Op zondag 27 September zijn ben ik na 'n zwangerschap van 37,5 week, van een prachtige zoon bevallen. Alleen heb ik helaas 'n dramatische bevalling moeten doorstaan. 3 weekjes na de bevalling, wil ik toch nog m'n verhaal kwijt op advies van m'n eigen verloskundige... Donderdagnacht 24 september kreeg ik weeen die om de 6/7 minuten kwamen, na + 10 uurtjes "puffen" had ik helaas nog steeds 2/3 cm ontsluiting.. Maar namen de weeen in een keer af... De verloskundige die langs kwam vertelde ook doodleuk dat ik voorlopig niet zou bevallen omdat t kindje niet ingedaald was en dat m'n weeen hoe heftig ze ook waren, naar alle waarschijnlijkheid toch indalingsweeen waren... GRRR... :x Vrijdags bleef het de hele dag rustig, wel rommelde het 'n beetje in de buik, maar niet zo heftig als de dag ervoor... Zo ook op zaterdag tot 'n uur of 8 s'avonds toen kwamen de weeen weer terug om de 6/7 minuten, aangezien de verloskundige donderdags vermoede dat het indalings weeen zouden zijn, ging ik er vanuit dat het dit ook wel weer zou zijn. Tot 0.00 uur toen kwamen de weeen om de 5 minuten, na 1,5 uur belde ik voor de zekerheid de verloskundige omdat ze toch wel steeds heftiger werden, maar kreeg als antwoord dat als ik de weeen om de 3 minuten zou krijgen ik moest bellen en dan kwam ze langs... Rond 'n uur of 3 kreeg ik de weeen om de 3 minuten en belde we de verloskundige, deze kwam meteen langs en had helaas geen fijne mededeling... Want hoe heftig de weeen ook waren, ik had helaas geen ontsluiting als die 2/3 cm die ik al 'n paar weken had. De tranen schoten in m'n ogen met de verloskundige afgesproken dat ze om 6 uur terug zou komen en als ik nog steeds geen ontsluiting zou hebben dan zou ze de vliezen doorprikken, in de hoop dat de ontsluiting op gang zou komen, meteen vroeg ze ook of ik misschien pijnbestrijding wilde hebben waarvoor ik naar het ziekenhuis moest omdat ze aan mij zag dat ik vermoeid aan t raken was... Mijn 1e antwoord was dat ik dat niet wilde, en al zeker geen ruggeprik!!! Had teveel negatieve verhalen gehoord over 'n ruggeprik. De weeen werden in tussen wel steeds heftiger en ik steeds vermoeiender, want tja slapen schiet er dan 'n beetje bij in... Om 6 uur prikte de verloskundige netjes m'n vliezen door, m'n vruchtwater was mooi helder, maar doordat ons kindje niet ingedaald was bleef t lopen alsof we de kraan open hadden gezet. Ondertussen had ik besloten om toch maar voor de morfine spuit te gaan, omdat ik 't gevoel kreeg aan t eind van m'n latijn te zijn... Wel gaf ik weer aan dat ik geen ruggeprik wilde, had m'n man laten beloven dat wat ik ook zou zeggen hij in elk geval zou aangeven dat ik GEEN ruggeprik wilde... Dus vol goede moed gingen we naar t zkh. Om kwart over 7 kreeg ik eindelijk dan de morfine spuit, het gewenste resultaat bleef helaas uit, om 9 uur had ik nog steeds geen ontsluiting. Dus werd er besloten dat ik weeen opwekkers kreeg om de ontsluiting te stimuleren. Nou dat heb ik geweten, meteen kreeg ik een weeen storm die ik niet tot nauwelijks kon opvangen. Doordat ik de weeen niet kon opvangen, begon de verpleegkundige toch over 'n ruggeprik... Mijn man riep nog tegen haar dat ik dat beslist NIET wilde, maar daar luisterde ze niet naar. Ze bleef op me inpraten dat als ik voor 'n ruggeprik koos, ik geen pijn meer zou hebben, meer energie voor de bevalling zou krijgen enz. enz. Uiteindelijk heb ik rondt 11 uur