Hoi meiden ik moet dit gewoon even van mij afschrijven. Ik weet het gewoon even niet misschien dat een opbeurend berichtje of wat goed advies helpt.. Ik heb nu bijna 2 jaar een relatie met mijn vriend. Ik heb nog een zoontje van 4 uit een vorige relatie. Mijn vriend voed hem op als zijn eigen kind hij ziet hem dan ook als zijn vader hij kent zijn biologische vader niet. Ik ben nu 23 en raakte op mijn 18de onverwachts zwanger van mijn zoontje en toen mijn huidige vriend over baby's begon vond ik dat een beetje eng. Ik was bang er weer alleen voor te komen te staan enz. Ik heb er een half jaar over na gedacht wilde ik toch voor een 2de gaan met mijn huidige vriend. Hij was toen der tijd nog verslaafd aan wiet (ik weet het heel stom om dat aan kids te denken). Hij heeft ADHD en kan heel goed en normaal functioneren onder invloed. Dan is hij heel rustig en lief. Vooral heel lief. We zijn nu een jaar bezig geweest met zwanger worden heb in dat jaar 1 miskraam gehad en 1 missed abortion.. het was hart verscheurend als ik er nog over denk springen de tranen in mijn ogen. Maar de 3de keer was t raak en bleef het zitten maar juist nu begint de angst weer op te spelen mijn vriend is nu 2 weken afgekickt uit zichzelf waar ik heel blij mee ben maar hij is tegelijkertijd ook vaak sagerijnig.. en precies nu ga ik pas nadenken over hoe hij is; ik vind hem op sommige vlakken nog zo kinderachtig, hij doet niks in huis echt helemaal niks terwijl hij de hele dag thuis zit. Ik breng mijn zoontje naar school en haal hem op en werk daarnaast ook nog in de schoonmaak. Als ik dan thuis kom heb ik er vaak geen zin of energie voor om nog wat te doen .. hij reageerd alles op mij af vooral als de afwas niet is gedaan kan die heel sagerijnig van worden. Hij wil de afwas voor geen goud doen. Als de kattenbak gedaan moet worden moet ik daar echt 2 weken om vragen en in de stank leven wil hij die kattenbak een keer gaan doen. Daarnaast zijn we financieel helemaal kapot. Toen hij nog gebruikte ging er heeeel veel geld naar zijn wiet op en elke maand beloofde hij dat het beter zou worden. Op den duur betaalde we geen rekeningen meer en we zijn bijna ons huis uit gezet. Deurwaarders en incasso bureaus staan regelmatig voor de deur gelukkig word ons volgende week een bewindvoering aangewezen zodat er wat aan onse schulden kan worden gedaan. Ik weet dat ik zelf die verantwoordelijk moest nemen toen ik het geld nog in handen had maar als hij sagerijnig was omdat hij geen woet had wilde ik alleen maar vrede in huis en betaalde dan maar een rekening niet om hem te pleasen.. als ik dit zo opschrijf snap ik echt niet waar ik mee bezig ben.. ik weet gewoon hoe dom ik ben maar ik heb het toch zo ver laten komen.. Heel erg frustrerend ik weet echt niet wat ik mezelf heb aangedaan en ik wat voor situatie ik mezelf heb gezet. Ik ben zo bang dat het zo fout gaat als die baby er is dat ik alles alleen kan gaan doen net zoals het nu gaat.. ik praat er zo vaak met hem over en hij maakt elke keer weer mooie beloftes waar ik weer heilig in geloof maar hij komt niks na helaas... ik denk dat ik dit al veel eerder inzag maar toen nog teveel van hem hield om er iets aan te doen.. nu is het denk ik te laat om nog iets eraan te doen. Ik weet het allemaal niet meer stiekem blijf ik hopen dat hij veranderd maar die hoop vervaagd steeds meer Sorry voor het lange verhaal maar het lucht wel even op. Misschien iemand met een vergelijkbare situatie waarbij het wel goedkwam of iemand met goed advies?
Hee we zijn even ver Is het een idee om relatie therapie te gaan volgen? Of hem iniedergeval naar de huisarts te laten gaan misschien heeft die wel iets veel gezonders dan wiet om hem wat te kalmeren?
