ik voel me zo ontzettend schuldig

Zo herkenbaar!
Door een pnd ben ik nu nog volledig thuis. Maar vanaf oktober ga ik beginnen met reintegreren. Ik zou eerst zelf 36 uur gaan werken. Gelukkig kan ik daar nog 32 uur van maken. Maar ik zie er nu al zo enorm tegen op om mijn kleine man straks zo weinig te zien. Ik kan er wel van janken. Ook ik kan door financiele redenen niet minder werken. Op zich wil ik best wel blijven werken maar het liefst max 3 dagen.
Ik kan je dus niet echt verder helpen. Maar ik wou je wel even laten weten dat je niet de enige bent die hier mee zit.

 

Tuurlijk ben je niet de enige. Ik vind het heerlijk om te werken en voel me toch geregeld schuldig. Ik weet niet zeker of het in iedere vrouw zit, maar de meeste moeders hebben er in ieder geval met tijd en wijle last van.

De enige tips die er te geven zijn is zorg voor opvang waar jij je goed bij voelt. Als ik zie hoe goed ons kind het heeft op het kdv dan scheelt dat een hoop.

Daarnaast investeer in de tijd die je samen hebt. Dat hoeft helemaal niet duur of moeilijk te zijn. Wij maken van boodschappen doen gewoon een groot feest. We hebben een abonnement op de dierentuin (kost voor ons 100 euro per jaar) en gaan dus vaak even een uurtje naar de vissen kijken, maar een kinderboerderij is net zo goed.
Daarnaast is een speeltuintocht altijd een ideale manier om de ochtend te spenderen. Maar ook gewoon lezen, naar de bibliotheek gaan (in de meeste plaatsen is een kinderabonnement gratis), gewoon lekker de tijd voor elkaar nemen.
Een mens onthoudt ervaringen beter dan cadeaus. Als je de tijd die je hebt met je kind ten volle benut, zonder gekke dingen te doen en jouw kind weet dat als er echt iets aan de hand is, jij of vader aanwezig zullen zijn, dan ben je de moeder die jouw kind verdient. Dat zit hem niet in de uren dat je er niet bent.

Als laatste, financieel zorgen voor je kind is ook zorgen voor je kind. Voor mannen is dat de normaalste zaak van de wereld, maar vrouwen hebben die verantwoordelijkheid ook. Met een bepaalde mate van geld en zekerheid kun je je kind veel meer bieden dan zonder.

 

Ik werk 32 uur omdat ik mijn baan ontzettend leuk vind en daar veel voldoening uit haal. Mijn man werkt ook 32 uur. Beiden dus vier dagen en dat komt op het zelfde neer als wanneer ik drie dagen zou werken en hij vijf, het standaard plaatje zeg maar. Onze kleine man gaat twee dagen naar het kdv en één dag in de week is oma hier. Hij heeft het ontzettend naar zijn zin, zowel met oma als op het kdv. Wij hebben het zo geregeld dat één van beiden rond zeven uur begint en dus ook weer vroeg vrij is en de ander brengt hem dan naar de creche. Werkt zowel voor ons als de kleine man perfect. Dus opvang is het allerbelangrijkste; daar moet je je goed bij voelen. Daarnaast doe ik eens in de week boodschappen zodat ik daar na mijn werk geen tijd aan hoef te besteden en ik zorg dat we op de twee dagen dat hij naar de creche is makkelijk eten, dat betekent voorgekookte aardappelen, gesneden groenten. Ik hoef het dus alleen in de pan te gooien en kan verder heerlijk met hem spelen en knuffelen.

Ik vind zelf dat wij het heel goed hebben geregeld en kamp daardoor bijna nooit met een schuldgevoel...en met die bijna nooit is heel goed te leven

 

En hoe gaat het nu, een maand later?

 

Wij werken ook allebei 32 uur en dus is Simone 3 dagen in de week weg, maar ze vindt het hartstikke leuk bij haar gastouders dus ik voel me niet schuldig.
Sterker nog, na 2 weken vakantie in september had Simone juist wel ff genoeg van ons en was ze er wel weer aan toe om een dagje bij oma te spelen haha! Dat zit dus wel goed
Ik wed dat het bij jullie ook zo gaat!

 

Ik heb een LAT relatie met een man die net uit de schuldsanering komt. Vanuit mijn echtscheiding vóór deze relatie ook geen cent overgehouden. Ik MOET dus fulltime werken, om ons huis te betalen en onze dochter voor het grootste deel alleen te onderhouden. Ik werk 4 x 9 uur en doe dat vanaf dat ze 12 weken oud is. 2 Dagen per week gaat ze naar een KDV en 2 dagen naar mijn ouders.

Vooral de eerste tijd vond ik een hel. Ik reed huilend weg bij de opvang en bij mijn ouders. Ik heb me vaak schuldig gevoeld en soms nog. Toch is het inderdaad zo, dat de tijd die we samen hebben, ook écht onze tijd is. Komen we thuis, dan knuffelen we eerst en vertelt ze dingetjes over haar dag. Dan pas ga ik koken en eten we samen. De vaat en alle andere zaken laat ik bewust liggen totdat ze op bed ligt. De vrije woensdag gan we al sinds ze 4 maanden is baby ( nu inmiddels guppy)zwemmen en gaan we lekker samen naar de markt, op ons gemakte boodschappen doen of naar de kinderboererij. bij vies weer wordty er gevingerverfd, tenten gebouwd van de tafel en hebben we onze eigen tea-arties.

Mijn dagen zijn erg lang en ik ben soms doodop, maar ik vind het zó de moeite waard.

In de weekends is mijn Lief er en doen we met zijn drietjes leuke dingen. En IK voel me soms nóg vreselijk tekort schieten, maar als ik naar mijn dochter kijk, en zie dat ze veel pret heeft, gexzellig bij em op schoot kruipt en me knuffelt dan denk ik soms ook wel dat ik het echt zo slecht nog niet doe.

Het is ook wel een beetje iets dat je door sommige mensen wordt aangepraat, heb ik inmiddels bij mezelf ontdekt."de werkende moeder" wordt aqfgeschilderd als een vreselijk mens, maar de carriére makende vader is een geweldige peer. Ik snap dat nooi zo goed.

Zolang je kind het lekker doet en jij goed in je vel zit, ben je volgens mij goed bezig, hoor!

 

Nou ik kan je niet echt tips geven, alleen maar vertellen dat je niet de enige bent! Ik moet over een paar weken weer gaan werken en ik ijk er zooooo erg tegenop! Ik weet dat ze in goede handen is, maar wat afschuwelijk dat ik haar de hele dag moet achterlaten. Ik voel me er nu al zo schuldig over, je moeder hoort (vind ik) gewoon ltijd bij je te zijn, zeker als je nog zo klein en afhankelijk bent.. I vind ht echt verschrikkelijk.. Heb ook met mezelf afgesproken dat ik het gewoon ga proberen, maar als het qua schuldgevoelens niet mindr wordt dan stop ik en leven we maar wat zuiniger.
Ik ben ook zo bang dat ze straks niet meer dat tevreden en makkelijke meisje is omdat het bij een oppas toch altijd anders is als thuis..

Ja moilijk hoor. Heb nog niet de ervaring om te kunnen zeggen dat het vanzelf makkelijker wordt, maar dat hoor ik wel om me heen..

Sterkte hoor, het is ook niet niks om mama te zijn en te moeten werken..