geroepen dat alles goed was als ik maar geen pijn meer zou hebben dus werdt er overlegd met de gynaecoloog en mocht ik naar de OK. Tegen de wil van mjn man in die bleef roepen dat ik hem had moeten beloven dat ik geen ruggeprik kreeg. Ik bleek toen ineens 6 cm ontsluiting te hebben, maar werdt toch naar de OK gereden voor 'n ruggeprik. Beneden op de OK aangekomen, heeft de anasist nog gevraagd of het wel de bedoeling was om met 6 cm ontsluiting een ruggeprik te geven, maar de verpleegkundige zei dat ze al met de gynaecoloog had overlegd en dat het goed was. Toen kreeg ik ook persdrang, waardoor ze hebben besloten om 'n lage dosis te geven. De anasist maakte nog 'n grapje door te zeggen dat 'n ruggeprik in t niets viel met 'n wee... nou, helaas na 3x mis geprikt te hebben wat gruwelijk pijn deed, was de 4e prik eindelijk goed gezet en mocht ik weer naar de verloskamer boven. Daar aangekomen bleek het ineens heel erg mis met mij te gaan, de gynaecoloog die op de OK stond voor 'n andere bevalling werdt met spoed naar boven geroepen evenals de anasist en de hoofdverpleegkundige van de kraamafdeling. Ik kreeg ineens last van 'n te hoge hartslag van tussen de 160/180 'n te lage bloeddruk en kreeg geen lucht meer. Meteen kreeg ik zuurstof toegediend werden er zakken vocht aan m'n infuus bijgehangen en werden er allerlei toeters en bellen aan mij aangesloten. Toen bleek er ineens nog maar 1 hartslag aanwezig te zijn, en nadat de verloskundige en gynaecoloog mijn pols hadden gecheckt, bleek de hartslag op de monitor van mij te zijn.... De hartslag van de baby was weg, meteen werdt het bed in omgebouwd in bevalstand en werdt er geroepen dat ik nog geen volledige ontsluiting had, maar 8 cm, maar wat er ook zou gebeuren ik moest gaan persen en moest blijven doorpersen. Nou ik kan je vertellen dat dat 'n hel was... Doordat ik al oververmoeid was omdat ik al meer dan 12 uur weeen had en 'n weeenstorm van dik 2,5 uur dacht ik geen kracht meer te hebben voor de persweeen. Na 'n 3 kwartier flink geperst te hebben, werdt er 'n knip gezet die ik gelukkig niet gevoeld hebt, volgens mijn man leek t alsof ze 'n botte schaar hadden die niet door de huid heen wilde... ('n behoorlijke traumatische ervaring voor manlief, iets wat je liever niet wil zien geloof ik) besloot de gynaecoloog om 'n extractie uit te voeren, dat wil zeggen dat ie flink op mijn buik ging duwen om de baby geboren te laten worden, maar bij de 1e poging mislukte dat helaas... Bij de 2e poging werdt het hoofdje geboren en werdt er snel overlegd of t beste was om te gaan zuchten of dat ik volledig mee moest persen om de rest van t lichaam geboren te laten worden. Omdat schijnbaar de navelstreng behoorlijk strak om t nekje zat en ons zoontje helemaal blauw was, werdt er geroepen dat ik moest blijven persen en ging de gynaecoloog wederom op m'n buik hangen, maar nu met iets meer geweld en zo kwam onze zoon ter wereld. Alleen... was hij zo blauw dat ik er van overtuigd was dat ik dit kindje moest gaan afgeven, hij huilde niet en werdt door een verpleegkundige op "gang" geholpen (het beeld van 'n kind op mijn buik en 'n blauwe handschoen die op z'n borstkastje bleef wrijven zal voor eeuwig op m'n netvlies gegrift staan) en de navelstreng was door de gynaecoloog al doorgeknipt en er werd ook niks meer aan papa gevraagd daar er behoorlijk veel spanning was. Gelukkig begon ons zoontje langzaam