Hee Elfi, Dikke knuffel meis. Ik moet bekennen dat ik met je meehuil hier. Hoe oneerlijk kan het leven soms zijn?! Jullie hebben zoveel doorstaan samen op weg naar dit kindje, dit is gewoon hartverscheurend. Ik heb ook een M.A. gehad dit jaar. We kwamen er achter op de 8 weken echo. Onze wereld stortte toen in, en de nasleep van 3 maanden hielp bepaald niet bij de verwerking. Na 3 a 4 maanden waren we psychisch eindelijk een beetje hersteld van alles. Nieuwe poging, en meteen een vroege miskraam. De angst is enorm, en wij worden wel natuurlijk zwanger en zijn ook nog niet lang bezig. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe dit voor jullie moet voelen. Ik wil je één praktische tip geven. Dit omdat ik zelf met het verdriet deal door in de regelmodus te schieten. Je zegt dat jullie nog 2 cryo's over hebben. Ik zou het risico niet nemen en met je cryo's naar een topziekenhuis verhuizen, als je nog niet in het buitenland zit. Bijvoorbeeld Gent of Cuypers en Cuypers in Duitsland. Al is het maar dat je dan het gevoel hebt dat je er echt 100.000% alles aan doet. (Niet dat je dat nu niet doet natuurlijk, ik hoop dat je snapt wat ik bedoel!) Wij gaan in februari naar Gent, ook omdat ik nu alles op alles wil zetten.
Heel herkenbare gevoelens! Ik vond het baren van het ieniemienie babietje ook heel zwaar. Bij mij duurde het 24 uur voordat ik het losliet. Bij ons was het een heel klein mager wit mensje met net al een soort nageltjes. We hebben het/hem Jip genoemd en daarna een knuffeltje gekocht dat Jip representeert voor ons. Het is nu 6 jaar geleden en ik kan er nog steeds verdrietig over zijn. Dus bedenk ook dat het heel normaal is om hier zo lang als jij nodig hebt over te rouwen. Ik ben in die tijd veel gaan wandelen. Weg van alle drukte en alle (zwangere/ babies) mensen. Dat hielp wel wat.
Dank je wel voor je lieve reactie! Het is idd heel oneerlijk! Ik snap niet dat het zo moet gaan. Wat verschrikkelijk voor jullie ook! Goeie stap om naar Gent te gaan. Wij zitten er al. In Nederland heel veel behandelingen gehad en nooit zwanger geweest. In Gent na de 3de terugplaatsing zwanger... helaas bleef het niet leven, maar we zijn nog nooit zover gekomen. In Gent hebben ze ons helemaal binnenste buiten gekeerd. Hier kwamen ze erachter dat ik een bloedstollingsprobleem heb, mijn eicellen niet zo heel goed zijn en dat het zaad van mijn man niet zo goed is. Dit alles zorgt dat natuurlijk zwanger worden bijna niet mogelijk is Hopelijk blijven die laatste 2 cryos plakken. Maar het zo super klote allemaal! Voel me zo rot. Ben ook bang dat het nu nooit meer gaat lukken. We hebben zo weinig kans
Ach meis wat ontzettend klote! Bah wat een rottraject. Ze zijn in Gent ook gespecialiseerd in miskramen. Ik neem aan dat je voor je stollingsprobleem aspirine en fraxi krijgt, en misschien prednison of utro om nog een miskraam te voorkomen? Ze doen dat soort dingen bij herhaalde miskramen, maar ik vind dat in jou geval best zou mogen overwegen om daar nu al mee te starten (maar goed, ik ben geen arts natuurlijk). Zit je bij (het team van) dokter de S.? En slikt je vriend o.a. zink en selenium voor zijn zaadkwaliteit? Waarschijnlijk doen jullie alles al hoor, sorry dat is mijn regelmodus weer Je bent welkom in ons miskraam/M.A. groepje: https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/zwanger-worden-na-een-miskraam-missed-abortion-deel-2.691836/ Ik heb er zelf veel aan gehad om met andere meiden te praten over alle ellende dit jaar, en te zien dat het na een M.A. ook goed kan gaan bij velen. Misschien ook iets voor jou. Neem de tijd om het allemaal te verwerken, en het is oké om je af en toe een hoopje verdriet te voelen. Zelf merkte ik dat het snel beter ging toen de hormonen uit mijn lijf gingen, die maakten alles nog 10x heftiger. Daarbij moest ik 3 maanden wachten op de ingreep, en merkte ik dat het met de tijd ook slijt, hoewel het nog niet helemaal weg is. Het is niet niks.
