Ik worstel met een betekenisgeving en zou graag willen weten hoe jullie er tegenaan kijken. Mijn vriend en ik proberen nu ruim 14 maanden zwanger te raken van ons eerste kindje. Het bleek allemaal niet zo vanzelfsprekend. Mijn cyclus was onregelmatig en buitensporig lang, met als resultaat dat ik steeds dacht dat ik zwanger was en de een na de andere zwangerschapstest er doorheen jaagde. Ze bleven allemaal witter dan wit. Na ongeveer 7 maanden van frustratie stapte ik naar de ha en kreeg ik de diagnose pcos, oftewel: geen eisprong. Een grote klap om te horen te krijgen dat je niet zonder hulp zwanger kunt raken, maar ik was er vroeg bij en kon snel de mmm in. Na 10 maanden kon ik met de eerste clomid kuur beginnen. Ik heb inmiddels 3 kuren gehad. De eerste en de laatste keer trad er redelijk binnen de perken een eisprong op, de 2e keer niet (late eisprong, weer een achterlijk lange cyclus). Ik zit nu in de 4e kuur met de hoogste dosis (in spanning, want de kuren slaan dus niet standaard aan...). Beide keren dat ik een eisprong had is er hoogstwaarschijnlijk ook een bevruchting opgetreden. Beide keren had ik op dag 34 van de cyclus namelijk een licht positieve test. Het gevoel dat dit bij mij opriep was ongekend, zeker de 1e keer. Na meer dan 50 witte testen in de afgelopen maanden eindelijk een streepje te zien!! Wat was ik gelukkig. Ik zweefde. Foto van gemaakt en naar een vriendin gestuurd. Zij zag het streepje ook! Omdat ik in NY was op dat moment, heb ik meteen een schattig NY rompertje gekocht. Ik fantaseerde er op los. Na 2 dagen werd ik echter (heel hard) ongesteld.. De tweede keer was afgelopen weekend. Ik had woensdag een licht positieve test, donderdagavond begon ik al te bloeden. Deze keer zag ik het aankomen (mijn temp ging naar beneden), maar deze keer voelde ik mij veel meer en langer zwanger. In de week voor de positieve test had ik veel buik- en rugpijn en een opgezwollen buik en er gingen voortdurend van die gelukstintelingen door me heen. Ik wist gewoon dat het raak was. Ik heb het er best wel moeilijk mee dat het 2x niet goed gegaan is. Na zo lang proberen zo dichtbij gekomen, maar net niet helemaal. Wat een tantaluskwelling! Ik worstel, zoals ik al aangaf, daarnaast met de betekenisgeving. Ik weet dat er niets meer was dan een klompje cellen. Dit klompje cellen heeft geen gevoel, of ziel, of geest en is afgestoten door de natuur omdat het niet geschikt was voor het leven. Verkeerde deling, mutatie, slechte innesteling etc. Het had nooit iets kunnen worden. Als het al een klompje cellen was en niet een vals-positieve test!! Daar ben ik soms ook bang voor, dat ik het me verbeeld heb. Dat de test stuk was. Maar nee, ik weet, de test geeft alleen positief bij hcg, en hcg zit echt alleen in je lijf als je bevrucht/zwanger bent. En bovendien, andere mensen zagen de streepjes ook. Maar goed dan nog.. Een klompje cellen. Wat is dat nu. Maar er gebeurde iets met me. Ik hield van streepje, ervoer pure liefde, ik voelde me moeder, ik voelde me extatisch en euforisch! In mijn gedachten was het al helemaal waar. Zie hier voor het gedicht wat ik erover heb geschreven. Heb ik nu een kindje verloren? Objectief niet, niet uit mijn lichaam, maar wel uit mijn hoofd. Zijn de klompjes cellen nu vlindertjes of sterretjes? Ik zou zo graag willen dat ze nog ergens zijn. Is dit nu een vroege miskraam of missed abortion, of was ik gewoon ongesteld? Medisch gezien zal het wel het laatste zijn, maar dat doet zon onrecht