Hallo allemaal, Toch maar eens mijn verhaal plaatsen. Ik weet niet meer zo goed wat ik moet.. Afgelopen mei ben ik bevallen van een prachtige dochter. Ik heb een goede zwangerschap en vlotte bevalling gehad. Prima kraamweek...en toen begon het. De kraamzorg was weg en ik kon dat weekend alleen nog maar huilen. Ik kon niet meer stoppen en ook niet duidelijk aangeven wat mijn probleem was. Ik gaf borstvoeding en vond het verschrikkelijk. Het benauwde me enorm en deed vreselijk pijn (huilend gaf ik voeding). Op zondagavond stond mijn zusje voor de deur en die vroeg waar ik in vredesnaam mee bezig was. Waarom ik dit mezelf aan deed, met de fles zou ze ook groot worden. Uiteindelijk knoop door gehakt, over op de fles. Met 2 dagen was ik de borstvoeding totaal kwijt. Rust..voor even. Mijn dochter werd onrustig. Ze wou niet slapen overdag, hooguit hazenslaapjes. Ze huilde veel (Lees schreeuwen). Het enige wat dan hielp was haar rechtop tegen je aan houden en wandelen. Helaas was dat een probleem voor mij, ik zat met bekkeninstabiliteit en kon gewoon weg niet steeds staan/lopen. Tijdens zwangerschap nergens last van en na 1,5 week ging het mis. Wel meteen fysio gehad en met een maand of 2/3 was het over. Dit viel me wel heel rauw op mijn dak. Nooit bij stil gestaan dat dit na de bevalling ook nog kon en al helemaal niet dat het mij zou gebeuren. Oke. Terug naar mijn dochter. Uiteindelijk, na 4 weken naar de huisarts. Mijn vriendin wees mij op verborgen reflux (ze had echt alle symptomen) en ik had werkelijk alles al gedaan wat ik kon. Dus zantac gekregen. Dit leek even iets te werken en gaf een klein verschil. Uiteindelijk werden de klachten weer erger. Verwijzing kinderarts gekregen en met 3 maand konden we terecht. Op dat moment stond ik op omvallen. Als zij schreeuwde 's avonds , dan liep ik huilend met haar rond. Ze sliep namelijk niet door, en kwam elke nacht tussen de 2 en 6x voor haar speen (geen voeding). Ik voelde me een slechte moeder, ik had geen geduld meer en kon niks aan haar pijn doen. De kinderarts herkende overduidelijk verborgen reflux en gaf een ander medicijn (omeprazol) en laxeermiddel omdat poepen haar veel pijn en moeite kostte. Na 2 weken sloeg dan eindelijk het medicijn aan! Ze sliep overdag weer en stopte met schreeuwen! Wat een opluchting. Toen ze 5 maand was kon ze zonder dat medicijn en dat gaat nog steeds goed. Ze slaapt echter nog steeds niet door (heel af en toe een nacht). Ze komt tussen de 0 en 3x per nacht nu. Haar ontlasting is nog steeds problematisch en daarvoor zijn we nog bij de kinderarts. Toen onze dame 4,5 maand was moest ik weer aan het werk. Dit viel me heel erg tegen! Ik zat niet lekker in mijn vel en op het werk was/is het ook chaos. Loopt nog steeds niet zoals het moet. Toen onze dame 5 maanden was kwam het bericht dat mijn ouders gaan scheiden. Niet geheel onverwacht, maar de manier waarop is waar ik moeite mee heb. Inmiddels ben ik op..leeg. Dood moe, slaap helpt niet. Ik kan vooral de hele dag wel huilen en voel me vreselijk eenzaam.Heb veel lichamelijke klachten. Ik lijk niet eens meer op mezelf. Het gaat heel golvend...ups en downs. De ups zijn alleen erg klein. Soms kan ik genieten van mijn dochter, soms niet. Voor mijn gevoel schiet ik tekort naar mijn dochter. Dit is niet wat ik had verwacht, waarop ik was voorbereid. Ik heb mijn man en vriendin wel in vertrouwen genomen maar ze lijken me niet te begrijpen waardoor ik me nog slechter voel. Stel ik me dan aan? Overdrijf ik? Het zal dan nog wel meevallen en steek mijn kop weer in het zand...struisvogel politiek...dan gaat het vast voorbij...
