Ik ben eigenlijk wel benieuwd waar diegenen die al langer bezig zijn, de positiviteit vandaan halen. Als je maand na maand weer ongi wordt, terwijl je ook zo graag zwanger zou willen zijn, hoe blijf je dan positief? Waar haal je dan de kracht vandaan? Vooral als iedereen in je omgeving zomaar zwanger lijkt te worden. Als de een na de ander aankondigt zwanger te zijn. Jij bent blij voor ze, maar zou zo graag zelf zwanger willen zijn. Hoe doen jullie dat? Mijn vriend en ik zijn in oktober 2007 begonnen voor een eerste kindje, direct na het stoppen van de pil. Helaas werd ik pas na ongeveer een maand of 4 voor het eerst ongi, gevolgd door een (volgens mijn gynaecoloog) aantal onregelmatige cyclussen. Eigenlijk zijn wij welbeschouwd nog maar ongeveer een half jaar bezig, maar voor het gevoel zijn wij dus al een jaar bezig. Als wij in maart 2009 nog niet zwanger zijn, moeten we terugkomen bij de gynaecoloog en krijgen wij onderzoeken. In onze vriendenkring is de een na de ander zwanger of is inmiddels bevallen. Zijn zus heeft twee jonge kinderen. Ik heb twee zusjes. De jongste heeft twee jonge kinderen, de ander heeft gisteren meegedeeld dat ze 8 weken zwanger is. Wij zijn dus inmiddels al een aantal keer oom en tante geworden, terwijl wij veel liever mama en papa zouden willen zijn. Wij blijven uiteraard vol goede moed doorklussen. De tijd van het ei komt er voor ons weer aan. Maar het blijft moeilijk. Zal ik deze ronde weer ongi worden en hoe ga ik daar dan mee om? Misschien kunnen we elkaar moed inpraten! Hoe blijven jullie ronde na ronde positief?
Hoi, Wij zijn inmiddels een jaar bezig en ik moet zeggen dat ik het steeds moeilijker vind om ermee om te gaan. Gelukkig valt het aantal zwangeren bij ons wel mee, maar toen mijn schoonzus zei dat ze ook weer begonnen waren moest ik wel slikken. Wij hebben al een zoon en dan wordt er maar gezegd dat je daar blij mee moet zijn en dat je zwanger kunt worden, dus je moet maar niet zo zeuren. Ik heb het er dus met bijna niemand over en niemand vraagt er meer naar. Ik meld het wel mochten er bijzonderheden zijn. Momenteel zit ik erg in een dip en neem elke opmerking erg persoonlijk. Kom er ook wel weer uit. We hebben besloten om na deze maand naar de dokter te gaan en ernaar te laten kijken. Eindelijk actie. Ik houd altijd wel in mijn achterhoofd dat onze tijd nog wel komt. Sorry voor het niet zo positieve bericht.
Ik hield de moed erin door te lezen dat er meiden waren die ook na 2 jaar wel spontaan zwanger zijn geworden. Daarnaast liepen we bij de fert.arts en hadden we al allerlei onderzoeken gehad. Als we over 3 maanden nog niet zwanger waren mochten we terug komen.... Dat gaf een prettig gevoel, dan werd er weer actie ondernomen. Heel veel succes meiden, en kijk naar mij, het kan zomaar ineens raak zijn! Liefs Dib
Wij zijn ook al weer een aantal jaar bezig.Ik heb me op andere dingen gestort,zwanger worden is "bijzaak"geworden want ik werd er zo depressief en gefrustreerd van,dat mijn gezin er ook onder begon te lijden. Een emigratie voorbereiden+webwinkel beginnen slokt zoveel tijd en energie op,dat dat wel lukt.Klussen uitsluitend op afspraak. Vooral niet opgeven,de aanhouder wint en op dit forum kan je lekker je ei kwijt!
Bedankt voor jullie reacties! @ marum: geeft niks hoor van je niet zo positieve berichtje. Hier op het forum begrijpen wij elkaar tenminste en kun je je goed in een ander inleven. Je kunt zo een beetje steun zoeken bij iemand die begrijpt hoe je je voelt. Want ik zit momenteel ook even in een dip en ik ben druk bezig om er weer uit te klimmen. Afleiding zoeken...Dat is ook wel een idee. Even bezig zijn met iets anders dan het zwanger worden (alhoewel dat altijd door mijn hoofd blijft spoken, dag en nacht.) Bij mijn zusje wilde het ook niet zo snel lukken. Zij was op den duur zo "gefrustreerd" dat ze de foliumzuur zelfs aan de kant heeft geschoven. Diezelfde maand is ze zwanger geraakt en is ze uiteraard direct weer aan de foliumzuur gegaan. Tja, ik heb een tijdje getemperatuurd en ovutestjes gebruikt, maar dat gooi ik nu aan de kant. Ik doe het nu even zonder "hulpmiddelen" om de druk er even vanaf te halen. En inderdaad... Ik haal ook moed uit alle verhalen van vrouwen die het eigenlijk niet meer hadden verwacht, maar na een hele tijd toch nog zwanger zijn geraakt, hetzij via de spontane weg, hetzij via de medische wereld. Iedereen een dikke knuffel van mij!
