Griekie, ik wilde ook even op je reageren omdat ik een deel echt wel herken. Toen ik zwanger was van mijn dochter (2007) was ik de eerst weken ook echt een beetje in paniek. Vanaf een week of tien werd het beter omdat ik me ook lichamelijk wat beter ging voelen.Na de bevalling heb ik een syndroom ontwikkeld waardoor ik niet meer zwanger kon worden en we wilden altijd graag twee kindjes. Talloze operaties volgden met wisselend succes in ineens kreeg ik een maand geleden te horen dat we ervoor mochten gaan. Na een aantal dagen intense vreugde sloop de angst er bij mij ook behoorlijk in. En dan ben ik nog niet eens zwanger, dus...... vertrouw erop dat dit goed gaat komen en geloof me dat van die roze wolk is toch echt een fabeltje hoor... voel je niet schuldig meis, je zal een prachtmoeder gaan worden!
Hey meis, Zoals de anderen idd al zeiden: ontzettend goed en dapper van je dat je je gevoelens hier neerzet, dat zal niet makkelijk geweest zijn. Ik herken wat je zegt, alleen had ik het bij de bevalling. Je probeert een paar maanden lang zwanger te worden, vervolgens bén je 9 maanden zwanger, en ineens hou je je baby in de armen en je denkt: "Help! Wat moet ik nu?!?" Dat begint net pas een beetje te wennen, dus de eerste paar weken heb ik echt niet op een roze moederwolk gezeten... Hou vol, het wordt vanzelf beter! Knuffel!
Hallo meiden, Het leek me wel zo leuk jullie een update te geven. Vandaag een echo gehad ben nu 8 weken en het gaat helemaal super we hebben het hartje gehoord en de kleine ligt goed op schema. Ook voel ik me helemaal super ben vitamine D3 gaan nemen en de deprie gevoelens en angst verdween als sneeuw voor de zon. 24 december hebben we 13 weken echo en als alles goed is mogen we naar een verloskundigepraktijk. Liefs griekie