Mijn vriend en ik waren het er altijd over eens dat we graag minimaal 2 kindjes willen, als ons dat gegund is. Nu hebben we ons eerste kindje gekregen, hij is inmiddels 10 maanden en nu zegt die steeds vaker dat hij geen tweede kindje wil of dat hij twijfelt. De reden van zijn twijfel is dat we dan weer door hetzelfde proces moeten: hele jonge baby, weinig tijd voor elkaar, weinig seks etc etc Alles begint nu eindelijk weer zn plek te krijgen of heeft dit al en ook op het seks-gebied gaat het weer meer zoals "vroeger" Ik snap dus niet zo goed waarom hij nu zoveel twijfels heeft terwijl hij eerst nog wel 4 kids wou als het ff kon Is dit iets wat typisch is voor mannen? IK wil ook niet constant aan zn kop gaan zeuren voor een tweede kindje als hij het echt niet wil, dan leg ik me er gewoon bij neer dat het bij ons ene beebje blijft. Hij zei nog wel gisteren dat hij het niet zo leuk vindt dat shay dan 4 is als hij een broertje of zusje krijgt terwijl hij 2 eigenlijk een goede leeftijd vindt. Maar dit huis is gewoon niet geschikt voor 2 kids (vind ik) en ik zie het niet gebeuren dat we binnen nu en een jaar een ander huis aangeboden krijgen Wie herkent dit allemaal? En bij wie is het "goed" gekomen? Ik kan me erbij neerleggen, maar een wens voor een tweede is ook wel heel groot aan het worden als ik eerlijk ben....
Mijn man wilde ook heel lang geen 2e kindje.. Maar is nu super blij met de zwangerschap. Mannen zijn ook maar mensen he, ze kunnen zo veranderen. Mijn man vondt/vindt J het ideale mannetje en wilde daarom geen 2e kind omdat hij bang is dat dat een terror kind is haha. Mijn wens voor een 2e was ook super groot, die bij mn man was die wens er ineens helemaal niet meer, terwijl die er wel altijd was omdat we zeiden '1 is zo alleen en 3 is teveel' Dusssss het kan altijd nog goed komen hoor!
Nou zeg, dat hij dus de sex als obstakel ziet, breekt mijn klomp van.. Mijn man en ik hebben tijdens mijn zw negen maanden geen gemeenschap gehad. Hij durfde niet en ik durfde niet. Daarbij zijn er andere wegen dan all the way he Ik was ook moe en constant pijn, bij ons kwam het niet veel verder dan knuffelen. Na de bevalling 6 weken nog niets (auw...ingeknipt hechtingen), toen voorzichtig weer begonnen. En het gaat nu pas minder pijn doen. Heb mijn man nooit horen klagen. Alleen maar begrip voor me. Daarbij vond hij het ook eng allemaal. Hij heeft er met zijn neus bovenop gestaan tijdens de bevalling en de knip hihihih.. Mijn man zou heel graag nog meer kinderen willen maar bij ons is het niet vanzelfsprekend en ik heb erge BI, wat nu eindelijk beter gaat, was een maandje terug op zijn hoogtepunt. Mijn man stelt mijn gezondheid op de eerste plek mbt een zw. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen door hun gezondheid of door hun financiele situatie het bij 1 kindje moeten houden....maar ik kan er met mijn verstand niet bij dat de sex het tegenhoudt.. Wij hebben een oud klein huisje met maar 2 slaapkamers, waarvan 1 heel klein kamertje. De jongste slaapt pal naast mij. We moeten tzt gaan verbouwen. De ruimte beneden is gewoon ruim. Dus dat heeft ons oook niet tegengehouden. WIj denken ook nog over een derde kindje na. (eerst wil ik al mijn kilos kwijt en mezelf helemaal 100% fit voelen)......ook al is de ruimte er NOG niet. Dat houdt ons niet tegen, want dat kan je best een paar jaar overbruggen.