Hey wat grappig dat we even ver zijn ! Ja dokter is hij geweest voordat ie was gestopt hij wilde hulp maar werd alleen maar van het kastje naar de muur gestuurd .. hij is op eigen kracht maar gestopt waar ik ook heel trots op ben na 10 jaar roken. Maar hij heeft adhd en vroeg of hij eventueel weer ritalin zou kunnen krijgen moet ie helemaal opnieuw gediagnosticeerd worden op adhd dus dat duurt allemaal zo lang pff het zit ons niet mee Relatietherapie zou inderdaad kunnen! Zou het daar is met hem over hebben. Wil liever alles geprobeerd hebben en niet zomaar stoppen met de relatie
Tja, hij is nu twee weken gestopt, maar het werkelijke afkicken duurt toch echt wel wat langer. Hij heeft het fysieke gedeelte achter de rug en nu moet hij aan het psychische deel gaan werken. Zijn ontwikkeling heeft als het ware stil gestaan en dat moet moet ingehaald worden, dat lukt niet in een paar weken. Hoeveel gebruikte hij en hoe is hij gespot (steeds minder gebruiken of cold turckey). Als iemand heel veel gebruikt en abrupt stopt bestaat er kans op psychische problemen en kan het verstandiger zijn om af te bouwen. Het kan allemaal goed komen, dat weet ik uit de eerste hand, maar twee weken is wel erg kort. btw. Het lijkt me niet verstandig om kalmeringsmiddelen te vragen bij de dokter aangezien hij blijkbaar verslavingsgevoelig is.
Ik doelde op ritalin Had ik inderdaad duidelijk mogen vermelden Wat raar dat hij eerder de diagnose ADHD heeft gekregen en nu weer opnieuw moet krijgen.
Ja het is iets chronisch, dus je zou denken dat dat allemaal niet zou hoeven.. Misschien zou sporten een goede afleiding voor hem zijn?? Dan hebben jullie ook even tijd apart van elkaar..dat is nooit weg..
Tjiptjap; ja hij is echt in een keer gestopt. Afbouwen heeft ie vaker geprobeerd maar hij kan die wiet niet laten liggen als ie het bij de hand heeft. Hij heeft 10 jaar ongeveer gerookt en de laatste jaren rookte hij gemiddelde 20/30 euro op een dag. Dat is veel hij was fulltime stoned zegmaar. Als die ook maar even nuchter was was die bloed sagerijnig en een heel naar ventje. De eerste week ging eigenlijk best goed, ik had het erger verwacht. Nachtmerries en slecht in slaap komen viel heel erg mee. Maar nu ik een week vakantie heb pff wat een drama hele tijd sagerijnig dat ie zich dramatisch verveeld. Hij komt hier ook niet vandaan en mist zn vrienden enorm maar om elke keer maar zijn geboorteplaats tegaan kost ook veel geld aan trein kaartjes enz. We gaan er zo vaak mogelijk heen voor hem. Sporten is inderdaad een optie we hebben zon krachttrain apparaat gekregen en die staat benede in de schuur. Hij kam ook wel naar de sportschool maar dat betekend elke maand extra kosten + nieuwe sportkleding. Dat kunnen we nu niet betalen. En werken kan die heel soms als inval maar hij heeft geen papieren niks dus echt goed werk kandie bijna niet vinden. En over de kalmeringsmiddelen zei de dokter inderdaad ook al dat dat niet verstandig was om te geven. Ze stuurde hem door naar maatschappelijk werker om te heloen stoppen kon die pasover 6 weken terecht vandaar dat ie uit zichzelf naar is gestopt.. En over dat ritalin vind ik ook heel vaag! Mijn vriend kreeg een brief mee voor maatschappelijk werker over dat hij wilde stoppen en als stopt hij erg druk in zijn hoofd is en mogelijk adhd heeft.... terwijl hij heel duidelijk heeft gezegd dat ie adhd heeft. Maar heeft heel lang geen rotain meer geslikt. Zijn oude huisarts beeft de bewijsstukken ook niet meer van zijn adhd vandaar de nieuwe diagnose.
