Hoi dames. Helaas, het is weer niet gelukt deze maand. De 8e poging nu en ik word elke maand steeds verdrietiger. Ik weet dat er vrouwen zijn die echt veel langer bezig zijn dus dat ik niet moet klagen. Daarnaast heb ik al een zoontje van zes dus ik ben dankbaar dat ik natuurlijk al een kindje heb. Maar toch is de teleurstelling elke maand gigantisch en word elke maand erger. Mede ook omdat het gevoelsmatig langer lijkt te duren. Meer dan 2 jaar geleden wilde we al graag voor een tweede gaan maar ik werd toen ziek en kreeg diagnose ziekte van crohn . Ik mocht pas zwanger worden na een half jaar stabiel te zijn. We moesten toen anderhalf jaar wachten op groen licht van de arts. Ik was zo blij toen deze eindelijk kwam en hoopte snel zwanger te raken. Ik vind het best erg dat mijn zoontje nu al zes is en het leeftijdsverschil dus steeds groter wordt. Hij is straks minimaal zeven voordat hij broertje of zusje krijgt. En ik weet dat ook dat heel leuk kan zijn en zijn charmes heeft maar toch baal ik daarvan en had ik het liever anders gezien. Dat het zwanger worden nu ook nog langer duurt dan ik hoopte, maakt dat ik me elke maand weer klote voel. Ik heb nu ook fikse pms klachten elke maand erbij en dan de teleurstelling daar bovenop steeds doet niet veel goeds natuurlijk. Ik ben nu trouwens bijna 33 (31 mei). Ik was zwanger van mijn zoontje bij de zesde poging. Stiekem hoop je dat dat nu dan weer zou zijn. Anyway hoe gaan jullie hiermee om? Voel me soms zo alleen hierin en mijn man vind het best moeilijk dat ik er elke maand zoveel last van heb (vd pms en daarna van de teleurstelling). Merk ook dat ik er zoveel mee bezig ben. En na de eisprong, raak ik geobseerd door alles wat ik voel of juist niet voel. Gekmakend hoor.
Ik weet helaas hoe de teleurstelling voelt en ik kan er de ene keer beter mee omgaan dan de andere keer. Ik merk ook dat ik wat meer afgestompt raak door alle teleurstellingen en ik denk dat dat een soort zelfbescherming is.. Ik geef mezelf altijd de ruimte om verdrietig, boos of gefrustreerd te zijn en de ene keer is het na 1 huilbui klaar en de andere keer blijft het dagenlang hangen. Wat ik wel geleerd heb is dat het geen zin heeft om jezelf de schuld te geven van iets waar je geen invloed op hebt. Wees dus niet te streng voor jezelf!