Zwanger raken na EUG

Hallo lieve mama's, aanstaande mama's en wensmama's,

Vandaag weer een negatieve zwangerschapstest en weer het gevoel alsof ik faal in het vrouw zijn!
Onzin is het eerste wat mijn lief dan ook zegt als ik mijn onzekerheid uit.
Maar toch als je zoveel hebt moeten doorstaan begin je toch wel twijfels te krijgen over je eigen lichaam.

Vijf jaar geleden mocht ik voor het eerst ontdekken dat ik zwanger was met mijn partner destijds.
Hoewel niet gepland was het welkom en ipv mijn studie afmaken richting Docent beeldende kunst en vormgeving bereide ik me voor op het moederschap.
Al vrij vroeg kreeg ik last van bloedverlies maar de verloskundepraktijk verzekerde me ervan dat het normaal was dat ik klompen bloed verloor en het een teken was dat ik het rustiger aan moest doen.
Het was mijn eerste zwangerschap dus wie was ik om hen die ervoor geleerd hadden in twijfel te trekken?!
Tot oudjaarsdag nu 5 jaar geleden de pijn was heviger dan ooit en mijn ex-schoonmoeder ving me op en sommeerde mijn partner de verloskunde te bellen.
Na lang aandringen kwam ze toch want ze was eigenlijk alleen beschikbaar voor noodgevallen niet voor buikkrampjes.
De verloskundige en haar leerling kwamen aan en ze constateerde dat ik al ontsluiting had en naar het ziekenhuis moest ik was toen 20 weken zwanger.
Ik werd gelukkig heel goed opgevangen door de gynaecologen en verpleegkundigen van het ziekenhuis.
Helaas was ik nog te vroeg zwanger om weeën remmers te krijgen en was het een kwestie van duimen dat ons kleine kindje nog bleef zitten.
Het leek even goed te gaan maar 5 januari sloeg het noodlot toe ik had geen vruchtwater meer en de krampen kwamen weer opzetten.
Deze gingen wel weer liggen maar ondertussen zat ons kindje in een benarde situatie en was de dood niet meer te vermijden.
We stonden voor de keuze of proberen ons nu nog in mijn buik levend kindje levend ter wereld brengen of haar langzaam laten sterven in mijn buik en dood ter wereld brengen.
We kozen voor het eerste we wilden haar levend ter wereld brengen.
Ik werd aan de wee opwekkers gelegd en s'avonds konden we onze dochter in onze armen vast houden.
We gaven haar de naam Nova wat nieuwe ster betekend en voor 8 minuten lang bleef ons kleine meisje van slechts 21 weken en 3 dagen vechten en nam ze zo afscheid van haar papa en mama.
Het verdriet en de lege plek die achterbleef was niet te bevatten.
Daar zaten we dan ouders zonder een kind, een bevalling want ik heb zelf geperst maar geen klein wondertje om te kunnen voeden.
We besloten om snel mogelijk weer te proberen en een jaar later op 3 maart werd onze dochter Fawn geboren door middel van een keizersnede.
Tijdens de keizersnede kreeg ik een flux en raakte ik tot twee keer toe bijna in een shock door het hevige bloedverlies.
Tijdens de keizersnede ontdekte de gynaecoloog dat ik een hartvormige baarmoeder heb met een halve tussenschot wat dus verhoogd risico geeft op miskramen.
Onze dochter Fawn lag dan ook in een stuit en ze had ook niet de ruimte om anders te liggen.
Onze dochter Fawn kreeg kort na de geboorte last van bloedgroepantagonisme en moest een lange tijd onder de lamp en op controle blijven bij de kinderarts.
Na goed overleg met de gynaecoloog probeerde we vrij snel voor nog een kindje en helaas resulteerde dit in een miskraam.
Helaas was er bij die miskraam weefsel achter gebleven en kreeg ik een ontsteking aan mijn baarmoeder.
Hierna besloten mijn expartner en ik om het niet meer te proberen onze relatie werd verbroken en ondertussen genoot ik van mij dochter Fawn.
Ik verhuisde van het westen van Nederland terug naar mijn roots in het oosten van Nederland.
Na een tijdje leerde ik mijn huidige vriend kennen en vanaf dag 1 kon ik al mijn verdriet kwijt over mijn eerste dochter Nova die ik had verloren en ook de miskraam.
Daarnaast ook mijn angst voor zwangerschap en de mogelijke problemen die er kunnen ontstaan.
Ondanks mijn angst voelde mijn gezin nog niet compleet ik wilde zo graag nog een broertje of zusje voor mijn dochter Fawn om mee te kunnen spelen.
Mijn partner had ook een kinderwens maar hij wilde eerst een gesprek met de gynaecoloog.
Want wat waren de risico's voor mij?!
De gynaecoloog voorzag geen problemen aangezien het me al een keer was gelukt om te bevallen van een gezond meisje.
Hierna een beetje gerust gesteld en het alles te laten bezinken besloten we er afgelopen augustus ermee te beginnen.
Al vrij snel raakten we zwanger en na flink overleggen en de assistenten en verpleegkundigen overtuigen mocht ik met mijn geschiedenis alsnog wat eerder op controle dan normaal.
De gynaecoloog feliciteerde ons vrolijk en wees ons op een klein stipje op de echo dat was ons kindje!
Alles zag er volgens hem helemaal prima en goed uit en we konden met een gerust hart naar huis dat was op dinsdag.