aan wat ik erbij voel!! Maar anderzijds voel ik me dan ook heel erg schuldig, en een aansteller tegelijk, naar jullie toe, mensen in de vlindertuin, die echt kindjes hebben verloren, in een veel later stadium dan na 5 weken.. Dit moet echt hartverscheurend zijn. Ik heb er geen idee van hoe dat voelt. Ik post deze post dus met een heel dubbel gevoel.... Vandaag heb ik met een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis gesproken en zij noemde het het verlies van de verwachting. Ik was in verwachting, maar verloor de verwachting. Dat is wel pakkend en ook mooi, maar voelt ook erg abstract. Ik denk erover om een tatoeage te zetten met vlindertjes, weggefladderde kansen op leven, maar voel me te schuldig naar mensen die meer verloren hebben. En ben te bang dat ik me dingen verbeeld heb. En ben bang dat ik misschien ooit nog een echte miskraam meemaak en dan denk pfffff.. Dat andere stelde echt helemaal niks voor! Ik ben erg benieuwd naar jullie mening. Misschien zijn er hier ook andere meiden die hetzelfde hebben meegemaakt, maar niet reageren omdat ze vinden dat ze zich "aanstellen". Ik vind dat ook van mezelf, maar ik moest het kwijt. Bedankt daarvoor. Ik wens iedereen hier heeel erg veel sterkte met het verlies van jullie kindje(s) of de verwachting ervan. Liefs Marytje
Ik ben helemaal niet bijgelovig, maar dit vliegt net bij me naar binnen.. (ik heb hem gered van de kat )
Hoi Marytje, Wat een mooi en oprecht berichtje van je. Ik moet zeggen dat ik het met je maatschappelijk werkster eens ben. Je hebt verdriet omdat je hoop, je wens, je verwachtingen en hetgeen je zo graag wilt na zo'n lange periode opeens niet meer is. En dat doet pijn, heel veel pijn, zeker ook omdat je al zo lang die wens hebt om mama te worden. Zelf heb ik twee vmk meegemaakt (dat is wat jij nu ook meemaakt) een missed abortion (vruchtje komt niet vanzelf af maar hartje klopt niet) en twee keer een doodgeboorte. Voordat ik mijn zoontje kreeg heb ik mijn eerste vmk gehad. Toen raakte ik zwanger van mijn zoon en was ik doodsbang om het weer mee te maken. Gelukkig gebeurde dat niet. Tussen mijn twee zoontjes in ook weer een vmk en de missed abortion, daarna zwanger van mijn tweede zoontje en als de dood dat ik weer een miskraam zou krijgen. Echt, ik was verschrikkelijk bang ! Afgelopen jaar twee keer een doodgeboorte meegemaakt...... Als ik nu terugkijk op de miskramen denk ik nu, tjee dat ik zo bang was voor een miskraam. Terwijl ik toen echt wel verdrietig was. Maar nee, absoluut niet te vergelijken met het verlies van mijn dochters. Dat was echt de hel... Maar dit is jouw verlies en dat is ook heel verdrietig, geef het even de tijd en je zult zien dat je ook hier weer bovenop komt. Ik hoop voor je dat je weer snel zwanger mag zijn en dat alles goed zal gaan ! Sterkte en nee je bent niet raar, heel normaal zoals je je nu voelt !
Je hebt wel degelijk wat verloren, een droom is weer niet uitgekomen. Natuurlijk kan het altijd erger, ik heb één keer een doodgeboorte meegemaakt, MireilleE twee keer. Je denkt toch niet dat ik me naar haar schuldig voel over mijn verdriet, omdat zij het twee keer heeft moeten meemaken? Mijn verdriet is erg en hoewel 2 keer één van mijn grootste angsten is, voel ik me niet schuldig over mijn verdriet naar mensen die het 2 keer hebben moeten meemaken. Zo moet jij je ook niet schuldig voelen over jouw verdriet, wat jij meemaakt is heftig. Wat een ander mee- of niet meemaakt heeft daar niets mee te maken.
