Jeetje meid wat verschrikkelijk... Ik lees het nu pas, wat erg zeg! Hij zal altijd een deel van je leven zijn.. hij zal waken over zijn 2 prinsesjes (jij en jullie mooie kindje) Verschrikkelijk dit zeg... het leven is gewoon niet eerlijk! Ik hoop dat met de tijd de scherpe randjes er van af zullen slijten en jij volop kunt genieten van jullie kindje. Echt heel veel sterkte!!! Ik heb er verder echt geen woorden voor...
Jemig meid, ik zit met mijn mond open van verbazing, dat dit zomaar kan bij zulke jonge mensen... bizar gewoon. Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je je partner zal herkennen in jullie kindje.... dat lijkt me dan heel mooi! Sterkte meid!
Lieve Babii, Wat een verschrikkelijk verhaal en wat moet jij je nu ongelooflijk verloren voelen, zwanger en je man is er niet meer! Ik leef heel erg met je mee en ik kan me een heel klein beetje voorstellen hoe het moet zijn. Mijn zus heeft jaren geleden haar eerste man verloren op 25-jarige leeftijd. Een hartstilstand. Hij werd 's nachts ook niet zo lekker, ging even naar beneden om wat te drinken.... De volgende ochtend vond mijn zus hem in zijn stoel.. hij was al overleden. Een paar weken later bleek dat ze zwanger was... een week of 5, 6. Met 8 weken ging dit helaas mis. Ik heb daarna als tiener (ik was 16) ruim een jaar bij haar gewoond om bij haar te zijn zodat ze niet alleen hoefde te zijn en ook gewoon als steun voor elkaar. (Haar man was mijn 'grote broer'). En voor mijn ouders was dit een heel geruststellend idee. Nu, we zijn inmiddels zo'n 25 jaar verder, kan ik alleen maar zeggen dat je moet blijven vechten want ooit.. ooit zul je het geluk weer vinden. Mijn zus is inmiddels weer getrouwd, ze hebben samen 2 jongens gekregen en zijn heel erg gelukkig met elkaar. Arjen wordt nooit vergeten en is altijd nog een beetje bij ons, maar hij kan trots zijn op mijn zus (waar hij dan ook is) want ze heeft gekozen om weer gelukkig te zijn. Heel veel sterkte en liefs, en weet dat je man voortleeft in je dochtertje straks!
@ Babii Ik lees je verhaal met tranen die over mijn wangen lopen! Wat 'n nachtmerrie! Maar helaas werkelijkheid..... Weet verder niet zo goed wat te zeggen, behalve dat ik je heel veel sterkte wens samen met je kindje. Dikke knuffel hope2Bmama
jeetje wat een ontzettend verdrietig verhaal, zit met tranen in mijn ogen. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar wil je ontzettend veel sterkte toewensen in deze vreselijk moeilijke tijd.
Ik heb net je verhaal gelezen en heb enorm moeten huilen...wat verschrikkelijk!! Ik heb hetzelfde meegemaakt, nu zo'n 10 jaar terug en bijna op dezelfde leeftijd. Mijn vriend is ook 28 jaar geworden...hij kreeg een hersenbloeding. Wij hadden samen geen kinderen en daar waren we toen ook nog niet aan toe. Het enige wat ik je nu kan vertellen is dat je ooit echt weer gelukkig kan worden. Bij mij is het ook heel moeilijk geweest, maar ik heb nu een gelukkig leven met mijn nieuwe partner en inmiddels zwanger van ons tweede kindje. Je zult moeilijke momenten kennen, maar laat dat toe. Probeer aan alle mooie dingen te blijven denken en praat erover! Ik heb het inmiddels een plekje kunnen geven, ik zal mijn hele leven lang mijn overleden vriend op een speciaal plekje in mijn hart met mij meedragen. Met verdrietige momenten, maar zeker ook momenten waar ik nu met veel liefde en plezier aan kan terugdenken. Ik hoop op een prachtige toekomst voor jouw en je kindje! Sterkte!
jeetje meid ben echt even stil geslagen onwijs veel sterkte en hoop je toch dadelijk een licht puntje zal vinden hele dikke knuffels
jeetje meid wat heftig! heel veel sterkte en liefde gewenst.. weet niet zo goed wat ik verder moet zeggen wil je echt het beste wensen.