Nou dan zou ik tóch het traject ingaan van een nieuwe diagnose, anders kom je nooit meer aan de ritalin. jullie hebben nog even de tijd tot de kleine er is. Mss met medicijnen gebeurd er ook weer wat meer vanzelf in huis. Én daarnaast relatietherapie? Mijn man heeft ADHD en merk echt veel verschil als hij medicijnen neemt en wanneer niet, in de zin van, er gebeurd wat meer automatisch vanuit hemzelf ipv dat ik er 3x om moet vragen. Ik hou hoe dan ook van m, ik ken hem langer zonder dan met diagnose, toch is het mét soms net even iets makkelijker.
Het klinkt misschien heel erg hard. Maar als je helemaal niets kan betalen. Waarom hebben jullie dan gekozen om voor een tweede te gaan ipv te wachten tot de financiële ellende is opgelost? Als je al weet dat je in de bewindvoering gaat komen en veel schulden hebt, geen rekeningen meer kan betalen en zelfs geen nieuwe kleding, waarom maak je dan die keus? Oprechte vraag oor, vat het niet verkeerd op. En over werk en geen papieren: Mijn broertje heeft toch echt een goede baan gevonden en nog nooit zonder werk gezeten. Het kan dus wel. Desnoods gaat ie kranten lopen, 500 euro per maand bij de telegraaf.
Over de spulletjes hoef ik me niet zo druk te maken ik heb eigenlijk alles al en een super schoonfamilie die veel voor ons doet. En hij heeft gelukkig wel een vast inkome (uitkering) maar t ging me meer om de bezigheid die hij dan heeft. We gaan zeker achter die ritalin aan en in Relatietherapie ik hoop inderdaad dat het allemaal een beetje bij trekt daar geloof ik nu nog in we hebben inderdaad nog even
Pff meid...ik wil je ook niet afkraken hoor, maar wat een situatie om aan een tweede te beginnen...je hebt er alleen nu niets meer aan aangezien je al zwanger bent en de baby al onderweg is. Ik zou met hem om de tafel gaan zitten, als je schoonfamilie super is misschien 1 iemand vragen om erbij te komen. Iemand moet hem in gaan laten zien dat thuis zitten met een uitkering en helemaal niets doen gewoon niet kan. Straks is die kleine er, je hebt al een kleine rondlopen, hij zal mee moeten gaan helpen, ook in het huishouden. Maak goede afspraken, ze ze op papier, en dat chaggerijnige, dat zal nog wel een tijdje aanhouden. Dat hij zijn vrienden mist is logisch, hij werkt niet, hij sport of hobby't niet buiten de deur, zo komt hij ook geen nieuwe mensen tegen ook. Voor 16 euro per maand kan hij naar basic fit, nieuwe kleren zie ik het nut niet van in, je kan sporten in een oude trainingsbroek. Sowieso is het een goede "beloning" voor het stoppen, en hij kan hier wellicht nieuwe vrienden leren kennen en zijn leven weer op gaan bouwen. Ik snap dat elke cent een cent is, maar denk dat het wel erg belangrijk is dat hij uit deze sleur komt en ergens begint met opbouwen.
Bedankt voor de reacties ookal heb ik mezelf in een domme situatie gezet toch zulke lieve reacties krijg. Ik weet dat het echt een stomme beslissing was voor een 2de ik moet ook eerlijk zeggen dat ik na de laatste miskraam alweer de pil in huis had gehaald omdat voor mij die 2 miskramen misschien wel een teken waren dat het nu misschien niet zo moest zijn. Dus ik had met mezelf afgesproken als ik weer ongesteld zou worden ik weer met de pil zou starten maar werd dus niet ongesteld.. alsof de duivel ermee speelt en dan blijft ukkie ook nog plakken. Waar ik super blij mee ben natuurlijk!! maar tegelijkertijd ook super bang. Maar de situatie is nou eenmaal niet anders en ik ga zeker jullie advies proberen!
Ik weet het niet.. hij kan super leuk zijn in een goeie bui dan doet ie alles voor me en vooral voor mijn zoontje hij doet echt alles voor hem! Maar om nou bij hem weg te gaan vind ik een beetje moeilijk in verband met dat ik nu zwanger ben, mijn zoontje hem als vader ziet, ik zelf het niet red met mijn inkome + als we in bewind zitten we veel sneller die troep aflossen met 2 inkomes Ik wil soms ook echt bij hem weggaan maar die bovengenoemde punten houden me tegen. Ik kan nergens heen zonder huis sta ik dus op straat