Na 1 jaar niet zwanger :(

Hè wat stom toch. Jouw kindje komt vast echt heus nog wel maar ik snap helemaal dat je het NU wil. Wees kief voor jezelf

 

Ik doe sinds twee weken terug aan acupunctuur en ik moet bekennen dat het mij enorme rust geeft . Misschien heb jij er ook wat aan?

 

Hee lieve @Citroentje93,

Wat goed dat je zo eerlijk bent over je emoties. Ik ben inmiddels bijna anderhalf jaar bezig. Ik vind het ook echt verschrikkelijk zwaar op sommige dagen. Toevallig was voor mij gisteren ook een dag vol met tranen en verdriet. Mijn collega's stuurden me zelfs naar huis. En precies wat jij zegt; je ziet de hele wereld om je heen zwanger raken alsof het niets is. Het is zó frustrerend, oneerlijk en gemeen allemaal. Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe en hoop echt dat het jou (en mij ) snel gegund is. Wij verdienen het ook zo!

Als je eens wilt kletsen mag je me altijd een berichtje sturen.

Veel liefs, dikke kussen en baby dust voor jou!!!

 

Het is ook klote. Eerst duurt het al hartstikke lang en dan ben je eindelijk zwanger, gaat het mis. Mijn ervaring is ook dat de omgeving er maar weinig van begrepen heeft wat wel/niet steunen eigenlijk is.

Hoe meer je je verzet tegen dit verdriet hoe erger het wordt is na 2,5 jaar mijn ervaring. Echt, het is hartstikke super zwaar en heel verdrietig. Ben lief voor jezelf; afleiding zoeken, even stoppen of toch weer beginnen, doe wat goed voor jouw voelt! Ik heb helaas niet de gouden tip, maar kan je wel een dikke virtuele knuffel geven!!

 

Hoewel alles wat schrijf wellicht niet helemaal aankomt omdat ik inmiddels moeder ben geworden, wil ik je toch een hart onder de riem steken. Want ik heb er ook langer dan een jaar over gedaan. En zeker toen het jaar voorbij was, was dat een domper. Ik had niet 1x een positieve test gehad. Onderzoeken vh ziekenhuis wezen niks uit. We waren perfect gezond, hadden gewoon pech. Dat was heel zuur. Even daarna had ik eindelijk die felbegeerde positieve test in handen, wat helaas uitliep op een menstruatie die 2 dagen te laat kwam. Enerzijds was ik ontzettend boos. Eindelijk een positieve test en dan gaat het meteen al mis. Anderzijds had ik nu wel een stukje informatie dat ik eerder niet had. Het kon wel. Dat wist ik al die maanden daarvoor niet. Dus ging ik met vernieuwde hoop ronde 15 in, tevens ook de 15e maand. En toen eindelijk raak en hij bleef plakken.

Toen die 12 maanden om waren, dat was heel even een diep dal. Ik voelde alsof ik ergens faalde. Alsof ik als vrouw tekort schoot. Anderen roken, drinken, gebruiken drugs en waren zo zwanger, maar mij lukte dat niet, terwijl ik gewoon gezond leef. En als je dan vh ziekenhuis te horen krijg dat het "gewoon moet kunnen", dan is dat ergens een opluchting en een domper, want als het gewoon moet kunnen, waarom lukte het dan niet?

En dan heb je de mensen die van elke scheet zwanger raken en je vertellen om er niet zo mee bezig te zijn. Want ja, sperma zwemt de andere kant op als je aan zwanger worden denkt, is de ultieme anticonceptie. (Sarcasme uit) Ik was vaak zo boos en teleurgesteld, op mezelf, op mijn lijf. Ik werd elke maand netjes ongesteld en waarvoor? zwanger werd ik niet. Ik heb jaren de pil genomen om een zwangerschap te voorkomen, maar blijkbaar was dat ook voor niks, want zo snel werd ik duidelijk dus niet zwanger.

Ik weet zeker dat een deel van wat ik zojuist geschreven heb heel bekent in de oren klinkt. En deze weg naar moeder worden, deze lange weg, was het achteraf wel waard. Jullie tijd komt wel @Citroentje93 en @Pancakes en jullie hebben dan een lange weg bewandelt. Maar ik denk dat als jullie eenmaal dat hummeltje hebben dat al het leed, alle pijn die jullie nu voelen heel snel wegebt.