Hoi meiden Hier nu 10 rondes bezig, 17 rondes als ik de rondes voor m,n MK erbij tel. Het breekt me vaak echt op. Meerdere malen in de maand ben ik echt bijna depresief! Zeker als de duivels weer doorbreken na die ontzettend vreselijk lange wacht weken. Maar er zijn ook weer van die momenten dat ik denk : Oooit lukt het wel.. geduld... Ik vind het heel moeilijk om positief te blijven , zeker als je er alles aan heb gedaan alle maanden om zwanger te worden. 19 nov. Intake bij de gyn , waarbij we waarschijnlijk een afspraak krijgen voor een HSG. (+ punt daarvan is dat je 6mnd extra vruchtbaar bent omdat alles is doorgespoeld en natuurlijk dat ze kunnen zien of alles goed doorgangkelijk is) Op dit moment gaat daar mijn hoop naar uit. Liefs Melanie
Ik ben waarschijnlijk nog niet zo lang bezig als veel anderen hier op het forum, maar ik ben soms (zoals vandaag) toch wel behoorlijk verdrietig wanneer ik weer ongesteld ben geworden. Ik probeer hier niet zoveel meer te komen, vooral niet als ik moet "wachten" op m'n NOD. ook probeer ik m'n gedachten ervanaf te houden (wat heel moeilijk is). Verder lees ik mee om te zien of iemand anders misschien een enorm goeie tip heeft.
Wij zijn al heel lang bezig, het is nu bijna zes jaar geleden dat we een miskraam hebben gehad. Toen duurde het niet zo lang voordat we zwanger werden. Maar tot nu toe is het nog niet gelukt. Er zijn momenten geweest dat we er niet bij stil stonden door allerlei porblemen, man verloor zijn baan en het duurde bijna een jaar voordat hij weer een nieuwe baan had. In diezelfde tijd ook nog eens 18 maanden twee huizen dus we waren toen niet bezig om zwanger te worden en zelfs toen is het niet gelukt. Dus of je er veel mee bezig bent of juist niet heeft er niet altijd invloed op. Wij zijn ook allebei onderzocht maar daar kwam niets uit. Dat geeft wel moed dat het altijd nog kan. Mijn man zegt altijd dat we erin moeten blijven geloven en dat het dan vanzelf een keer lukt. En daar gaan we dan ook vanuit, ookal is het tuurlijk moeilijk als je dan weer ongesteld bent geworden. Of iemand komt zeggen dat ze zwanger zijn. Ik hou in mijn achterhoofd altijd vast dat onze tijd ook nog komt. Het klinkt misschien makkelijk maar zo is hoe ik het voel en daar haal ik dan de hoop, de positieviteit en de kracht vandaan voor de volgende ronde. Heel veel sterkte voor iedereen
Ik ben 4 en half jaar bezig geweest... met alle tegenslagen en ellende vandien... Ik bleef hopen... vertrouwen... Daarnaast was er natuurlijk de wil om zwanger te worden.. die was zoooo sterk dat ik niet van opgeven wilde weten... Niet eerder dan dat ik echt alles geprobeerd had wat voor mij mogelijk was...
Zo rond de 9e ronde heb ik een periode gehad dat ik elke keer als ik ongi werd daar erg van ondersteboven was. Toen we een jaar bezig waren, zijn we gelijk naar de ha gegaan, mede omdat ik weet dat dat hele circus zo langzaam gaat. En dat blijkt, we hebben 20 november pas onze afspraak. Ik moet zeggen dat vanaf het moment dat we naar de ha zijn geweest ik er beter mee om kan gaan, omdat ik nu het gevoel heb dat er ook echt iets gebeurt. Nog steeds is het een teleurstelling als ik ongi word, maar ik ben niet meer zo van slag als toen. Ik ben ervan overtuigd dat onze tijd ook komt. En of dat nou spontaan of met een beetje hulp is, maakt me echt helemaal niks uit. Die gedachte heeft me ook heel veel goed gedaan toen eerst mijn schoonzusje aankondigde meteen zwanger te zijn geraakt en nu laatst mijn beste vriendin ook. Ik kan gelukkig voor hun heel blij zijn en vind het ook geweldig om met hun mee te leven tijdens hun zwangerschap. Want ik weet ook dat zij ontzettend met ons meeleven en als het eenmaal zover is voor ons, zijn zij er ook voor ons.