aan steeds meer kleur te krijgen en te huilen, 'n teken dat het toch goed ging met hem. Op mijn vraag hoeveel hechtingen ze gingen zetten, kreeg ik als antwoord dat ik 't super goed had gedaan en dat was uiteraard voor mij 'n bevestiging dat het veel hechtingen zouden zijn. Ik was verder niet uitgescheurd, maar ze hadden 'n flinke knip moeten zetten omdat ik geen volledige ontsluiting had. Toen werden er nog wat standaard controles uitgevoerd en bleek ik ineens hele hoge koorts te hebben 39,8 dus werden mijn zoontje en ik meteen geprikt om te kijken of er infecties waren. Dit bleek bij mij t geval te zijn en kreeg ik meteen antibiotica toegediend. De volgende dag kwamen de anasist en de gynaecoloog langs om te vertellen wat er nu precies was voorgevallen tijdens de bevalling... Van de 4 prikken die ik had gekregen bleek 1 dosis van de ruggeprik in mijn bloedbaan terecht zijn gekomen, waar ik behoorlijk heftig op reageerde. Het blijkt wel vaker voor te komen dat er 'n proefdosis in de bloedbaan terecht komt, maar het kwam zelden voor dat er zo heftig werd gereageerd als ik had gedaan. Nu vroeg ik meteen of ze in mijn dossier wel goed hadden doorgelezen, want daar zou in moeten staan dat ik zowie zo heel erg heftig reageer op medicijnen. En aangezien ik in 4 uur tijd 'n coctail van medicijnen had gekregen: morfinespuit, weeenopwekkers en dan 'n ruggeprik waarvan 2 niet goed gezet waren, en schijnbaar 1 in de bloedbaan leek mij toch dat ik 'n soort van overdossis had gehad. Bleek mijn volledige dossier op 'n andere locatie te liggen en hadden ze 'n blanco dossier voor mij aangemaakt... Nja, daar zakte m'n broek letterlijk vanaf... Ook kaarte ik aan dat ik toen ik nog bekwaam was goed had aangegeven dat ik geen ruggeprik wilde en dat ze eigenlijk tegen m'n zin in de ruggeprik hadden aangepraat, maar daar werdt verder niet op in gegaan. En de ronde werdt weer voortgezet naar de volgende patient. Zoals mijn eigen verloskundige zei; jammer dat ze in het ziekenhuis niet hebben geluisterd naar jouw angst en wens om geen ruggeprik te krijgen en dat je daar toch heel snel als nummer wordt behandeld ipv als persoon. Dat er diverse risico's kleven aan 'n ruggeprik wordt niet verteld, maar las ik achteraf op een medische website. Nu is het gelukkig allemaal goed gekomen, maar zou ook niet terug willen kijken... wat als ik 'n volledige ruggeprik had gehad en niet 'n lage dosis... Dus dames, vandaar mijn titel: 'n ruggeprik... Bezint eer ge begint!!! Ik weet ook dat het niet altijd fout hoeft te gaan, maar op verzoek van de verloskundige heb ik dit verhaal geschreven zodat mensen ook weten dat er risico's kleven aan 'n ruggeprik... Groetjes, Danielle
Jeetje wat een verhaal. Wat zullen jullie beide in angst hebben gezeten. Ik wil jullie ontzettend veel sterkte wensen om dit te verwerken. Want het is niet niks wat er is gebeurd. Liefs Jada
heel heftig verhaal! bij mij hebben ze de prik gezet bij bijna volledige ontsluiting (we dachten dat ik rond de 5 cm zat, bleek niet zo te zijn) maar ik heb wel degelijk uitgebreid uitgelegd gekregen wat de nadelen kunnen zijn van de prik. vind het nogal raar dat ze m jou echt hebben opgedrongen. zwaar kl*te dat je nu zo'n herinnering aan je bevalling hebt!
Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje! pfoei, wat een verhaal. Wat vreselijk naar moet het geweest zijn. Gelukkig is jullie zoon gezond!!!