He meid, Ik weet heel goed hoe je je voelt. Je wens is zo sterk, dat kun je niet uitzetten! Hier ook een man die geen 2e wilde. Heel veel praten samen, elkaar de ruimte geven voor onze gevoelens. Uiteindelijk wilde manlief ook. Nu ben ik 8 weken zwanger van de 2e. Manlief is blij en opgelucht, zeker nadat we gister een mooi hartje zagen kloppen. Het enige advies wat ik je kan geven is blijven praten met elkaar en heb vooral respect voor elkaars gevoelens. Het komt vast goed meid. Dikke knuffel!
@ Corina: Goed om te horen! Ik denk dat het ook komt omdat alles nu nieuw is. Misschien dat hij er andere beelden bij had voor de baby er was.... Denk dat het daar ook wel mee te maken heeft. Hopelijk verandert ook mijn vent van gedachten @ukoldaatje: De seks is niet de hoofdreden denk ik. Want na mijn knip hebben we wel vrij snel weer seks gehad, alleen is het (zoals bij bijna iedereen) gewoon minder. Ik denk dat hij alles er gewoon bij roept wat zijn twijfels maar kunnen onderbouwen. Ook toen het minder was door vermoeidheid etc, was hij begripvol en vond hij het geen probleem. Moet er wel bij zeggen dat toen ik hem dat hoorde zeggen ik echt ff zoiets had van: Excuse me??! Daarna kwam de rest erachteraan van de redenen
@ Masiem: Fijn om te horen! ook dat er een hartje te zien was natuurlijk!! Hopelijk draait die van mij nog bij.... Ik zei gisteren nog: dan kan ik net zo goed alle babyspullen weg doen! Maar toen krabbelde hij wel terug met "ik zei toch niet dat ik het echt niet wil, ik twijfel gewoon heel erg" Mannen... Oh en ukoldaatje: wij kunnen niet verbouwen Het is een flatwoning, eerste verdieping, 1 hele grote slaapkamer, 1 slaapkamer groot genoeg voor 1 kind. Op zich kan in onze kamer makkelijk een babybedje staan, maar echt ideaal vind ik het dan niet.
Hier heeft mijn man het hele 1e jaar van onze oudste geroepen dat hij geen 2e wilde. Nu was het 1e jaar ook best pittig en moest ik er toen ook niet aandenken. Ik heb toen wel steeds aangegeven dat ik op dat moment ook geen 2e wilde maar wel in de toekomst en dat ik het absoluut niet bij 1 kindje wilde houden (mits een 2e ons gegunt was natuurlijk). Na haar 1e jaar begonnen bij mij de kriebels en het werd steeds makkelijker met onze oudste. We hadden in principe afgesproken ongeveer voor een 2e te gaan als ze 2 was, dat hadden we voor haar geboorte al 'besproken'. Zo rond 1,5 wilde ik toch wel heel graag een 2e en heb ik het een aantal keren aangegeven bij hem. Uiteindelijk werden we steeds wat makkelijker met de anticonceptie en toen heb ik 'm gevraagd wat hij nu wilde en besloten we ervoor te gaan. Het was toen in 1x raak en bij de oudste duurde het 8 maand dus dat was wel even slikken (ik weet niet of dat het goede woord is maar we hadden het niet zo snel verwacht). Beide erg blij ermee en zo'n 2,5 jaar leeftijdsverschil leek ons toch wel ideaal. De eerste maanden waren erg pittig omdat onze jongste erg onrustig was. Maar 't is nu een heerlijk lief tevreden meisje en onze oudste is erg gek met haar. Een 3e is bij beide een 'misschien'. Voorlopig in elk geval niet, eerst even andere prioriteiten. Mijn man zal wel blij zijn als onze jongste een jaartje ouder is, dat vindt hij een stuk leuker en makkelijker. Overigens is hij wel gek op onze jongste en hebben ze veel lol samen. Maar ik zie 'm niet zo snel op sjouw gaan met 2 kindjes in z'n eentje. De oudste neemt hij wel regelmatig mee maar de jongste gaat alleen mee als ik er bij ben.
