Hoi meiden, Ik wil dit even kwijt en weet dat al van mij afschrijven oplucht. Vanmorgen voelde ik plots minder leven. Normaal word ik wel een keer wakker geschopt (al ben ik dan niet helemaal ver weg meer, maar toch, ik voel leven als ik nog half lig te slapen). Ook heeft kleine meestal de hik net nadat ik gedronken heb. Maar nu, niks... Dacht nog, ach, kleine slaapt misschien. Zal vast niet erg zijn, de hik en bewegingen komen later wel. 11:00 uur... Liep nog lekker in mijn pyama en ochtendjas rond (waar heb je anders verlof voor?). Nog altijd geen beweging. Dus besloot lekker een warme douche te nemen (reageert hij vaak ook wel op). Niks! Op bed gaan liggen en hem wakker porren. Mooi niet he. En toen sloeg de angst toe. Aangehouden tot 12:15 uur, helaas zonder resultaat. VK maar gebeld, what to do?! Ze zei dat ze mij 5 min later terug zou bellen. Ik in die tussentijd mijn vriend bellen. Had hij een klant aan de telefoon en zou straks terug bellen. Prima, want VK moest ook nog terug bellen met hoe en wat. VK belde netjes terug; Ik mocht nu naar ziekenhuis (Alnatal nieuwegein) voor een CTG. Haar vertelt dat ik er gelijk aan kwam, zodra ik mijn vriend het vertelt had. Geen probleem. Na telefoongesprek had mijn vriend terug gebeld, ik situatie uitgelegd. Hij vroeg nog of hij mee moest komen, voor ik kon antwoorden zei hij wacht op mij. Nog geen 10 min later was hij al thuis (normale reisduur is 20 minuten!!!). Eenmaal in ziekenhuis... Moest van te voren nog een patientenkaart aanmaken bij een andere balie. Mooi niet dat ik mijn postcode en telefoonnummer meer wist he. Woon al bijna 2 jaar op dit adres, zo'n moeilijke postcode hebben wij niet. Telefoonnummer gebruik ik nu ook al een tijdje en weet ik normaal gesproken uit mijn hoofd. Vriend had alles maar geregeld. Melden bij Alnatal en hebben (voor mijn gevoel) lang moeten wachten tot ik aan werd gesloten voor een CTG. Volgens vriendlief viel het mee. Gelukkig, hartactiviteit. Gelijk viel er een grote last van mijn schouders. 30 minuten aan de CTG gelegen. Natuurlijk werd meneer actief (eindelijk!!!). Kon heel erg merken aan zijn hartritme wanneer hij begon te bewegen, hartritme ging omhoog. Toen ik glaasje water aanpakte ook buikactiviteit gehad (harde buik, al voelde ik daar weinig van). Nog één keer, spontaan, harde buik gehad. Ook wel erg appart om te zien. Maar jeeh, wat springt die buikactiviteit registratie omhoog zodra kleine beweegt. Soms echt niet normaal hoe hoog. Soms viel het wel mee hoor. Meneertje was in ieder geval lekker druk. Na 30 min kwam, volgens mij VK, vertellen dat het er goed uit ziet, geen afwijkingen gevonden. Moest nog wachten op echo en gesprek met gyn (is standaard). Daar hebben we écht lang op moeten wachten. Mijn vriend zat zichzelf al op te vreten. Hij moet nog heel veel doen voor zijn werk (gaat morgen voor 2 dagen naar Duitsland om klanten te bezoeken). Hij had ondertussen al wat zakelijke telefoontjes gepleegd. Tja, je moet toch wat als je zit te wachten?! Echo gehad, was gelukkig goed! Voor echo nog "ondervraagd" door een leerling die mee liep. Tja, je bent er immers niet voor niets en ze willen, om een goede diagnose en uitleg te geven, wel van alles van je weten. Wat ik wel heel goed kan begrijpen. Gyn vertelde mij, gezien de duur van zwangerschap, dat het kan zijn dat ik minder leven voelde is dat kleine zijn eigen slaap-waak ritme gaat vormen. En dat ik daarom, na zoveel pogingen, nog altijd geen leven heb gevoeld. Er werd ook van alles opgemeten (althans, poging tot. Echt nauwkeurige konden ze niet maken). Met