Oh my god!! Wat een verhaal meid! Dit is echt niet normaal! Gelukkig is het allemaal goed afgelopen, maar wat als dat niet het geval was geweest! Hopelijk kun je nu lekker genieten van de kleine en raakt deze herinnering snel op de achtergrond. Heel veel sterkte in ieder geval! Groetjes
wow. wat een heftig verhaal zeg. ik zelf heb ook een ruggenprik gehad. terwijl ik altijd heb gezegd dat ik dat niet wilde. achteraf was het mij wel heel goed bevallen. maar in het ziekenhuis waar ik ben bevallen, krijg je juist niet zomaar een ruggenprik. echt belachelijk dat ze je dat zo op hebben gedrongen. heel goed dat je je verhaal van je af schrijft. bij mij heeft het heel erg geholpe3n zoveel mogelijk over de bevalling te praten, met werkelijk iedereen die het maar wilde horen. heel veel sterkte en geniet lekker van je kindje. liefs denise
zo sterkte om dit te verwerken dat is niet prettig.. zeker niet als je gezegd heb dat je het niet wil ik vroeg wel om ruggeprik kreeg hem niet gelijk.. maar toen ik um kreeg was ik wel blij ik heb er gelukkig wel een fijne ervaring mee
dat van het misprikken en de bloedbaan ken ik. hier ook een ruggeprik omdat ik niet meer kon de gyn mij dus ook eigenlijk verplicht. hier ook mis gestoken in een bloedbaan waardoor ik 6 dagen mijn been niet heb gevoelt. de laatste dachten ze dat hij goed zat en dat bleek dus in een zenuw te zitten waarood ik een onherroepelijke kramp kreeg van mijn schouder tot mijn knie aan 1 kant van mijn lichaam. ik had meer pijn van die kramp als van de weeën. tot opvandaag heb ik last van die kant van mijn lichaam en ook van de prik plek op mijn rug! dat is dus ruim 8 maanden. hier werd er ook gezeg ja das pech hebben.maar ik zit er wel mooi mee. een ruggeprik NEE NOOIT MEER
Jemig meid, wat hebben jullie toch meegemaakt. Wat heftig Ik hoop van harte dat jullie de beelden van de deze bevalling ooit achter jullie kunnen laten. Maar mij heb je overtuigd...Ik heb bij Tygho aangegeven geen ruggeprik te willen(heb een spuitje in het been gehad als pijnbestrijding)En daar blijf ik bij! Geniet van je gezinnetje!
Jeeetje wat een verschrikkelijk verhaal zeg... jij hebt echt alles tegen gehad zeg... hoe gaat het nu met jou en je zoontje?? Heel veel sterkte met het herstel en de verwerking hiervan.. ik hoop dat het genieten van je zoon toch overheerst
Wat een naar verhaal zeg, bah. Ik hoop dat je het veel deelt met anderen en het zo een beetje kan verwerken. Ga je ook een klacht indienen bij het ziekenhuis? Ik lees in jouw verhaal trouwens vooral veel fouten van het personeel en dat ze niet naar jouw wensen hebben geluisterd. Ik begrijp dat het voor jou samenkomt in die ruggenprik, maar het gaat (denk ik) vooral om de manier waarop ermee is omgegaan. Want je zegt het zelf ook al: het kan ook goed gaan. Mijn ervaring met de ruggenprik is echt heel goed, maar dat komt ook zeker door de manier waarop er met mij werd omgegaan en dat er naar mij juist wel geluisterd is: ik vroeg erom en ik kreeg er 1. Maar ik vind dat ze het jou nooit hadden moeten geven als je al ZO duidelijk hebt aangegeven dat je niet wil, als je al persdrang hebt, als ze je dossier niet bij de hand hebben (waar heb je dan verdorie nog een dossier voor zeg), enz. Dus nogmaals, ik snap je gevoel bij de ruggenprik, maar die kan er niks aan doen dat ziekenhuispersoneel niet om kan gaan met de wensen van de bevallende vrouw in kwestie.
Wat een verhaal.. brrr.. ik hoop dat nu alles wat goed gaat en dat je het een plekje kan geven! Heel veel geluk met jullie zoon!!
Wat een verschrikkelijke nachtmerrie, hier ook slechte ervaring met de ruggenprik. Het heeft mij toch wel een maand of gekost om het een beetje te verwerken, want zoiets als jou overkomen is verwacht je gewoon niet. Hopelijk gaat het met je kindje allemaal goed, en ben je langzaamaan een beetje aan het bijkomen.