Wat een akelig verhaal! Ik heb ook wel pittige babies gehad en was snel zwanger van de tweede en slaap nu dus 5 jaar niet door, de jongste van 3,5 heeft misschien 5 nachten in z'n leven doorgeslapen haha. Maar wij maken het ons makkelijk, een co sleeper geeft je S nachts de rust die je nodig hebt. Je kindje veilig op haar eigen matrasje en jij hoeft je bed niet uit. Echt ideaal! Ik werk inmiddels niet meer buiten huis maar moet wel elke dag vroeg op voor school maar met de co sleeper heb ik de meeste slaap. Omdat jij aangeeft dat je echt niet de oude jezelf bent kan ik je alleen maar aanraden bij je huis arts te gaan praten, je zou namelijk best kenmerken van een post partum depressie kunnen hebben. En dat betekend echt niet dat je faalt, maar wellicht wel dat je wat extra ondersteuning nodig hebt want moeder zijn is echt niet makkelijk!
Dankjewel voor je reactie. Wij hebben haar met 7 weken bewust op eigen kamer gelegd omdat ik van elk geluidje wakker werd. Op deze manier hoor ik niet alles. Maar wel fijn dat dat bij jullie werkt! Heftig hoor...zo lang gebroken nachten. Hoop toch echt dat mijn dochter hier een keer klaar mee is... En ja...de huisarts. Ik durf niet zo goed. Toen ik 16 was heb ik een depressie gehad en ben bij een psycholoog geweest. En dan nu weer..dat kan gewoon niet waar zijn. Ik ben bang voor de gevolgen als het wel zo blijkt te zijn.
heel eerlijk.. ik vind 0-3x voor een speentje/ aai over de bol niet echt veel... Dat is hier hetzelfde, soms nog wel meer en dan ook nog een nachtvoeding. En nu zeg ik echt niet dat je er niet van mag balen hoor.. ik baal ook 3 van de 7 nachten, ik denk alleen dat je het jezelf onnodig moeilijk maakt door er zo tegenop te zien...(en dat doe je niet express, dat komt gewoon omdat je je rot voelt) Je kan het beter accepteren, dat is het makkelijkst. Wbt de depressie, het is nou eenmaal een feit als je al een depressie heb gehad je er vaak wat gevoelig voor zal blijven... maar je hoeft je echt niet te schamen en je zorgen te maken voor de gevolgen.. Want wat zijn de gevolgen? dat je geholpen kan worden, dat is toch juist alleen maar goed! Je kan je beter zorgen maken om de gevolgen als je er niks aan doet. Dus hup naar de huisarts en leg het voor!
Ach lieverd, dat is toch niks om voor te schamen? En je man hoeft t niet helemaal te begrijpen, maar kan wel respecteren en erkennen dat je je zo voelt, en er voor je zijn. Voor wat voor gevolgen ben je bang als je naar de huisarts gaat? Ik heb ook meerdere periodes gehad dat ik bij een psycholoog was, maar dat heeft me telkens alleen maar goed gedaan. Ik denk.dat de gevolgen erger zijn als je zo doorgaat. Ik snap dat het een stap is, maar je dochter heeft meer aan een moeder die beter in dr vel zit.
Ik heb een nicht die jaren op een kindje heeft moeten wachten, na de premature bevalling viel alles wel heel zwaar en kreeg ze een PPD, haar moeder heeft lang voor het kindje gezorgd omdat ze het zelf niet kon. Ze zat tegen opname aan en heeft daardoor het eerste jaar van haar kindje grotendeels gemist. Ik denk dat naar de huisarts gaan, minder erg is als het mooie opgroeien van je kindje niet bewust meemaken. Het is ook echt pittig, een klein kindje, de nachten... Maar als je goed in je vel zit, kan je het beter hebben. Ja, ik baal ook weleens van de nachten maar zoals vanmorgen werd ik wakker tussen 2 kindjes in die beide bij me gekropen waren, ik vind het zelf heel handig om er niet steeds uit te hoeven ( Want inderdaad, alleen de speen is snel gedaan, maar waar is je man in die nachten? ) Ga je al optijd naar bed, pak je overdag je rust als dat nodig is?