Geef echt toe aan alle emoties nu, je mag boos zijn, intens verdrietig, teleurgesteld, bang. Gewoon alles voelen. Kruip weg onder die deken, gooi met je kussen, ga een uur onder de douche huilen: doe wat je nodig hebt, dat helpt je verder. T is niet alleen verdriet van de misgelopen zwangerschap maar ook t extra verdriet van al die jaren in de mmm en nu weeeeeer terug moeten (terwijl je in je hoofd nog steeds telt in 'zoveel weken ben ik zwanger') , en keihard hopen dat 1 van beide cryos wel een gezond kindje kan worden. Ik hoop dat de miskraam zelf complicatieloos verloopt. Knuffel en je hervindt jezelf uiteindelijk weer. Maar voor nu hoef je niets, alleen goed naar jezelf luisteren. Sterkte
Ik krijg tranen in mn ogen van je berichten. Ik weet zo goed hoe erg je een kindje kan wensen en hoe uitzichtloos het kan voelen als het fout gaat. Het verdriet moet eruit, dus huilen huilen huilen (dus je bent 'goed' bezig). Er komt een dag dat de tranen steeds wat minder worden en dat je met dit verdriet onder arm verder gaat, echt waar. Maar dat is nu nog niet. Sterkte.
Ach dat lijkt me heel naar om te zien. Wat mooi dat jullie een naam hebben verzonnen en een beertje hebben gekocht. Wij willen misschien ook wel iets kopen. Ik merk dat ik me terugtrek op de bank en niet zoveel wil doen. Weet niet of dat nou zo goed is.
Is heel normaal geef eraan toe. Je bent aan het rouwen om het verlies van niet alleen een kindje maar ook om het verlies van een toekomstbeeld van een gezin. Er komt een dag dat je niet meer dagelijks huilt en je zin hebt om de wereld weer in te gaan maar nu nog niet. Hoeft ook niet.
Klopt ik gebruik idd asprine en fraxi/ clexane. Geen utro bij een cryo terugplaatsing. Vraag me af of dat helpt... ik heb uiteindelijk nog steeds geen miskraam gehad. Of doet utro nog meer? Prednison is nog nooit genoemd eigenlijk. Waar is dat voor? Vitamines idd wel. Is niet erg hoor die regelmodus... het is toch handig om ook verder te denken. Ik zal eens kijken in dat groepje. Ik merk wel dat mijn omgeving niet zoveel laat horen. Alleen de eerste 2 dagen. (Met uitzondering van een paar mensen) We moeten het een beetje zelf doen. Ten minste zo voelt het. Die hormonen zijn idd vervelend. Heb nog hele pijnlijke borsten. En af en toe misselijk. Maakt dat ik soms ga twijfelen of alles wel waar is. Je kan jezelf zo gek maken. Ben vandaag super down. Zit alleen maar op de bank en niks interessert me. Weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Wil ook niet steeds huilen...
Dank je wel (L) ik weet niet zo goed wat ik allemaal viel. Wel verdriet, maar ben ool een beetje emotieloos op het moment. Nergens zin in, geen interesse. Hang alleen maar op bank
Vergis je niet (dat deed ik ook), je bent hartstikke véél aan het doen, je bent aan het rouwen. Het lijkt als niks doen, omdat je er lichamelijk niet actief voor hoeft te zijn maar het is echt topsport! De zin/behoefte om iets ernaast te gaan doen komt echt wel weer.
Het gaat heel wisselend. Heb nu de laatste paar dagen weer vrel verdriet. Nu een week geleden miskraam dmv misoprostol en vandaag zou ik 12 weken zwanger zijn Maakt me allemaal onwijs verdrietig. Kan ook helemaal overstuur zijn Neem wel de tijd. Heb me ziek gemeld op werk en hoef dit jaar sowieso niet meer te komen.
Fijn dat er geen druk is vanuit het werk en je thuis de tijd krijgt om alles te verwerken. Ik vond mijn eerste miskraam het heftigst. Uiteindelijk ebt het verdriet weg en krijgt het een plekje. Waarschijnlijk denk je dat je er nu nog niet overheen kan komen. 20 weken termijn, verlof en uitgerekende datum zijn ook altijd pijnlijke momenten. Helemaal wanneer je nog met lege handen staat. Ik hoop dat wanneer jullie er klaar voor zijn er snel weer een nieuwe zwangerschap mag plaats vinden. Je rouwt dan in ieder geval niet meer om het gezinsbeeld. Dikke knuffel!