zijn benen zit hij op 39 weken!!! (wij zijn beide lang, ik ben 1.76m, mijn zusje is 1.78m, vriend is 1.93m en zijn broertje is zelfs 2.05m dus zit wel in familie die lange benen). Qua buikomtrek, zat hij op 37 weken en 4 dagen. Bloeddruk van mij is overigens goed (115/75). Blij dat ik gewoon ben gegaan. Gaf mij wel geruststelling. Natuurlijk, nu is de kleine wel actief... Hele morgen mijzelf op zitten vreten, om vervolgens Uk weer heel actief te voelen inmiddels. Gelukkig maar! Voelt wel goed dat hij nu zo actief is overigens hoor. Was overigens erg blij dat ik vandaag weinig leven voelde, en niet morgen. Want dan had ik in mijn eentje zo'n patientenkaart aan moeten maken als ik mijn postcode niet meer weet en telefoonnummer (goed, die staat gelukkig in mijn telefoon). Plus nu kon mijn vriend gewoon mee. Niet dat hij veel heeft meegekregen; Hij zat de Esta daar te lezen over scheiden (jeetje, wat voor boekjes hebben ze daar in die ruimte!!!). In wachtruimte als hij niet aan de telefoon was over zijn werk te praten en een andere man die een pak droeg af te zeiken (toen die man weg was) dat zijn broek te kort was en blablabla. Maar... Hij is tenminste mee geweest. Hij is nu voor 1 uurtje weer terug op zijn werk, gaat langer door met werken om zijn werk af te krijgen. Maar toch. Zo, dat lucht op.
Pfff schrikken he, gelukkig is alles goed. Bij alletwee mijn vorige zwangerschappen heb ik hetzelfde gehad ook echo en ctg. En de dag daarna begon de bevalling, echt bij alletwee, ik denk dat het stilte voor de storm was hihi. Ben benieuwd of het nu weer zo is
Schrikken he, ik had het afgelopen zondag ook gehad. Bijna hetzelfde verhaal als jij. Bij mij moesten ze ook kijken of ik geen vruchtwater verlies. (Ik heb te weinig vw en mijn buik was geslonken in omvang). Na inwendig bleek gelukkig van niet.
Dat is dan ook schrikken voor jullie! Gelukkig bleek het bij jullie ook goed te zijn. Update: wij hebben een hond, anderhalf jaar. Soms best druk en mega lomp. Vanavond, komen terug van partnerles zwangerschapsgym. Zit alleen bij mij, kop op mijn schoot. Is erg rustig. Normaal als ze bij mij komt durft ze met haar hoofd op mijn buik te komen. Nu en afgelopen weekend viel het mij op dat ze mijn buik ontwijkt. Spelen toen ik op bank lag, komt ze normaal met poten ook op mijn buik, danwel perongeluk, danwel expres. Afgelopen zaterdag dus niet. Niks poten op mijn buik. Vriend las op Zp dat hond wel veel door kan hebben. Zo ook, wist hond veel eerder dan wij dat wij in blijde verwachting waren. Vind het wel eng; mijn vriend gaat 2 dagen naar Duitsland morgen. Gelukkig heb ik al geregeld dat ik morgenmiddag wordt opgehaald door schoonmoeder. Blijf bij mijn schoonouders slapen. Eerst zou ik dat niet doen, ook mijn schoonmoeder had zo iets van hoeft niet joh. Maar na vandaag... Belde haar net op. Ze dacht eerst dat vriend 1dagje ging. Toen ik zei dat hij 2 dagen ging was knoop snel door gehakt. Ze zei of ik slaap bij jullie, of jij bij ons. Nou hebben wij geen logeerbed meer. Schoonouders wel. Ben nou niet zo close met schoonmoeder dat ik haar in mijn bed laat. Haha. We zien wel. Uk ligt met gewicht voor op schema. Nog maar te zwijgen over zijn lengte! Dus als Uk er klaar voor is, wie ben ik? Is wel vroeg, volgens berekening ben ik 36 weken en 2 dagen. Maar wat als hij al zo voor ligt?
Kan me voorstellen dat je bent geschrokken. Gelukkig is alles goed. Wel fijn dat je bij je schoonouders terecht kan.
Schrikken hè? Ik heb zelf afgelopen vrijdag en zondag toevallig ook ctg gehad bij Alnatal in Nieuwegein. Morgen mag ik weer.