Wat afschuwelijk! Ik las je verhaal met tranen in mijn ogen. Echt een nachtmerrie. Ik hoop dat je straks toch kan genieten van jullie dochter. Het zal vast heel fijn zijn dat zij er straks is. Sterkte.
Jeetje, wat een verschrikkelijk verhaal. Zo jong nog, jullie allebei.. Dit zou niet mogen gebeuren. Jullie hadden nog zon leven te gaan. Samen een kindje verwachten, een lang gekoesterde droom.. De echos, de geboorte, het opgroeien van jullie kindje Dat hadden jullie samen moet doen.. Heel veel sterkte bij het verwerken van het verlies van je man, je maatje, je anker Hopelijk verloopt je zwangerschap voorspoedig en heb je genoeg momenten dat je ervan kan genieten. Ik hoop dat je straks volop mag en kan genieten van je dochter. Een mooi geschenk dat veel geluk met zich meebrengt, maar ook veel verdriet met zich meedraagt Het is zo oneerlijk
lieve Babii, Jouw verhaal heeft me diep geraakt. Eindelijk zwanger van je grote liefde en dan gebeurd dit... Mijn collega had ongeveer dezelde leeftijd toen hij in sept 2010 een zware hersenbloeding kreeg. Zijn zoontje was toen net een paar maanden. De beelden staan nog op mn vizier gebrand: zijn vrouw die met de kinderwagen voor de kist uitliep... mijn hart brak. Nu zie ik jou daar lopen, met je mooie buikje. Wat zal het zwaar zijn maar als ik je verhaal zo lees ben jij een supersterke vrouw waar haar man onwijs trots op was & wordt jij zo'n ontzettend goede moeder waar jouw dochter dolgelukkig mee zal zijn! Op de crematie van mn collega speelden ze een prachtig lied toen wij hand in hand de zaal verlieten. Ik wil het graag met je delen. Het heet familytree, misschiennken je het al wel. Een stukje uit de tekst: Now as we say goodbye to one of our own we maybe lonely but we're not alone Though the leaves will fall and the tears will flow May it always comfort us to know The familytree will always grow Venice - The Family Tree - YouTube En zo is het, de stamboom zal blijven groeien door wat jij nu in je buik draagt met zoveel liefde. Ze zal trekjes van papa hebben, uiterlijk of innerlijk: wie weet wel beiden. Jij zult haar verhalen vertellen over haar vader en hem zo levend houden in de herinneringen. Het liedje wat ik zn vrouw destijds stuurde heeft ze grijsgedraaid zei ze. Het is van Marco Borsato, Niemand weet. Hierbij ook de link. Marco Borsato - Niemand Weet - YouTube Ik wil je ontzettend veel kracht toewensen om dit verlies te dragen, ik blijf je volgen en leef mee!!
Ook hier stil en kippenvel! Wat verschrikkelijk wat je hebt mee moeten maken (en nog steeds dag in dag uit mee maakt). Ik wens je heel veel sterkte om dit verlies dragelijk te maken!
hey meid hoe herkenbaar ook ik was zwanger van mijn zoontje toen mijn toenmalige partner kanker kreeg, mijn zoontje was 5 maandjes oud toen hij overleed, hoe moeilijk ook, jou man zou gewilt hebben dat je geniet van jullie kindje want ook al is hij er niet fysiek meer je draagt wel zijn kind en daar mag je trots op wezen. het klinkt clichee maar tijd haalt alle scherpen randen ervanaf en er komt een tijd dat je weer aan hem zult denken zonder pijn en verdriet voor nu wens ik je heel veel sterkte en hoop dat je familie je steun en toeverlaat zal worden, tijdens deze eigenlijk onmenselijke tijd