Wow..hier word ik stil van. Wat een ontzettend drama. Niet te bevatten. En dan alleen die lang gehoopte zwangerschap uitdragen, petje af voor jou hoor! Het gemis zal blijven, maar hopelijk milder worden en gevuld met mooie herinneringen aan hem en prachtige ervaringen met je kindje. Zolang je hem/haar veel zal vertellen over papa, blijft jouw rots toch op één of andere manier tastbaar voor hen. Ik ken je niet, maar toch een dikke knuffel voor jou!
Ik ken je niet, maar wil je toch een digitale knuffel sturen. Wat een nachtmerrie moet het zijn om je man te verliezen en dan nog in de periode die zo mooi moet zijn, omdat jullie eindelijk een prachtig klein wondertje verwachten. Probeer van je zwangerschap te genieten. Hij had natuurlijk jullie kleintje gewoon op moeten zien groeien, maar nu zal hij de beste beschermengel zijn die jullie dochter maar kan wensen! Liefs Yesera
Jeetje ik ben er stil van... Gecondoleerd met het verlies van je man. Ik hoop dat je nog wel kan genieten van je zwangerschap en jullie ongelooflijk mooie wonder!
Heel veel sterkte meis... Je man verliezen, je basis lijkt me echt verschrikkelijk... En dan ook nog uit jullie huis moeten, dat plekje van jullie samen te moeten verlaten Ik hoop dat je toch van je zwangerschap kan genieten en dat je wel goed.voor jezelf blijft zorgen. Heb je verder ook psychische hulp?
Wat een nachtmerrie! Het gemis zal er altijd zijn, bij alle stappen die jij en jullie meisje maken, maar weet zeker dat wanneer er een mijlpaal wordt bereikt er een ster nog harder straalt van trots! Heel veel sterkte
Meisje meisje meisje toch.... Wat een vreselijk verhaal... Hoe kom je hier over heen? Geen idee lieverd.. Denk dat je ms wel hard psyg hulp kan gebruiken om alles te verwerken, eruit te gooien, je angsten en frustraties te uiten enz.. Wat lief dat je bij je schoonouders in mag trekken..ook al is dat niet wat je wilde, je wilde dat samen met je man doen. Heel veel sterkte met dit grote verlies, en ik hoop dat je nog een beetje kan genieten van de baby in je buik, die een deel van je man is, hij zal altijd voortleven in je hart en in je kindje...
Jeetje wat een heftig verhaal.Heb het met kippenvel zitten lezen. Hoop dat als de kleine er straks is je met een doel gelukkig door het leven kan,met een stukje van je man om je heen.
Ik heb geen psychische hulp, want kan dingen goed zelf verwerken. Loop wel bij een maatschappelijk werkster, maar dat is gedeeltelijk inzake de rouwverwerking, en het andere gedeelte is mbt huisvesting ed. Het is inderdaad erg moeilijk. Maar ik schrijf veel en heb veel aan het forum. Ik weet dat hij er altijd is. Niet fysiek, maar wel in de buurt. Liefs
jemig wat vreselijk zeg,ik leef enorm met je mee! Ik vind het ontzettend knap dat je dit zo hebt kunnen opschrijven...wat kan het leven toch vreselijk hard en oneerlijk zijn... Ik wil je heel vel sterkte toewensen en hoop dat je zwangerschap wel verder heel voorspoedig mag verlopen en je toch ook troost kunt halen uit het feit dat jullie kindje een deel van jullie samen is en hij op die manier toch zal voortleven.
Jeetje meisje. Kende je verhaal natuurlijk al, maar toch was het een beetje een shock om je verhaal hier te lezen bij 'alleen en zwanger'. Voor mij was dit altijd het hoofdstuk op zp met vrouwen die gedumpt zijn door hun vriend (ook erg hoor, begrijp me niet verkeerd) of vrouwen die bewust alleen zwanger zijn. Niet het hoofdstuk van een jonge vrouw die samen met haar man gelukkig was, voor een kindje vocht en op het moment dat het eindelijk is gelukt... alleen verder moet... Ik had het zo graag anders voor je gehoopt. Alle kleine 'overtredinkjes' die ik heb begaan tijdens jullie voortraject... zo blij dat het eindelijk gelukt was... Heb er nog steeds geen woorden voor. Hoop dat Babii-man straks vanaf zijn 'wolkje' naar zijn dochter mag kijken en heel trots op haar en haar mama is. Dikke knuffel voor jou!
Wat een heftig verhaal, heb er een traan van moeten weg pinken. Ik hoop echt dat je je gauw beter gaat voelen. Woorden schieten mij te kort. Het beste meis, hele dikke knuffel! Dikke respect voor jou!
Mijn god, wat verschrikkelijk! Op mijn werk is iemand iets soortgelijks overkomen. Altijd alleenstaand geweest, toen eindelijk haar soulmate gevonden en een dochtertje gekregen. Niet heel lang daarna heeft ze hem moeten reanimeren 's nachts toen ze wakker werd van zijn snurkende ademhaling, maar hij is overleden. Afschuwelijk!! Inmiddels heeft ze alles weer op de rit en heeft ze een nieuwe vriend. Ik wens je veel sterkte toe, het zal een zware tocht worden. Jullie kindje is het echter waard om voor te vechten!
Lieve lieve babii, ik kende het verhaal al... maar man man zit echt met tranen in mn ogen achter de comp nu ik dit lees Onwijs veel sterkte en je weet me te vinden. Dikke knuf.