Jeetje wat een verhaal. Zelf heb ik een hele andere ervaring met de ruggeprik gelukkig. Eigenlijk wilde ik ook bevallen zonder pijnbestrijding maar omdat de bevalling niet meezat hebben ze het mij geadviseerd (niks aangedrongen ofzo). Na even nadenken heb ik besloten om het te doen. Ook over de andere vormen en voor en nadelen hebben we het gehad op de verloskamer. Hoefde ook niet naar de OK toe, anastesist is naar de verloskamer gekomen. Vind het wel een raar verhaal en er zijn heel wat fouten gemaakt. Gelukkig is alles goed gekomen maar ik kan me heel goed voorstellen dat je dit toch wel even moet verwerken en op moet schrijven. Zou zeker een klacht indienen bij het ziekenhuis, al weet ik niet of dat veel baat heeft dat ze er iets mee doen. In ieder geval veel sterkte met het verwerken ervan.
Gefeliciteerd met de geboorte van je zoon! Goddank maakt hij het goed. Maar voor jou zal het inderdaad een moeilijke verwerkingsperiode zijn. Gelukkig staat je vk voor je klaar en kun je er met haar goed over praten. Sterkte in elk geval, goed dat je het zo hebt kunnen opschrijven!
Ok... Ben nu de eerste die toch even negatief zal zijn Jij kan zelf ook aangeven dat je heftig reageert op meds? Je moet er altijd van bewust zijn dat ze je behandelen als nummer Als je met spoed naar het z-huis moet dan zal je echt niemand kennen en zij jou niet En geloof mij NIEMAND praat op mij in en haalt me over als ik iets niet wil! Ik zal ook 22 okt een ruggeprik krijgen en ik heb ook een zware ervaring ermee,maar ik weet dat de ene ervaring NIET betekend dat het ALTIJD zo is Liep 3 weken mank namelijk na een jonkie die even mijn rug als dart bord gebruikte Ik weet de naam van die persoon en hoe hij eruit ziet Als hij binnen strompelt dan stuur ik hem gelijk weer weg! Zo aan mijn lijf geen polonaise!
Puzzcat wat heerlijk dat je hier medeleven komt tonen Wat een sympathie weet jij toch in al je berichtjes te verwerken:x Misschien ben jij zo'n heks die meteen iedereen afblaft die in de buurt komt hoor maar ik kan me de situatie van TS goed voorstellen. Ik wilde ook geen ruggeprik maar met 7cm had ik ook ja gezegd als ze em aan hadden geboden. Gelukkig kreeg ik alleen een spuitje...vooraf en achteraf had ik dat ook liever niet gewild. Maar op dat moment ALLES om die pijn weg te nemen.
Hey DikvdB, wat een heftig verhaal zeg! Echt niet tof wat jullie hebben moeten meemaken. Ik was ook als de dood voor een ruggeprik en wilde hem ook nooit hebben. Ik moest hem ook en was al die uren doodsbang toen hij erin zat. Nou lekker relaxed, niet dus. Mensen zeggen dan ook nog eens: haa lekker een ruggeprik, die had ik ook wel gehad willen hebben hoor! Hopelijk krijg jij wel begrip van de mensen om je heen en kan je dit een goed plaatsje geven. Vooral blijven praten met je man/vriend!!! Oh, en puzzcat24, jij verwacht zeker een eerste kind? Dan weet je nog niet in wat voor een roes je verkeerd als je bevalt. En hoeveel pijn het doet. En als het echt niet anders kan je soms MOET. En sommige vrouwen die het nooit gewild hebben toch overstag gaan door de PIJN! En dan kan je niet altijd zelf aangeven dat je heftig reageert op meds. Het dossier HOORT gewoon goed te zijn. En je hoort NOOIT behandeld te worden als nummer! Ik word niet snel boos, zeker niet op een forum maar jouw reactie slaat alles!!! Een beetje begrip voor het verhaal van een getraumatiseerd persoon! :x
Nou, deze reactie op deze toon is nou ook weer niet nodig, toch? Getuigt niet echt van inleveingsvermogen voor andermans verhaal en ervaring...