Dankjewel voor jullie reacties! Manlief wordt pas wakker als ik op sta...hij hoort het gewoon niet Verder probeert hij er echt wel voor me te zijn, maar hij weet werkelijk niet wat hij er mee moet. Kan het hem niet kwalijk nemen...ik weet het zelf niet eens. En op zich vind ik het geen ramp hoor om haar even die speen te geven, ze slaapt meteen door dan. Het is meer een opstapeling van denk ik.. Waar ben ik bang voor... Reacties van anderen denk ik, straks gaan vreemden zich met mijn kind bemoeien (of halen ze haar weg...Ik weet het, slaat nergens op..geen idee hoe ik hier bij kom) Ik was al zover om mijn verhaal op papier te zetten..is de huisarts afwezig deze week
Dankjewel voor jullie reacties! Manlief wordt pas wakker als ik op sta...hij hoort het gewoon niet Verder probeert hij er echt wel voor me te zijn, maar hij weet werkelijk niet wat hij er mee moet. Kan het hem niet kwalijk nemen...ik weet het zelf niet eens. En op zich vind ik het geen ramp hoor om haar even die speen te geven, ze slaapt meteen door dan. Het is meer een opstapeling van denk ik.. Ik ga inderdaad op tijd naar bed. Maar inslapen gaat laatste weken erg moeilijk. Overdag kan ik echt niet slapen helaas. Wel luier ik veel tegenwoordig , ik krijg gewoon niks uit handen..dus toch nog ergens goed voor. Waar ben ik bang voor... Reacties van anderen denk ik, straks gaan vreemden zich met mijn kind bemoeien (of halen ze haar weg...Ik weet het, slaat nergens op..geen idee hoe ik hier bij kom) Ik was al zover om mijn verhaal op papier te zetten..is de huisarts afwezig deze week
Het is lastig te weten wanneer chronische vermoeidheid overgaat in depressie. Zover ik je bericht lees is dit nieuw voor je. Als je niet bekend bent met die klachten zou ik er hulp bij zoeken. In je tekst lees ik nergens waar je kindje slaapt. Als ze naast je slaapt dan is het misschien makkelijker om haar dr speen terug te geven en weer in slaap te vallen. Maak het jezelf iig makkelijker en zorg dat je meer slaapt. De meningen verschillen over of je meer moet doen of meer moet slapen als je deprie bent. Maar ik heb het vermoeden dat je jezelf te lang uit geput hebt en misschien een beetje burn out bent gegaan.
Goed dat je het even hier en voor jezelf van je afschrijft! Ik kan me goed voorstellen dat je er door al die gebeurtenissen even doorheen zit. En dat is echt niet gek hoor. En dan ook nog een scheiding in de familie, nou, dat is ook niet niks. En niet alles is een depressie hoor, alleen het is wel fijn om even je verhaal bij een professional kwijt te kunnen. Want die zien meer mensen die dit meemaken. De huisarts kan je evt verder helpen of via de praktijkondersteuner ggz van de huisartsenpraktijk. En zo te horen kun je heel goed voor je kindje zorgen en komt ze aan niets tekort, dus wat je denkt zal heus niet gebeuren . Goed dat je je huisarts hebt gebeld, jammer dat ze deze week afwezig is, wellicht een andere huisarts waar je je vertrouwd voelt? Of tot volgende week wachten? Succes meid, je bent echt niet de enige hoor!
Ik denk dat je hulp moet zoeken. Denk echt dat je dat goed kunt gebruiken. 0-3 keer p nacht wakker voor een speen is nl niet echt extreem, vind ik. Dat is hier elke nacht ook zo. En bij veel andere mama's met kindjes in de leeftijd van mijn dochter, is dat niet veel anders. Maar hoe jij nu beschrijft hoe je je voelt, dat lijkt me niet echt gezond. Ik zou daar wel hulp voor zoeken.