Hier wil ik liever niet, heb nogal een rottige bevalling gehad waarvan ik nog dagelijks de gevolgen merk. Bovendien slapen we met zn drieen op 1 kamer, past maar net. Mn man ziet t al helemaal voor zich, we gooien er een hoogslaper tegenaan ed... Nou ja, we hebben nu afgesproken dat we over 6 maanden overleggen wat we doen. Hier nl ook niet echt zicht op een ander huisje. Oh, de wens voor een 2e is er bij mij trouwens wel, het zijn voornamelijk praktische overwegingen die mij tegenhouden.
Dat herken ik helemaal niet, mijn man wil het liefst doorgaan tot het ons gegeven is, om het zo maar te zeggen Toen dochter 1 maand oud was riep hij dat al. En ik zou ook heel graag voor een tweede gaan, alleen nu nog even niet. Bovendien wonen wij ook klein en hebben we wel zicht op iets groters. Denk dat je man heel anders gaat denken als jullie situatie verandert. Als je zoontje inderdaad peuter wordt of als jullie wel groter kunnen gaan wonen. In deze fase verandert er nog zo veel!
PFffff echt heel herkenbaar... Hier het probleem dat ik altijd vrij duidelijk ben in wat ik wil en dit ook kenbaar maak. Ml vond het al moeilijk om voor een 1e te gaan, en is dus ook niet echt volledig 'gepland'. Nadat zoontje 3 maanden was heeft Ml aangegeven bang te zijn dat mijn wens voor een 2e tussen ons in komt te staan, omdat ik er zo over praatte dacht hij dat ik het direct wilde. Ik heb toen een stapje terug gedaan in erover praten. Toen zoontje bijna een jaar was, heb ik het er nogmaals met m over gehad. Geeft ie aan dat hij bang is dat een eventuele 2e niet zo makkelijk en lief is... pff haha. En dat het voor hem persoonlijk geen meerwaarde heeft maar dat hij wel ziet dat het voor mij en zoontje wel meerwaarde heeft. Tja daar moet ik het dan maar even mee doen. Vanwege angst bij hem voor veranderingen moet ik het er niet te vaak over hebben, maar ga het wel bespreekbaar maken. Ook mijn wens moet gehoord worden...al ben ik er nu nog niet aan toe...
Mijn man is ook nog niet om. Een heftige zwangerschap en een pittig eerste jaar helpen niet mee . Daarbij slaapt onze dochter niet door en zijn we vaak/bijna altijd moe. Ik hoop dat als ze door gaat slapen en we fit en uitgerust zijn hij zin in een tweede krijgt! Zelf heb ik er nu ook de energie nog niet voor, maar bij hem merk ik dat hij sowieso twijfelt.
@Meijke, mijn oudste slaapt meestal ook niet door en de jongste drinkt meestal een keer of 2 per nacht dus de nachten zijn soms best wel pittig. Maar na 3 heftige eerste maanden is het wel goed te doen 2 kindjes, een beetje drukker dan met 1 maar niet 2x zo zwaar. Het 1e jaar met de oudste vond ik ook erg pittig, nu is het ook wel pittig maar ik denk niet erger dan ik het toen vond. Ik vraag me nu al af waarom ik het bij haar zo druk had haha.
Hier is het andersom. Dus ik weet niet of ik hier mag reageren Ik heb heel veel meegemaakt tijdens en na de zwangerschap. En zie het niet zitten om dit weer allemaal te doorstaan. Onze meid slaapt nu goed door, en het wordt eindelijk heerlijk rilext nu. Moet ik dat opgeven voor een nieuwe baby!? Pfff, moeilijk. Toch als ik gezinnen zie lopen met 1 kindje denk ik: ooh dat is nog niet compleet (heel gek, dat heb ik bij mezelf niet) maar ik wilde er altijd 4.... Pfff nu niet meer. Maar of er een tweede komt weet ik dus niet.