Lieve Marytje, Ik denk dat je vooral de dingen niet teveel in een weegschaal moet leggen. Tuurlijk, er zijn altijd mensen die het "slechter" hebben dan jij of ik, maar het gaat hier om jouw gevoel dat je iets verloren bent. En niet zomaar iets.. Dit soort dingen doen pijn en mogen ook pijn doen. Geef jezelf de kans om hier verdrietig over te zijn. Er is namelijk niemand die kan voelen wat jij voelt. Als het jou helpt om afsluiting te krijgen of je sterretjes te herdenken door een tatoeage te nemen, dan moet je dat vooral doen. En wat gaaf dat die vlinder ineens daar zit! Dat moet haast wel een "teken" zijn.. Toeval bestaat niet! Sterkte. Liefs, Aster
Zoals hier boven al gezegt is denk ik dat je je eigen verdriet het meest voelt, ook al heeft een ander iets ergers mee gemaakt. Denk ook dat je verdriet moet verwerken op de manier waarop het voor jou het beste voelt, je niet stoerder houden omdat het 'nog maar' een 'klompje cellen' was. Ik zelf voel me het beste bij een rationele aanpak, heb vorige maand een tweede missed abortion gehad en bij 13.1 weken het vruchtje verloren en besef dat het misschien het beste is zo omdat er waarschijnlijk toch iets niet goed was met het vruchtje, ondanks de bittere teleurstelling. Deze houding trekt mij er weer door en voor een ander is het juist een veel emotionelere aanpak die hen helpt bij de verwerking. Geef je gevoel de ruimte.
Ik herken een hoop in jouw verhaal, ik kreeg na het stoppen met de pil ook pas na ruim een halfjaar een eerste menstruatie en in de tussentijd zoveel testen er doorheen gejast... En elke x weer de teleurstelling. Ook ik vind dat ik mezelf niet aan mag stellen en geen verdriet mag hebben om ons verlies, want een ander.... Maar je hebt wel degelijk recht op je verdriet. Verdriet om het gemis, om de droom die nu nog niet uitkomt... Vanaf het moment dat je een positieve test in je hadden hebt, denk je niet aan dat klompje cellen meer, dan zie je een stoer jongetje of een schattig meisje met staartjes voor je. Je babykamer is al ingericht en ga zo maar door. Je verdriet is terecht meid en moet jezelf zeker toestaan! Ieder huisje zijn soms zijn eigen verdrietige kruisje en dat kan en mag niemand je afnemen! Blijf dicht bij je eigen gevoel, ook wat de tatoo betreft!
Lieve iedereen, Ontzettend bedankt voor alle lieve en meevoelende reacties. Ik kan hier zeker iets mee. Ik hoop andere vrouwen ook die iets soortgelijks meemaken. Nogmaals iedereen veel sterkte met het verlies, hoe relatief of absoluut groot of klein dat ook moge zijn.
Allereerst: niemand kan en mag voor een ander en zichzelf bepalen wie het beter of slechter heeft.... Dit zou inhouden dat (echt) de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen.... Daarnaast las ik net dit topic http://www.zwangerschapspagina.nl/ben-zwanger/458748-zwanger-dankzij-chinese-kruiden-ivm-pcos.html Misschien heb je er wat aan..... Veel liefs en sterkte, Maartje
Ik lees net pas jou verhaal hier.. jeetje meis.. wat heb je dit mooi verwoord.. en zoals hierboven al geschreven is, pijn mag je hebben, en of een ander nu wel of niet iets ergers heeft meegemaakt, het gaat om JOU gevoel.. Dikke knuffel voor jou!! Ennuh.. wij gaan voor dit ei, ei ! Dit word hem, onze plakkert... xx
Marytje, Je kunt echt prachtig schrijven en heel goed je gevoel verwoorden. Wat je schrijft klinkt mij heel erg bekend in de oren. Net als mijn voorgangsters wil ik je meegeven dat er niemand is die bepaalt wat verdriet is, en wat de zwaarte daarvan is. Dat heet, niemand anders dan jij! Je hebt verdriet, je bent je verwachting kwijt en in je hart wonen je sterrenkindjes. Daar mag je alle gevoelens bij voelen die voor jou van toepassing zijn, ongeacht wat een ander daarvan vindt. Als jij graag de tatoeages wil laten zetten om je kindjes op die manier bij je te kunnen dragen, dan moet je dat echt doen! Dit is jouw leven, jouw emotie, en (helaas ook) jouw verdriet! Sterkte, ik hoop dat je je gesteund voelt door je verhaal hier te delen.