Bij ons weet iedereen dat wij bezig zijn voor een eerste kindje, zelfs mijn baas. (Ik werk op een tweemanskantoortje, mijn baas en ik dus. Wij zitten zelfs samen in 1 kleine kantoorruimte.) Mijn ouders en schoonouders leven ontzettend met ons mee. Ik had afgelopen nacht erg slecht geslapen en dit heb ik dus ook aan mijn collega verteld. Ook de reden waarom. Hij begreep me volkomen! Scheelt ook dat hij zelf nog erg jonge kinderen heeft en maar 1 jaar ouder is dan ik. Mijn zusje (die gisteren kwam vertellen dat ze zwanger is) bleek er erg tegenop te zien om ons te vertellen dat ze zwanger zijn. Omdat ze wist dat wij ook zo graag een kindje willen en dat dat tot op heden nog niet gelukt is. Ze leven allemaal heel erg mee en hopen dat het bij ons ook gauw raak mag zijn. Ik ben daarom blij dat iedereen weet dat we aan het proberen zijn. Nu kan ik bij iedereen mijn ei kwijt en dat helpt! Het voorkomt bovendien de vraag: "wanneer komt er bij jullie een kindje?" Die vraag kan best pijn doen als je al lang bezig bent. Verder probeer ik te genieten van wat ik al heb: een lieve vriend, een eigen huis, twee schatten van katten, een leuke baan. lieve familie etc. Maar goed, dan realiseer ik me plots ook weer dat er iets ontbreekt: een kindje.... Ook proberen mijn vriend en ik er af en toe ook met humor over te praten. Zoals gisteravond. Ik zei toen tegen hem dat hij zijn zaadjes maar een TomTom mee moest geven zodat ze het ei kunnen vinden . Hij zei toen dat een TomTom veel te groot is. Toen zei ik dat hij anders maar even achter de PC moest gaan zitten, een site over de baarmoeder op moest zoeken en zijn zaad maar moest laten zien hoe een baarmoeder eruit ziet, zodat ze de weg weten . Mijn vriend weer: maar als ze in jou zitten, dan zitten ze in het donker! Ik weer: dan geef je ze een LED-lampje mee.... Ach, humor helpt om het te relativeren denk ik maar. Tot slot: het lucht al enorm op om hier je frustraties met betrekking tot het zwanger worden kwijt te kunnen! Ik krijg weer energie om er weer tegenaan te gaan!
@Be happy Dat led-lampje voor alle dappere mannetjes in het donker is wel een goed idee...zal de zwemmertjes van mijn mannetje maar een hele serie led-lampjes meegeven dan, dat schiet ook nog niet hard op Mijn mannetje en ik hebben wel iets dat voor ons goed werkt, mss een beetje raar...maar als wij van iemand in onze omgeving horen dat ze zwanger is, of het nu een heel dierbaar iemand is of meer een bekende, dan zeggen we steevast'iets heel lelijks om de beurt over diegene..dat gaat van 'stomme trut' tot 'veel erger..dan wordt het al snel een wedstrijdje wie het naarste woord kan zeggen en dan moetenw e hard lachen ..natuurlijk is dat helemaal niet tegen diegene zelf gericht maar is dit onze manier om onze frustratie af te reageren. Soms zijn we ook gewoon verdrietig en huilen we bij bijv zo'n nummer 'dochters' van de nieuwe CD van Marco Borsato...we willen dat ook zooooo graag! Koosje
Hoi, Bij ons weet ook bijna iedereen het dus. De een reageert goed als ik in een dip zit, maar iemand als mijn schoonmoeder kan echt hele vervelende opmerkingen maken. (lopen in de Prenatal i.v.m. een kapotte buggy, zegt ze: kom we gaan, want we hebben toch niets aan dat babyspul. Net of ik dat niet weet, wrijf het er maar in.) Wij hebben inmiddels ook van alles geprobeerd. (testen, tempen, er niet te veel mee bezig zijn) maar het heeft niets uitgemaakt. Hopelijk verwijst de huisarts ons snel door. Van je afschrijven hier helpt zeker goed. Mensen die je begrijpen...