moedergevoel pas gekomen toen ze thuis kwamen na 13 weken ziekenhuis. Toen kon ik zelf beslissen over de verzorging, enz. Klinkt misschien raar, maar in het ziekenhuis vertrouwde ik op de verpleging en deed ik wat me vertelt werd: 'Want die mensen hebben er verstand van...'. Eigenlijk kan ik bijna zeggen dat moedergevoel nog steeds aan het groeien is. Dit heeft allemaal niets met de liefde voor de kinderen te maken. Want dat was er vanaf het eerste moment dat ik ze zag. Maar moedergevoel...?
Toen ik Thijs op mijn buik kreeg, aan hem voelde en ik bij zijn kontje kwam. Het was het dezelfde kontje die ik steeds naar beneden moest drukken toen hij nog in mijn buik zat. Roze wolk heb ik niet gehad. Thijs wilde in eerste instantie niet drinken en later werd ik ziek. Ik heb 9 weken gehuild, voelde me niet lekker en was onzeker of het ooit zou goedkomen. Toen ik na 9 weken voor het eerst mocht wandelen achter de wandelwagen voelde ik me op-en-top moeder. Mijn man heeft er wel een week over gedaan om zich papa te voelen.
Hier net zo. Plus ik werd op een zondag uit het ziekenhuis ontslagen terwijl zij pas de donderdag erop mee mocht naar huis (zondags nog onbekend wanneer)....dan lig je toch wel erg raar thuis in je bed hoor!
De week daarop vond ik het ook maar raar hoor.. ik kon me er helemaal niets meer bij voorstellen. Het heeft zeker tot 4 maanden geduurd voordat ik een beetje relaxt wegging van mijn kindje (bijvoorbeeld om uit eten te gaan met een vriendinnetje)