 

Wat ben je toch een lieverd, lieve @Jenneke88 Het voelt soms heel oneerlijk dat ik al bijna anderhalf jaar heb gedaan over het hebben van mijn eerste kans, en dat ik dan dus ook nog niet eens zo'n mazzelaar ben die in de eerste of de tweede ronde zwanger raakt.

Máár, vandaag zie ik de dag alweer veel zonniger dan gisteren. Weet je, we moeten gewoon weer door. Vallen en opstaan, dat is wat wij doen. Wij zijn 'de sterkste soldaatjes'. Zo probeer ik het dan maar weer te zien.

Wat vreselijk heftig @Citroentje93 van je miskraam. Dat lijkt me zó verschrikkelijk. Als ik dat nu nog mee zou maken. Zo lang bezig en dan een miskraam, ik weet niet hoe ik dan verder zou moeten. Nou goed, laten we er vanuit gaan dat 2018 ons jaar wordt als het gaat om een blijvende zwangerschap.

 

@Pancakes en @Citroentje93 jullie zijn beide sterke vrouwen, want slechts enkelen weten wat het is om elke maand hoop te kennen, om daarna weer elke maand teleurstelling te moeten verwerken. Mijn duimen draaien voor alle wensmama's, (alleen een beetje harder voor degene die er al zo lang op wachten).

 

Je zegt het zo mooi! Ik weet pas sinds heel kort wat het is om maandelijks hoop te hebben die daarna weer wordt neergesabeld. Maar ook anderhalf jaar tegen je eerste kans op kijken heb ik als heel erg zwaar ervaren. Niet eens hoop mogen hebben, maar elke keer een cyclus die afgebroken moet worden.

 

Verdrietig zijn mag ben ik vandaag ook jank al de hele dAg alles bij elkaar. Ondanks goed nieuws dat mijn eileiders open zijn toch de harde realiteit dat het hier maar niet wil lukken, ik snap je gevoel zo goed!
Iedereen om je heen lijkt te krijgen wat jij zo graag wilt, en dat is gewoon grof weg kut
Enige wat ik je kan zeggen geef niet op, blijf knokken maar vooral hoe scheef het eigenlijk ook klinkt, doe nu alle dingen die je denk voor je gevoel straks met een beeb niet meer te kunnen doen. Dat geeft mij enigszins wat afleiding.
Verder stuur ik je een hele dikke digitale knuffel.

 

Ik snap iedereen hier zo goed, lieve @Citroentje93 hopelijk mag het gauw raak zijn voor je. Dat geldt uiteraard ook voor @Pancakes @Ashleyrachel en @Nooortje

Ik denk dat iedereen het anders voor zich had gezien. Lekker “onbezorgd” zwanger raken, niet constant je cyclus in de gaten hoeven houden. Niet elke keer weer die klote ovulatietestjes en noem maar op!

Ik denk dat @Jenneke88 gelijk heeft, als je eenmaal dat wondertje hebt dat je dit verdriet dan deels vergeet.

 

Precies en ik denk ook maar zo daar moeten we ons aan vast houden, wetende dat het verdriet straks gewoon gevuld gaat worden met poepluiers en slapeloze nachten

 

er blijft een litteken over.. maar wel 1 die vager wordt naarmate je meer kleffe kusjes krijgt..
hou vol dames. het is zo onwijs oneerlijk en moeilijk.. sta jezelf toe om te huilen, om verdrietig te zijn om wat nu (nog) niet is.. morgen is mss een betere dag, de hoop komt terug en dan vecht je er weer voor... want dat is het waard.. en die kracht heb je ergens diep in je. knuffel!

 

Ik kan het me heel goed voorstellen!
Wij zijn net een klein half jaartje bezig en ik had ook al gehoopt dat het inmiddels raak zou zijn..
Mijn moeder was 2x in korte tijd zwanger en stiekem ging ik er vanuit dat ik dat geluk ook zou hebben. Helaas is dat niet het geval.
Ik merk wel dat er veel vrouwen in mijn directe omgeving zijn waarbij het niet 1,2,3 wil lukken en slechts enkele waarbij het wél binnen een paar maanden al raak is.
Toch voelt het alsof iedereen (snel) zwanger is behalve ik.

Houd moed en geef niet op!