Schrikken zeg, en fijn dat je zo snel terecht kon. Ik had bij L. te weinig vruchtwater, en ze bleef achter in de groei, en ik lag in het ZH met HELLP, en er waren nog een paar andere probleempjes waardoor ik me ook zo'n zorgen maakte! Dan werd ik soms 's nachts wakker uit een droom en liet de verpleging met een doppler komen om even te luisteren, zo zeker was ik dan dat ze was overleden in mijn buik. Bah, ik word nog weer naar als ik er aan denk. Dus als je het niet vertrouwd, gewoon bellen, ze kunnen zelfs even een handdoppler er tegenaan zetten voor de hartslag!
Lieve schoonmoeder hoor! Bij mij toevallig ook!!! Afgelopen zondag was mijn man nog in het buitenland voor zijn werk. Je voelt je wel alleen dan hoor. 2 dagen later was ie pas thuis.
Inderdaad, je voelt je echt alleen. Ik heb dan nog wel een hond, maar goed, die zegt ook weinig terug. Normaal heb ik er geen probleem mee dat hij 2 dagen weg is. Hij is in juni/juli bijna 1 week weg geweest naar de 24 uurs race van Le Mans (Frankrijk). En toen heb ik mij prima vermaakt. Ok, nu was er wel veel te doen voor mij; Ik werkte, had afscheidsfeest van de buren (2 huishoudens hielden tegelijk hun afscheidsfeestje omdat ze gingen verhuizen), had de hond. Tuurlijk, heb hem wel gemist. Maar had meer afleiding. Maar nu?! Vreselijk! Ben met verlof, wil toch geen stukken meer rijden (mijn kant van familie woont hier 45 min vandaan). Zal blij zijn als hij ons morgenavond weer komt halen bij mijn schoonouders. (En nog steeds zonder de kleine liever)
Herkenbaar hoor! Mijn man is meestal 5 tot 10 x per jaar naar het buitenland. 3 weken terug nog, en alles was prima. Ja, het is saai zonder hem. En ja, ik mis hem. Maar red me ook wel alleen. Nu was ie vorige week weg en ik vond het zoooo vreselijk! Moest ie ook nog eens een paar dagen langer blijven (op pakjesavond....). Ik heb zitten huilen als een klein kind toen ie het vertelde. Stom he. Vindt het ineens mentaal zwaar, om alleen te zijn terwijl ik al 'zo ver' zwanger ben. Is kennelijk een omslagpunt gekomen....
Nou, dat herken ik dus ook. In begin van zwangerschap inderdaad geen probleem om hem te laten gaan. (vond het soms wel lekker, avondje voor mezelf, lekker filmpje kijken (als je die tijd krijgt), bakje chips op tafel, kaarsjes aan. Heerlijk! Ook toen ik nog niet zwanger was. Maar nu... Hij zit maar in Düsseldorf, dus op zich, hij kan snel thuis zijn. Inderdaad, het huilen als een klein kind Moet wel eerlijk bekennen dat toen hij de deur achter zich dicht deed ik toch echt wel een traantje heb gelaten.
opluchting! wel fijn dat je direct kon komen en dat ze je goed hebben geholpen. Goed dat je hebt gebeld, daar zijn ze voor
Inderdaad, plaag me niet zo Zit dan in de stress of vriendlief wel op tijd is. Het rommelt overigens wel, maar weet niet of het echt zo is. Is meer als ik loop dat het rommelt. Nu lig ik heerlijk op de bank met laptop bij mijn schoonouders en is het rustig. Ik wacht liever tot morgen middag. Dan is vriendlief weer in Nederland. Nadeel; Zit nu Woerden. Vriend werkt in gehucht vlakbij Geldermalsen. Nieuwegein vanuit Geldermalsen is dan gunstiger qua reistijd. Maar toch, hopen dat we Uk snel in onze armen hebben. Wel appart; Hond van mijn schoonouders, springachtig beestje en een druktemaker, sprong slechts 1 keer tegen mijn benen aan, is super rustig naar mij toe. weekend met sinterklaas kon ik dat beest wel achter het behang plakken! Werd gek van dat beest. Hele tijd springen en doen. En nu?! Hmm, denk dat dit niet lang meer gaat duren. Eerst onze hond die mij in de gaten houdt, nu de hond van mijn schoonouders die rustiger is.