oh meis. snap je helemaal. hier 2 jaar bezig geweest voor onze dochter. na 2 jaar telde ik eindelijk aan en na 10 weken bleek het een missed abortion te zijn. kwam niet vanzelf af en heb een curettage gehad, zat ook nog moederdag tussen, heel fijn idee was dat maand daarna was ik spontaan ineens zwanger. bleek een tweeling te zijn waarvan 1tje geen hartactie had en die later 'opgelost' werd door mn lichaam omdat het nog zo vroeg was. uiteindelijk was na 3 jaar onze dochter geboren. over mn zoon hebben we 1 jaar gedaan dus nog redelijk snel vond ik. probeer los te laten wat andere mensen er wel niet van zouden denken als je het hebt over vlindertjes of sterretjes. als je nu eenmaal 2 streepjes hebt gezien op de test dan ben je zwanger in al je gevoelens. je maakt plannen, kijkt in krantjes naar de baby aanbieding en fantaseert erop los en dan ineens boem weg droom. en of dat dat nu gebeurt na week 5 of week 8 dan maakt denk ik niet uit. al lijkt een doodgeboorte mij het ergste van alles. zit hier te denken om de voorletters van mn kinderen op mn pols te tatoeren samen met 2 sterretjes erbij. sterkte meid
Lieve meid, Ik snap je heel goed. Ik heb een miskraam gehad met 7 weken, althans toen was de baarmoeder leeg. Het is waarschijnlijk al eerder misgegaan, maar wanneer precies is niet te achterhalen. Ik troost mezelf door te zeggen dat het niet voor niets afgestoten word... Al had ik alles al 'gepland', de namen hadden we eigenlijk al vast liggen. Het kamertje is besproken, kaartjes hadden we bekeken... Tot dat je een echo hebt, vanwege bloedverlies, en hele baarmoeder leeg is. BAM, weg roze wolk. (Toen met spoed naar de gyn, maar dat is een ander verhaal: http://www.zwangerschapspagina.nl/vlindertjes-16-weken/462404-even-mn-verhaal-kwijt.html) Ook ik wil een tattoo, en dan denk ik soms een tattoo voor onze miskraam? Dat zal iedereen wel onzin vinden, er gebeuren veel ergere 'miskramen'. Maar goed, wij wilden/willen een babykamer met uiltjes. Die hele vrolijke, gekleurde. Wij hebben nu ook al een ruim jaar ons best moeten doen, en we zijn nog niets rijker. Ik wil zo'n soort uiltje graag tatoeëren, die niet alleen voor ons vlindertje staat maar voor de kinderwens in het geheel. Ik wens je heel veel sterkte, het is niet niks. Denk aan jezelf, en ik hoop dat jullie snel een goede zwangerschap mogen hebben.
Wat een prachtige herinnering is dat geworden. Ik lees nu je verhaal pas, en ik kan alleen maar begrip en respect voor je opbrengen. Ik denk dat het goed is dat je je eigen verdriet erkent en respecteert, en dat deze tattoo een hele goede stap daarbij is. Dikke knuffel.
Wat een ontroerend verhaal meid, laat niemand een oordeel vellen over je verdriet en twijfel er niet aan of het oprecht verdriet is of gegrond..Wat de maatschappelijk werkster zegt vind ik wel een hele mooie zin trouwens.. nog niet eerder gehoord. Verlies is verlies en ieder rouwt op zijn of haar manier. Heel veel sterkte en veel succes!
Respect voor je mooie tatoo! Zo mooi ook door iedereen geschreven! Ik kan hier niets aan toevoegen. Zoek zelf ook nog een manier om onze sterretjes een plek te geven...