Donderdagavond we waren alleen thuis, Fawn was voor een weekend naar haar papa, en ik kreeg enorme steken in mijn buik.
De zwangerschap van Nova flitste naar boven en ik werd wederom bang dit zat niet goed!
Ik kon amper lopen of ademhalen en met heel veel moeite kreeg mijn partner me in bed.
Ik voerde mijn ademshalingstechnieken uit en kreeg mezelf en mijn buik weer wat rustiger.
De volgende ochtend was de buikpijn nog niet weg en mijn vriend maakte zich zorgen.
We belden het ziekenhuis op en na wederom lang aandringen kregen we de assistente van de gynaecoloog aan de lijn.
Mevr. legde ze me uit het is heel normaal om pijn te hebben het zal helemaal niets zijn.
Nogmaals dringend legde ik haar uit dat ik al voldoende zwangerschappen heb ondergaan dat ik inmiddels wel weet wat die enge en vervelende zwangerschapsbuikpijn is of wat buikpijn is omdat er iets mis is!
Geïrriteerd gaf ze toe en zou ze overleggen met de gynaecoloog en me terug bellen.
Een heel uur later had ze me nog niet terug gebeld terwijl ik ontzettend veel pijn had.
Mijn vriend kon het niet langer aanzien en reed met me naar het ziekenhuis en we stonden aan de balie bij de afdeling gynaecologie.
We mochten meteen naar binnen en ik werd vlug op de kijkbank geleid, de gynaecoloog kwam gehaast binnen maakte vlug een inwendige echo en mompelde er is niets te zien.
Vervolgens liep hij weg en zei hij dat de assistente er zo aan zou komen.
Mijn vriend en ik zaten verslagen en verbijsterd naar elkaar te kijken.
Hadden we het nu goed gehoord was er niets te zien wat was er aan de hand waar kwam de pijn vandaan??
De assistente kwam binnen gaf aan dat er niets te zien was en dat we in het vervolg haar telefoontje moeten afwachten en niet op eigen initiatief naar het ziekenhuis moesten komen.
We werden weg gestuurd en we stonden buiten met nog meer vragen en met een enorm leeg gevoel en angst want waar kwam de buikpijn vandaan.
Gelukkig had ik ook een verwijsbriefje laten sturen naar het RUMC in Nijmegen en na een telefoontje met de verpleegkundige en overleg met de arts werden we verzocht om onmiddelijk naar het ziekenhuis te komen.
Mijn bloed werd onderzocht en er werd ondanks dat we tussendoor kwamen rustig een echo gemaakt door de gynaecoloog.
Ondertussen kregen ze de bloeduitslag binnen en die toonde aan dat ik volgens het bloed wel zwanger was.
De gynaecoloog haalde er nog een collega gynaecoloog bij om met hem mee te kijken naar de echo.
En toen kregen mijn vriend en ik eindelijk te horen wat er aan de hand was een vermoedelijke EUG.
Het leek of de wereld in elkaar stortte!
Dit kon niet waar zijn, waarom zou ik ook nog een EUG moeten mee maken?
En wat nu raak ik onvruchtbaar mag ik nog naar huis?
Ik moest meteen geopereerd worden want de buikpijnen gaven aan dat er iets mis was en het feit dat de HCG concentratie zo hoog was gaf aan dat ik toch al even zwanger was.
Ik werd enorm goed begeleid door de verpleegkundigen en gynaecologen en de gynaecoloog die mij ging opereren gaf me vertrouwen dat alles goed kwam.
Er werd een eileider verwijderd en al meteen kregen we te horen dat het idd een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was.
De eileider was al gesprongen en ik had al bloed verloren ik had geen dag later mogen komen!!
Dit is nu afgelopen begin oktober gebeurt en ik kan nog steeds niet beseffen dat als mijn vriend en ik niet de stappen hadden ondernomen om naar Nijmegen te gaan en als ze in Nijmegen niet zo alert waren geweest dat ik er dan niet meer geweest zou zijn.
Immers mijn oude ziekenhuis had me naar huis gestuurd met het is waarschijnlijk niets en zit het thuis maar uit.
We hebben gesprekken gehad met de gynaecoloog van Nijmegen en ik moet voortaan naar Nijmegen.
Ze hebben daar alle informatie van mij en we hebben groen licht gekregen om het weer te gaan proberen.
We willen ontzettend graag ook al heb ik nog steeds allerlei angsten en ook al hoop ik dat ik ooit een zorgeloze zwangerschap zal krijgen weet ik dat dat niet voor mij is weg gelegd.
Ik zal pas adem kunnen halen als het ons gelukt is om en zwanger te raken en als we na 8 a 9 maanden een klein wondertje mogen vast houden.
De vorige keer waren we vrij snel zwanger vandaag moest ik weer testen en bleef het tweede streepje uit.
Allerlei vragen schieten door mijn hoofd zal er iets mis zijn gegaan tijdens het verwijderen van mijn eileider?
Heeft mijn baarmoeder ondertussen teveel klappen gehad?
Of is mijn lichaam en geest gewoon op en er nog niet aan toe?
Morgen maar een telefoontje naar de huisarts/gynaecoloog.

Zijn er nog meer vrouwen hier die een EUG hebben gehad?
Wat waren jullie ervaringen erna en zijn jullie ook weer bezig?
Voelen jullie de eisprong nu ook erger?

Liefs Sam
mama van Nova*, Fawn en twee te kleine bengeltjes