Mijn vriend was juist heeel blij toen we voor een tweede gingen: ineens had ik iedere dag zin in seks.... Beetje pech voor hem dat ik zo'n week of 5 na ons besluit om het te gaan proberen al een positieve test had, en daarna te misselijk of te moe was om vaak te willen vrijen. Maar dat wist hij van tevoren natuurlijk niet. Het blijft lastig natuurlijk, als je kinderwens niet helemaal synchroon loopt. Uiteindelijk gaf het hier de doorslag dat we allebei een enorme meerwaarde zien in het hebben van een broer of zus.
@Bri: Ja en dat is bij ons ook het geval en ook de reden waarom ik er wel vertrouwen in heb dat mijn man uiteindelijk wel voor een 2e wil gaan.
Hier is het ook andersom. Ik had ook een hele zware en op het eind spannende zwangerschap die heel anders had kunnen aflopen. Gelukkig hebben we een gezonde dochter die het heel goed doet. Lichamelijk ben ik nog altijd niet de oude en of ik dat nog ooit word??? Voorlopig zal er geen tweede komen. Misschien over twee/drie jaar.... De tijd zal het leren. Maar ook hier gezondheid op de eerste plaats. Onze dochter is voor mij al zo'n rijkdom!!! Als het bij haar alleen blijft ben ik dik tevreden!
Die van mij wou er. Ook altijd 4 tot Dex geboren werd... niet da hij het niet leuk vind maar het is soms best zwaar.. Hij wilvoorlopig ook nog niet maar over een jaartje wel weer proberen... Tis een lastige situatie.. Als hij echt niet wil komt er veel druk op jullie relatie te staan als je toch on verwachting raakt.. Misschien moet je niet teveel vragen.. Hem ff laten.. 4 jaar ertussen kan prima en zover zijn jullie nog lang niet omdat jullie ukje pas 10 maanden is.. Geef hem ff de tijd. Geniet van jullie kleine en elkaar en wacht nog ff een half jaartje misschien kijkt hij er dan wel heel anders tegenaan.. Kan me ook wel voorstellen dat nu alles weer "normaal" is dat hij daa ff van wil genieten.. Succes!
Hier ook een man die echt niet wilde de eerste twee jaar. In het begin was alles nieuw en heftig ondanks dat we een makkelijk kindje hebben. Later viel alles op z'n plek en waren we net lekker gewend en veranderde het ritme niet meer zoveel en zovaak waardoor alles heel makkelijk liep. Hij wist natuurlijk dat dat met de komst van een tweede weer zou omslaan. Zijn argumenten varieerden van geen ruimte in huis tot maar wat als het kindje niet gezond is etc. etc. De reden dat hij opeens wel wilde was mijn argument dat we het moesten doen voor ons kindje. Dat je een broertje of zusje niet hebt alleen in je kinderjaren maar ook over tien, twintig of veertig jaar. Dat het fijn is om iemand te hebben die in hetzelfde huis door dezelfde mensen is opgevoed, dat je iemand hebt om ook zorgen over je ouders te delen en gewoon iemand die er altijd is. Natuurlijk geeft een broertje of zusje deze garantie niet, maar het geeft wel een kans. Inmiddels is onze jongste 19 weken, zijn we knetterdruk maar is ook vriendlief zielsgelukkig met zijn tweede dochtertje. Geef hem wat tijd, hij heeft er net zoveel recht op om het niet te willen dan jij om het wel te willen.... Het komt net als bij ons uiteindelijk vast vanzelf. Oja, als hij alles van tevoren had geweten had hij het ook liever iets eerder gedaan, twee jaar leeftijdsverschil ipv 2 jaar en 10 maanden. Wat qua seks hier goed werkte gooi die pil het raam uit. Niet om direct voor een tweede te gaan (condooms), maar bij mij werkt mijn libido veeeeeel beter zonder die hormonen.