Zou naar de huisarts gaan. Misschien zijn een paar gesprekken bij de ggz ondersteuner voldoende om alles op een rijtje te zetten en je verhaal kwijt te kunnen. Of je depressief bent kan ik niet beoordelen maar omdat je al eerder een depressie heb gehad is het belangrijk om niet te lang alleen door te tobben. En even ter gerustelling, al noem je het zelf ook. Ik ben de laatste jaren behoorlijk van het padje geweest door depressie inclusief opnames. Heb thuis ook wat ondersteuning voor de kinderen gehad en er werd alleen maar vastgesteld dat ik dat iig goed doe.
Dankjewel allemaal! Het is al fijn om te weten dat ik niet de enige ben en dat er wel mensen zijn die het begrijpen. En om het van me af te 'schrijven'. Ik zou zo graag steviger in mijn schoenen willen stillen, en een sterke mama zijn. Een sfeer of humeur van een ander bepalen mijn gevoel. Dat neem ik zo snel/makkelijk over, en uiteindelijk betrek ik dat op mezelf en is het ook mijn gevoel geworden. Heel bizar en vervelend. Ik hoop dat ik de moed om naar de huisarts te gaan vast kan houden tot volgende week. Ergens weet ik (al wel langere tijd) ook echt wel dat dit moet. Maar toch blijft het knagen...'het is vast niks, het is zo voorbij en dan ga je voor niks.' Liefs
De moed hebben om hulp te vragen is ook 'sterk'. Geen hulp vragen terwijl je die wel hard nodig lijkt te hebben is niet synoniem voor ' een sterke' moeder. Soms hebben we wat hulp van anderen nodig om weer steviger in onze schoenen te komen staan. Daar is niks mis mee.
Meid, wat een verhaal! Wat erg dat je je zo voelt. Ik heb zelf ook een tijdje gehad dat alles teveel was (niet als moeder). En dan kunnen kleine dingen als een speen terug doen al te veel zijn. Ik voelde me ook heel onbegrepen, maar het is voor anderen ook heel lastig. Alleen jij weet wat je voelt. Je hoeft echt niet bang te zijn om naar de huisarts te gaan. Ik zou het juist heel moedig van je vinden. En je zult zien dat het daarna beter gaat. Wat mij trouwens ook heeft geholpen is 's avonds gaan wandelen. Even frisse lucht door je hoofd laten waaien.
Dank jullie wel! De reacties doen me goed en geven me moed! Er is de afgelopen dagen weer het nodige gebeurd (de scheiding brengt nogal wat mee) en wat baal ik dat de huisarts afwezig is. Ik zit er zo door heen nu en kan bij niemand terecht. Ik ben er nu in ieder geval wel van overtuigd dat ik hulp moet zoeken. Ik kan en wil dit niet meer alleen. Wachten tot maandag helaas...eerst de kerst maar door zien te komen.
Nou, morgen kan ik bellen. Ben er gewoon zenuwachtig van Blijft maar door m'n hoofd gaan, 'is dit echt nodig', 'overdrijf ik niet'... Mijn verstand en gevoel zitten niet op 1 lijn. Heb niemand verteld dat ik naar de huisarts wil/ga. Ook mijn man niet... Weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Hij begrijpt me totaal niet, kan er niks mee... Dan wacht ik wel eerst af wat HA zegt en kan hem daarna altijd nog vertellen hoe of wat. Mja twijfel wel enorm of ik daar wel goed aan doe..
Succes vandaag, ik denk dat het de juiste stap is. JE hebt in eerste plaats behoefte aan iemand die naar je luistert en daarna iemand nodig die je helpt om alles een plek te geven. Gebroken nachten zijn normaal maar wat eerder is gezegd, als je niet lekker in je vel zit zijn dat nu net de dingen die je emmertje doen overlopen. Als je enkel de gebroken nachten zou oplossen blijf je waarschijnlijk nog altijd weinig ruimte in je emmertje hebben.