Herkenbaar! Wij hebben altijd gezegd mocht het lukken dan 2 of 3 kinderen.. Ik had altijd een beetje 3 in mijn hoofd. Mijn man was na 2 al snel klaar. Wij hadden nog 1 cryo over, en ik heb daar vooral moeite mee gehad, er lang tegenaan gehikt voor we de beslissing hebben gemaakt die te laten 'doorgroeien tot stilstand' zoals ze dat noemen.. Alsof het kindje wat dat zou kunnen worden niet gewenst is.. Maar aan de andere kant als het er 5 waren wilden we ze ook niet allemaal.. Maar die ene dat kon voor mijn gevoel nog.. Toen de beslissing eenmaal klaar was viel er een last van mijn schouders daardoor.. Ik zou dolgraag nog een keer zwanger willen zijn, maar echt geen 3e kindje willen. Ik trek dat ook niet vanwege een slaapstoornis en dus ernstig slaaptekort.. Is met 2 al lastig genoeg.. Naarmate de tijd vordert heb ik er steeds meer vrede mee dat het bij 2 blijft. Vind het heerlijk dat ze nu wat zelfstandiger worden.. En toch, mochten we ooit nog ander erover denken, we wachten met definitieve maatregelen tot mijn spiraaltje eruit moet over een jaar of 8, dan hebben we echt wel zekerheid.. Ik vind dat 'achter de hand hebben' ook nog wel fijn, dat het nog niet definitief is.. Maar voor nu zijn we er allebei wel over uit dat we geen 3e willen. Plus dat we dan opnieuw het hele ICSI-circus in zouden moeten..
Ik zei altijd dat ik 1 of geen kinderen zou wensen. Toen de eerste er was voelde dat ook zo. Hormonencircus, onrustige baby brrr erg heftig. Toen werd het: àls we nog voor een tweede zouden gaan, dan pas na 3 jaar. Toen we begin vorig jaar tegen elkaar zeiden dat als we de stap wilden nemen, we dat niet meer zo lang wilden uitstellen wegens leeftijdsverschil, was ik binnen een maand zwanger. Een beetje in shock: “gaan we dit echt wéér doen?” En om eerlijk te zijn denk ik dat nu nog regelmatig hahaha. Al hou ik met heel mijn hart en ziel van beide kinderen, ik vind de babytijd enorm heftig. Ook nu hebben weer een ‘bedje schuwe-draag-plakbaby’. Refluxtoestanden enz enz.. Nog een bevalling meemaken lijkt me dan wel weer mooi. Maar ja, kleuters van 3 baren lukt niet denk ik. Het innerlijke gevoel van ‘willen baren’ blijft wel denk ik. Maar naast gevoel heb ik gelukkig ook nog wat verstand.
Precies dit. Ik hebben zelf altijd als jammer ervaren niet meer broers of zussen te hebben. Ook niet een hele goede relatie met mijn zus helaas. Mijn man wilt geen derde, ik heb altijd al 3 kinderen gewild, maar nu ik er 2 heb rondlopen (met zware zwangerschappen) denk ik, oef.... waar wij wel aan denken is pleegzorg, want nog een kindje willen we wel. En ik twijfel zelf tot die tijd zolang door of ik zelf nog een kindje zou willen. Maarja, mijn man wilt écht niet dus wat dat betreft zou het niets uitmaken. (Ik vind 2 kinderen financieel ook wel pittig trouwens, zou dat nog veel heftiger zijn met een derde?)
Ik herken het ook wel, mijn tweede en derde kwamen tegelijk, maar al tijdens die zwangerschap had ik het gevoel dat het goed zo was. Ik vind zwanger zijn en de baby tijd heel zwaar en ik ben ook bang dat ik er niet heel veel leuker van ga worden met een groot gezin. Ergens geeft het me heel veel rust; ik zie om me heen allemaal kersverse papa's en mama's, wij waren namelijk één van de eersten in onze omgeving, en dan denk ik; pfoe, nu is het jullie beurt om uit te vogelen waarom die baby nu weer huilt. Maar aan de andere kant maakt het me ook wel verdrietig, nooit meer die bijzondere momenten, zoals een baby op je borst krijgen na een bevalling, schopjes in je buik voelen ed.